Lekha Books

6

சரியாகப் பத்து மணிக்கு பாத்தும்மாவின் ஆடு வரும். சிறிது நேரம் கழித்து பாத்தும்மாவும் கதீஜாவும் வருவார்கள். பாத்தும்மாவிற்கு மனதிற்குள் வருத்தம் இருக்குமோ என்னவோ? நாத்தனார்களிடமும் தங்கையிடமும் உம்மாவிடமும் எப்போதும்போல் பேசிக்கொண்டிருப்பாள். வீட்டு வேலைகளைச் செய்வாள். கப்பைப்புட்டு தின்பாள். பால் கலக்காத கடும் தேநீர் குடிப்பாள். ஆட்டிற்குக் கஞ்சி கொண்டுபோய் வைப்பாள்.

கொச்சுண்ணி வந்தபோது நான் பால் திருட்டைப் பற்றிச் சொன்னேன்.

அவன் சொன்னான்:

“நான் ஏற்கெனவே கொஞ்சம் பாலை இங்கே கொண்டுவந்து கொடுக்கச் சொல்லி சொன்னேன். பாத்தும்மா என்ன செய்தா தெரியுமா? நாலு வீடுகளுக்குப் பால் தர்றதா சொல்லிட்டா. ஒரு தேநீர் கடைக்கு நான் தர்றதா சொல்லிட்டேன். எனக்கும் கதீஜாவுக்கும் கொஞ்சம்கூட இவ தேநீருக்குப் பால் தர்றது இல்ல.”

அப்படியா? அப்படியென்றால் கொச்சுண்ணியும் கதீஜாவும் கூட பால் கொடுக்கறது இல்லியாமே?”

பாத்தும்மா சொன்னாள்: “பால் விற்றுக் கிடைக்கிற காசை கதீஜாவோட வாப்பாதானே வாங்கிக்கிறாரு! இவ்வளவு நாளும் எல்லாரும் பால் இல்லாமல்தானே தேநீர் குடிச்சாங்க? இப்ப மட்டும் ஏன் அப்படியொரு ஆசை? நான் பால் குடிக்கிறேனா?”

“நீ பெரிய கஞ்சத்தனம் பண்றவளா ஆயிட்ட...”

“கதீஜாவோட வாப்பா அதைப் பண்ணனும், இதைப் பண்ணனும்ன்றாரு. அதுக்கெல்லாம காசு வேண்டாமா?”

அது சரிதான். இப்படிப் பல விஷயங்களையும் நினைத்துக் கொண்டிருக்கும்பொழுது சுலைமான் மூன்று அன்னாசிப் பழங்களை என்னிடம் கொண்டுவந்து தந்துவிட்டு சொன்னான்: “சீமை அன்னாசிப்பழம்.. நல்ல சுவையா இருக்கும்..”

நான் அதில் ஒன்றை அறுத்துப் பிள்ளைகளுக்குத் தலா ஒரு துண்டைக் கொடுத்து தின்று கொண்டிருக்கும்பொழுது அபு மிடுக்காக நான் இருக்குமிடத்திற்கு வந்தான்.

“ம்... பணக்காரங்கன்னா இப்படித்தான் இருப்பாங்க.” -அவன் சொன்னான்: “எனக்கு அன்னாசிப்பழம் தர்றதுக்கு யாருமில்ல. பெரிய அண்ணே, உங்களுக்கு இன்னைக்கு ஒரு விருந்து தர திட்டமிட்டிருக்காங்க.”

“என்ன விருந்து?”

“ரொட்டியும் தேநீரும்.”

“நீயும் என் கூட வா.”

“என்னை யாரும் கூப்பிடல. பெரிய அண்ணே, உங்களுக்கு ஒரு விஷயம் தெரியுமா? கஞ்சத்தனமான பெரிய அக்கா, சின்ன அண்ணனுக்கும் ஹனீஃபாவுக்கும் நேற்று பால் கலந்த தேநீர் கொடுத்து அனுப்பினாங்க.”

“பால் கலந்த தேநீரா?”

“ஆமா...”

“உனக்குத் தரலையா?”

“நான் அவங்களுக்குப் பக்கத்துலதானே இருந்தேன்? அதனால எனக்கும் ஒரு சிங்கிள் கிடைச்சது.”

ஆச்சரியம்தான். பாத்தும்மா அப்துல்காதருக்கும் ஹனீஃபாவிற்கும் அபிக்கும் பால் கலந்த தேநீர் கொடுத்திருக்கிறாள். இதில் ஏதோ ரகசியம் இருக்கிறது!

பாத்தும்மா இந்தப் பால் கலந்த தேநீரைக் கொடுத்துவிட்டதற்குக் காரணம் என்னவா இருக்கும்?”

“ஹனீஃபா அண்ணன் ஸ்ட்ரைக் பண்ணிட்டாரு.”

“என்ன ஸ்ட்ரைக்?”

“பெரிய அக்காவோட ஆடை, கதீஜாவோட ப்ளவ்ஸ், பிறகு... கிழிந்த துணிகள்- இது எல்லாத்தையும் தைச்சு தர்றது ஹனீஃபா அண்ணன்தான். முந்தாநாள் எதையோ தைக்கணும்னு கதீஜா வந்தப்போ, தைச்சு தர விருப்பமில்லைன்னு சொல்லி அனுப்பியாச்சு. இனிமேலும் அப்படி சொல்லிடக் கூடாதுன்றதுக்காகக் கொடுத்த லஞ்சம்தான் அந்த ஒரு சிங்கிள் பால் கலந்த தேநீர்!”

“அப்துல்காதருக்குக் கொடுத்ததுக்குக் காரணம்?”

“பெரிய மச்சான் சின்ன அண்ணனுக்கு கொஞ்சம் பணம் தரணும். உடனே பணத்தைத் திருப்பித் தரலைன்னா வழக்கு போடுவேன்னு சின்ன அண்ணன் சொல்லிட்டாரு. முதல் குற்றவாளி பெரிய மச்சான்... ரெண்டாவது குற்றவாளி பெரிய அக்கா. மூன்றாவது குற்றவாளி கதீஜா. அது போதாதுன்னு ஆட்டை ஜப்தி பண்ணப் போறதா வேற சொல்லிட்டாரு. அப்படி எதுவும் நடக்காம இருக்கணும்ன்றதுக்குத்தான் ஒரு சிங்கிள் தேநீர்!”

இப்படி லஞ்சம் தருவதற்காகவும் பாத்தும்மாவின் ஆட்டின் பால் பயன்படுகிறது.

அபு சொன்னான்: “குட்டன் பிள்ளை வர்றாரு.”

உண்மைதான். தபால்காரர் குட்டன் பிள்ளை படியைக் கடந்து வந்து, ஒரு பார்சலைத் தந்தார். நான் கையெழுத்துப் போட்டேன். குட்டன் பிள்ளை போனபிறகும் நான் பார்சலை அவிழ்த்துப் பார்க்கவில்லை. உம்மா கேட்டாள்: “என்னடா இருக்கு அந்த பார்சல்ல?”

நான் சொன்னேன்: “என் புதிய புத்தகத்தோட பத்து காப்பிகள். பதிப்பகத்துல இருந்து எனக்கு அனுப்பியிருக்காங்க. போதுமா?”

அப்போது உம்மா கேட்டாள்:

“விற்றால் காசு கிடைக்குமா?”

“உங்க வேலையைப் பார்த்துக்கிட்டு போங்க உம்மா அந்தப் பக்கம். எப்போ பார்த்தாலும் காசு... காசு... காசு...”

என்னிடம் அப்போது காசு ஒரு தம்படி கூட இல்லை. என் மனதில் ஒரு அருமையான திட்டம் உதித்தது. உம்மா போனதும் நான் அபுவை ரகசியமாக அழைத்தேன்.

“இந்தப் புத்தகங்களை சந்தையில கொண்டு போய் உன்னால விற்க முடியுமா?”

அவன் அடுத்த கணம் கேட்டான். “எவ்வளவு கமிஷன் தருவீங்க?”

“நான் தர்றேன்டா” என்று கூறி பார்சலைப் பிரித்து ஒன்பது புத்தகங்களை ஒரு தாளில் சுற்றி அபுயிடம் கொடுத்து அனுப்பிவிட்டுக் காத்திருந்தேன்.

சொந்த ஊர். நான் எழுதிய புத்தகம். யாராவது காசு கொடுத்து அதை வாங்குவார்களா?

ஒன்றிரண்டு மணி நேரங்கள் கழிந்தன. அபு வந்தான். அதிர்ஷ்டம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். எல்லா புத்தகங்களும் விற்பனையாகி விட்டன. ஒரு புத்தகத்தின் விலை முழுவதையும் அபுவிற்குக் கொடுத்தேன். மீதிப் பணத்தை எண்ணிக் கொண்டிருந்தபோது “என்ன கிடைச்சதுடா?” என்று கேட்டவாறு உம்மா வந்தாள். அந்தப் பணத்தை அவள் பார்த்துவிட்டதில் எனக்குப் பயங்கரமாகக் கோபம் வந்தது. எனக்குப் பக்கத்திலிருந்த ஒரு கண்ணாடி டம்ளரை எடுத்து என்னுடைய முழு பலத்தையும் பயன்படுத்தி சுவர் மீது வீசி எறிந்தேன். பத்தாயிரம் துண்டுகளாக டம்ளர் நொறுங்கி ‘க்ணீம்’ என்று கீழே விழுந்தது. உம்மா எதுவும் பேசாமல் அதைப் பொறுக்கி ஒரு தாளில் சுற்றிக் கொண்டுபோய் வெளியே போட்டாள். பிறகு வந்து எதுவும் பேசாமல் எனக்கு முன்னால் வெளியே பார்த்தவாறு உட்கார்ந்தாள். அவள் ஏன் எதுவுமே பேசவில்லை?

நான் மீதியிருந்த ‘பிரபலமான மூக்கு’ புத்தகத்தை எடுத்து பாத்தும்மாவின் ஆட்டிற்கு நேராக நீட்டினேன். அது ஆர்வத்துடன் அருகில் வந்தது.

“என்ன செய்றீங்க பெரிய அண்ணே?” - அபு கேட்டான். நான் சொன்னேன்:

“பாத்தும்மாவின் ஆடு, இளம் பருவத்துத் தோழி, சப்தங்கள்- இந்தப் புத்தகங்களை இது ரொம்பவும் விருப்பத்தோட தின்னுச்சு. அப்போ இனியும் புத்தகங்கள் இருக்கு- தர்றேன்னு நான் சொன்னேன். இந்தப் புத்தகத்தை இது தின்னு பார்க்கட்டுமே!”

“அதைத் தின்ன கொடுக்க வேண்டாம்” - அபு சொன்னான்.