Lekha Books

ஒரு பத்து ரூபாய் நோட்டை நான் பாத்தும்மாவின் ஆட்டிடம் நீட்டினேன்.

குட்டன்பிள்ளை கேட்டார்: “என்ன சார் பண்றீங்க?”

நான் சொன்னேன்: “அதுவும் தின்னட்டும். பாத்தும்மாவோட ஆடு குட்டி போட்டு ரெண்டு நாளாச்சு.”

குட்டன்பிள்ளை சிரித்துக்கொண்டே போனவுடனே, உம்மா கேட்டாள்: “எவ்வளவு ரூபாய்டா?”

“உங்களுக்குத் தெரியாதா என்ன?”

என்ன செய்வது? அன்றே அது காலியாகிவிட்டது. நூறு ரூபாய் சிறு தொகைகளாகப் பிரிந்துவிட்டது என்பதுதான் அதன் அர்த்தம். வீணாகி விடவில்லை!

வாழ்க்கையில் செலவுகள் இருக்கத்தானே செய்கின்றன?

5

அன்று மாலையில் ஹனீஃபா எனக்குத் தேநீர் வாங்கிக் கொடுத்தான். பொதுவாக அப்துல்காதர்தான் காசு கொடுப்பான். தேநீர் குடிப்பது ஹனீஃபாவின் கடையில். அன்று ஹனிஃபா காசு கொடுத்தான்.

ஹனீஃபா மிகப் பெரிய கஞ்சனாயிற்றே! அவனுடைய கடையில் விளக்கு இல்லை. எதற்குத் தேவையில்லாமல் ஒரு விளக்கு? அந்தக் கடைக்குப் பக்கத்திலேயே இருக்கிறது அப்துல்காதரின் தகரக்கடை அங்கு பத்தோ, பன்னிரண்டோ பெட்ரோமாக்ஸ் விளக்குகள் இருக்கின்றன. க்ராமஃபோன் இருக்கிறது. (எனக்குச் சொந்தமான க்ராமஃபோனை உம்மாவை அழ வைத்து, வாங்க வைத்து தன்னிடம் அவன் அதை வைத்திருக்கிறான்.) விளக்குகளையும் க்ராமஃபோனையும் அவன் வாடகைக்குக் கொடுப்பான். மாலையில் வேலை இருந்தால் ஹனீஃபா பாபுவை அழைத்து கூறுவான்: “அந்த விளக்கை கொஞ்சம் இந்தப் பக்கமா தள்ளிவை...”

அப்படி கிடைக்கும் வெளிச்சத்தில்தான் ஹனீஃபா துணிகளைத் தைப்பான். அது போதாதா? வெளிச்சம் கிடைக்கிறதே?

நான் அப்படி உட்கார்ந்திருந்த பொழுது அப்துல்காதரின் பழைய கதையை நினைத்துப் பார்த்தேன்.

அவன் எப்போதும் நெருப்பிற்கு அருகிலேயே இருப்பான். அந்தக் கடையில் கொல்லனின் அடுப்பு இருக்கும். எப்போதும் கடுமையான உழைப்புத்தான். அவனுடைய தலை நரைத்து விட்டிருக்கிறது என்று முன்பு சொன்னேன் அல்லவா? அவனைப் பார்த்து அவன் என்னுடைய அண்ணன் என்றே பலரும் தவறுதலாக நினைத்திருக்கிறார்கள்.

அவன் மிகவும் கஷ்டமுள்ள வேலைகளையெல்லாம் செய்தவன்.

நாங்கள் ஒன்றாகச் சேர்ந்து மலையாளம் நான்காம் வகுப்புவரை படித்தோம். பிறகு நான் நான்கைந்து மைல் தூரத்திலிருக்கும் ஆங்கில உயர்நிலைப்பள்ளியில் சேர்ந்தேன். அப்துல்காதர் மலையாளம் ஏழாம் வகுப்பில் தேர்ச்சி பெற்றபோது நான் கண்ணூர் சிறைச்சாலையில் தண்டனை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தேன் என்று நினைக்கிறேன். அந்தக் கதை ‘நினைவுக் குறிப்பு’ என்ற நூலில் இருக்கிறது. எல்லாம் முடிந்து நான் ஊருக்கு வந்தபோது என் குடும்பச் சொத்து முழுவதும் கடனில் மூழ்கிக் கிடந்தன. வீட்டில் சரியான நேரத்தில் சாப்பிட எதுவும் இருக்காது. புதுஸேரி நாராயண பிள்ளை சார் எங்களுக்கு ‘அ... ஆ...’ சொல்லித்தந்த பள்ளிக் கூடத்தில் அப்துல்காதர் ஆசிரியராகப் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தான்.

நான் ஒரு பத்திரிகையை நடத்துவதற்காக கொச்சிக்குப் போனேன். சில நாட்கள் கழித்து நான் ஊருக்குத் திரும்பி வரும்போது அப்துல்காதர் ஆசிரியர் வேலையை விட்டுவிட்டு பீடி சுற்றக்கூடிய ஆளாக ஒரு கடையில் உட்கார்ந்திருந்தான்.

வாசலில் இலையையும் கத்திரியையும் வைத்துக்கொண்டு அவன் பீடி சுற்றிக் கொண்டிருந்தான். இரண்டாயிரம் பீடிகள் வரை அவன் சுற்றுவான். ஒன்றரை ரூபாய் கூலியாகக் கிடைக்கும்.

பிறகு நான் வந்தபோது அவன் பீடி சுற்றும் வேலையை விட்டிருந்தான். சந்தையில் ஒரு சிறிய அறையில் கொல்லனின் அடுப்பை வைத்துக்கொண்டு தகர வேலை செய்பவனாக மாறியிருந்தான். தகரத்தை வைத்து அவன் எதை வேண்டுமானாலும் உருவாக்குவான்

.இந்த விஷயங்களை அவனுக்கு யாரும் கற்றுத் தரவில்லை. தன்னுடைய சொந்த அறிவை வைத்து, சுய முயற்சியால் அவன் அந்த வேலைகளைச் செய்து கொண்டிருந்தான். அறிவை வைத்து சிந்தித்து கண்டுபிடித்த சுதந்திரமான வேலை. சுயமாக சிந்தித்தால் மற்றவர்களை நம்பியிருக்காமல் எதையாவது கண்டுபிடித்து கஷ்டப்பட்டு உழைத்து ஏதோ ஒரு விதத்தில் மகிழ்ச்சியுடன் சில நேரங்களில் வாழ முடியும்.

நான் அந்தக் காலத்தில் இலக்கியவாதியாக எர்ணாகுளத்தில் வசித்துக் கொண்டிருந்தேன்- 1936, 37-ல் நிறைய எழுதுவேன். அதற்கு சன்மானமாக எதுவும் கிடைக்காது. சன்மானம் கேட்கவோ, வாங்கவோ முடியாத நிலை. இலக்கிய சேவை! இலக்கிய ஆலயத்தில் தினந்தோறும் நடக்கும் பூஜை! ஆனால், சாப்பிடுவதற்கு எதுவும் இருக்காது. எனினும், எழுதுவேன்.

பத்திரிகைகளில் பிரசுரமாகும். பிறகு எல்லா பத்திரிகைகளிலிருந்தும் பிரித்து எடுத்து வைத்து அடுக்கி பாதுகாப்பாக வைப்பேன். அப்படி நான் முழுநேர இலக்கியவாதியாக பட்டினியுடனும் கஷ்டங்களுடனும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் பொழுது அப்துல்காதர் இரும்புக் கழியை ஊன்றியவாறு தடிமனான ஒரு பவுண்டன் பேனாவுடன் என்னைத் தேடி வந்தான். காரணமில்லாமல் அவன் வரவில்லை. காரணம் இருந்தது!

“அண்ணே... இந்தப் பத்திரிகைகளிலெல்லாம் என்ன எழுதியிருக்கீங்க! அதை எடுங்க. நான் அதை வாசிச்சுப்பாக்குறேன்.”

மதிப்பாக நான் என்னுடைய இலக்கிய படைப்புகள் எல்லாவற்றையும் எடுத்து அவனுடைய கையில் கொடுத்தேன். பிறகு அவனிடம் கெஞ்சி இரண்டனா வாங்கிக் கொண்டு தேநீர் குடிப்பதற்காகச் சென்றேன். நான் கொஞ்ச நேரம் அங்குமிங்குமாய் நடந்தேன். அவன் படித்து ரசிக்கட்டும். அவனிடம் இன்னும் நான்கணாவைக் கடனாக வாங்க வேண்டும் என்று தீர்மானித்தேன். அந்த உன்னதமான படைப்புகளின் படைப்பாளனான அவனுடைய அண்ணன் அல்லவா கேட்பது? அவன் நிச்சயமாகத் தருவான். இப்படியெல்லாம் நினைத்தவாறு நான் திரும்பவும் அறைக்கு வந்தேன். நான் பார்த்தபோது தான் வாசித்த எல்லா பேப்பர்களிலும் தன்னுடைய தடிமனான பேனாவால் கோடு போட்டிருந்தான். எதற்காக கோடு? நான் ஒரு பீடியைப் பற்ற வைத்து நாற்காலியில் அமர்ந்தபோது அவன் அழைத்தான். “அண்ணே, இங்கே வாங்க...”

ஏதோ முக்கியமான விஷயமாக இருக்க வேண்டும். நான் எழுந்து சென்று அவனுக்குப் பக்கத்தில் பாயில் உட்கார்ந்தேன். அவன் மிகவும் அலட்சியமாக என்னை ஒரு பார்வை பார்த்தான். பிறகு ஒரு வாக்கியத்தைப் படித்தான். ஸ்டைலன் வாக்கியம். ஆனால், அவன் கேட்டான்: “இது வாக்கிய அமைப்பு சரியாவே இல்லையே? எனக்கு எதுவும் புரியவில்லை. என்ன வாக்கிய அமைப்பு?”

அவன் ஒரு சிறு மாணவனிடம் பேசுவது போல் என்னிடம் சிறிது நேரம் பேசினான். அது சொற்கள், வாக்கிய அமைப்பு, குறியீடு, லொட்டு, லொடுக்கு ஆகிய இலக்கண சம்பந்தப்பட்ட சப்லாச்சி விஷயங்களைப் பற்றியது. லொட்டு லொடுக்கு என்று அவன் கூறவில்லை. அரை மணி நேரம் பேசியதில் அவன் என்னை ஒரு விஷயம் தெரியாத ஆள் என்பது மாதிரி ஆக்கிவிட்டான். பிறகு சொன்னான்: “அண்ணே, நீங்க இலக்கணம் கத்துக்கணும்.”

அதோடு நிறுத்தவில்லை. சில இலக்கணப் புத்தகங்களின் பெயர்களையும் அவன் சொன்னான். எனக்குப் பயங்கரமாகக் கோபம் வந்தது. நரம்பு முறுக்கேற நான் சொன்னேன்: