Lekha Books

அதற்கு நன்றி தெரிவிக்கும் வகையில் அவன் என் கைகளை தன் விரல்களால் மெதுவாக வருடினான்.

"உஷா, நீ எனக்கு உதவினா, என் கூட எப்பவும் இருக்குறதா இருந்தா, நான் காலப் போக்குல தாராவை மறந்திடுவேன்" என்றான்.

"இல்ல ஹரி... உங்க மனசுல என்றென்றைக்கும் தாரா இருந்துக்கிட்டுத்தான் இருப்பா. உங்க மனசை விட்டு தாராவோட உருவம் மறையவே மறையாது. அவகூட நீங்க படுக்கல. அதனாலதான் அவளைப் பற்றிய நினைவுகள் இந்த அளவுக்கு பலமா மனசுல இருந்துக்கிட்டு இருக்கு. அமெரிக்காவிலயோ ஸ்வீடன்லயோ நாம இருக்குறதா இருந்தா நான் என்ன சொல்வேன் தெரியுமா? எவ்வளவு சீக்கிரமா அவகூட படுக்க முடியுமோ, அவ்வளவு சீக்கிரம் அவகூட படுங்கன்னு சொல்லி இருப்பேன். ஆசை முழுசா அடங்குறதுக்கு வேற வழியே இல்ல. காமம்ன்றது ரொம்பவும் பழமையானது. அது உண்டாக்குற பிரச்னைகளுககு பழமையான ஒரே ஒரு பரிகாரம்தான் இருக்கு. அது என்ன தெரியுமா? அவளை ரகசியமா எங்கேயாவது கொண்டு போயி அவகூட படுக்குறதுதான்..." என்று நான் சொன்னேன்.

ஹரி ஆச்சரியத்துடன் என்னையே வெறித்துப் பார்த்தான்.

"நாம இருக்குறது ஒண்ணும் பாரீஸ் இல்லியே. திருவனந்தபுரத்துலதானே நாம இருக்கோம். கல்வி வட்டாரங்களில் எல்லோராலும் மதிக்கப்படுகிற ஒரு மனிதன் நான். நான் எப்படி ஒரு ஆதி மனிதனாக மாறமுடியும்? அப்படியே தாராவைக் கற்பழிக்கிற அளவிற்கு நான் தைரியத்தை வரவழைச்சிக்கிறேன்னு கூட வச்சுக்குவோம். அப்படி ஒரு காரியம் நடந்தபிறகு, அப்படி நான் கேவலமா நடந்துகிட்டதுக்காக அவ என்னை வெறுக்க ஆரம்பிச்சிட மாட்டாளா?"- ஹரி கேட்டான். 

"பலாத்காரம் செய்த மனிதனையே விரும்பத் தொடங்கிய பல பெண்களை நான் பார்த்திருக்கேன். சொல்லப் போனா பலாத்காரம்ன்றது முகஸ்துதி செய்யிற மாதிரி. தான் கற்பழிக்கப் போற பெண்ணின் அழகைப் பற்றி பலாத்காரம் செய்கிற ஆண் புகழ்ந்து பேசுறதுதானே உண்மையில் நடப்பது?" என்றேன் நான்.

நான் பேசியது ஹரிக்குப் பிடிக்கவில்லை.

"உஷா, உன்னோட வார்த்தைகளை என்னால முழுசா ஏத்துக்க முடியாது. என் தாரா எந்தக் காலத்திலும் தன்னைக் கற்பழிச்சவனை மன்னிக்க மாட்டா. அவ ரொம்பவும் குடும்பத் தனமான ஒரு பொண்ணு. கோவிலுக்குப் போயிட்டு நெற்றியில சந்தனம் வச்சிக்கிட்டு திரும்பி வர்றப்போ எப்படி இருப்பா தெரியுமா? முகத்துலயும் உடம்புலயும் தெய்வீகக் களைன்னு சொல்வாங்களே, அது அப்படியே அவகிட்ட இருப்பதை நாம பார்க்கலாம்" என்றான் ஹரி.

நான் மெதுவான குரலில் சொன்னேன். "தெய்வீகக் களை! எந்த அளவுக்குப் பொய்யான ஒரு வார்த்தை தெரியுமா அது? ஆண்கள் மட்டும்தான் பொதுவா அந்த வார்த்தையை உச்சரிப்பாங்க."

2

ஹரியின் வற்புறுத்தல் காரணமாக தாராவை வரவேற்பதற்காக நானும் அவனுடன் விமான நிலையத்திற்குச் சென்றிருந்தேன். ஹரியின் கை விரல்கள் நடுங்கிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். அதனால் அவனை இடது பக்கம் அமரச் சொல்லிவிட்டு நானே காரை ஓட்ட ஆரம்பித்தேன்.

"இந்த அளவுக்கு பரபரப்பா இருக்க வேண்டிய அவசியம் என்ன?"- நான் ஹரியைப் பார்த்துக் கேட்டேன்.

"அவள் ஆளே மாறிப் போயிருப்பா. ஒருவேளை என்னைப் பார்க்காதது மாதிரி நடிச்சாலும் நடிக்கலாம். தன் கணவன் முன்னாடி தான் ஒரு குடும்பப் பெண்ணா நடக்கணும்னு அவ பிரியப்படலாம்."

"அவ உண்மையிலேயே ஒரு குடும்பப் பெண்தானே ஹரி! உங்களுக்கு அவ கடிதம் கூட எழுதலையே!"

"நீ சொல்றது சரிதான். அவ தன்னை முழுசா மறந்துட்டான்னு அவளோட அப்பா ஒருநாள் என்கிட்ட ஒரேயடியா புலம்பினாரு. அவள் கல்மனசு கொண்ட பெண்ணா மாறிட்டாள்னு நினைக்கிறேன். அமெரிக்காவின் வசதியான வாழ்க்கை அவக்கிட்ட சுயநல எண்ணத்தை மேலும் அதிகரிச்சிருக்கலாம்"- ஹரி சொன்னான். 

"கடிதம் எழுதுறதுக்கு ஒருவேளை அவளுக்கு நேரம் கிடைக்காமல் இருக்கலாம். அமெரிக்காவுல உதவிக்கு ஆள் கிடைப்பது ரொம்பவும் கஷ்டம். சமையல் பண்றது, துணி துவைக்கிறது, குழந்தைகளைப் பார்த்துக்கிறது- இப்படி எவ்வளவு வேலைகளை அவ ஒருத்தியே பார்த்துக்க வேண்டியதிருக்கும்"- நான் சொன்னேன்.

அடுத்த நிமிடம் ஹரி என்னை நோக்கித் திரும்பினான்.

"அவளுக்கு இன்னும் குழந்தை எதுவும் பிறக்கலைன்னு அமெரிக்காவுல இருந்த இங்கு வந்த என் நண்பன் ஒருவன் சொன்னான். எப்படி குழந்தை பிறக்கும்? அவளோட கணவனா இருக்கும் விஞ்ஞானிக்கு அணுக்கதிர்களோட பாதிப்பு இருக்குமே. பொதுவாக விஞ்ஞானிகளுக்கு குழந்தைகள் பிறக்காது. அப்படியே குழந்தைகள் பிறந்தாலும், அந்தக் குழந்தைகளோட உடம்புல ஏகப்பட்ட குறைபாடுகள் இருக்கும்."

"அப்படியா? எனக்கு அதைப் பற்றி ஒண்ணும் தெரியாது." என்றேன் நான்.

"நானும் தாராவும் எங்களுக்குப் பிறக்கப் போகிற குழந்தைகளைப் பற்றி பல நேரங்கள்ல பேசியிருக்கோம். எங்களுக்குப் பிறக்கிற முதல் குழந்தைக்கு அபர்ணான்னு பேரு வைக்கணும்னு ரெண்டு பேருமே தீர்மானிச்சிருந்தோம். பேரழகு படைத்த மகளையும் மகனையும் அழைச்சிக்கிட்டு இந்தியாவுல இருக்கிற எல்லா புண்ணிய இடங்களுக்கும் போயிட்டு வரணும்னு நாங்க திட்டம் போட்டு வச்சிருந்தோம். மகளை மூகாம்பிகை கோவிலுக்கு அழைச்சிட்டுப் போயி அங்கே எல்லோருக்கும் சமையல் பண்ணி சாப்பாடு போடணும்னு நாங்க வேண்டியிருந்தோம்."

நாங்கள் விமான நிலையத்தை அடைந்தபோது, எதிர்பார்த்த விமானம் வந்து சேர்ந்திருந்தது. கண்ணாடி வழியாக கஸ்டம்ஸ் அதிகாரிகளையும், அவர்களிடம் கூச்சத்துடன் தங்களின் பெட்டிகளைத் திறந்து காட்டிக் கொண்டிருந்த பயணிகளையும் பார்த்தவாறு நாங்கள் நின்றிருந்தோம்.

"தாராவைக் காணோமே?"- ஹரி முணுமுணுத்தான்.

"நின்னுக்கிட்டு இருக்குற அந்தப் பெண்கள்ல யாரும் தாரா இல்லைன்னு உறுதியா சொல்ல முடியுமா? அவள் தோற்றத்துல முழுசா மாறியிருக்கலாம்"- நான் சொன்னேன்.

"இருட்டுலகூட நான் தாராவைக் கண்டுபிடிச்சிடுவேன்" என்றான் ஹரி.

அப்போது நாங்கள் இருவரும் தாராவைப் பார்த்து விட்டோம். அவள் ஒரு கருப்பு வண்ண பட்டுப் புடவையைக் கட்டியிருந்தாள். பளிங்குக் கல்லால் செய்யப்பட்ட ஒரு அழகான சிலையை அவள் ஞாபகப்படுத்தினாள். அவளின் தோளில் கை வைத்தவாறு பெட்டிகளுக்கு மத்தியில் அவளுடன் நடந்து வந்து கொண்டிருக்கும் அழகில்லாத தோற்றத்தைக் கொண்டிருக்கும் மனிதன்தான் அவளுடைய கணவன் ராமன்குட்டி என்பதை நான் புரிந்து கொண்டேன்.

"அந்த மனிதனின் விருப்பத்திற்கேற்றபடி நடக்குற ஒரு பொம்மையைப் போல இருக்குறா தாரா"- நான் சொன்னேன்.

"அவ ஒரு புத்திசாலிப் பெண். கண்களை மூடிக்கிட்டு, இன்னொரு ஆளு சொல்றபடி நடக்குறவ அவ இல்ல. அவ எப்படி நடப்பான்னு யாராலயும் கண்டுபிடிக்க முடியாது"- ஹரி சொன்னான்.