Lekha Books

அடடா! பாத்தும்மாவின் ஆடு அரை அணாவையும் தின்றுவிட்டது. ஆனால், ஆடு நாணயத்தைத் தின்னுமா?

நான் சொன்னேன்: “நீங்க இந்த விஷயத்தை வேற யார்கிட்டயும் சொல்ல வேண்டாம். பரம ரகசியமா இதை வச்சிடுங்க... அரை அணா கிடைக்க என்ன வழின்னு நான் பார்க்குறேன்”

அபி ஞாபகப்படுத்தினான்.

“பாட்டிக்குத் தெரிஞ்சா அடிப்பாங்க.”

“ஒளிஞ்சு நின்னுக்கங்க.”

நான் வந்து பாத்தும்மாவிடம் இரண்டனா கடன் வாங்கி அதில் அரை அணாவைக் கொண்டுபோய் அபிக்கும் பாத்துக்குட்டிக்கும் கொடுத்து அவர்களைப் பள்ளிக்கூடத்திற்கு அனுப்பி வைத்தேன்.

பாத்தும்மாவின் ஆடு வாசலில் நின்றிருந்தது. எந்த நிமிடத்திலும் இரண்டு காலணாக்கள் கீழே விழலாம். நான் அதை எதிர்பார்த்து உட்கார்ந்திருந்தேன். ஆனால், சிறுசிறு உருண்டைகள் மட்டுமே விழுந்து கொண்டிருந்தன. வட்டமாக எதுவும் விழவில்லை. என்ன காரணம்?

விழாமல் இருக்குமா? என் கண்கள் ஆட்டின் பின் பகுதியையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தன.

அப்படி நான் உட்கார்ந்திருந்தபொழுது தங்களின் அகலமான கண்களால் என்னைப் பார்த்தவாறு கூட்டம் கூட்டமாக மாணவிகள் சாலையில் நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். அழகு ரத்தினங்கள்! எனக்குச் சந்தோஷமாக இருந்தது. நான் யாரென்று அவர்களுக்குத் தெரியும். அதனால்தான் அவர்கள் அப்படிப் பார்த்துக்கொண்டு போகிறார்கள். அவர்களுக்குள் ஒரு உரையாடல் நடக்கும். (அதை நான் அழகாகக் கற்பனை பண்ணியிருக்கிறேன் என்பதை ஞாபகத்தில் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும்.)

சுருள் முடிக்காரி: “அந்த சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்து படுத்திருக்கறது யாருன்னு தெரியுமா?”

மான் கண்ணி: “தெரியாதா என்ன? பிரபல இலக்கியவாதியான வைக்கம் முஹம்மது பஷீர்!”

கோகுல வாணி: “நான் என்னோட ஆட்டோக்ராஃப் புத்தகத்துல அவரோட கையெழுத்து வாங்கப் போறேன்.”

பூனைக் கண்ணி: “அது அவர் இல்ல. அந்தக் குடிசை மாதிரி வீட்டைப் பார்க்கறேல்ல!”

மதுவாணி: “போடி பூனைக் கண்ணி! அவர்தான் அது. இப்போ என் ஆட்டோக்ராஃப் புத்தகத்துல அவரோட கையெழுத்தை நான் வாங்கட்டுமா?”

பூனைக் கண்ணி: “சரிடி- அதையும் பார்த்திடுவோமே?”

அன்று மதியம் சாப்பிட்டு முடித்து பள்ளிக்கூடம் போகும் வழியில் அவர்கள் என் வீட்டிற்கு வந்தார்கள்.

அப்போது வேறொரு சம்பவம் ஞாபகத்தில் வருகிறது. நான் அந்த இன்னொரு கட்டிடத்தில் அப்போது இருந்தேன்.

நான் வந்திருக்கும் விஷயம் தெரிந்து உயர்நிலைப்பள்ளி தலைமை ஆசிரியர் வந்து சொன்னார்- பள்ளிக்கூட ஆண்டு விழா நடக்கப் போகிறதென்றும், அதில் நான் வந்து பேச வேண்டுமென்றும், பிள்ளைகளுக்கு அறிவுரை கூற வேண்டுமென்றும் சொன்னார்.

“என்னால் பேச முடியாது. ஏன்னா அந்த நேரத்துல நான் இங்க இருக்க மாட்டேன்.”

அவர் சொன்னார்: “நாங்க நோட்டீஸ்ல உங்க பேரையும் போட்டுடறோம். இங்கே இருந்தா வந்தா போதும்...”

நோட்டீஸ் அடித்தார்கள். பெயரும் இருந்தது. நான் என்ன செய்வது? மன அமைதியுடன் எதையாவது எழுத வந்த ஆள்! ம்ஹும்!

செடிகளுக்கு மத்தியில் நான் நின்றிருந்தபோது, கேட்டின் இடைவெளியில் இரண்டு கண்கள்! சுருண்ட முடியைக் கொண்ட ஒரு பெண் பிள்ளை. நான் நினைத்தேன்- ஏதாவது முல்லைப் பூவிற்கோ பிச்சிப் பூவிற்கோ இருக்கலாம் என்று.

நான் கேட்டேன்: “என்ன?”

அவள் சொன்னாள்:

“நோட்டீஸ்ல பேர் போட்டிருக்கு, எங்க பள்ளிக்கூடத்துல வந்து பேசணும். வராம இருக்கக்கூடாது. தெரியுதா?”

“அப்போ இருந்தா வர்றேன்.”

பிறகு ஒவ்வொரு நாளும் அவளும் மற்ற பெண் பிள்ளைகளும் கேட்டிற்குப் பக்கத்தில் நின்று அழைத்துக் கூறுவார்கள். “வராம இருக்கக் கூடாது தெரியுதா?”

கடைசியில் ஆண்டு விழாவிற்கு முந்தைய நாள் நான் அங்கிருந்து கிளம்பி விட்டேன். பெட்டி, படுக்கை- எதையும் எடுக்காமல்தான். வெறுங்கையுடன் உம்மாவிடம் மட்டும் சொன்னேன். பிறகு ஆண்டு விழா முடிந்த மறுநாள் நான் திரும்பி வந்தேன். அன்றே சுருள் முடிக்காரியும் மற்றவர்களும் வந்து கேட்டார்கள்.

“என்ன இப்படி நடந்துட்டீங்க!”

நான் சொன்னேன்:

“இருந்தா வர்றேன்னுதானே சொன்னேன்?”

“நல்ல ஆளுதான்.”

அந்த விஷயம் அத்துடன் முடிந்தது.

படியைத் தாண்டி வந்து கொண்டிருக்கும் பெண் பிள்ளைகளில் அந்தச் சுருள் முடிக்காரி இருக்கிறாளா என்று பார்த்தேன்; இல்லை. எல்லாரும் வளர்ந்திருக்க வேண்டும். எவ்வளவு வேகமாக இந்தப் பெண் பிள்ளைகள் வளர்ந்து பெரியவர்களாகி விடுகிறார்கள்!

நான் அவர்களின் ஆட்டோக்ராஃப் புத்தகத்தில் எழுதுவதற்காகப் பேனாவை எடுக்க எண்ணினேன். அப்போது நினைத்தேன்- வரட்டும். சிறிது நேரம் அவர்கள் நிற்கட்டும்.

அவர்கள் வந்தார்கள். என்னைப் பார்க்கவில்லை. அவர்கள் நேராக சாம்ப மரத்தடிக்குப் போய் உம்மாவிடம் என்னவோ கூறிவிட்டு எதையோ கொடுத்தார்கள். உம்மா துணி முனையிலிருந்து சாம்பங்காய்களை எடுத்து அவர்களிடம் கொடுத்தாள். அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் சாம்பங்காய்களை அங்கு நின்றவாறு கடித்துத் தின்றுகொண்டு சாம்ப மரத்தை ஏக்கத்துடன் வாயில் நீர் ஊற பார்த்தார்கள். ஏங்கும் கழுதைகள்! உம்மாவின் அழுக்கடைந்த துணி முந்தானையில் கட்டியிருந்த சாம்பங்காய்களைத்தான் அவர்கள் ஆர்வத்துடன் அப்படித் தின்றார்கள. அப்படியென்றால் சுத்தமான மனிதனான என்னைப் பார்க்க மாட்டார்களா? கழுதைக் கூட்டங்களே!

ஒரு அதிர்ச்சியுடன் எனக்கு ரகசியங்களெல்லாம் புரிந்துவிட்டன. பெண் பிள்ளைகள் பார்த்தது என்னை அல்ல. சாம்பங்காய்களை. சரியான பெண்கள்தானே!

பெண் பிள்ளைகள் அனைவரும் சாம்பங்காய்களுடன் போன பிறகு நான் உம்மாவிடம் கேட்டேன்: “அவங்க என்ன உம்மா தந்தாங்க?”

உம்மா சொன்னாள்: “ஒரு அணா.”

“அந்தப் பெண் பிள்ளைகளுக்குச் சாம்பங்காய்களை விற்றீங்களா?”

“பிறகு?”

“ஒரு அணாவுக்கு எத்தனை கொடுத்தீங்க?”

“இருபது.”

சரிதான்! நான் எவ்வளவு இருபது காய்களை பாத்தும்மாவின் ஆட்டிற்குத் தின்னக் கொடுத்திருக்கிறேன்!

அந்தப் பெண் பிள்ளைகள் என்னைப் பார்க்காமல் போனதை வருத்தத்துடன் நினைத்துக்கொண்டே நான் சிந்தித்தேன். “அந்த சாம்ப மரத்தை நட்டு வளர்த்தது யார்?” உம்மாவிடம் கேட்டேன்.

உம்மா சொன்னாள்:

“இது நீ தனியாக்கல்ல இருந்து கொண்டுவந்து நட்டதாக்கும்.”

தெரிகிறதா? தனியாக்கல் என்ற ஒரு ஜாக்கபியட் கிறிஸ்தவ குடும்பம் பக்கத்தில் இருக்கிறது. அங்கு தொம்மன், மாத்தான்குஞ்ஞ, குஞ்ஞப்பன் ஆகிய எனக்கு மிகவும் பிடித்தமானவர்கள் இருக்கிறார்கள். அங்கிருந்து நான் கொண்டுவந்தேன். நான்... நான் நட்டு வளர்த்த மரம்தானே இது? கழுதைகள் என்னைப் பார்க்கவில்லை. நான் வேகமாக எழுந்து உம்மாவிடம் சொன்னேன். “அந்த ஒரு அணாவை இங்கே கொடுங்க.”

உம்மா அதை உடனே என் கையில் தந்தாள். நான் போய் பீடி வாங்கினேன். பிறகு ஆற்றங்கரையில் போய் உட்கார்ந்தேன். பழைய நதியைப் பார்த்தேன். என்னைப் பார்க்காமல் போன அந்தப் பெண் பிள்ளைகளை நினைத்தவாறு புகையை விட்டேன். ஃபூ!