Lekha Books

தன்னுடைய கணவரின் மரணம்தான் கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்காத ஒன்று என்று அந்த அம்மா சொன்னாள். தன்னுடைய வயிற்றில் இருப்பது ஆண் குழந்தை என்ற விஷயத்தை அந்த அம்மா திரும்பத் திரும்பச் சொன்னாள். "என் வயித்துல இருக்கிற குழந்தையின் முகத்தை ஒருமுறை பார்க்கிறதுக்காவது அவர் உயிரோடு இருந்திருக்கக்கூடாதா?" என்று அவள் மிகுந்த மனவருத்தத்துடன் சொன்னாள். அந்தக் குழந்தை பிறந்தால் இப்போதிருக்கும் தனிமைக்கும் கவலைக்கும் ஒரு விடிவுகாலம் பிறக்கும் என்று ஹரி சொன்னான். அவன் வார்த்தைகளைக் கேட்டு அந்த அம்மா மீண்டும் அழுதாள்.

தாராவும் ராமன்குட்டியும் தங்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்டிருந்த படுக்கையறைக்குள் ஆடைகளை மாற்றுவதற்காகச் சென்றிருந்த போது நானும் ஹரியும் மேஜைக்கருகில் அமர்ந்துகொண்டு ஆளுக்கு ஒரு டம்ளர் மோர் குடித்தோம்.

"உங்க கல்யாணம் எப்போ? எவ்வளவு நாட்களுக்கு இப்படியே ஒண்ணா சேர்ந்து சுத்திக்கிட்டு இருப்பீங்க?" தாராவின் சித்தி கேட்டாள்.

"அத்தை, நீங்க இந்தக் கேள்வியை உஷாவைப் பார்த்து கேளுங்க. உஷாவின் முடிவை எதிர்பாத்து வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்கற மனிதன் நான்" ஹரி என்னைப் பார்த்தவாறு சொன்னான்.

"எல்லா நட்பான உறவுகளும் திருமணத்தில்தான் போய் முடியணும்னு நான் நினைக்கல" நான் சொன்னேன்.

"உஷா, நாம இருக்கிறது ஐரோப்பாவோ அமெரிக்காவோ இல்லைன்றத முதல்ல மறந்துடக்கூடாது. நாம இருக்கிறது திருவனந்தபுரத்துல. நீங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து இன்னைக்கு சவுத்பார்க்குக்குப் போறீங்க. அங்கே போயி சாப்பிடுறீங்க. நாளைக்கு கோவளத்துக்குப் போறீங்க. அதைப் பார்க்குறவங்க என்ன நினைப்பாங்க? இனி ஹரியைத்தவிர உஷா, நீ யாரைக் கணவனா அடைய முடியும்? உன்னைத்தவிர ஹரி வேற யாரையும் கல்யாணம் பண்ண முடியாது"-தாராவின் சித்தி சொன்னாள். ஹரிக்கு இன்னொரு டம்ளர் குளிர்ந்த மோர் கொண்டுவந்து கொடுத்தாள். அவள் விதவைகளுக்கென்றே விதிக்கப்பட்டிருந்த ஆடையை அணிந்திருந்தாள். வெண்மையான பருத்திப் புடவையைக் கட்டியிருந்தாள். நெற்றியில் திலகம் வைக்கவில்லை. உடம்பில் ஒரு பொட்டு தங்க நகைகூட அணிந்திருக்கவில்லை.

"உஷாவுக்கு என்னைப் பற்றி ஒரு சரியான முடிவு எடுக்க முடியல. நான் இப்பவும் தாராவைத்தான் காதலிக்கிறேன்றது உஷாவோட எண்ணம்"- ஹரி மெதுவான குரலில் சொன்னான்.

"தாராமேல் அன்பு வைக்காம ஹரியால இருக்க முடியாது. அவங்க ஒண்ணாவே சேர்ந்து வளர்ந்தவங்க. ஹரியின் தங்கை ஸ்தானத்துல தாரா எப்பவும் இருக்கலாமே?"- தாராவின் சித்தி சொன்னாள்.

"தாராவோட அம்மா மட்டும் இன்னைக்கு உயிரோடு இருந்திருந்தாங்கன்னா, தாராதான் என் மனைவி. எனக்குப் பிறக்கும் குழந்தைகளோட அம்மா" ஹரி தடுமாறிய குரலில் சொன்னான்.

"ஹரி, என்னைத் தப்பா புரிஞ்சுக்கிட்டு நீ பேசற. நான் கட்டாயப்படுத்துறேன்றதுக்காகவா தாரா ராமன்குட்டியைக் கல்யாணம் பண்ணினா? அவளுக்கு அமெரிக்காவுக்குப் போகணும்ன்ற ஆசை மனசுல இருந்துச்சு. அது உனக்கும் நல்லா தெரியுமே!" - தாராவின் சித்தி அமைதியான குரலில் சொன்னாள்.

"தாராவை இன்னொரு ஆளுக்குக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்ததுனால, உங்களுக்குக் கிடைச்ச லாபம் என்ன? அவ வீட்டுக்குக் கடிதம் எழுதுறதைக் கூட நிறுத்திட்டா" என்றான் ஹரி.

என்னால் அதற்கு மேல் அந்த சாப்பாட்டு மேஜைக்கு அருகில் அமர்ந்திருக்க முடியவில்லை. குடும்ப விஷயங்களை ஒருவருக்கொருவர் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது, அந்தக் குடும்பத்துடன் கொஞ்சம்கூட சம்பந்தமில்லாத நான் அங்கு உட்கார்ந்திருப்பதை, தாராவின் சித்திவிரும்பவில்லை என்று நான் மனதிற்குள் எண்ணினேன. அதனால் நான் எழுந்து நின்று என்னுடைய புடவையில் இருந்த சுருக்கங்களை நீக்கினேன்.

"இன்னொரு நாள் வந்து இங்கே சாப்பிடுறேன். நான் சீக்கிரம் வீட்டுக்குப் போகணும்" ஹரியின் அத்தையிடம் சொன்னேன்.

அந்த அம்மா என்னைத் தடுத்து நிறுத்த முயன்றாள்.

"தாராவும் ராமன்குட்டியும் அஞ்சு நிமிஷத்துல வந்திடுவாங்க. அவங்க குளிக்கப் போயிருப்பாங்கன்னு நினைக்கிறேன். குளிச்சாதான் பயணக் களைப்பு முழுசா போகும்!" அவள் சொன்னாள்.

நான் விடைபெற்றுக்கொண்டு வாசலைக் கடந்த போது ஹரியும் எனக்குப் பின்னால் வந்தான். அவனுடைய முகம் சிவந்திருந்தது.

"நான் ட்ரெஸ் பண்ணிட்டு வீட்டுல கொண்டு வந்துவிடுறேன். ராத்திரி ஆயிருச்சுல்ல?"- ஹரி சொன்னான்.

காரில் ஏறி அமர்ந்த ஹரி என்னையே வெறித்துப் பார்த்தான்.

"உஷா, என் மேல ரொம்பவும் வெறுப்பு தோணியிருக்கணுமே!"

"எதற்கு? வெறுப்பு தோணுற அளவுக்கு நீங்க என்ன குற்றம் செஞ்சுட்டீங்க,"- நான் கேட்டேன்.

"நான் தாராவைப் பற்றி பேசினது, உனக்குப் பிடிக்காமல் போயிருக்கலாம். நான் இப்பவும் தாராவை காதலிச்சிக்கிட்டுதான் இருக்கேன்னு உனக்குப் பட்டிருக்கலாம்"- ஹரி சொன்னான். அப்போது அவன் விரல்கள் காரணம் இல்லாமல் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தன.

"நான் காரை ட்ரைவ் செய்யட்டுமா?" நான் கேட்டேன்.

"வேண்டாம்"- ஹரி சொன்னான்.

"ஹரி, என்னை நீங்க தப்பா புரிஞ்சுக்கிட்டீங்க. உங்களை சொந்தமாக்கணும்னு எந்தச் சமயத்துலயும் நினைச்சது இல்ல. தாராவைக் காதலிக்கிற, என்றென்றைக்கும் தாராவைக் காதலிக்கிற உங்களை நான் என்னோட நண்பனாகத்தான் நினைக்கிறேன். எந்தவிதமான ஆபத்து நேரத்துலயும்கூட நிச்சயமா நான் உங்களுக்கு உதவுவேன். அது மட்டும் நிச்சயம்."

நான் சொன்னதைக் கேட்டு ஹரியின் கண்கள் கலங்கிவிட்டன.

"இந்த மாதிரி நான் நடந்துக்கிட்டதுக்கு உண்மையாகவே நான் வெட்கப்படுறேன். அவளைத் திரும்பவும் நான் பார்த்திருக்கவே கூடாது. மறைஞ்சு காணாமல் போயிருந்த சில உணர்ச்சிகள் என்னைத் திரும்பவும் அடிமையாக்கிடுச்சி. நீ சொன்னது சரிதான். தாராவை மட்டுமே என்னால இந்த மாதிரி காதலிக்க முடியும். எனக்கும் அவளுக்குமிடையே உண்டான உறவு எங்களோட சின்ன வயசிலேயே ஆரம்பமாயிடுச்சு. அவளோட வியர்வை மணம் என் உடம்பைவிட்டு எந்தக் காலத்துலயும் நீங்காது. நாங்க ஒண்ணா போட்டி போட்டு நீந்தியிருக்கோம். மண்ணுல கிடந்து உருண்டிருக்கோம். அவள் வயசுக்கு வந்தவுடனே, அந்த விஷயத்தை என் காதுல வந்து அவ சொன்னா. அவளுக்கு நெற்றியில நான் திலகம் இட்டிருக்கேன். தலை முடியை வாரி பின்னி விட்டிருக்கேன்"- ஹரி சொன்னான்.

கார் காவடியார் வந்ததும் நின்றது. நாங்கள் சில நிமிடங்கள் ஒன்றுமே பேசாமல் ஒருவரையொருவர் பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தோம்.

"ஐஸ்க்ரீம் வாங்கிட்டு வரட்டுமா?"- ஹரி கேட்டான். ஐஸ்க்ரீம் விற்கும் இடத்தில் நான்கோ ஐந்தோ இளைஞர்கள் நின்றிருந்தார்கள். அறிமுகமில்லாத நபர்களைப் பார்க்கிற நேரங்களில் எனக்கு சிறிதுகூட விருப்பம் இருக்காது.

"நான் சீக்கிரம் வீட்டுக்குப் போகணும்!"- நான் சொன்னேன்.

"என்னை மன்னிக்கணும் உஷா, நான் உன்னை ரொம்ப வேதனைப்படுத்திட்டேன்."- ஹரி என்னுடைய வலது கையைப் பற்றியவாறு சொன்னான்.