Lekha Books

"வேண்டாம். என் கைகள் அப்படியொண்ணும் நடுங்கல. உஷா, நீதான் அப்படி கற்பனை பண்ணிக்கிற. ராமன்குட்டியைப் போல இருக்கிற ஒரு தடிமாடோட மனைவியா தாரா வாழ்க்கை முழுவதும் வாழணும்னா நினைக்கிறே?"- ஹரி உணர்ச்சி பொங்கக் கேட்டான். கார் என்னுடைய வீட்டுப்படியின் அருகில் வந்து நின்றது. நான் வெளியே இறங்கினேன்.

"உள்ளே வர்றீங்களா? அம்மா நமக்கு நல்ல காப்பி தயாரிச்சுத் தருவாங்க"- நான் சொன்னேன். ஹரி என்னைப் பார்க்கவே இல்லை. அவன் சீக்கிரம் கிளம்ப வேண்டும் என்று நினைக்கிறான் என்பதை நான் புரிந்து கொண்டேன்.

"தடிமாடா இருக்கலாம். ஆனா, ராமன்குட்டியைப் போல உள்ள ஒரு அறிவாளி அரக்கனை கணவனா அடையறதுக்கு ஆசைப்படாத இளம்பெண் யார் இருக்காங்க?"- நான் சொன்னேன்.

"அறிவாளி... மண்ணாங்கட்டி! அவன் ஒரு மிருகம்" காரில் இருந்தவாறு ஹரி சொன்னான்.

நான் குளித்து முடித்து வெளியே வந்தபோது என் தாய் கேட்டாள்.

"ஹரி ஏன் சீக்கிரமே போயாச்சு?"

என் தாய்க்கு ஹரியுடன் பேசவேண்டும் என்ற ஆவல் இருந்தது. தன்னுடைய வருங்கால மருமகன் என்றே ஹரியை என் தாய் மனதில் நினைத்திருந்தாள். "அம்மா... தேவையில்லாமல் மனக்கோட்டை கட்ட வேண்டாம். அவன் திரும்பவும் தன்னோட முறைப் பெண்மேல காதல் கொள்ள ஆரம்பிச்சிருக்கான்" நான் சொன்னேன்.

"உன் தவறாலதான் அவன் அப்படி நடக்கிறான். நீங்க ரெண்டு பேரும் பேசறதை நானும் தள்ளியிருந்து கேட்டிருக்கேன். நீ எப்போ பார்த்தாலும் அவன்கூட சண்டை போட்டுக்கிட்டே இருப்பே. இந்த சண்டையைக் கேட்டுக் கேட்டு வெறுத்துப் போனதாலதான் ஹரி உன்னை வேண்டாம்னு ஒதுக்க ஆரம்பிச்சிட்டான்னு நினைக்கிறேன்"- என் தாய் சொன்னாள்.

நான் அதைக் கேட்டு விழுந்து விழுந்து சிரித்தேன்.

"எனக்கு ஹரி மேல காதல் எதுவும் கிடையாது. அந்த ஆளோட மனைவியா ஆகணும்ன்ற ஆசையெல்லாம் எனக்கு இல்லவே இல்ல" - நான் மெதுவான குரலில் சொன்னேன்.

"விருப்பமில்லைன்னா நீ அவன் கூட எதற்கு கார்ல போகணும்- வரணும்?" என் தாய் கேட்டாள்.

"எனக்குன்னு சொந்தத்துல ஒருகார் இல்லாததால..." என்றேன் நான்.

6

மறுநாள் நானும் ஹரியும் தாராவும் ராமன்குட்டியும் கோவளம் அசோக் ஹோட்டலில் கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம் நீந்தினோம். தாராவின் ஒவ்வொரு அசைவும் ஒரு தாளலயத்திற்கேற்ப அமைந்திருந்தது. அவள் நீரில் மல்லாக்க கிடந்தவாறு நீண்ட இமைகளைக் கொண்ட கண்களால் வானத்தைப் பார்த்த போது ஹோட்டலில் இருந்த மற்றவர்கள் எந்தவித கூச்சமும் இல்லாமல் அவளின் அழகை அள்ளிப் பருகிக் கொண்டிருந்தார்கள். வாயில் இருந்த நீரைத் துப்பியவாறு ராமன்குட்டி என்னிடம் சொன்னான்,

"இந்த வாழ்க்கையைப் பற்றிய நினைவுகளும் அறிவுகளும் மட்டுமல்ல மனிதனின் மூளையில் சேகரிக்கப்பட்டு இருப்பது. மிருகம் மனிதனா மாறினதற்கு முன்னாடி படிச்ச பாடங்கள் கூட மூளை என்ற அந்த கம்ப்யூட்டர்ல இருக்கத்தான் செய்யுது. இயற்கையோடு ஒன்றி வாழ வேண்டிய பாடங்கள். இப்படி லட்சக்கணக்கான மிகப்பெரிய பாடங்கள்... மனிதனின் மூளையில் இருந்து கம்ப்யூட்டருக்கு டௌன் லோட் செய்து ஒரு சோதனை நடத்திப் பார்த்தா நம்மால பலம் பொருந்திய, அபார சக்தி படைத்த ஒரு மனிதனை உருவாக்க முடியும். மனிதர்கள் உண்டாக்கிய கிரகங்களைப் போல... இப்படியே சிந்திச்சா விஞ்ஞானத்தோட எல்லையில்லாத பரப்பு நமக்குத் தெரியும்..."

ராமன்குட்டியின் கண்கள் சிவந்திருந்தன.

"நீந்தினது போதாதா? நாம மேல ஏறி உணவு சாப்பிடுவோம்" - நான் சொன்னேன். இப்போதும் தாராவும் ஹரியும் ஒருவரையொருவர் பார்த்தவாறு அந்த நீலவண்ண நீரில் நீந்திக் கொண்டுதான் இருந்தார்கள். "இவங்க நீர்நாய்களைப் போல இருக்காங்க..." அவர்களைப் பார்த்து ராமன்குட்டி சொன்னான். நாங்கள் ஆடைகளை அணிந்து சாப்பிடும் அறைக்குள் வந்த பிறகும் தாராவோ ஹரியோ அங்கு வரவில்லை.

"தாராவை நான் தேடிப் பார்க்கட்டுமா?" நான் ராமன்குட்டியிடம் கேட்டேன்.

அவன் தலையை துவட்டினான். "அவ ஒண்ணும் பச்சைப் பிள்ளை இல்லையே! அவகூடத்தான் ஹரி இருக்கிறானே. வாங்க உஷா, நாம ஏதாவது சாப்பிடுறதுக்கு ஆர்டர் பண்ணலாம்" -ராமன்குட்டி சொன்னான். எதற்கும் கலங்காத அவனுடைய அந்த குணம் எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. அவன் அழகில்லாத தோற்றம் சிறிது சிறிதாக ஆண்மைத்தனமாக விஸ்வரூபமெடுப்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. ராமன்குட்டி தான் பணியாற்றும் இடத்தில் கடந்த ஐந்து வருடங்களாக செய்து வந்த விஞ்ஞான சோதனைகளைப் பற்றி விளக்கமாக என்னிடம் சொன்னபோது நான் ஆச்சரியப்பட்டேன்.

"அறிவாளிகளுக்கு அமெரிக்காவுல எத்தனையோ கதவுகள் திறக்கும். நான் உண்மையிலேயே அதிர்ஷ்டசாலிதான்னு சொல்லணும்"- ராமன்குட்டி சொன்னான்.

நாங்கள் சாப்பிட்டு முடித்த பிறகும் ஹரியும் தாராவும் அங்கு வந்து சேரவில்லை.

"அவங்க திரும்பவும் மாட்னி ஷோ படம் பார்க்கப் போனாலும் போயிருக்கலாம். தாரா ஏற்கனவே என்கிட்ட சொல்லிக்கிட்டு இருந்தா, ஏதோ ஒரு மலையாளப் படத்தை இன்னிக்கு கட்டாயம் பார்த்தே ஆகணும்னு" ராமன்குட்டி சொன்னான்.

என்னால் அவன் கண்களைப் பார்க்க முடியவில்லை. தாரா, ராமன்குட்டியை ஏமாற்றி ஹரியின் காதலியாக மாறியிருக்க வேண்டும் என்பதை என்னால் கற்பனை பண்ண முடிந்தது. ராமன்குட்டியைப் போன்ற ஒரு அறிவாளி தனக்குக் கணவனாக கிடைத்தும், ஹரியைப் போன்ற ஒரு சாதாரண மனிதனுடன் படுக்கையைப் பங்கு போட தயாராகும் அந்தப் பெண்ணைப் பார்க்கும் போது எனக்கு வெறுப்புதான் உண்டானது.

"சரி... நாம கிளம்பலாம்... ஹரி காரை எடுத்துட்டுப்போயிருப்பான். உஷா, உங்களை நான் ஒரு வாடகைக் கார்ல வீட்டுல கொண்டு வந்து விடுறேன். உங்க அம்மாவை நான் பார்க்கணும்னு நினைக்கிறேன்"- ராமன்குட்டி சொன்னான்.

எங்கள் வீட்டில் ஒரு கோப்பை தேநீர் அருந்தும் நேரம் மட்டுமே ராமன்குட்டி இருந்தான். அவன் போன பிறகு நான் கட்டிலில் மிகவும் களைத்துப்போய் படுத்துவிட்டேன். அப்போது திடீரென்று ஹரி என் அறைக்குள் நுழைந்தான். அவன் மிகவும் வியர்த்துப் போயும் சிவந்தும் காணப்பட்டான். நிலைகுலைந்து அவன் தரையில் விழுந்தான்.

"தாராவின் மார்புகளுக்கு நடுவில் உலோகத்தால் ஆன ஒரு 'ஸிப்' இருக்கு. அதை கீழ்நோக்கி இழுத்தப்போ, அந்த வயிற்றுல கடிகாரத்துக்குள்ள இருக்கிற மாதிரி சக்கரங்களும் சிறிய இயந்திரங்களும் இருப்பதை நான் பார்த்தேன். அவளோட காதுல தொங்குற நகையில இருக்கிற சிவப்புக் கல்லு ஒரு எரியுற பல்பா இருந்துச்சு. அவகிட்ட இருந்து 'பீப்பீப்'னு ஒரு சத்தம் கேட்டுக்கிட்டே இருந்துச்சு... அவ தாரா இல்லை.

இந்த இயந்திர பொம்மை என்னோட தாரா இல்ல..."- அவன் மேலும் கீழும் மூச்சுவிட்டவாறு புலம்பினான். அப்போது நான் முதல் தடவையா ஹரியை என் கைகளால் அன்புடன் அணைத்தேன். என் இதயமும் கடிகாரத்தைப் போல வேகமாகத் துடித்துக் கொண்டிருந்தது.