Lekha Books

“எப்படி அண்ணே கொடுக்க முடியும்? எங்களுக்கு என்னவெல்லாம் தேவையிருக்கு தெரியுமா? பாலை விற்றுத்தான் நாங்க இப்போ இருக்கற வீட்டோட கதவைச் சரி பண்ணனும்.”

என்ன செய்வது? பாத்தும்மாவும் கொச்சுண்ணியும் கதீஜாவும் வசிக்கும் வீட்டின் வாசல் கதவைக் கயிற்றால் கட்டி வைத்திருக்கிறார்கள்! அது சரி செய்யப்பட வேண்டியதுதான். பிறகு...

வீட்டிலுள்ள எல்லா பெண்களுக்கும் நான் போவதற்கு முன்பு ஒரு நேரமாவது வயிறு நிறைய சோறு போட வேண்டும்!

அதற்குப் பணத்திற்கு எங்கு போவது? என்னிடம் ஒரு பைசா கூட இல்லை. கையில் இருந்ததை எல்லாருக்கும் பிரித்துத் தந்துவிட்டேன். பிரித்துக் கொண்டுத்துவிட்டேன் என்றால் ஒரு மரியாதைக்குக் கூறுகிறேன். உண்மையாகச் சொல்லப் போனால் எல்லாரும் என்னிடமிருந்து எல்லாவற்றையும் பிடுங்கிக் கொண்டார்கள். எல்லாம் முடிந்ததும் என்னை இப்படி உட்கார வைத்துவிட்டார்கள். நினைத்துப் பார்க்கும்பொழுது கோபம் வரும். நான் என்னவெல்லாம் கொடுத்தேன்? பணம் தந்தேன். பாத்திரங்கள் வாங்கிக் கொடுத்தேன். டம்ளர்கள் வாங்கிக் கொடுத்தேன். பெண்கள் தங்கள் தலைகளில் அணிய துணிகள் வாங்கித் தந்தேன். இவை எல்லாவற்றையும் வாங்கித் தந்தும் நான் எதுவுமே தரவில்லை என்பது மாதிரிதான் எல்லாரும் நடந்து கொள்கிறார்கள். கோபம் மூக்கு நுனியில் தங்கியிருக்கிறது. சிறிது மீறினால்கூட நான் எல்லை கடந்து விடுவேன். அபுவை வாய்க்கு வந்தபடி திட்டுவேன்.

ஹனீஃபாவைக் கண்டபடி பேசுவேன். அப்துல்காதரைத் திட்டுவேன். ஹனீஃபா, அப்துல்காதர், சுலைமான் ஆகியோரின் பிள்ளைகளை அடிப்பேன். பாத்தும்மாவின் மகள் கதீஜாவை அடிக்க மாட்டேன். அவளை வெளியில் பார்க்காததுதான் காரணம். மனதில் தோன்றுவதைப் பேசும் பட்டியலில் எல்லா பெண்களையும் சேர்ப்பேன். குறிப்பாக தம்பிமார்களின் மனைவிமார்களை என்னுடைய கோபம் பொங்கி வழிந்து முடிந்த பிறகு, வீடு படு அமைதியாகி விடும்! நான் இதே இடத்தில் அமர்ந்திருப்பேன். பாத்தும்மாவின் ஆடு வாசலில் நின்றிருந்தது. காய்ந்த பலா இலைகளை அது தின்று கொண்டிருந்தது. தின்று வயிறை நிறைக்கட்டும். பிரசவம் ஆனபிறகு ஏராளமாகப் பால் உண்டாகும். ஸுபைதா, ரஷீத், கதீஜா, அபி, ஸையது முஹம்மது, பாத்துக்குட்டி ஆகியோர் கொஞ்சம் பால் குடிப்பது நல்லதுதான். ஆனால் பால், நெய்- இவற்றில் எதையும் என் வீட்டில் யாரும் பயன்படுத்துவதில்லை. நான் நெய் தின்னுகிறேன். நான் பால் குடிக்கிறேன். நான் இங்கு ஒரு ஸ்பெஷல் கேஸ். நெய்யைப் பற்றியும், பாலைப் பற்றியும் சொல்லும் போதுதான் ஒரு விஷயம் ஞாபகத்தில் வருகிறது. இருபத்தைந்து, முப்பது வருடங்களுக்கு முன்னால் நடைபெற்ற சம்பவம் அது.

“பிள்ளைகளாக நானும், அப்துல்காதரும், ஹனீஃபாவும், பாத்தும்மாவும் மட்டும் அப்போது இருந்தோம். ஆனும்மாவை அப்போது உம்மா பெற்றாகிவிட்டதா என்பது சந்தேகமாக இருக்கிறது. நிச்சயமாக அப்போது இல்லை.

வீட்டில் கறவை மாடுகள் இருந்தன. பாலுக்கும் தயிருக்கும் குறைவே இல்லை.

வாப்பா அப்போது படகு வியாபாரம் செய்து கொண்டிருந்தார். மர வியாபாரத்திற்கு மத்தியில் அந்த வியாபாரமும் நடக்கும். மலைகளிலிருந்து மரங்களை வெட்டி அங்கேயே படகுகளைச் செய்து நதிகள் வழியாக கொச்சிக்குக் கொண்டுபோய் பெரிய விலைக்கு அவற்றை விற்பனை செய்வார்.

அப்போது வீட்டில் எப்போதும் நெய் இருக்கும். மஞ்சள் நிறத்தில் பெரிய மணல் தூள்களைப் போல இருக்கும் நெய். அது ஒரு பெரிய பீங்கான் பாத்திரம் நிறைய இருக்கும்.

கடயத்தூர் மலைகளில் வளர்ந்த பசுவின் நெய் அது. வாப்பா சொல்லித்தான் அது எனக்குத் தெரியும். நெய் பாத்திரத்திற்கு அருகிலேயே பீங்கான் பாத்திரத்தில் சர்க்கரையும் இருக்கும். இரண்டும் ஒரு பலகைமீது வைக்கப்பட்டிருந்தன.

சாதத்திலும், பலகாரத்திலும் நெய்யைச் சேர்த்து சாப்பிட்டது ஞாபகத்தில் வருகிறது.

அந்தக் காலத்தில் வாப்பாவிடம் நான் நிறைய அடி, உதைகள் வாங்கியிருக்கிறேன். அப்துல்காதர் அடியே வாங்கியது இல்லை. எனக்கு மட்டும் சர்வசாதாரணமாக அடிகள் கிடைக்கும். சில நேரங்களில் அந்த அடிகளுக்குச் சரியான காரணங்கள் இருக்கும். சிலவேளைகளில் காரணமே இருக்காது. தந்தைமார்கள் பிள்ளைகளை அடிப்பார்கள். தாய்மார்களும் அடிப்பார்கள். ஓ... என்னுடைய தாயும் என்னை அடித்திருக்கிறாள். கரண்டியால் என்னை அடித்து சமையலறையை விட்டுத் துரத்தியிருக்கிறாள். ஏதாவது சாப்பிடவை. சமையலறைக்குள் நுழைந்து எதையாவது எடுத்து நான் சாப்பிடுவேன். என்னை மாதிரியே அப்துல்காதரும் சாப்பிட்டிருக்கிறான். ஆனால், யாரும் நம்ப மாட்டார்கள். அவன் திருடிச் சாப்பிட்டதைக் கூட நான் சாப்பிட்டதாகத்தான் எல்லாரும் நினைப்பார்கள். அடி கிடைக்கிறதும் எனக்குத்தான்.

அப்போது ஒரு நாள் காலையில் தேநீருக்கும் பகல் சாப்பாட்டுக்கும் நடுவில் இருக்குற நேரம். இலேசா எனக்குப் பசி தோணினது மாதிரி இருந்துச்சு. எதையாவது தின்னா நல்லா இருக்கும்னு நினைச்சேன். சமையலறையைத் தேடி நான் போனேன். அங்கே உம்மா இருந்தா. வேலைக்காரியும் இருந்தா. வேலைக்காரியோட பேரு நங்ஙேலி. இந்த நங்ஙேலியும் என்னை அடிப்பா. அடிச்சு என்னை விரட்டியிருக்க.

நான் சின்ன முதலாளி. முதலாளியை சின்ன வேலைக்காரி அடிக்கக்கூடாது. இந்த நியாயம் அங்கு பின்பற்றப்படவில்லை. உம்மாவிடம் சொன்னால் ‘நல்ல நியாயம்தான்; நீ கையை உள்ளே நுழைச்சு திருடி சாப்பிட்டேல்ல?’ என்று கூறுவாள் அவள். போதாததற்கு இந்த நங்ஙேலியிடம் நான் பால் வேறு குடித்திருக்கிறேன். எத்தனையோ அழகான பெண் ரத்தினங்களிடம் நான் பால் குடித்திருக்கிறேன். உம்மா இந்த விஷயத்தை என்னிடம் கூறியிருக்கிறாள். கண்ட பெண்களிடமெல்லாம் பால் குடிப்பதா? இந்த நானா? ச்சே...). அதற்குப் பிறகு நான் சிந்தித்தேன். ஒரு பச்சை மாங்காயைக் கடித்துத் தின்போம். ஆனால் அது கிடைப்பதற்கு வழியில்லையே! நங்ஙேலி கூறுவாள்:

“கொஞ்ச நேரம் அப்படியே பசியோட இரு. சீக்கிரம் சாப்பிடலாம். இல்லாட்டி வேணுமா அடி...?”

ம்ஹும்! எதுவும் பேசாமல் அப்படியே நடந்து வீட்டிற்குள் நுழைந்து நான் புதிதாக ஒன்றைக் கண்டுபிடித்தேன். நெய்யும் சர்க்கரையும் அடுத்தடுத்து இருக்கின்றன. இரண்டையும் ஒன்றாகக் கலந்தால் புதுமையாக ஏதாவது பிறக்கும். ம்ஹும்! அதற்குமேல் நான் காத்திருக்கவில்லை. யாருக்கும் தெரியாமல் நான் ஒரு கிண்ணத்தை எடுத்தேன். யாருக்கும் தெரியாமல் வாப்பா படுத்திருந்த அறைக்குள் நுழைந்தேன். நெய் பாத்திரத்தை மெதுவாக எடுத்து வாப்பாவின் கட்டிலில் வைத்தேன். மூடியை மெதுவாகக் கழற்றி என்னுடைய சுத்தமான கைகளை நுழைத்து நெய்யை எடுத்து கிண்ணத்தின் பாதிவரை நிரப்பினேன். பிறகு நெய் பாத்திரத்தை எடுத்து, அது ஏற்கனவே இருந்த பலகையில் கொண்டுபோய் வைத்தேன். சர்க்கரையையும் அதே மாதிரி கிண்ணத்தில் எடுத்து நிறைய போட்டேன். பாத்திரங்கள் இரண்டும் அவை இருந்த பலகைக்குப் போய்விட்டன.