Lekha Books

வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் இருக்கிறதா?

இல்லை.

மரணத்திற்கு அர்த்தம் இருக்கிறதா?

இருக்கிறது.

அர்த்தமில்லாத வாழ்க்கையில் இருந்து தப்பிப்பது - அதுதான் மரணம் என்பதற்கு அர்த்தம்.

படித்து முடித்த ஆங்கில நாவலை மேஜைமீது வைத்துவிட்டு, ராஜேந்திரன் நாற்காலியை விட்டு எழுந்தான். மேஜை டிராயரைத் திறந்து உள்ளே பார்த்தான்.

பீடி இல்லை.

சாலைக்குச் சென்றால் பீடிக் கடைகள் இருக்கின்றன. அங்கு பீடி கிடைக்காது - ராஜேந்திரன் புகைக்கும் பீடி!

அந்த பீடிக்கு உலகமெங்கும் பரவும் வாசனை இருக்கும். உலகத்தைப் பார்ப்பதற்கான பார்வையைத் தரும் பீடி அது.

மாலை நேரம் வந்ததும் அப்புக் குட்டன் அந்த பீடியுடன் வருவான் - யாருக்கும் தெரியாமல்.

எல்லோருக்கும் தெரிய விற்கக்கூடிய பீடி அல்ல அது. ஏனென்றால், மனதின் உன்னதமான ரகசியம் அந்த பீடியில் அடங்கி இருக்கிறது.

கஞ்சா!

ராஜேந்திரன் சாளரத்தை நோக்கி நடந்தான். இரண்டு கைகளையும் கம்பிகளில் வைத்துக் கொண்டு அவன் வெளியே பார்த்தான்.

பெரிய வீடுகளும் அலுவலகங்களும்... அவற்றைத் தாண்டி மேகங்கள் படர்ந்திருக்கும் ஆகாயம்....

என்ன ஒரு வெப்பம்! கோடை காலத்தில் மழை மேகத்தின் வெப்பம்! அதற்குப் பெயர் ஹ்யூமிடிட்டி – ஹ்யூமிடிட்டி!

எரிந்தது - வாழ்க்கை எரிச்சலாக இருந்தது. மனிதன் பிறந்ததில் இருந்து இறப்பது வரையில் எரிச்சலை அனுபவித்துக்கொண்டே இருப்பது என்றால்...!

எதற்கு?

எதற்காக?

பயனற்ற வாழ்க்கை.... இலக்கே இல்லாத வாழ்க்கை... வீணான ஆசைகளும் வேதனைகளும் கொண்ட எரிச்சல் நிறைந்த வாழ்க்கை....

மரணத்திற்கு நோக்கம் இருக்கிறது. பயன் இருக்கிறது - வாழ்க்கையிலிருந்து தப்பிப்பது!

துக்கத்தை அழிக்கும் மரணம்!

கீழே, சாலையின் வழியாகப் பெண்களும் ஆண்களும் நிறைய நடந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறார்கள். எதற்காக என்றும்; எங்கே என்றும் தெரியாத பயணம்!

கவலையிலிருந்து கவலைக்கு... ஏமாற்றத்திலிருந்து ஏமாற்றத்திற்கு... கரையைக் காணாமல் நீந்திக் கொண்டிருக்கும் புழுக்கள்!

அங்கு நடந்து போய்க் கொண்டிருப்பவர்களில் பலரும், ராஜேந்திரனுக்கு நன்கு தெரிந்தவர்கள்தான். அரசாங்க அலுவலகங்களில் க்ளார்க்குகளாகப் பணியாற்றுபவர்களும் அவர்களில் இருக்கிறார்கள் - தங்களுடைய கவலைகளை மனதிற்குள்ளேயே அடக்கி வைத்துக்கொண்டு, பிறரின் கவலைக்கான ஃபைல்களை ஆராயச் செல்பவர்கள்!

ஆசிரியர்களும் இருக்கிறார்கள் அந்தக் கூட்டத்தில் - அறிவு இல்லாதவர்களுக்குக் கல்வி புகட்டப் போகும் அறிவு இல்லாதவர்கள்!

மாணவர்களும் இருக்கிறார்கள் அந்தக் கூட்டத்தில் - அறிவைத் தேடி அறிவு இல்லாமைக்குச் செல்பவர்கள்!

ஒரு ஆளை மட்டும் அந்தக் கூட்டத்தில் காணவில்லை - துளசி!

அவளை நேற்றும் காணவில்லை. நேற்றைக்கு முந்தின நாளும் காணவில்லை. அதற்கு முந்தைய நாளும் பார்க்கவில்லை.

அவள் கல்லூரிக்குப் போகவில்லையா? அவள் தன் படிப்பை நிறுத்தி விட்டாளா? அவளை யாராவது திருமணம் செய்து கொண்டு விட்டார்களோ? அவளுக்கு ஏதாவது நோய் வந்திருக்குமோ?

அவளுடைய வீடு எங்கே இருக்கிறது?

அவன் எதற்காக அவளுடைய வீட்டைத் தேடுகிறான்?

வெறுமனே பார்க்க.

எதற்காகப் பார்க்க வேண்டும்?

அடுத்த அறையில் ஒரு குலுங்கல் சிரிப்பு! நேற்று அந்த அறைக்கு வந்தவர்கள். அவர்களும் - அவளும் அவளுடைய அவனும்.

தேன் நிலவிற்காக வந்திருக்கும் புதுமணத் தம்பதிகளாக இருக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால், காதலனும் காதலியுமாக இருக்க வேண்டும்.

நேற்று இரவு ராஜேந்திரன் தூங்கவில்லை. பக்கத்து அறையில் இருந்து வந்த அந்தக் குலுங்கல் சிரிப்பு அவ்வப்போது கேட்டுக் கொண்டேயிருந்தது. அந்தச் சிரிப்பையும் கேட்டுக் கொண்டு எப்படி உறங்க முடியும்?

புதுமணத் தம்பதிகள்! காதலன், காதலி! சிரிக்கிறார்கள். ரசிக்கிறார்கள்.  எவ்வளவு நிமிடங்கள்? வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் இல்லை என்பதை அறியாமலே வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் புழுக்கள்!

அடைக்கப்பட்டிருந்த கதவில் ஒரு தட்டல்!

ராஜேந்திரன் அதிர்ச்சியடைந்து திரும்பிப் பார்த்தான்.

தபால்.

ராஜேந்திரன் வேகமாக நடந்து சென்று கதவைத் திறந்தான். அஞ்சல் ஊழியர் ஒரு மணியார்டர் ஃபாரத்தையும் ஒரு கடிதத்தையும் ராஜேந்திரனின் கையில் கொடுத்தார். ராஜேந்திரன் நாற்காலியில் உட்கார்ந்தான். மணியார்டர் ஃபாரத்தில் கையெழுத்துப் போட்டுக் கொடுத்தான்.

அஞ்சல் ஊழியர் சில பத்து ரூபாய் நோட்டுகளை எண்ணி மேஜைமேல் வைத்தார். ராஜேந்திரன் அதை எடுத்துத் தன் பேண்ட் பாக்கெட்டிற்குள் வைத்தான். அஞ்சல் ஊழியர் கேட்டார்:

“எண்ணிப் பார்த்தீங்களா சார்?”

“எதற்கு எண்ணணும்? ஐந்நூறுதானே?”

“ஐந்நூறா?” – அஞ்சல் ஊழியர் நெற்றியைச் சுருக்கினார். அவர் மணியார்டர் ஃபாரத்தை ராஜேந்திரனின் முகத்திற்கு அருகில் காட்டியவாறு சொன்னார்:

 “சார், பாருங்க.”

“இருநூறுதானே!” - ராஜேந்திரனின் முகம் வெளிறியது.

அஞ்சல் ஊழியர் ஏதோ நகைச்சுவையைக் கேட்டது மாதிரி சிரித்துக்கொண்டே வெளியேறினார்.

ஐந்நூறு ரூபாயாவது அனுப்பி வைக்க வேண்டும் என்று அவன் எழுதியிருந்தான். இருநூறு அனுப்பி வைத்திருக்கிறான்!

ஹோட்டலுக்கு முந்நூறு ரூபாயைத் தாண்டித் தர வேண்டியதிருக்கிறது. ஹோட்டல் மேனேஜர் உடனடியாகப் பணத்தைத் தர வேண்டுமென்று கறாரான குரலில் கூறி விட்டார்.

இருநூறு ரூபாயை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்வது?

தேநீர் கடைக்காரனுக்குப் பதினைந்து ரூபாய் தரவேண்டும். சலவை செய்பவனுக்கு ஆறு ரூபாய் தர வேண்டும். முடி வெட்டும் கடையில் கடன் கூறி முடி வெட்டியிருக்கிறான். பேண்ட்டையும் சட்டையையும் சலவை செய்யக் கொடுத்திருக்கிறான். அதை வாங்குவதற்குப் தரவேண்டும். டூத் பேஸ்ட் தீர்ந்து விட்டது. வாங்க வேண்டும்.

சசியும் பாபுவும் காத்திருப்பார்கள். ஒரு புட்டியாவது இல்லாமல் அங்கு போக முடியாது. வெறும் ஹெவேர்ட் ப்ராண்டியாவது வாங்க வேண்டும். அதற்குப் பிறகும் வேறு ஏதாவது வேண்டாமா?

இருநூறு ரூபாய் - அதை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்வது?

ஓ! தந்தையின் கடிதம். ராஜேந்திரன் அலட்சியமாகக் கடிதத்தைப் பிரித்துப் படித்தான்.

“என் அன்பற்குரிய மகனே,

இருநூறு ரூபாய் அனுப்பியிருக்கிறேன். மிகவும் சிரமப்பட்டு இந்தப் பணத்தை அனுப்பியிருக்கிறேன். விற்பதற்கு எதுவும் இல்லை.  அடமானம் வைப்பதற்கும் எதுவும் இல்லை. எல்லாம் நம்மை விட்டுப் போய்விட்டன மகனே. அப்பா ஒடிந்து போய் விட்டேன். எல்லோரும் உன்னை எதிர்பார்த்துத்தான் இருக்கிறோம். உன் இரண்டு தம்பிமார்களும் இரண்டு தங்கைமார்களும் உனக்கு வேலை எப்போது கிடைக்கும் என்பதை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அம்மா தினமும் கோவிலுக்குப் போகிறாள் - உனக்கு வேலை கிடைக்க வேண்டும் என்பதற்காக இந்தக் குடும்பத்தைத் தாங்கப் போகிற தூணும் நிழலும் நீதான் மகனே!”