Lekha Books

கொஞ்ச நேரம் இங்குமங்குமாய் நடந்தேன். அப்படி நடக்கும்போது அபியும் பாத்துக்குட்டியும் நான் இருக்குமிடத்திற்கு வந்தார்கள்.

அபி வீராவேசமாகச் சொன்னான்: “நான்தான் முதல்ல பார்த்தேன்.”

பாத்துக்குட்டி சொன்னாள்: "நீ இல்ல... நான் தான் முதல்ல பார்த்தேன்." அப்போது லைலாவும் ஸைது முஹம்மதுவும் அங்கு வந்தார்கள். ஸைது முஹம்மது சொன்னான்: “நான்தான் முதல்ல பார்த்தேன்...”

லைலா சொன்னாள்: “பெரியப்பாவை அழைச்சிட்டுப் போகமாட்டேன். நான்தான் முதல்ல பார்த்தேன்.”

இந்த இளம் குருத்துகள் எதை முதலில் பார்த்தார்கள்?

நான் அபியிடம் கேட்டேன்:

“நீ எதைடா முதல்ல பார்த்தே?”

அபி மிடுக்குடன் சொன்னான்: “ஆடு குட்டி போட்டதை நான்தான் முதல்ல பார்த்தேன்.”

“ஆடு குட்டி போட்டிருச்சா?” - நான் கேட்டேன்.

பாத்துக்குட்டி சொன்னாள்: “குட்டி போட்டுருச்சு. குட்டி போட்டதை நான்தான் முதல்ல பார்த்தேன், பெரியப்பா.”

அப்பாடா! ஆடு பிரசவமாகிவிட்டது. எந்தவித பிரச்சினையும் உண்டாகவில்லை. எனக்கு இப்போதுதான் நிம்மதியாக இருந்தது. நான் போய்ப் பார்த்தேன். சிறிய திண்ணையில் தாயும் குட்டியும். வெள்ளை நிறத்தில் இருந்தது குட்டி. இந்த மிகப்பெரிய பிரபஞ்சத்தை எந்தவிதக் கூச்சமும் இல்லாமல் அந்தக்குட்டி பார்த்துக்கொண்டு படுத்திருந்தது.

தாயை வெந்நீரில் குளிப்பாட்ட வேண்டுமென்றோ, அதற்கு பால் தரவேண்டுமென்றோ கூற நினைத்தேன். ஆனால், பால் எங்கு இருக்கிறது? வெந்நீர் இருக்கிறது. நான் ஏதாவது சொன்னால் பெண்களுக்கு அது தமாஷாக ஆகிவிடுகிறது. இருந்தாலும் நான் உம்மாவிடம் கேட்டேன்: “அதுக்கு ஏதாவது கொடுக்கலாம்ல?”

எதுவும் கொடுக்கவில்லை! சிறிது நேரம் கழித்து, தின்பதற்கு ஏதாவது இலைகளைக் கொண்டுவந்து தருவார்கள். அதுதான் வழக்கம்!

நான் சொன்னேன்: “அந்தக் குட்டியை ஒரு பாய்ல படுக்க வைங்க. குளிர்ச்சியான வெறும் திண்ணையில அது படுத்திருக்கே!”

பாயில் அவர்கள் அதைப் படுக்க வைத்தார்களோ என்னவோ? நான் ஓடிச்சென்று ஒரு பெரிய நேந்திர வாழைப்பழத்தைக் கொண்டுவந்து தாய் ஆட்டுக்குக் கொடுத்தேன். அது நன்றியுடன் அதைத் தின்றது.

‘இது என்ன?’ என்பது மாதிரி எல்லா பெண்களும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். உம்மா மட்டும் அமர்ந்து புன்னகைத்தாள்.

சாயங்காலம் முடிந்ததும், பாத்தும்மாவும் கதீஜாவும் கொச்சுண்ணியும் வந்தார்கள். ஆடு குட்டி போட்டிருக்கும் விஷயத்தைத் தெரிந்து கொண்ட அவர்கள் எதுவும் சொல்லவில்லை.

படுக்கும் நேரத்தில் நான் கேட்டேன்: “ஆட்டுக்குட்டியை எங்கே வச்சிருக்கீங்க?”

“சமையலறையில...” -யாரோ சொன்னார்கள்.

நான் கேட்டேன்: “அடுப்புல நெருப்பு இருக்குமே?”

உம்மா சொன்னாள்: “கூடையை வச்சு மூடி இருக்கு.”

கூடையை வைத்து மூடி இருக்கிறார்களாம்!

“ஆனும்மா, அதுக்கு மூச்சுவிட கஷ்டமா இருக்காதா? உங்க யாரோட குழந்தைகளையாவது இப்படி கூடையை வச்சு மூடுவீங்களா?” என்று நான் கேட்டுவிட்டேன்.

“பிறகு அதை என்ன செய்யறது?” -இதுதான் வந்த பதில். யார் சொன்னார்கள் என்பது தெரியவில்லை. நான் எதுவும் பேசாமல் படுத்திருந்தேன். இந்தப் பெண்கள் மத்தியில் நான் ஏதாவது கூறுவது உண்மையிலேயே ஆபத்தான ஒன்றுதான். நான் இல்லாத நேரங்களில் அவர்கள் அதைக்கூறி எல்லாரும் சேர்ந்து சிரிப்பார்கள். முதற்காரணம்- நான் இன்னும் திருமணம் செய்துகொள்ளவில்லை. அப்படியென்றால் தெரியாத விஷயங்களைப் பற்றி பேசாமல் இருப்பதே நல்லது. நான் போர்வையை எடுத்துப் போர்த்திக் கொண்டு பேசாமல் கண்களை மூடிப் படுத்திருந்தேன்.

மறுநாள் காலையில் எழுந்து குளித்து முடித்து தேநீர் அருந்திக் கொண்டிருக்கும்போது ஆனும்மாவிடம் கேட்டேன்: “அதுக்கு ஏதாவது கொடுத்தீங்களா?”

‘அது’ என்றால் ஆனும்மாவிற்குத் தெரியும். பாத்தும்மாவின் ஆட்டைக் குறிப்பிடுகிறேன் என்பதை அவள் புரிந்துகொண்டாள.

‘புல் கொடுத்திருக்கு’ என்று ஆனும்மா சொன்னாள். ஆனும்மாவின் ஆட்டிற்கு உள்ள புல்தான்.

பாத்தும்மாவின் ஆடும் குட்டியும் வாசலில் பலாமரத்திற்குக் கீழே நின்றிருந்தார்கள். தங்களின் உணவு எங்கிருந்து வருகிறது என்பதைத் தன்னுடைய குட்டிக்கு தாய் கொண்டுவந்து காட்டுகிறது போலும்! குட்டி தடுமாறி தடுமாறி விழுந்து கொண்டிருந்தது. நடப்பதற்கு அது மிகவும் சிரமப்பட்டது. அதைக் கையிலெடுத்து முத்தம் கொடுக்க வேண்டும்போல் இருந்தது. அப்போது ஹனீஃபா எனக்கு முன்னால் வந்து நின்றான். அவனிடம் ஏதோ ஒரு பவ்யம் தெரிந்தது. இடுப்பில் வேஷ்டி மட்டும் கட்டியிருந்தான். அவன் சொன்னான்:

“ஒரு பத்து ரூபா வேணும், பெரிய அண்ணே. சின்ன அண்ணன் கிட்ட கேட்டா, என்னை கன்னா பின்னான்னு சத்தம் போடுவாரு. அபுவும் சேர்ந்து என்னைக் கிண்டல் பண்ணுவான். இங்கே பாருங்க... என் கையில காசு இருந்தா, நான் ஒரு சட்டை போட்டிருக்க மாட்டேனா?”

“நீ என்னோட ஒரு ரெட்டை மடிப்பு வேஷ்டியையும் ஒரு சட்டையையும் கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன்னாடி எடுத்ததாக எனக்கு ஞாபகம்.”

“நானா? எனக்கு எதுவும் வேண்டாம். நான் பட்டாளத்துக்குப் போறேன். இங்கே யாருக்கும் நான் தேவையில்லாம இருக்கலாம். அரசாங்கத்துக்கு நான் தேவையா இருக்கேன். அதை ஞாபகத்துல வச்சுக்கோங்க. பெரிய அண்ணே, நீங்க தந்த ரெட்டை மடிப்பு வேஷ்டியும், சட்டையும்...”

நான் இடையில் புகுந்து சொன்னேன்: “கொஞ்சம் நிறுத்துடா. நான் அதை உனக்குத் தரல. சலவை செய்து கொண்டுவந்தப்போ என்கிட்ட கேட்காமலே நீ அதை எடுத்துக்கிட்ட. என்கிட்ட சட்டையும் வேஷ்டியும் குறைவா இருக்கிறதால என்கிட்ட எத்தனை இருக்குன்ற எண்ணிக்கை எனக்கு நல்லா தெரியும். அதிகமா இருந்தப்போ, உம்மா திருடியிருக்கா. அப்துல்காதர் திருடியிருக்கான். பாத்தும்மாவும் ஆனும்மாவும் திருடியிருக்காங்க. உன் பொண்டாட்டி அய்ஸோம்மாவும் அப்துல்காதரோட பொண்டாட்டி குஞ்ஞானும்மாவும் திருடல!”

ஹனீஃபா சொன்னான்: “என்கிட்ட இருந்த அந்த ரெட்டை மடிப்பு வேஷ்டியையும் சட்டையையும் அபு பிடுங்கிக்கிட்டான். பெரிய அண்ணே, என் கோலத்தைப் பார்த்தீங்களா?”

“நூலைப்போல ஒல்லியா இருக்கிற அபு தடியா இருக்கிற உன் கையில இருந்து பிடுங்கிக்கிட்டானா?”

“சந்தேகமிருந்தா அபிக்கிட்டேயே கேளுங்க, பெரிய அண்ணே... டேய் அபி...”

அபி வந்தான். அவன்தான் ஹனீஃபாவின் எல்லா விஷயங்களுக்கும் ஒரே சாட்சியாக இருப்பவன்.

அவன் வந்தவுடன் சொன்னான்: “வாப்பா சொன்னதை நான் பார்த்தேன்.”

விஷயம் இவ்வளவு ஆனபிறகு, லேசாக திறந்திருந்த கதவு வழியாக ரஷீதை இடுப்பில் வைத்துக்கொண்டு அய்ஸோம்மா வந்தாள். அவள் சொன்னாள்: “வாப்பாவும் மகனும் சொல்றது சுத்த பொய். மகன்கிட்ட இப்படி சொல்லணும்னு சொல்றப்ப நான் இருந்தேன். உங்களோட ரெட்டை மடிப்பு வேஷ்டியும் சட்டையும் அபியோட வாப்பா பெட்டியில இருக்கு”

“டேய் திருடா! பெரிய திருடா! நீ என்னையும் அப்துல்காதரையும் மடல்தூக்க வச்ச கதையை நீ ஞாபகத்துல வச்சிருக்கியா?”