Lekha Books

பிறகு ஒவ்வொரு நாளும் பெண் பிள்ளைகள் என்னுடைய சாம்பமரத்தைப் பார்ப்பார்கள். அதில் நிறைய சாம்பங்காய்கள் இருந்தன. நான் எனக்குள் கூறினேன்:

‘கழுதைகளே! பாருங்க. என்னோட சாம்ப மரம் அது. இந்த நான் நட்டு வளர்த்த மரம். கழுதைகள்!’

அவர்களை எப்படிப் பழிக்குப் பழி வாங்குவது? நாற்காலியில் அப்படியே உட்கார்ந்திருப்பேன். அறையில் போய் படுக்க நினைப்பதில்லை. அப்படி இருந்தபோது அவர்கள் வந்தார்கள்! நான் எழுந்து போய் அலட்சியமான குரலில் அவர்களிடம் கேட்டேன்: “என்ன வேணும்?”

“அரை அணாவுக்கு சாம்பங்கா!”

“காசை எடு.”

காசை வாங்கி இடுப்பில் செருகினேன். பிறகு மிகவும் சிறிய சாம்பங்காய்களாகப் பார்த்து பத்தை எடுத்து அவர்களிடம் தந்தேன்.

“இது என்ன? எல்லாம் சின்னச் சின்னதா இருக்கு. அந்தப் பாட்டியா இருந்தா, பெரிய பெரிய காய்களா தருவாங்க.”

“அந்தப் பாட்டிக்கு இந்த மரத்துல உரிமை இல்ல. அதனாலதான் அவங்க அப்படித் தந்தாங்க.”

கழுதைகள்!

“அப்படின்னா இன்னொன்னு தாங்க.”

“இந்த மரத்தைக் கஷ்டப்பட்டு வளர்த்த ஆளுக்கு அப்படித்தர விருப்பமில்ல.”

ஒரு சாம்பங்காய்கூட அதிகமாக நான் தரவில்லை.

“என்ன மனிதர்!” என்று கூறியவாறு அந்தப் பெண் பிள்ளைகள் நடந்தார்கள. பெரிய வயிறைக் கொண்ட பெண்கள்! என்னைச் சிறிது கூட அவர்கள் பார்க்க மாட்டார்கள். வெட்கமில்லாமல் என்னுடைய சாம்ப மரத்தைப் பார்ப்பார்கள்!

இப்படி நான் சாம்பங்காய்களை விற்றுக் கொண்டிருந்தபோது உம்மா வந்து காசு கேட்பாள். நான் அவளிடம் கேட்பேன்: “எதுக்கு? உம்மா, இந்த சாம்ப மரத்துல உங்களுக்கு என்ன உரிமை இருக்கு? இது நான் கஷ்டப்பட்டு கொண்டுவந்து நட்டது. என்னோட இரத்தம்தான் இந்த சாம்பங்காயா காய்ச்சு தொங்குது. உம்மா, நீங்க இதை எத்தனை வருடங்களா விக்கிறீங்க? அந்தப் பணமெல்லாம் எங்கே?”

உம்மா தோற்றுப்போய் அங்கே நின்றிருந்தாள். நான் விடவில்லை.

“பிறகு... எதுக்கு எடுத்தாலும் காசு. அது வாங்கணும், இது வாங்கணும்னு எவ்வளவு பணம்! ம்ஹும்! யார் அந்தப் புளிய மரத்தை நட்டது?”

வாசலின் ஒரு பக்கம் பெரிய ஒரு புளியமரம் இருக்கிறது. பச்சை நிறத்தில் புளியங்காய்கள் சடைச் சடையாய் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. அதையும் உம்மா பறித்து விற்கிறாள். அந்தப் புளிய மரமும் நான் நட்டு வளர்த்ததுதானே?

உம்மா சொன்னாள்: “அது உன்னோட வாப்பா நட்டு வளர்த்தது. நான் அதுக்கு எவ்வளவு தண்ணி ஊத்தியிருக்கேன், தெரியுமா?”

அப்படியென்றால் அதில் நமக்கு உரிமையில்லை. சரி போகட்டும்!

உம்மா முணுமுணுத்துக் கொண்டே அந்தப் பக்கம் போனாள்.

நான் ஆனும்மாவை அழைத்து ஒரு தேநீர் கொண்டு வரும்படி சொன்னேன். ஆனும்மா பக்கத்து வீட்டிற்குச் சென்று ஒரு பையன் மூலம் தேநீர் கொடுத்து விட்டாள். நான் அதைக் குடித்தவாறு ஒரு பீடியைப் பற்ற வைத்து புகைத்துக் கொண்டே, இனிய அனுபவங்களில் மூழ்கி இருந்தபொழுது வருகிறாள் ஒரு கருப்பழகி. அவளுக்குப் பதினாறு வயது இருக்கும். சாம்பங்காய் வாங்கத்தான். காலணாக் காரியோ? அரையணாக்காரியோ? கழுதைக்கு சிறிய சாம்பங்காய்களைத் தான் தர வேண்டும். ஆனால், அவள் சாம்பமரம் நிற்கும் இடத்தைப் பார்க்கவேயில்லை. அவள் நேராக எனக்கு அருகில் வந்து வணங்கினாள். பிறகு சொன்னாள்: “சார், உங்களை எனக்குத் தெரியும். உங்களோட எல்லா புத்தகங்களையும் நான் படிச்சிருக்கேன். நீங்க இங்கே வந்திருக்கறதா என் அப்பா சொன்னாரு. அதனாலதான் வந்தேன். என் ஆட்டோக்ராஃப் புத்தகத்துல ஏதாவது எழுதி நீங்க கையெழுத்துப் போட்டுத் தரணும்.

ஹா! என்னுடைய மானத்தைக் காப்பாற்ற வந்த அழகான கருத்த பெண்ணே, நீ வாழ்க! அந்த நிலவைப் போல நீ சுகமாக வாழ வேண்டும்!

“உன் பேரு என்ன?” - நான் கேட்டேன்.

அவள் சொன்னாள்: “சுஹாசினி.”

“எந்த வகுப்புல படிக்கிற?”

“ஆறாம் வகுப்புல.”

“நீ யாரோட பொண்ணு?”

“நான் சுமை தூக்கும் மாதவனோட மகள்.”

தொழிலாளியின் மகள் அவள்!

தொழிலாளிகள் வெற்றி பெறட்டும்!

நான் அறைக்குள் சென்று பேனாவை எடுத்துக்கொண்டு வந்து சுஹாசினியின் ஆட்டோக்ராஃப் புத்தகத்தில் ‘சுஹாசினிக்கு எல்லா நலங்களும் கிடைக்க வேண்டுமென்று ஆசீர்வதிக்கிறேன்’ என்று எழுதி கையெழுத்துப் போட்டுக் கொடுத்தேன். பிறகு சுஹாசினியிடம் கேட்டேன்: “சாம்பங்காய் சாப்பிட்டிருக்கிறியா?”

“சாப்பிட்டிருக்கேன்.” -அவள் சொன்னாள்.

நான் ஒரு பெரிய பேப்பரைக் கொண்டுவந்து சாம்ப மரத்தின் மீது ஏறி ஐம்பது பெரிய சிவப்பு நிறத்தில் இருந்த பழங்களைப் பறித்து பேப்பரில் வைத்துக் கட்டி அவளிடம் கொடுத்துவிட்டுச் சொன்னேன்: “சுஹாசினி, இந்த சாம்பமரம் நான் நட்டு வளர்த்ததாக்கும்.”

“உண்மையா?”

“உண்மை...”

அவள் வணங்கிவிட்டுப் புறப்பட்டாள்.

அன்று இரவு ஒரு சிறப்பு செய்தியைக் கேட்டேன்.

‘பாத்தும்மாவின் ஆடு உடனே பிரசவமாகும்’ -இதுதான் அந்தச் செய்தி.

ஆடு கர்ப்பமாக இருக்கிறது என்பது அல்ல- உடனே அது பிரசவமாகப் போகிறது! இந்த விசேஷ செய்தி எனக்கு எப்படி தெரியாமல் போனது? அது கர்ப்பமாக இருப்பது மாதிரி இப்போது பார்க்கும்போது கூட எனக்குத் தோன்றவில்லை. சில நேரங்களில் வயிறு பெரிதாக இருக்கும். சில நேரங்களில் வயிறு ஒட்டிப்போய் காணப்படும். கர்ப்பமாக இருந்தால் அப்படி இருக்குமா? நான் உம்மாவிடம் கேட்டேன்.

உம்மா சொன்னாள்:

“அது குட்டி போடப் போகுது.”

எனக்கு சந்தேகம் உண்மையாகவா? அது ஏன் எனக்குத் தோன்றவில்லை?

பெண்கள் எல்லாரும் கூறுகிறார்களே! பெண்கள்தானே பிரசவங்களுக்கான முழு அதிகாரத்தைப் பெற்றவர்கள்?

சுக பிரசவமாக இருக்குமா?

3

அப்படியென்றால் பாத்தும்மாவின் ஆடு உண்மையாகவே பிரசவமாகப் போகிறது. நல்ல விஷயம்தான். பிரசவிக்கட்டும். எனக்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. பிரசவம் எப்போது?

ஆனும்மா என்னுடைய அறையைப் பெருக்கி, படுக்கையை எடுத்துக்கொண்டு போய் வெயிலில் போட்டுவிட்டு வந்தபோது நான் கேட்டேன்: “ஆட்டுக்கு ஏதாவது கொடுத்தியா, தங்கச்சி?”

அதற்குக் கஞ்சி கொடுத்ததாக ஆனும்மா சொன்னாள்.

“கஞ்சி நீர் போதாது. அதுக்குப் புல் தரணும். கொஞ்சம் புண்ணாக்கு வாங்கித் தண்ணியில கலந்து கொடுக்கிறது நல்லது!”

இந்த அறிவுரைகளுக்குப் பிறகு கொஞ்சம் அதிகமாகவே பழத் தோல்களையும் ஒரு சிறு பழத்தையும் ஆட்டிற்குக் கொடுக்கும்படி சொல்லி ஆனும்மாவிடம் கொடுத்தேன். ஆனும்மா அருமையாக என்னுடைய கண்களுக்கு முன்னாலேயே ஆட்டிற்கு அவற்றைக் கொடுத்தாள். ஆனால் பெண்களிடம் ஏதோ பெரிய அளவில் தவறு நேர்ந்திருக்கிறது என்பதை மட்டும் என்னால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது.