Lekha Books

அவள் அவனுடைய பிடியை விட்டு விலகி வெளியே வேகமாக ஓடினாள். அவள் ஓடியே போய்விட்டாள்.

மனிதன் கோழையானவன். கோழைத்தனமும் அடிமைத்தனமும் கொண்ட மனிதன்! ராஜேந்திரன் காலால் தரையை வேகமாக மிதித்தான்.

ராமன் குட்டி உள்ளே வந்தான். ராஜேந்திரனின் நண்பன் அவன்.  நடுநிலைப் பள்ளியோடு அவன் படிப்பை நிறுத்திவிட்டான். இப்போது விவசாயம் செய்து கொண்டிக்கிறான். சிறிய ஒரு வியாபாரமும் இருக்கிறது. எம்.ஏ.தேர்வு எழுதிவிட்டு வந்திருக்கும் தன்னுடைய பழைய நண்பனைப் பார்த்து விட்டுப் போகலாம் என்று அவன் வந்திருக்கிறான்.

“ம்.... என்ன?” - ராஜேந்திரன் மிடுக்கான குரலில் கேட்டான்.

ராமன் குட்டியின் முகம் வெளிறிப் போனது. அவன் தடுமாறிய குரலில் சொன்னான்:

“ராஜன், உன்னைக் கொஞ்சம் பார்த்துட்டுப் போகலாம்னு வந்தேன்.”

“ம்...”

ராமன் குட்டி சிறிது நேரம் அங்கேயே நின்றிருந்தான். ராஜேந்திரன் அவனை உட்காரும்படிக் கூறவில்லை. நலம் விசாரிக்கவுமில்லை.

“நான் புறப்படட்டுமா?” - ராமன் குட்டி கேட்டான்.

“ம்”

ராமன் குட்டி போய் விட்டான்.

ராமன் குட்டி எம்.ஏ. தேர்வு எழுதவில்லை. அவன் நாகரீக மனிதன் இல்லை. அவன் சார்த்ரேயைப் படிக்கவில்லை. எஸ்ராபோண்டைப் படிக்கவில்லை. எலியட்டைப் படிக்கவில்லை. அவனிடம் என்ன பேச முடியும்? எப்படிப் பேச முடியும்?

மனிதன் என்ன, எதற்கு? - இவையெல்லாம் ராமன் குட்டிக்குத் தெரியுமா? அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டிராத அதைப் பற்றி எதுவும் தெரிந்திராத ராமன் குட்டியிடம் அவன் என்ன பேசுவான்?

விவசாயியும் வியாபாரியுமான ராமன் குட்டிக்கு வாழ்க்கை என்பது வெறும் ஒரு தரிசு நிலம் என்பது தெரியுமா?

“கஞ்சி குடிக்க வா மகனே!” - அவனுடைய தாய் தன் மகனை அழைத்தாள்.

கஞ்சியா? மதிய உணவு சாப்பிடக் கூடிய நேரமாயிற்றே! சாப்பாட்டுக்கும் கஞ்சி குடிப்பது என்றுதான் கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் கூறுவது வழக்கம். படிப்பு இல்லாதவர்களும் நாகரீகம் இல்லாதவர்களும்! அவர்களுக்கு மத்தியில் ராஜேந்திரன் மட்டும் தனியனாக இருந்தான்.

உணவு சாப்பிடும் தரையில் போய் அவன் உட்கார்ந்தான்.  அவனுடைய தாய் கஞ்சியைக் கொண்டு வந்து வைத்தாள். அவித்த மரவள்ளிக் கிழங்கையும் கொண்டு வந்து வைத்துவிட்டு அவள் சொன்னாள்:

“கஞ்சிதான் இருக்கு மகனே. இப்போ இதை நீ குடி...”

ராஜேந்திரன் எழுந்தான்.

“சோறும் குழம்பும் வைக்க இங்கே எதுவும் இல்லை மகனே” - அவனுடைய தாய் வருத்தத்துடன் சொன்னாள்.

“எனக்கு இது வேண்டாம்” - ராஜேந்திரன் திரும்பி நடந்தான்.

“இதைக் குடிச்சிட்டு போ மகனே” - அவனுடைய அன்னை தன் மகனின் கையைப் பற்றினாள்.

ராஜேந்திரன் கையை அவளிடமிருந்து இழுத்தான். கோபத்துடன் அவளைப் பார்த்துக் கொண்டு அவன் கேட்டான்:

“எதற்கு என்னை பெத்தீங்க? நான் என்னைப் பெறுங்கன்னு கேட்டேனா?”

அவனுடைய தாய் அதைக் கேட்டு அதிர்ந்து விட்டாள். அவள் தன் மகனையே வெறித்துப் பார்த்தாள்.

ராஜேந்திரன் மீண்டும் திரும்பி நடந்தான்.

“இல்லை.... அவன் பெறச் சொல்லி நான் அவனைப் பெறல”... - அந்த அன்னை தன் கண்ணீரைத் துடைத்தாள்.

அவனுடைய தந்தை தாயிடம் சொன்னான்:

“அவனுக்கு இங்கே இருக்குற உணவு பிடிக்காதுடி... திருவனந்தபுரத்துல ஹாஸ்டல்ல சாப்பிட்டு அவனுக்குப் பழக்கமாயிடுச்சு.  அவன் இப்போ எம்.ஏ. படிச்சவன் ஆச்சே! நிலைமை அப்படி இருக்குறப்போ நம்ம கஞ்சியையும் மரவள்ளி கிழங்கையும் அவன் சாப்பிடுவானா?”

“அவனுக்கு தினமும் இங்கே விருந்து உண்டாக்கித் தர முடியுமா?” - அவனுடைய அன்னை கேட்டாள்.

“அது முடியாது. அப்படின்னா என்னதான் செய்றது?”

“தன்னைப் பெறச் சொல்லி கேட்டேனான்னு என்கிட்ட அவன் கேட்கிறான்.”

“அது உண்மைதானே?  தன்னைப் பெத்தெடுக்கச் சொல்லி அவன் உன்கிட்ட சொன்னானா?” - அவனுடைய தந்தையின் முகம் வாடியது.  அவன் சிறிது நேரம் மவுனமாக இருந்துவிட்டுச் சொன்னான்:

“அவன் சொல்லாமலே அவனைப் பெற்றெடுத்ததால், நாம தினமும் அவனுக்கு விருந்து உண்டாக்கித் தரணும்ன்றது கட்டாயமா இருக்கும்... ம்...! அவன் படிச்சு படிச்சு எம்.ஏ. க்காரன் ஆயிட்டான்ல! இனி அவன்...” - தான் சொல்ல வந்ததை அவன் முழுமையாகக் கூறவில்லை.  அவனும் தன் கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டான்.

ராஜேந்திரன் அறைக்குள்ளிருந்து வேகமாக வந்து கத்தினான்:

“நான் புறப்படணும்.”

“மகனே! எங்கே போகணும்?” - அவனுடைய தந்தை கேட்டான்.

“என்னால இங்கே இப்படி வாழ முடியாது.  நான் திருவனந்தபுரத்துக்குப் போறேன்.”

“வேலை எதுவும் கிடைக்காமல் நீ அங்கே போறியா மகனே? எங்கே தங்குவே? எப்படித் தங்குவே?”

“நான் போறேன். நான் யாருக்கும் கட்டுப்பட்டவன் இல்லை. நான் தனி மனிதன்.”

அவனுடைய தந்தையும் தாயும் தலையைக் குனிந்து கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தார்கள். சத்தத்தைக் கேட்டு ஓடிவந்த இளைய சகோதரர்கள் திகைத்துக் போய் நின்றார்கள்.

“எனக்குக் கொஞ்சம் பணம் வேணும்” - இப்படி உத்தரவு போட்டு விட்டு ராஜேந்திரன் வீட்டிற்குள் சென்றான்.

“அவனுக்குப் பணம் வேணும்னு...” - அவனுடைய தாய் மெதுவான குரலில் சொன்னாள்.

“ம்...”

“இப்போ எங்கேயிருந்து பணம் தயார் பண்ண முடியும்?”

“எங்கேயிருந்தாவது தயார் பண்ணணும். நான் கொஞ்சம் வெளியே போய் முயற்சி பண்ணிப் பார்க்குறேன்.”

நேரம் சாயங்காலம் ஆனது. கூண்டுக்குள் அடைக்கப்பட்ட புலியைப் போல ராஜேந்திரன் அமைதியற்ற மனதுடன் அறைக்குள் இங்குமங்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தான். அவனுடைய தாய் அவன் அருகில் சென்றாள்.

“மகனே! நீ சாப்பிட வேண்டாமா?”

ராஜேந்திரன் தன் தாய் இருந்த பக்கம் திரும்பி உரத்த குரலில் கத்தினான்:

“என்னை ஏன் பெத்தீங்க?”

“கடவுள்கிட்ட கேளு மகனே. என்கிட்ட கேட்டால்... நான் என்ன சொல்வேன்?”

“பெறக் கூடாது... யாரும் யாரையும் பெறக் கூடாது. கஷ்டப்பட... கவலைப்பட... எதற்காகப் பிறக்கணும்? எதற்கு வாழணும்?”

“மகனே உனக்கு இப்போ என்ன கவலை இருக்கு?”