Lekha Books

“எந்திருச்சு போடா. நீயும் உன் லொடுக்கூஸ் பேச்சும்! டேய், நீதானே நெய் திருடித் தின்னு உடம்புக்குச் சரியில்லைன்னு சொல்லிக்கிட்டு இருந்த பெரிய திருட்டுப் பய! டேய், நாம எப்படி பேசுவோமோ அதே மாதிரி நான் எழுதி வச்சிருக்கேன். இதுல உன்னோட இலக்கண சமாச்சாரங்கள் இல்லாமப் போனா என்ன? நீயும் உன் இலக்கணம்!”

அவன் சொன்னான்: “அண்ணே, என்னை எப்படி வேணும்னாலும் வாய்க்கு வந்தபடி திட்டுங்க. அதைப் பற்றி எனக்குக் கவலை இல்ல. ஒரு விஷயத்தை மட்டும் சொல்றேன். அண்ணே... நான் சொன்ன புத்தகங்களை ஒரு வருஷத்துக்கு படிச்சு ஒழுங்கா எல்லாத்தையும் கத்துக்கிட்டு அதுக்குப் பிறகு எழுத ஆரம்பிங்க. மலையாளத்துல எத்தனை எழுத்துக்கள் இருக்குன்னு உங்களுக்குத் தெரியுமாண்ணே? முதல்ல இதுக்குப் பதில் சொல்லுங்க.”

“நீ பேசாம போடா”- காலை மடக்கி அவனை உதைக்க நினைத்தேன். நாகரிகம் கருதி அதைச் செய்யவில்லை. நான் சொன்னேன்: “வீட்டுல எல்லாரையும் நான் கேட்டதாகச் சொல்லு. குறிப்பா வாப்பாவையும் உம்மாவையும் எனக்குப் பணம் எதுவும் வர ஆரம்பிக்கலைன்றதையும் சொல்லு. அதனாலதான் நான் எதுவும் அனுப்பி வைக்கல.”

அவனிடம் காலணா கூட கடன் கேட்கவில்லை. கேட்க வேண்டும் என்று தோன்றவில்லை. அவனுடைய இலக்கண விளக்கம்! மலையாளத்தின் எழுத்துக்கள்!

அந்தக் காலமெல்லாம் போய்விட்டது. இப்போது என்னுடைய புத்தகங்களை மிகவும் ஆர்வத்துடன் அவன் படிப்பான். எங்கள் உறவினர்களைப் பற்றி சில கதைகளை எழுதும்படி அவன் என்னிடம் கேட்டுக் கொள்வான். கதைகளை மற்றவர்களிடம் கூறுவான்.

“அண்ணே, நீங்க எழுதித் தந்தா போதும். நான் அச்சடிச்சு வித்துக்குறேன்.”

பணத்தை அவன் எடுத்துக் கொள்வான். பெரிய திருடன்தான்!

மறுநாள் என்னுடைய சாம்பமரத்தைப் பெண் பிள்ளைகள் வாயில் நீர் ஊற பார்த்தவாறு போய்க்கொண்டிருந்தபோது பாத்தும்மா ஆட்டையும், குட்டியையும் தன்னுடைய வீட்டிற்குக் கொண்டு போவதற்காக வந்தாள். காரணம்?

“இங்கே யாரும் இதைச் சரியா பார்க்க மாட்டாங்க பெரிய அண்ணே. அபு விரட்டுவான். நாளையில் இருந்து பால் கறந்து விற்கணும். ஒரு தேநீர் கடைக்குப் பால் தர்றதா சொல்லியிருக்கேன்.”

அதுதான் காரணம்!

பாத்தும்மா ஆட்டையும் குட்டியையும் கொண்டு போனாள். குட்டியை அழகாக பாத்தும்மா தூக்கியிருந்தாள்.

பிறகு ஆடும் குட்டியும் மகிழ்ச்சி பொங்க வந்தது. பத்து மணிக்குத்தான். குட்டி உற்சாகத்துடன் இங்குமங்குமாய் ஓடிக்கொண்டிருக்கும். என் படுக்கையில் ஏறும். பிள்ளைகளுடன் சேர்ந்து சாப்பிடும். தாய் ஆடும் எப்போதும் உற்சாகத்துடன் காணப்படும். அது பிள்ளைகளுடன் சேர்ந்து சோறு சாப்பிடும். சத்தமும், ஆரவாரமும், ஓட்டமும்...

இப்படியே சில நாட்கள் கடந்துபோன பிறகு, வீட்டில் சிரிப்பும், ஆரவாரமும், மொத்தத்தில் வீடு முழுக்க சந்தோஷம்... அபி, பாத்துக்குட்டி, ஸையதுமுஹம்மது, லைலா, ஆரிஃபா எல்லாரும் பால் கலந்த தேநீர் குடிக்கிறார்கள்! அதற்கு எதற்கு இந்த ஆரவாரமும் சிரிப்பும்? நான் அந்தப் பக்கம் போனேன். இரண்டு ஆனும்மாமார்களும், உம்மாவும், அய்ஸோம்மாவும் கப்பைப் புட்டுடன் சேர்ந்து பால் கலந்த தேநீர் குடித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்! எல்லாரும் சிரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

“என்ன உம்மா, ஒரே சிரிப்பு ஆரவாரமும்?”

“ஒண்ணுமில்லடா...” -உம்மா சிரித்துக்கொண்டே சொன்னாள்.

“பெரிய அண்ணே, சொல்லக்கூடாது. நாங்க ஆட்டுக்குட்டியை பிடிச்சுக் கட்டிட்டோம்.”

“பிறகு?”

“பெரிய அண்ணே, சொல்லுவீங்களா?”

“விஷயம் என்ன?”

அப்துல்காதரின் மனைவி இடையில் புகுந்து சொன்னாள்: “நாங்க பாத்தும்மாவோட ஆட்டைக் கறந்தோம். ஒரு உழக்கு நிறைய பால் கிடைச்சது.”

“என்ன உம்மா இது? நீங்க எதுக்கு பாத்தும்மாவோட ஆட்டைத் திருட்டுத்தனமா கறந்தீங்க?”

உம்மா சொன்னாள்: “இல்லாட்டி அவ அதை நினைக்க வேண்டாமா?”

ஆனும்மா சொன்னாள்: “பெரிய அண்ணே... சொல்லிடாதீங்க. எங்களுக்கு ரொம்பவும் அவமானமா ஆயிடும்.”

அவமானம் ஆகட்டும்! என்னுடைய கண்களுக்கு முன்னால் இந்த மிகப் பெரிய திருட்டுத்தனத்தைச் செய்ய நான் எப்படி அனுமதிப்பேன்?

பாத்தும்மா வந்தபோது நான் சொன்னேன்:

“பாத்தும்மா, நீ கவனமா இரு. உன் ஆட்டை இவங்க எல்லாரும் ஒண்ணு சேர்ந்து கறந்து பால் எடுத்து தேநீர் போட்டு குடிச்சாங்க. குட்டியை முன்னாடியே பிடிச்சு கட்டிப் போட்டுட்டாங்க.”

அவ்வளவுதான்- பாத்தும்மா கத்த ஆரம்பித்துவிட்டாள்: “அவங்க கண்கள்ல இரத்தம் இருக்கா? அவங்களோட பிள்ளைகளைப் பிடிச்சு அவங்க கட்டுவாங்களா? நான் கேக்கறேன்...”

பாத்தும்மா அந்தப் பக்கம் ஓடினாள். அப்போது அங்கு உம்மாவும், இரண்டு ஆனும்மாக்களும், அய்ஸோம்மாவும், பாத்துக்குட்டியும், அபியும், லைலாவும், ஆரிஃபாவும் தயாராக நின்றிருந்தார்கள். எல்லாரும் ஒரே குரலில் சொன்னார்கள்: “நல்லதாப் போச்சு! நல்லதாப் போச்சு! நாங்கதான் செஞ்சோம். இனிமேலும் செய்வோம். ஆடும் குட்டியும் இங்கேதான் வளருது. எங்களோட கப்பைப் புட்டையும் எங்களோட பலா இலையையும் எங்களோட கஞ்சித் தண்ணியையும் எங்க பிள்ளைங்களோட சாதத்தையும் தின்னு தடிச்சு கொழுத்துப் போய்த்தான் அது பால் தருது. தெரியுதா?”

பாத்தும்மா அவர்களைப் பிரிப்பதற்காகச் சொன்னாள்: “அடியே ஆனும்மா! நீ என்னோட சின்ன தங்கச்சிதானே? உனக்கு நான் ஒரு ஆடு தந்தேன்ல? உம்மா, என் அருமை உம்மால்ல இந்தக் கண்ணுல இரத்தம் இல்லாத நாத்தனார்மார்களை வச்சுக்கிட்டு இப்படிச் செய்யலாமா?”

உம்மா சொன்னாள்: “போதும்டி, போதும் உன்னோட நாத்தனார்மார்களும் நானும் உன் தங்கச்சியும்- எல்லாரும் சேர்ந்துதான் பால் கறந்ததே. நாங்க எல்லாரும் சேர்ந்துதான் தேநீர் குடிச்சோம். நல்ல ருசியா இருந்துச்சு...”

பாத்தும்மா சொன்னாள்: “இனி நான் இந்த வீட்டுல காலடி எடுத்து வைக்கமாட்டேன்.”

பாத்தும்மா ஆட்டுக்குட்டியை வாரி எடுத்து முத்தமிட்டாள்.

“தங்கமே. உனக்குக் கிடைக்க வேண்டிய பாலை இவங்க திருடி குடிச்சிருக்காங்க. பச்சைத் தண்ணி நான் தர்றேன்... வா!”

பாத்தும்மா ஆட்டுக்குட்டியுடன் என்னைத் தேடி வந்தாள். “நான் போறேன், பெரிய அண்ணே. இனி இவங்க என் ஆட்டைக் கறந்து பால் குடிக்கிறதைத்தான் பார்ப்போமே!”

பாத்தும்மா ஆட்டுக்குட்டியைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு நடந்தாள். எனக்குச் சந்தோஷமாக இருந்தது. குட்டி இல்லாமல் இனி இவர்கள் ஆட்டைக் கறந்து எப்படிப் பால் குடிக்கிறார்கள் என்பதையும் பார்ப்போமே!

ஆனால், ஆடு பால் சுரக்க, குட்டி கட்டாயம் வேண்டுமா என்ன?

பெண் ரத்தினங்களுக்கு இந்த விஷயம் தெரியாதா? கவனமாக இருக்க வேண்டாமா?