Lekha Books

அவள் என்னைப் பெயர் சொல்லி அழைத்தால் என்ன? என் பெயர் ‘பையன்’ அல்ல. குட்டி அக்கா என் பெயரைக் கூறித்தான் அழைப்பாள். பாசத்துடன் அவள் ‘வாசு...’  என்று நீட்டி அழைப்பாள். அதைக் கேட்பதற்குத்தான் எனக்குப் பிடிக்கும்.

குட்டி அக்கா அறைக்குள் நுழைந்தால், ஜானு அக்கா பெரியம்மாவை அழைத்து அழ ஆரம்பத்து விடுவாள். எதைத் தொட்டாலும் அழுகைதான். தொட்டது எதுவாக இருந்தாலும், அது கெட்டுப் போய்விட்டது என்பாள். பெரியம்மா கூறுவாள்: “அடியே -அவள் உன்னுடைய தங்கைதானே?”

குட்டி அக்கா அதற்கு பதில் கூறுவாள்:

“நான் அவளுடைய அக்காதானே?”

ஒருநாள் உலரப் போட்டிருந்த ஒரு ஜரிகை போட்ட முண்டை எடுத்து குட்டி அக்கா அணிந்து பார்த்தாள். அதைப் பார்த்ததும், ஜானு அக்காவால் தாங்க முடியவில்லை.

“அவள் அதை கரி ஆக்கிட்டா... இனி நான் கோவிலுக்குப் போறப்போ... என் கடவுளே, நான் என்ன செய்வேன்!”

குட்டி அக்கா தன் கைகள் இரண்டையும் விரித்துக் காட்டியவாறு கேட்டாள்:

“எங்கேடி என் கையில கரி இருக்கு?”

அதைக் கேட்காமல் ஜானு அக்கா உரத்த குரலில் சொன்னாள்:

“அம்மா இந்த முண்டை கரி ஆக்கிட்டா.”

“நான் என்னடி தாழ்ந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவளா?”

“இருக்கலாம்...”

“நீ பெரிய அழகிதான்...”

குட்டி அக்கா முண்டை அவிழ்த்து, சுருட்டி, அவளுடைய முகத்தில் வெறுப்புடன் எறிந்தாள். அவள் அப்படிச் செய்ததுதான் சரி என்று நான் நினைத்தேன். அவளுக்கு அது தேவைதான்.

“குட்டி அக்கா, நான் அழகாக இருப்பதால் உனக்கு ஒண்ணும் நஷ்டம் இல்லையே?”

“உன் திமிர் தனத்தை என்கிட்ட வச்சுக்காதே. தெரியுதா பெண்ணே? கழுத்தை நான் அடிச்சு திருப்பிடுவேன். வா வாசு...”

குட்டி அக்கா என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு நடந்தாள்.

வீட்டிற்கு மேற்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் மாமரத்தடிக்கு நேராகச் சென்றோம். வீட்டில் எல்லோரும் தூங்கிக் கொண்டிருப்பார்கள். மாங்காய் எறிவதற்கு சரியான நேரம் அதுதான்.

“நாம மாங்காய் எறிவோமா?”

“குட்டி அக்கா, உங்களுக்கு கல் எறியத் தெரியுமா?”

“ஏன்? எனக்கு தெரிஞ்சிருக்கக் கூடாதா?”

“பெண்களுக்கு மாங்காய் எறியத் தெரியுமா?”

“இந்தா பாரு...”

அது எனக்கு மிகவும் சுவாரசியமான விஷயமாக இருந்தது. ஆண்களுக்குத்தான் கல் எறியத் தெரியும் என்று நான் நினைத்திருந்தேன்.குட்டி அக்கா எறிவதற்கான கற்களைப் பொறுக்கியபோது அவள் சொன்னாள்:

“கல் எடுத்து எறிந்தால் சத்தம் கேட்கும். குச்சி போதும்.”

சத்தம் கேட்டால் குஞ்ஞு நம்பூதிரி வாசலுக்கு வந்து தன் தலையில் கை வைத்துகொண்டு உரத்த குரலில் சத்தம் போடுவார். குஞ்ஞு நம்பூதிரி மிகவும் மோசமான மனிதர். கீழே விழுந்து கிடக்கும் ஒரு மாங்காயைக்கூட எடுப்பதற்கு அவர் சம்மதிக்கமாட்டார்.

குட்டி அக்கா குச்சியை வெட்டினாள்.

“நீ தள்ளி நில்லு.”

நான் மரியாதையாக விலகி நின்றேன். குட்டி அக்கா குச்சியை வீசி எறிந்தாள். பார்த்தபோது, அது எவ்வளவு உயரத்திற்குப் போயிருந்தது! துப்ரன் எறிந்தால்கூட அந்த அளவிற்கு போயிருக்காது. எனக்கு தெரிந்த வரையில், அப்போது மிகவும் நன்றாக எறியக்கூடியவன் துப்ரன்தான்.

ஆனால், மாங்காய் விழவில்லை. குட்டி அக்கா மீண்டும் மீண்டும் எறிந்தாள். நான்காவது தடவை எறிந்தபோது, குச்சி மேலே இருந்த ஒரு கிளையில் சிக்கிக் கொண்டது. கவலையுடன் நான் குட்டி அக்காவைப் பார்த்தேன். இனி என்ன செய்வது?

அப்போது குட்டி அக்காவிற்கு எரிச்சல் உண்டானது.

“வாசு... நீ அந்த வேர்மேல ஏறி நில்லு. நம்பூதிரி அய்யா வாசலுக்கு வர்றப்போ சொல்லிடு.”

நான் அவள் சொன்னபடி உயரமான வேரின் மீது ஏறி காவலுக்கு நின்றேன். குட்டி அக்கா என்னதான் செய்கிறாள் என்று பார்த்தேன். அவள் சுற்றிலும் கண்களை ஓட்டினாள். அணிந்திருந்த முண்டின் கீழ் நுனி இரண்டையும் எடுத்து இடுப்பில் சொருகிய அவள் நேராக மாமரத்தில் ஏற ஆரம்பித்தாள்.

ஓ! அந்த அளவிற்கு நான் நினைத்திருக்கவில்லை.

வீட்டின் வாசலையும் மாமரத்தின் மேலேயும் மாறி மாறிப் பார்த்துக்கொண்டு, வேர்மீது நான் நின்றிருந்தேன். அணிலைப் போல குட்டி அக்கா ஏறினாள். அதை ஜானு அக்கா பார்க்க வேண்டும். அவளுக்கு பொட்டு வைக்கவும், ‘சரோஜினியின் கொடுமை’யைப் படிக்கவும் மட்டும்தான் தெரியும். மரம் ஏறத் தெரியாது. மாங்காய் பறிக்கத் தெரியாது.

“இங்கே பார் வாசு.”

பார்த்தபோது, குட்டி அக்கா கிளையில் நின்று கொண்டு ஒரு காலை ஆட்டிக் கொண்டு சிரித்தாள். நான் கைகளைத் தட்டி சிரித்து விட்டேன். குட்டி அக்கா மாங்காயைப் பறித்து காய்ந்த இலைகள் மூடிக் கிடந்த இடத்தில் எறிந்தாள்.

அப்போது புதர்களுக்கப்பால் ஒரு சிரிப்புச் சத்தம் கேட்டது. நான் திரும்பிப் பார்த்தபோது, குட்டி நாராயணன் நின்று கொண்டு கேலியாகச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தான். குட்டி அக்கா அவனைப் பார்த்ததாகவே காட்டிக்கொள்ளவில்லை.

“பெண் மரத்தில் ஏறி இருக்கிறாள்... பெண் மரத்தில் ஏறி இருக்கிறாள்...”

அவன் சத்தம் போட்டு சொன்னான். அந்தப் பையன் ஏன் இப்படிச் சத்தம் போடுகிறான்?

இல்லாவிட்டாலும் அவன் அப்படித்தான். குட்டி அக்கா பதைபதைப்பு எதுவும் இல்லாமல் கீழே இறங்கி வந்தாள். இடுப்பில் சொருகிய முண்டின் முனைகளை எடுத்து கீழே விட்ட அவள், மாங்காய்களைப் பொறுக்கிச் சேர்த்தாள். அப்போதும் குட்டி நாராயணன் நின்றுகொண்டு சத்தம் போட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

“பெண் மரத்தில் ஏறி விட்டாள்-பெண் மரத்தில் ஏறி விட்டாள்!”

‘கடவுளே! குஞ்ஞு நம்பூதிரி கேட்டுவிடக் கூடாது!’ -நான் வேண்டிக் கொண்டேன். தேக்கு இலையில் மாங்காய்களை வைத்து மூடி என்னிடம் தந்துவிட்டு, குட்டி அக்கா நாராயணனின் அருகில் சென்றாள். எதுவும் கேட்காமல் அவனுடைய கன்னத்தில் ஒரு அடி கொடுத்தாள்.

அவனுக்கு அது வேண்டும் பெண்கள் மரம் ஏறினால் என்ன? அப்போது அவன் எப்படி பழிக்குப் பழி வாங்குவது என்று சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தான். அதைப் புரிந்துகொண்டதால் இருக்க வேண்டும். குட்டி அக்கா கையை உயர்த்திக் கொண்டு சொன்னாள்:

“கெட்ட எருமை! போடா.”

குட்டி நாராயணன் அங்கிருந்து கிளம்பினான்.ஓடினான் என்பதுதான் சரியாக இருக்கும்.

ஆனால் அந்த வழக்கு பெரியம்மாவிற்கு முன்னால் வந்தது. இரண்டு குற்றங்கள் முன் வைக்கப்பட்டன. ஒன்று- மாமரத்தில் ஏறியது. இரண்டு -ஆண் பிள்ளையான நாராயணனை அடித்தது.

“அடியே மாளுக்குட்டி, நீ மரத்தில் ஏறினியா?”

“ஏறினேன்.”