Lekha Books

நான் சிறிய ஒரு கல்லை எடுத்து பானையை உடைத்து ஆட்டை விடுதலை செய்தேன்.

“இந்த விஷயம் எங்களுக்குத் தெரியும்... அடடா...” -உம்மா சொன்னாள்: “என்ன காரியம் செஞ்சே? நல்ல ஒரு பானையை நீ உடைச்சிட்டியே!”

நான் அவமானத்துடன் வராந்தாவில் வந்து உட்கார்ந்தேன். அப்போது அப்துல்காதரின் மூத்தமகள் பாத்துக்குட்டி ஓடிவந்து “பெரியப்பா” என்று என்னை அழைத்தாள். அவள் வாயில் மேற்பகுதியில் சில பற்கள் இல்லை. அவள் சொன்னாள்: “அபி என்னை அடிச்சிட்டான்.”

அபி ஓடி வந்தான். அவன் சொன்னான்:

“பெரியப்பா... இவ என்னை அடிச்சிட்டா?”

இதற்கு மேல் சண்டை போடக்கூடாது என்று அறிவுரை சொல்லி அவர்களை அனுப்பி வைத்தேன். அப்போது ஸையது முஹம்மது ஒரு கேஸுடன் வருகிறான்.

“மாமா” - அவன் அழைத்தான். “லைலா என்னை உள்ளாடத்திப்பாருன்னு கூப்பிடுறா.”

பயங்கரம்! ஒரு ஆணை ஒரு பெண் உள்ளாடத்திப் பாரு என்று அழைப்பதா?

“லைலா!” - நான் அழைத்தேன். லைலா வந்தாள்; கண்களில் நீர் மல்கத்தான் வந்தவுடனே சொன்னாள்:

“பெரியப்பாவை நான் அழைச்சிட்டுப் போகமாட்டேன்!”

“வேண்டாம்! கொம்பை எடுத்துட்டு வாடா!”

ஸையது முஹம்மது இரண்டு புளியங்கொம்புகளை எடுத்துக்கொண்டு வந்தான். அதைக்காட்டி லைலாவைப் பயமுறுத்தி இதற்கு மேல் யாரையும் உள்ளாடத்திப் பாரு என்று அழைக்கக் கூடாது என்று அறிவுரை கூறி அனுப்பி வைத்தேன். சில கோழிகள் பயங்கரமாக கத்தியவாறு ஓடிப்பறந்து சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்திருந்த என் மீது வந்து விழுந்தன. அவற்றை விரட்டிக்கொண்டு ஓடி வருகிறது பாத்தும்மாவின் ஆடு. வேறு விசேஷமெதுவும் இல்லை. பாத்தும்மாவின் ஆடு இன்னொரு கஞ்சிப் பானையையும் உடைத்து விட்டது! இரண்டு ஆனும்மாமார்களின் சத்தமும், ஒரு அய்ஸோம்மாவின் சத்தமும் கேட்டது. உம்மா வாய்க்கு வந்தபடி ஏதோ சத்தம் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். பிள்ளைகளின் சிரிப்பு சப்தம் கேட்டது. பாத்தும்மாவின் கவலை கலந்த வார்த்தைகளும்தான். எனக்கு எதுவுமே தெரியாது என்பது மாதிரி பலா மரத்திற்குக் கீழே நின்று கொண்டிருந்தது பாத்தும்மாவின் ஆடு.

நான்கு மணி ஆனபோது நடப்பதற்காக நான் புறப்பட்டேன். அப்படியே சந்தைப் பக்கம் போனேன்.

அப்போது ஒரு ஆச்சரியமான சம்பவத்தைப் பார்க்க நேர்ந்தது. ஒரு சிறு கூடை நிறைய சாம்பங்காய்களை வைத்துக்கொண்டு அபியும் பாத்துக்குட்டியும் ஆண்களுக்கு மத்தியில் உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள்- எத்தனையோ ஆயிரம் யானைகளுக்கு மத்தியில் இரண்டு எலிக் குஞ்சுகளைப் போல இரண்டு பேரும் விற்பனை செய்கிறார்கள். விற்பனை செய்பவன் அபி.

“ஒரு கை காலணா. ரெண்டு கையும் ஒண்ணும் ரெண்டு காலணா.”

அதாவது- ஐந்து சாம்பங்காய்களின் விலை காலணா. அரை அணாவிற்கு பதினொன்று. அபியின் கையில் ஐந்து விரல்கள் இருக்கின்றன அல்லவா? இந்த வியாபாரம் செய்யும் முறையை நான் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தேன். அவர்கள் ஆறு அணாவிற்கு விற்பனை செய்தார்கள். ஆறு அணாக்களையும் நான் கையில் வாங்கினேன்.

அன்று இரவு உம்மாவின் கையில் நான் எட்டணா கொடுத்தேன். உம்மாவிற்கு சந்தோஷமோ சந்தோஷம். சாப்பிட்டு முடித்து படுப்பதற்கு முன்பு நான் பிள்ளைகளை வளர்க்க வேண்டிய விதத்தைப் பற்றி அங்கிருந்த தந்தைமார்களிடம் பேசினேன். தாய்மார்களுக்குச் சரியான முறையில் சோறு போட வேண்டிய விஷயத்தைப் பற்றி பேசினேன். குழந்தைகளை மிகவும் கவனம் செலுத்தி வளர்க்கவேண்டிய முறைகளைப் பற்றிப் பேசினேன். வீட்டையும் சுற்றுப்புறத்தையும் சுத்தமாக வைத்திருக்கவேண்டிய தேவையைப் பற்றிப் பேசினேன். எல்லாவற்றுக்கும் பதிலாக ஹனீஃபா சொன்னான்: “நான் பட்டாளத்துக்குப் போகப் போறேன்.”

அபு சொன்னான்:

“பெரிய அண்ணே, ஒரு விஷயத்தை நீங்க கவனிச்சா போதும். கொஞ்சம் காசு செலவழிக்கணும். வீட்டோட மேற்கூரையை மாற்றி ஓடு போடணும். பெரிய அண்ணே, நீங்க வந்ததுனால முற்றம் சரியாயிடுச்சு...”

பணத்தைச் சேமித்து அதை நல்ல நிலைக்கு கொண்டுவந்தது நான்தான்... கற்களைக் கொண்டுவந்து கட்டினேன்.

“அதை விடு...” - அப்துல்காதர் சொன்னான்: “எல்லாம் இங்கே சரியாயிடும். பாத்தும்மாவோட ஆடு பிரசவம் ஆகட்டும்...”

நாட்கள் சில கழிந்தன.

டும்! பாத்தும்மாவின் ஆடு பிரசவித்தது.

அனேகமாக அது மதிய நேரம் என்று நினைக்கிறேன். லேசாக மழை தூறிக் கொண்டிருந்தது. விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்டவுடன் எனக்கு ஒரே பதைபதைப்பாகி விட்டது. ஆபத்து எதுவும் உண்டாக வாய்ப்பிருக்கிறது அல்லவா? பிரசவத்தின்போது இறந்த பல சம்பவங்களும் என்னுடைய ஞாபகத்தில் வந்தன. எனக்கு மிகவும் கவலையாக இருந்தது. உம்மாவை நூறு தடவைகள் அழைத்திருப்பேன்.

“ஆட்டுக்குப் பக்கத்திலேயே நீங்க இருக்கணும், உம்மா” -என்று நான் கெஞ்சிக் கேட்டுக்கொண்டேன். உம்மா எதுவும் சொல்லவில்லை. எனக்குப் பதைபதைப்பு அதிகமாகிவிட்டது. என்ன நடக்கப்போகிறது? அங்கு நாம் போய் பார்த்தால் என்ன? ஆனால், அதற்கான தைரியம் எனக்கு இல்லை. எனினும் நான் எட்டிப் பார்த்தேன். ஆட்டை மட்டும் காணவில்லை. ஒரு ஜனக்கூட்டமே அங்கு நின்றிருந்தது. உம்மா இரண்டு ஆனும்மாக்கள், அய்ஸோம்மா, பாத்துக்குட்டி, அபி, ஆரிஃபா, ஸையதுமுஹம்மது, ரஷீத், ஸுபைதா- இவர்கள் தவிர, பக்கத்து வீட்டைச் சேர்ந்த பெண்களும். பெரிய ஒரு கொண்டாட்டம் மாதிரியே அந்த இடம் இருந்தது. எல்லாரும் மிகவும் மகிழ்ச்சியுடன் காணப்பட்டார்கள்.

யாருக்கும் ஒரு உள்ளுணர்வு தோன்றாமல் போனதற்குக் காரணம் என்ன? நான் உம்மாவை அழைத்துக்கேட்டேன்:

“பாத்தும்மாவுக்கு ஆள் அனுப்பலியா?”

பாத்தும்மாதானே அங்கு இருக்கவேண்டிய முக்கியமான ஆள்! ஆனால், பாத்தும்மாவிற்கு ஆள் அனுப்பவில்லை. உம்மாவும் மற்ற பெண்களும் எந்தவித பரபரப்பும் இல்லாமல் சர்வ சாதாரணமாக இருந்தார்கள். அப்போதுதான் எனக்கே தோன்றியது- இந்த விஷயம் அங்கிருந்த யாருக்கும் பெரிய ஒரு விஷயமாகவே தோன்றவில்லை என்பது, அவர்கள் எல்லாரும் பலமுறை பிரசவமானவர்களே. உம்மா பிள்ளைகளைப் பெற்றாள். உம்மாவின் பிள்ளைகளான பாத்தும்மாவும் ஆனும்மாவும் பிள்ளைகளைப் பெற்றவர்களே. உம்மாவின் பிள்ளைகளின் மனைவிமார்களான குஞ்ஞானும்மாவும் அய்ஸோம்மாவும் பிள்ளைகளைப் பெற்றவர்களே! இந்தப் பிரசவம் என்ற விஷயம் அவர்களைப் பொறுத்தவரை ஒரு விஷயமே அல்ல. எங்கேயாவது பிரசவம் நடந்திருக்கிறது என்ற செய்தி காதில் விழுந்தால் ‘குழந்தை ஆணா, பெண்ணா?’ என்ற ஒரு சாதாரண கேள்வி மட்டுமே அவர்களிடமிருந்து கிளம்பும்!

ஆனால் இந்த விஷயத்தில் பழக்கமில்லாத நான் முழுமையான பதைபதைப்புடன் நின்றிருந்தேன்.

மேற்குப் பக்க மூலையில் நான் மட்டும் நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தேன்.எந்த விவரமும் எனக்குத் தெரியவில்லை. அந்தப் பக்கம் என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது? நான் மேலும் சில பீடிகளைப் புகைத்துக் கீழே போட்டேன்.