Lekha Books

மூணு சைக்கிள்கள்ல வந்திருந்தாங்க. வந்த உடனே உட்கார்ந்து சத்தியாக்கிரகம் பண்ண ஆரம்பிச்சிட்டான். இவனுக்கு என்னோட சைக்கிள் வேணுமாம். அது இருந்தாத்தான் இவனோட லொடுக்கூஸ் சைக்கிள்கள்லாம் வாடகைக்குப் போகுமாம். நான் சொன்னேன்- சைக்கிள் எனக்குக் கட்டாயம் தேவைன்னு. அப்போ இவனோட நண்பர்கள்ல ஒருத்தன் ‘ஹனீஃபா சைக்கிளுக்கான பணத்தைத் தந்திடுவான்’னு சொல்லி முடிக்கல, அதுக்குள்ளாற இவன் ஒரு நோட்டுக் கட்டை எடுத்து என் மடியில போட்டான். நான் எண்ணிப் பார்த்தப்போ இருநூற்று நாற்பது ரூபா இருந்துச்சு. மீதி? அதை வீட்டுக்குப் போனவுடனே அனுப்பி வைக்கிறதா இவன் சொன்னான். அப்போ இவனோட நண்பர்கள் தாங்கள் பணத்தை அனுப்பி வைக்கிறதா சொன்னாங்க. அவங்க ஜாமீன் கொடுத்தா போதாதா? அந்த நிமிடத்திலேயே இவன் என்கிட்ட பத்து ரூபா கடன் வாங்கினான். பிள்ளைகளுக்கு ஏதாவது வாங்கிட்டு போகணும்னு மூணு ரூபா வாங்கிக்கிட்டான். மாதங்கள் எத்தனையோ ஓடிடுச்சு. மீதி ரூபா வந்து சேரல. நான் இங்கே வந்தா, இவனோட நண்பர்கள் என்னைப் பார்த்து ஓடி ஒளியறாங்க. எடுடா அந்த ரூபாயை...”

“நான் பட்டாளத்துக்குப் போறேன்.” அபி சொன்னான்:

“நானும் பட்டாளத்துக்குப் போறேன்.”

லைலா சொன்னாள்: “நானும் பட்டாளத்துக்குப் போறேன்.”

அய்ஸோம்மா சொன்னாள்: “அப்படின்னா ரஷீதும் நானும் கூட பட்டாளத்துக்குப் போறோம். அரசாங்கத்துக்குக் கஞ்சியும் குழம்பும் வச்சுக் கொடுக்குறோம்.”

“போதும்டி... நீ சபையில நின்னுக்கிட்டு மனசுல தோணுறதை பேசுறியா? பெரிய அண்ணன் இருக்குறாரேன்னு பாக்கறேன். இல்லாட்டி நான்... போ அந்தப் பக்கம்” என்று சொன்ன அவன் சந்தையிலிருக்கும் தன்னுடைய மெஷின் கடைக்குப் புறப்பட்டான்.

சிறிது நேரம் சென்றது ரஷீதையும் சுபைதாவையும் தூக்கிக் கொண்டு உம்மா என்னிடம் வந்தாள்.

“நாங்க குளிக்கப் போறோம். இந்தப் பிள்ளைகளைக் கொஞ்சம் பார்த்துக்கடா.”

அவர்கள் எல்லாரும் குளிப்பதற்காகக் கிளம்பினார்கள். நான் குழந்தைகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். இரண்டு அழ ஆரம்பித்தன. அழுகையை நிறுத்த நான் இரண்டு பேருக்கும் மத்தியில் ஆட்டுக் குட்டியைக் கொண்டுவந்து நிறுத்தினேன்.

இரண்டு குழந்தைகளும் சிறுநீர் கழித்தன. ஆட்டுக்குட்டி இரண்டையும் செய்தது. அப்போது மிகப்பெரிய சுத்தக்காரனான அபு அங்கு வந்தான். அவன் கேட்டான்: “இது என்ன?”

அபு குழந்தைகளின் அழுகையை நிறுத்தினான். விசேஷமாக அவன் எதுவும் செய்துவிடவில்லை. கண்களை உருட்டிக் காண்பித்தான். உதடுகளைக் கடித்தான். சத்தம் போட்டான். அவன் பாத்தும்மாவின் ஆட்டை அடித்து விரட்டினான். பூனைகளை அடித்தான். கோழிகளை விரட்டினான்.

அந்த இடைவெளியில் நான் ஆட்டுக்குட்டியின் மலத்தையும் சிறுநீரையும் அகற்றி அந்த இடத்தை சுத்தம் செய்தேன். ஆட்டுக் குட்டியைக் கொண்டுபோய் வாசலில் விட்டேன்.

“பார்த்தீங்களா! ஆடும் கோழியும் பூனையும் பிள்ளைகளும் எல்லாரும் சேர்ந்து வாசலையும் வராந்தாவையும் அசிங்கமாக்கிட்டாங்க. பெரிய அண்ணே, இதையெல்லாம் எப்படி நீங்க அனுமதிக்கிறீங்க?”

“நான் என்ன செய்யறது?”

“அடிச்சு விரட்டணும்.”

நூலைப்போல ஒல்லியாக இருக்கும் அபுவிற்கு அடிப்பது சத்தம் போடுவது எல்லாமே கைவந்த கலை. எல்லாரும் அவனைப் பார்த்து பயப்படுவார்கள். அவனிடம் குழந்தைகளை ஒப்படைத்துவிட்டுப் போக தாய்மார்களுக்கோ, உம்மாவிற்கோ சிறிதும் விருப்பம் இருக்காது.

“பெரிய அண்ணே, நான் உங்களோட ஒரு சட்டையையும் வேஷ்டியையும் திருடிட்டேன்னு சின்ன அக்கா சொல்லுச்சா?”

ஆனும்மா சொன்னாளா சொல்லவில்லையா என்பதை நான் சொல்லவில்லை. அவனுக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. அவன் சொன்னான்: “சொல்லப்போனா எல்லாருமே திருடியிருக்காங்க. நான் மட்டுமில்ல. உம்மாவும் சின்ன அக்காவும் தலா ஒவ்வொரு வேஷ்டியைத் திருடியிருக்காங்க. அதைச் சொல்லலியா?”

“நீ திருடினேன்னு ஆனும்மா சொல்லல.”

“நான் ஒரு வேஷ்டியையும் சட்டையையும் திருடினேன். இதை நான் யார்கிட்டே வேணும்னாலும் சொல்லுவேன். பெரிய அண்ணே, நீங்க எனக்கு என்ன தந்திருக்கீங்க?”

“நீ படுத்திருக்குற கட்டில்... அதோட விலை நாற்பது ரூபா. கட்டில்ல விரிச்சிருக்கிற ஜமக்காளம், படுக்கை, தலையணைகள், பெட்ஷீட் நீ போர்த்தியிருக்கிற காஷ்மீர் சால்வை... அதோட விலை மட்டும் ஐம்பது ரூபா. நீ பாக்கெட்ல வச்சிக்கிட்டு ஸ்டைலா நடந்துபோற பார்க்கர் பவுண்டன் பேனா... அதோட விலை நாற்பத்து ரெண்டு ரூபா. பிறகு... நீ வர்றப்பல்லாம் ரூபா... அதுக்குக் கணக்கே கிடையாது.”

“இது எல்லாம் பழைய பொருட்களாச்சே! புதுசா ஏதாவது தந்திருக்கீங்களா?”

“தந்தப்போ எல்லாமே புதுசுதான்.”

“பெரிய அண்ணே... எனக்கு இருபத்தஞ்சு ரூபா வேணும்.”

“எதுக்கு?”

“வேணும்.”

ஹனீஃபா கேட்டான். அபு கேட்டான். இன்று என்ன விசேஷம்? அபுவிற்கு பணத்திற்கான தேவையே இல்லை. இருபது சட்டைகளும், வேஷ்டிகளும், பனியன்களும் அவனிடம் இருக்கின்றன. ஒரு பெட்டி நிறைய செருப்புகளும். மொத்தம் அவனிடம் அறுபது செருப்புகள் இருப்பதாக உம்மா சொன்னாள்.

குளிப்பதற்குப் போன ணெண்கள் எல்லாரும் வந்தவுடன், ஆண்கள் சாப்பிடுவதற்காக வந்தார்கள். அப்துல்காதர் வந்தவுடன் கேட்டான்:

“அண்ணே, ஐம்பது ரூபா வேணும். ரொம்பவும் அவசரமா தேவைப்படுது.”

“உன் பாட்டுக்குப் போடா.”

ஹனீஃபா மீண்டும் ஒருமுறை ஞாபகப்படுத்தினான். “நான் பத்து ரூபா கேட்டேன்.”

நான் அதற்குப் பதிலெதுவும் சொல்லவில்லை. ஒரு மணி நேரம் சென்ற பிறகு ரகசியம் எனக்குத் தெரிந்துவிட்டது. தபால்காரர் குட்டன் பிள்ளை படிகளைக் கடந்து வந்து சொன்னார்: “சார், உங்களுக்கு ஒரு மணியார்டர் இருக்கு. நூறு ரூபாவுக்கான மணியார்டர்.”

குட்டன்பிள்ளையின் கன்னத்தில் ஒரு மாம்பழம் அளவிற்கு ஒரு பரு இருக்கும். அதைப் பார்த்தவாறு நான் கேட்டேன்: “இந்த மணியார்டர் விஷயத்தை நீங்க யார்கிட்டவாவது சொன்னீங்களா குட்டன் பிள்ளை?”

“சார்... நாங்க இந்த ஊர்ல வாழ்றவங்க. அப்துல்காதர், ஹனீஃபா ரெண்டு பேர்கிட்டயும் எனக்குப் பல விஷயங்கள் நடக்க வேண்டியதிருக்கு. உங்களுக்கு மணியார்டர் வர்றப்போ, முன் கூட்டியே அதைச் சொல்லிடணும்னு அவங்க ஏற்கனவே என்கிட்ட சொல்லியிருக்காங்க.”

“அப்படின்னா எனக்கு இந்த மணியார்டர் வேண்டாம் குட்டன்பிள்ளை, நீங்களே வச்சுக்கங்க.”

“அய்யோ! என்ன சார் சொல்றீங்க?”

“ஐம்பது, இருபத்தஞ்சு, பத்து, மூணு அஞ்சு- எல்லாத்தையும் சேர்த்தா எவ்வளவு வருது?”

“நூறு.”

“அதுதான் அந்தப் பணத்தோட கணக்கு.”

நான் விளக்கமாக குட்டன்பிள்ளையிடம் சொன்னேன். அவர் சொன்னார்: “அதெல்லாம் அப்படித்தான் சார் நடக்கும்.”

ம்ஹும்! அதெல்லாம் அப்படித்தானாம்! என்ன பயங்கரமான கூட்டு சதி! எப்படிப்பட்ட கொள்ளை!

குட்டன்பிள்ளை தன்னுடைய மகள் சரஸ்வதியை கல்லூரிக்கு அனுப்பியிருக்கும் விஷயத்தைக் கூறிக் கொண்டிருப்பதற்கிடையில் நான் கையெழுத்துப் போட்டு கொடுத்தேன். நூறு ரூபாய்க்கான நோட்டுகளை என் கையில் அவர் தந்தார். அப்போது உம்மாவும் ஆனும்மாவும் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக வராந்தாவில் வந்து உட்கார்ந்தார்கள்.