Lekha Books

நான் புத்தகத்தைக் கொண்டுபோய் பெட்டிக்குள் வைத்தேன். அபு போன பிறகு கிடைத்த பணத்தில் பாதியை உம்மாவின் மடியில் வைத்தேன். உம்மா கேட்டாள்: “டேய், அந்தப் புத்தகம் ஒவ்வொண்ணோட விலையும் எவ்வளவு?”

நான் உண்மையைச் சொன்னேன். சிறிது நேரம் கழித்து அப்துல்காதர் சாப்பிட வந்தபோது என்னிடமிருந்த அந்தப் புத்தகத்தை அவன் வாங்கிக் கொண்டான்.

“ஒரு பெரிய கட்டாக இருந்துச்சே!”

“பத்து காப்பிகள் இருந்துச்சு. ஒன்பது புத்தகங்களை அபு கொண்டு போய் விற்றுட்டு வந்தான்.”

“பணம் எங்கே?”

“ஒரு புத்தகத்தோட விலையை அபுவிற்குக் கொடுத்துட்டேன். மீதி இருந்ததுல பாதியை உம்மாவுக்குக் கொடுத்துட்டேன்.”

“எனக்கு எதுவும் இல்லியா?”

“நீ அந்தப் புத்தகத்தை விற்று காசை எடுத்துக்கோ.”

“உம்மா!” என்று அழைத்தவாறு அவன் உள்ளே சென்றான். அங்கு சில ‘குசுகுசுக்கள்’ கேட்டன.

“நான்தான் இங்கே எல்லா செலவுகளையும் பார்க்கறவன். நீங்க இல்ல...” -அப்துல்காதர் சொல்வது காதில் விழுந்தது. சிறிதுநேரம் கழித்து மகிழ்ச்சியுடன் அவன் போனான். உம்மாவின் முகத்தைப் பார்த்தபோது, அவளிடமிருந்த பணத்தை அப்துல்காதர் வாங்கிக்கொண்டு போய்விட்டான் என்பதைப் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது.

நான்கு மணிக்கு கொச்சுண்ணியும் கதீஜாவும் வந்து என்னை அழைத்தார்கள். அபுவையும் அழைத்துக்கொண்டு நான் போனேன்.

கொச்சுண்ணியின் வீட்டில் அவனுடைய வாப்பாவும் உம்மாவும் சகோதரிகளும் இருந்தார்கள். பாத்தும்மாவும் கொச்சுண்ணியும் கதீஜாவும் பாத்தும்மாவின் ஆடும் ஆட்டுக் குட்டியும் கோழிகளும் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ ஒரு சிறு வீடு இருக்கிறது என்று அபு சொன்னான்.

“அந்த விஷயம் பெரிய அண்ணே, உங்களுக்குத் தெரிய வேண்டாம்னு பெரிய அக்கா சொல்லிடுச்சு. நீங்க அந்த வீட்டைப் பார்க்கணும்.” என்று அபு ரகசியமாக என்னிடம் சொன்னான்.

சுட்ட பத்திரியை வயிறு நிறைய நாங்கள் சாப்பிட்டோம். பால் கலந்த தேநீரும் குடித்தோம். பாத்தும்மாவின் வீட்டை நாங்கள் பார்த்தோம்.

“பெரிய அண்ணே, நீங்க எதுக்காக இங்கே வந்தீங்க?” என்று கவலையுடன் பாத்தும்மா கேட்டாள். பாத்தும்மாவின் வீடு பரிதாபமான நிலையில் இருந்தது. மண்ணைக் குழைத்துச் செய்த, பனையோலை வேய்ந்த ஒரு சிறிய அறை. அதன் கதவு ஏதோ ஒரு பழைய வீட்டில் இருந்ததாக இருக்க வேண்டும். அதைக் கயிறு வைத்து கட்டியிருந்தார்கள். அதற்குப் பூட்டு எதுவும் இல்லை.

“ரொம்பவும் கஷ்டமா இருக்கு” - பாத்தும்மா சொன்னாள்: “இப்படி நான் வாழ்ந்து என்னத்தைக் கண்டேன்?”

நான் சொன்னேன்: “நீ பேசாம இரு. அந்தக் கதவைச் சரி பண்ண நான் பணம் தர்றேன்.”

“வேண்டாம் பெரிய அண்ணே. நான் என் ஆட்டோட பாலை விற்று சரி பண்ணிக்குறேன்.”

“வேண்டாம் நான் தர்றேன்.”

அன்று இரவு சாப்பிட்டு முடித்து நான் வீட்டில் நாற்காலியில் வாசலைப் பார்த்தவாறு திரும்பி உட்கார்ந்திருந்தேன். கொச்சுண்ணி, சுலைமான், பாத்தும்மா- எல்லாரும் இருந்தார்கள்.

அப்துல்காதர் ஹனீஃபாவிடம் சொன்னான்:

“டேய், நாம பொழுது விடிஞ்ச உடனே கிளம்பணும். கச்சேரி திறந்த உடனே நம்ம வழக்கைப் பதிவு பண்ணிட்டு நாம திரும்பி வரணும்.”

நான் கேட்டேன்: “என்ன வழக்கு?”

“ஒரு சிவில் வழக்கு. உடனே ஒண்ணை ஜப்தி பண்ணனும். ஒரு வழக்கை நான் நீட்டிக்கிட்டு இருந்தேன். ஆனால், சில சம்பவங்கள் பெரிசாயிடுச்சு. இனி அதைத் தாமதப்படுத்தினா சரியா வராது...”

“என்ன சம்பவங்கள்!”

“சுட்ட பத்திரியை தேங்காய் பால்ல முக்கி கிண்ணத்துல அடுக்கி வச்சு தந்தப்போ எங்களை நினைக்கல. எங்களுக்கு ஒவ்வொரு சிங்கிள் தேநீர்! மற்றவங்களுக்கு பத்திரி...”

ஆனும்மா சொன்னாள்: “நானும் உம்மாவும் நாத்தனார்மார்களும் வாய்ல நீர் ஊற இந்த வீட்டுலதான் இருந்தோம். எங்களையும் நினைக்கல...”

சுலைமான் சொன்னான்:

“அப்போ நான்?”

அப்துல்காதர் சொன்னான்: “சுலைமான், நீ முதல் சாட்சி.”

பாத்தும்மா சொன்னாள்: “நான் யாருக்கெல்லாம் பயப்படுறது? உம்மாவுக்குப் பயப்படணும். நாத்தனார்மார்களுக்கும் என்னுடைய தங்கச்சிக்கும் பயப்படணும். சின்ன அண்ணனுக்குப் பயப்படணும். ஹனீஃபாவுக்குப் பயப்படணும். அபுவிற்குப் பயப்படணும். என் புருஷனுக்குப் பயப்படணும். இப்போ சுலைமானுக்கும் பயப்படணும்.”

“என்னைப் பார்த்து யாரும் பயப்பட வேண்டாம்.” அபு சொன்னாள்.

நான் சொன்னேன்: “போதும்டா.”

பாத்தும்மா சொன்னாள்: “சின்ன அண்ணே... நான் எல்லாருக்கும் விருந்து வைக்கிறேன். கொஞ்ச நாட்கள் பொறுத்திருக்கணும்...”

“எவ்வளவு நாட்கள்?” அவன் கேட்டான்.

“அதை நான் சொல்றேன் சின்ன அண்ணே. டேய், ஹனீஃபா... என்ன இருந்தாலும் நீ அப்படி நடக்கலாமா? நீ அந்தத் துணியைத் தைக்காமலே கதீஜாகிட்ட கொடுத்து அனுப்பிட்டேல்ல?”

ஹனீஃபா சொன்னான்: “நான் இலவசமா தச்சிக்கிட்டு இருந்தா போதும்னு சொல்றீங்களா? அபுவிற்கு ஒவ்வொரு நாளும் சட்டை தைக்கணும். இந்த வீட்டுல இருக்குற எல்லாருக்கும் தைக்கணும் யாராவது அதுக்குக் காசு தர்றீங்களா?”

அப்துல்காதர் சொன்னான்: “உன் பொண்டாட்டியோட துணியைத் தைக்கிறதுக்கு நான் காசு தரணும். லைலாவோட பாவாடையையும் ப்ளவ்ஸையும் தைக்கிறதுக்கு நான் காசு தரணும். அபியோட கோட்டையும் ட்ரவுசரையும் தைக்கிறதுக்கு நான் காசு தரணும். சரிதான்டா!”

ஹனீஃபா கோபித்துக் கொண்டான். “யாரும் எனக்கு எதுவும் தர வேண்டாம். நான் பட்டாளத்துக்குப் போறேன். இன்னைக்கு ராத்திரியே புறப்படுறேன்.”

அப்போதுதான் எனக்கு ஒரு சம்பவம் ஞாபகத்தில் வந்தது. நான் சொன்னேன்: “டேய், ஒரு மணி நேரம் கழிச்சு நீ பட்டாளத்துக்குப் போகலாம். நீ பல நேரங்கள்ல பட்டாளத்துல இருந்து விடுமுறையில வந்திட்டு திரும்பிப் போறப்போ எர்ணாகுளத்துக்கு என்னைத் தேடி வருவேல்ல? அப்போ என்கிட்ட அஞ்சு, பத்துன்னு கடன் வாங்கிட்டுப் போயிருக்கே. இருந்ததையெல்லாம் உம்மா வாங்கிக்கிட்டாங்க. அப்துல்காதர் வாங்கிக்கிட்டான்னு நீ என்கிட்ட சொல்வே. அந்தப் பணத்தை நீ எனக்கு அனுப்பினதே இல்ல. அந்தப் பணம் முழுவதையும் கொடு.”

ஹனீஃபா உடனே அய்ஸோம்மாவை அழைத்தான்.

“புறப்படுடீ... குழந்தைகளையும் தூக்கிக்கோ. இந்த வீட்டுல இனி நாம இருக்கக்கூடாது. ஆளுங்க எப்படி நடக்குறாங்க பாரு. நாம அங்கே போய் ஏதாவது ஒரு ஓலைக் குடிசையைக் கட்டி இருக்குறதுக்கு வழியைப் பார்ப்போம். வா... எந்திரிடா அபி...”

நான் கேட்டேன்: “டேய், நீ எனக்குப் பணம் தரவேண்டியதிருக்கா?”

அவன் சொன்னான்: “அது அப்போ நடந்தது பெரிய அண்ணே. அதையெல்லாம் இப்போ யார் ஞாபகத்துல வச்சிருக்குறது?”

“எது எப்படியோ, பணம் தர வேண்டியதிருக்குன்னு ஒத்துக்கிட்டேல்ல. சந்தோஷம்!”

நான் போய் படுத்தேன். அதிகாலை நான்கு மணிக்கும் பாத்தும்மாவும் கொச்சுண்ணியும் கதீஜாவும் போகும் சத்தம் கேட்டு கண் விழித்தேன். நான் அப்படியே படுத்திருந்தேன்.