Lekha Books

இப்படி உயிரைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு சிரமப்பட்டு மலையின் உச்சியை அடைஞ்சப்போ நேரம் கிட்டத்தட்ட இரவு ஆகியிருந்தது.

மலையின் மேற்குப் பகுதியை நான் அடைந்திருந்தேன். அங்கு இருட்டு அதிகமாக இருந்தாலும் கிருஷ்ணபட்ச சதுர்த்தி சந்திரனின் பிரகாசத்தால் சுற்றிலும் இருப்பதைப் பார்க்கக்கூடிய அளவிற்கு வெளிச்சம் பரவியிருந்தது.

அந்த வெளிச்சத்தில் நான் கண்ட காட்சி என்னை மெய் சிலிர்க்க வைத்தது. மலையின் உச்சியில் ஒரு சிறிய குளம் இருந்தது. கீழேயிருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு இப்படியொண்ணு இருப்பதைக் கற்பனை பண்ணிக் கூட பார்க்க முடியாது. மலை ஒரு கோப்பையைப் போல அந்தக் குளத்தை தனக்குள் அடக்கி வைத்திருந்தது.

எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் அமைதியாக இருந்த அந்த மலை உச்சியில் நிலவொளியில் பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும் அந்த நீர் நிறைந்த குளத்தின் அழகை வார்த்தைகளால் விவரிப்பது என்பது உண்மையிலேயே முடியாத ஒன்றே.

கயிறில் தொங்கிக் கொண்டு ஏறியதால் மிகவும் களைப்பாக இருந்தது. குளத்தின் ஒரு கல்லில் அமர்ந்து முகத்தைக் கழுவலாமென்று நான் நினைத்தேன். அப்போது உடம்பெங்கும் குளிர் பரவியது.

குளத்தின் அந்தக் கரையை நோக்கி நீருக்குள்ளிருந்து ஒரு வினோதமான உருவம் போய்க் கொண்டிருந்தது. உருவம் மனிதர்களைப் போல நடந்தது. வேறு எந்த விதத்திலும் அதற்கு மனித உருவத்துடன் தொடர்பில்லை. உருவம் உருண்டையாக இருந்தது. பார்ப்பதற்கே பயங்கரமாக இருந்தது. அந்தப் பெரிய உருவத்திற்கு இரண்டு தூண்களைப் போல கால்கள் இருந்தன. நடையைப் பார்க்கும் போது உடம்பெங்கும் நடுக்கம் உண்டானது.

அந்த உருவம் ஆடியாடி நடந்து சென்று மலையின் ஒரு இடைவெளியில் போய் மறைந்து கொண்டது.

இல்லை! அந்த உருவத்தைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ளாமல் இருக்க முடியாது. மனதில் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு மிகவும் எச்சரிக்கை உணர்வுடன் எதிர்கரையை நோக்கி விரைந்தேன்.

முன்னால் குகையைப் போல ஒரு சுரங்கம் இருந்தது. சிறிது நேரம் என்னவோ சிந்தனையில் மூழ்கி நின்று கொண்டிருந்த நான் இடுப்பிலிருந்து வெட்டுக் கத்தியைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்தேன். குகை அப்படியொன்றும் நீளமாக இல்லை. ஒரு திருப்பத்தில் திரும்பியபோது தூரத்தில வெளிச்சம் உள்ள ஒரு இடம் தெரிஞ்சது. அதுதான் குளத்திலிருந்து எழுந்து நடந்த அந்த பயங்கரமான உருவம் இருக்கும் இடமாக இருக்க வேண்டும். விளக்கை எரிய வைக்கும் வழிகூட அந்த உருவத்திற்குத் தெரிந்திருக்கிறது.

மெதுவாக நான் முன்னோக்கி நடந்தேன். வெளிச்சம் இருந்த இடத்தை அடைந்தபோது சுரங்கம் பெரிய ஒரு குகையாக மாறி விட்டிருந்தது. அங்கு அடைந்தபோது ஏமாற்றமே உண்டானது. அங்கு யாரும் இல்லை. ஆனால், மூலையில் ஒரு மண்ணெண்ணெய் விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது. சுவரில் சட்டையும் வேறு சில ஆடைகளும் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன.

பூதங்கள் நடமாடும் பயங்கரமான மலையின் உச்சியில் மனிதன் எங்கிருந்து வந்தான்? நீரிலிருந்து வெளியே வந்த அந்த பயங்கரமான உருவம் எங்கு போனது?

நான் அங்கு தொங்கிக் கொண்டிருந்த சட்டையை உற்றுப் பார்த்தேன். அப்போது குகையே நடுங்கிப் போகிற மாதிரி ஒரு குண்டு என் காதை உரசிக் கொண்டு பாய்ந்து வந்து சுவரில் மோதியது.

மின்னல் வேகத்தில் நான் திரும்பி நிற்கவும் என் கையிலிருந்த வெட்டுக் கத்தி பாய்ந்து சென்று எதிர்ப்பக்கம் இருந்த சுவரில் நிலைகுத்தி நிற்கவும் சரியாக இருந்தது. குண்டை வெடிக்கச் செய்த மனிதனின் சட்டை கைக்குள் நுழைந்து சுவரில் ஆணி அடித்ததைப் போல் கத்தி குத்தி நின்றிருந்தது.

அந்த மனிதன் மீது வேகமாகப் பாய்ந்தேன் நான். அப்போது கால்கள் தரையில் நின்றுவிட்டதைப் போல் நான் உணர்ந்தேன். என்ன? அது மொஸ்யு பேட்ராவா?

மொஸ்யு பேட்ரா கவலை மேலோங்கச் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னார்: "ஆமா... உங்களோட கைதி தான்..."

நீண்ட நேரம் நாங்கள் பழைய விஷயங்களைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தோம். கந்தகத்தைத் தேடிப் புறப்பட்ட பேட்ரா பல தீவுகளிலும் அலைந்து திரிந்துவிட்டு இந்த இடத்திற்கு வந்தது எப்படி என்பதை என்னிடம் விளக்கிச் சொன்ன பிறகு நான் கேட்டேன்: "குளத்துல இருந்து எழுந்து வந்த அந்த பயங்கர மனிதன் யார்?"

பேட்ரா சிரித்தவாறு சுவரிலிருந்த ஒரு கல்லை எடுத்து அகற்றி விட்டு, என்னை வேறொரு சிறு குகைக்கு அழைத்துக் கொண்டு போனார். யாராலும் எளிதில் கண்டுபிடித்துவிட முடியாத அளிவிற்கு மிகவும் கச்சிதமாக அந்தக் குகைக்குப் போகப் பயன்படும் கல் சுவரில் அடைக்கப்பட்டிருந்தது. 

உள்ளே போன பிறகு ஒரு இடத்தைச் சுட்டிக் காட்டியவாறு பேட்ரா சொன்னார்: "அதோ உங்களின் ஆதி மனிதன்!"

அதிர்ச்சி உண்டாக நான் பார்த்தேன். சுவரில் இரண்டு நீச்சல் உடைகள் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. அது சாதாரணமாக இல்லை. மிகவும் வித்தியாசமாக இருந்தது.

பேட்ரா சொன்னார்: "நான் இதற்காகவே திறமையான ஆட்களை வைத்து அந்த ஆடைகளைத் தைத்தேன்."

"அதற்கான தேவை என்ன?"

"தேவையா? வாங்க... சொல்லுறேன்"- பேட்ரா என்னைக் குளத்தின் கரைக்கு அழைத்துச் சென்று நிற்க வைத்து விட்டுக் கூறினார்: "தண்ணியில கையை வச்சுப் பாருங்க."

நீரில் கையை வைத்துப் பார்த்துவிட்டு நான் சொன்னேன்: "என்ன? தண்ணீர் சூடா இருக்கே! ரெண்டு மூணு மணி நேரத்துக்கு முன்னாடி நீர் ரொம்பவும் குளிர்ச்சியாக இருந்ததே!"

"அதுதான் இந்தக் குளத்தைப் பற்றிய ரகசியம். அதைக் கண்டுபிடிக்கத்தான் நீங்க பார்த்த அந்த வேஷம். இந்தக் குளத்தில அப்பப்போ நீர் திடீர்னு கொதிநீர் மாதிரி ஆயிடும். அதனால் ஆவி மேல் நோக்கிக் கிளம்பி பரவிக் கொண்டிருக்கும். அதைப் பார்த்துத்தான் ஆட்கள் இங்கே பூதங்களும் பேய்களும் இருக்குறதா சொல்லிக்கிட்டு இருக்காங்க."

நான் கேட்டேன்: "அந்த ஆடைகளை அணிந்து இந்தக் குளத்துல இறங்கி மூழ்கி அதை நான் சொல்றேன்.”

மறுநாள் நீர் குளிர்ந்தபோது, நல்ல நிழல் படிந்திருந்தது. நீரில் மூழ்கும்போது அணியக்கூடிய அந்த ஆடைகளை எடுத்து அணிந்து நாங்க ரெண்டு பேரும் நீருக்குள் இறங்கினோம். பாறைப் பகுதியில் இருந்தாலும், குளம் நல்ல ஆழமாக இருந்தது. நீர் மிகவும் தெளிந்து போய்க் காணப்பட்டது. அதனால் அதன் கீழ்ப்பகுதியைப் பார்ப்பது எங்களுக்கு கஷ்டமாக இல்லை.

நீருக்கடியில் இருக்குறப்போ பேசிக் கொள்வதற்காக நாங்கள் ஒரு ‘ஸ்பீக்கிங் டியூப்’ - அதாவது- பேசப் பயன்படும் ரப்பர் குழாயை வைத்திருந்தோம்.