Lekha Books

ஹனீஃபா சொன்னான்: “அதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது. எனக்கு வேலை இருக்கு. நான் இரத்தத்தைத் தண்ணீராக்கி வேலை செய்ற ஒரு தொழிலாளி.”

“அப்ப உனக்கு நேந்திர வாழைத் தோட்டம் இருக்கே! அது...”

அவன் சொன்னான்:

“அதை வேணும்னா பெரிய அண்ணே, உங்களுக்கு தந்திடுறேன். பதினஞ்சாயிரம் ரூபா தந்தா போதும்.”

சிறிது விலை கூடிவிட்டது!

அவன் இந்த விலையில் பத்திலொன்றுக்குத்தான் வாங்கினான் என்பது என் எண்ணம். பெரிய திருடன்!

நான் உம்மாவை அழைத்தேன். உம்மா வந்ததும், நான் கேட்டேன்: “முன்பு ஹனீஃபா சின்னப் பையனா இருந்தப்போ இவன் அஞ்சு ரூபா திருடினான்ல? பிறகு இவன் முதலாளியா இருந்துக்கிட்டு இவனோட அண்ணன்மார்களான என்னையும் அப்துல்காதரையும் மலைபோல குவிஞ்சுகிடக்கும் தென்னை மடல்களைக் கொண்டுபோய் காயப்போடச் சொன்னான். ஆனா, இவன் எதுவுமே செய்யல. எங்களுக்கு நாளொண்ணுக்கு நாலுநாலு சக்கரம் சம்பளம் (சக்கரம்: பழைய திருவிதாங்கூர் மாநிலத்தின் நாணயம். இருபத்தெட்டரை சக்கரம்- ஒரு ரூபாய்) தருவான்.

எட்டு நாட்கள் ஆனபிறகுதான் வாப்பாவுக்கு இந்த விஷயமே தெரியும். நான்தான் திருடினேன்னு நினைச்சு வாப்பா என்னை அடிச்சாரு. உம்மா, உங்களுக்கு அது ஞாபகத்துல இருக்கா?”

உம்மா சொன்னாள்: “ஹனீஃபா திருடினது வாப்பாவோட பெட்டியில இருந்துல்ல? அந்தக் காலத்துல என் வெற்றிலைப் பையில இருக்கும். (ஒரு வெள்ளிப்பணத்திற்கு நான்கு சக்கரம்) இவன் எப்படி திருடுவான் தெரியுமா? வேண்டாம்; நான் சொல்லமாட்டேன். இவனோட பொண்டாட்டியும், பிள்ளைகளும் கேட்பாங்க.”

“சொல்லுங்கம்மா, கேட்கட்டும்.”

என்னவென்றால் உம்மாவின் வெற்றிலைப் பையிலிருந்து வெள்ளிப் பணத்தைத் திருடுவது என்பது என்னுடைய குடிசைத் தொழிலாக இருந்தது. நான் உம்மாவின் கூட்டத்தில் போய் படுப்பேன். உம்மா உறங்கிவிட்டாள் என்பது தெரிந்ததும் மடியிலிருந்து வெற்றிலைப் பையை எடுத்து நான்கு பணத்தை எடுத்துவிட்டு உம்மாவுக்குத் தெரியாமல் திரும்பவும் பையை மடியில் வைத்துவிட்டு எழுந்து போய் விடுவேன். மிகவும் பாதுகாப்பான திருட்டு!

உம்மா சொன்னாள்:

“ஹனீஃபா பெரியவான ஆனபிறகு பால் குடிக்கிறதுக்காக வருவான். பால் குடிச்சிக்கிட்டே இவன் வெற்றிலைப் பையில இருந்து பணத்தைத் திருடிடுவான். ஒருமுறை நான் அதைக் கண்டுபிடிச்சு அன்னைக்கே அவனை அடிச்சு விரட்டிட்டேன். அன்னைக்கே இவனுக்கு பால் கொடுக்குறதையும் நிறுத்திட்டேன்.”

“பெரிய திருடன்! அப்துல்காதர் திருடலையா?”

“அவனும் திருடியிருக்கான். நீ மட்டும்தான் திருடல.”

நல்லவனான நான்! ஹா... ஸ்டைலான வாழ்க்கையே!

“ஹனீஃபா, பார்த்தியாடா? அபி பார்த்தியாடா? லைலா பார்த்தியா? ரஷீத் பார்த்தியாடா?”

ஹனீஃபா சொன்னான்: “உம்மா... என் தங்க உம்மாவே, உங்களுக்கு ஞாபகத்துல இல்லாமப் போச்சு. இல்லாட்டி ஆனும்மாவும் சின்ன அண்ணன் சம்சாரமும் கேக்குறமாதிரி பொய் சொல்வீங்களா? பெரிய அண்ணனும் உங்க வெற்றிலைப் பையில இருந்து பணம் திருடியிருக்காரு, உம்மா. எனக்கு நல்லா ஞாபகத்துல இருக்கு உம்மா. என்னையும் சின்ன அண்ணனையும் அழைச்சிட்டுப் போயி பெரிய அண்ணன் தேநீர் வாங்கித் தந்திருக்காரு. எவ்வளவோ தடவை. அப்போ அவர்தான் கையில இருந்து பணம் தருவாரு. பெரிய அண்ணனுக்கு அப்போ எங்கேயிருந்து பணம் வந்துச்சு? உம்மா, சொல்லுங்க...”

திடீரென்று விஷயத்தை மாற்ற தீர்மானித்தேன்.

“நீ என்கிட்ட பல நேரங்கள்ல இரண்டு, மூணு, அஞ்சு, பத்துன்னு வாங்கினது இல்லாம நீ எனக்கு நூறு ரூபாய்வரை தர வேண்டியதிருக்கு. அதுக்குச் சாட்சிகளாக கிறிஸ்தவர்களும், நாயர்களும், ஈழவர்களும் அடங்கிய உன்னோட நண்பர்கள் இருக்காங்கள்ல! அவர்கள் எல்லாரையும் நான் உம்மா முன்னாடி கொண்டு வந்து நிறுத்துறேன்... எடுடா நூறு ரூபாயை!”

“என் தங்க உம்மா, பெரிய அண்ணன் என்ன இப்படிச் சொல்றாரு? நான் பணம் தர வேண்டியதிருக்கா? நான் பெரிய அண்ணனுக்கு நேந்திர வாழைப்பழம் வாங்கித் தந்திருக்கேன். அன்னாசிப்பழம் வாங்கித் தந்திருக்கேன். கணக்கே இல்லாம பீடி வாங்கிக் கொடுத்திருக்கேன். வெண்டைக்காய், பாவைக்காய், ஆட்டு ஈரல், வாத்து முட்டை, மீன், பலாப்பழம்- இதெல்லாம் கணக்குப் பார்த்தா பெரிய அண்ணன்கிட்ட இருந்து எனக்கு இப்போ நாற்பது ரூபா வரணும். அதுல இருந்து பத்து ரூபா தரச்சொல்லித்தான் இப்போ நான் கேட்டேன்.”

“நீ கொண்டுவந்து தந்திருக்கே. உன் தோட்டத்துல ஒடிஞ்சு விழுந்த வாழைக்குலையில இருந்து பிஞ்சுக் காயை நெருப்புல வாட்டி நிறத்தை வரவச்சு நீ கொண்டு வந்து தந்திருக்கே. மீதி எல்லாம் அப்துல்காதரும் கொச்சுண்ணியும் சுலைமானும் காசு கொடுத்து வாங்கி உன் கையில தந்தது. நீ இங்கே வர்றப்போ அதை இங்கே கொண்டுவருவே. நீ வாங்கினதுன்னு சொல்லி இங்கே வந்து கொடுப்பே. டேய் திருடா!”

அதைக் கேட்டவுடன் அவன் தன் மனைவியை அழைத்தான்: “வாடி அய்ஸோம்மா. பிள்ளைகளைத் தூக்கு. நாம இனிமேல் இங்கே இருக்க வேண்டாம். நம்ம இடத்துல ஏதாவது ஓலைக்கீற்றைப் போட்டு வசிக்கிறதுக்குப் பார்ப்போம். கிளம்புடி...”

நான் சொன்னேன்: “நில்லுடா. அந்த நூறு ரூபா விஷயம் என்னன்னு தெரிஞ்சிட்டு கிளம்பு. உம்மா, கேளுங்க. இவனுக்கு அப்போ நாலு சைக்கிள்கள் இருந்துச்சு. அதிக வருஷங்கள் ஒண்ணும் ஆயிடல. அப்போ நான் வர்றப்போ இவனோட சைக்கிளை சில நேரங்கள்ல எடுத்து ஓட்டுவேன். பத்து நிமிஷங்கள் கழிச்சி திரும்பி கொண்டுவந்து வண்டியை விட்டாலும் இவன் சொல்லுவான்- ரெண்டு மணி நேரம் ஆயிடுச்சுன்னு. சுருக்கமா சொல்லப்போனா இவனுக்கு அதுக்கு கூலி வேணும். அப்போ இவனுக்கு என்ன வேலை? இவனோட நணபர்களான நாயர்கள், கிறிஸ்தவர்கள், ஈழவர்கள்- இவங்ககூட இவன் என்னைத் தேடி எர்ணாகுளத்துக்கு வருவான். அபியை இவன் கள்ள சாட்சி சொல்றதுக்குத் தயார் பண்ணி வச்சிருக்குற மாதிரி அவங்களையும் இவன் தயார் பண்ணி வச்சிருந்தான். வந்தவுடனே ஹனீஃபாவோட கஷ்டம் நிறைஞ்ச வாழ்க்கையைப் பற்றி அவங்க பேச ஆரம்பிச்சிடுவாங்க. பாவம் ஹனீஃபா. ரொம்பவும் சிரமப்படுறான்- அது இதுன்னு பேசுவாங்க. அந்தப் பேச்சு முடிஞ்ச பிறகு இவன் கடன் கேட்க ஆரம்பிப்பான். கடைசியில அஞ்சு ரூபா கேட்பான். பிள்ளைகளுக்கு என் சார்பா ஏதாவது வாங்கிட்டுப் போகணும்ன்றதுக்காகக் கேட்பான். நான் மூணு ரூபா தருவேன். இவன் அதுல இருந்து ஒரு அணாவுக்கு ஆரஞ்சு மிட்டாய் வாங்கிட்டு முந்நூற்று இருபத்தஞ்சு ரூபா கொடுத்து ஒரு சைக்கிள் வாங்கினேன். அதை எப்படியோ இவன் தெரிஞ்சிக்கிட்டான். ஒருநாள் இவன் தன் நண்பர்களோட வந்தான். இவனோட சேர்த்து நாலு பேர் இருந்தாங்க.