Lekha Books

பெரியம்மா அதை எதிர்பார்த்து நின்றிருப்பதைப்போல தோன்றியது. சிறிய பாத்திரத்தில் நீரை எடுத்து குட்டி அக்காவின் கையில் தந்த பெரியம்மா மெதுவான குரலில் சொன்னாள்: “போ...”

குட்டி அக்கா நீரை திண்ணையின் ஓரத்தில் வைத்து விட்டுத் திரும்பி வந்தாள்.

திண்ணையில் உட்கார்ந்திருந்தவர்கள் மேலும் சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு, இறுதியில் விடைபெற்றுக் கொண்டு புறப்பட்டார்கள். கோவிந்தன் மாமாவும் அவர்களுடன் சேர்ந்து புறப்பட்டார்.

ஒரு வாரத்திற்குப் பிறகு கோவிந்தன் மாமா வந்தபோது பெரியம்மா வாசலுக்கு ஓடி வந்தாள்.

“என்ன சொன்னாங்க?”

“சரியா வரல. இளைய பெண்ணை அந்த ஆளு பார்த்திருக்கிறான். அவள் என்றால் சம்மதம்னு சொல்றான்.”

பெரியம்மா சிறிது நேரம் எதுவும் சொல்லவில்லை.

“என்ன நாராயணி?”

“மூத்தவள் இருக்குறப்போ, இளையவளை அனுப்புறது நல்லது இல்லையே?”

“அதெல்லாம் சரிதான். நம்ம குடும்பத்துல முன்பு அந்தப் பழக்கம் இல்லை. இருந்தாலும்...”

பெரியம்மா முண்டின் நுனியால் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டாள்.

கோவிந்தன் மாமா சொன்னார்: “அதைப்பற்றி அந்த அளவுக்கு பார்க்க வேண்டியது இல்லை. நடக்குறது நடக்கட்டும்னு வச்சுக்கலாமே!”

பெரியம்மா சிந்தித்தாள்.

“அது வேண்டாம் அண்ணா. விதி இருந்தால் இனிமேலும் வருவாங்க.”

குட்டி அக்காவை சட்டை போட்ட மனிதருக்குப் பிடிக்க வில்லை என்பதை நான் புரிந்து கொண்டேன். மேலே சென்றபோது இருள் நிறைந்த அறைக்குள் குட்டி அக்கா அசையாமல் உட்கார்ந்திருந்தாள்.

“குட்டி அக்கா...” - நான் தயக்கத்துடன் அழைத்தேன்.

“என்ன வாசு?”

“அந்த ஆள் இனிமேல் வரமாட்டாரா?”

“வரமாட்டார்... யாரும் வரமாட்டார்கள்.”

அடுத்த மாதமும் கோவிந்தன் மாமா ஆட்களை அழைத்துக் கொண்டு வந்தார். அன்றும் குட்டி அக்கா குளித்து முடித்து, கண்களில் மை இட்டு, பொட்டு வைத்தாள். கரை போட்ட முண்டையும் புள்ளிகள் போட்ட ரவிக்கையையும் வெளியே எடுத்தாள். ஒரு கிண்டியில் நீரை எடுத்துக் கொண்டு அன்றும் குட்டி அக்கா திண்ணைக்குச் சென்றாள்.

அவர்கள் வெளியே சென்றவுடன், குட்டி அக்கா மாடியில் இருந்த இருட்டு அறைக்குள் அமர்ந்துகொண்டு அழ ஆரம்பித்தாள்.

பத்து பன்னிரண்டு நாட்கள் கடந்தபிறகு, மீண்டும் கோவிந்தன் மாமா வந்து கொண்டிருந்தார். அவருடன் சில ஆட்களும் இருந்தார்கள். அன்று குட்டி அக்கா தன் குணத்தை வெளிப்படுத்தினாள்.

“நான் திண்ணைக்குப் போகமாட்டேன்.”

“ஏன்?”

“என்னை யாரும் பார்க்க வேண்டாம்னு...”

“மாளுக்குட்டி...”

பெரியம்மா பற்களைக் கடித்தாள்.

“என்னைக் கொன்னாலும் நான் போகமாட்டோன்.”

“மாளுக்குட்டி என் மகள் அல்லவா? பகவதிக்கு நான் கூட்டுப் பாயசம் நேர்ந்திருக்கிறேன்.”

“நான் போகமாட்டேன்.”

“இது சரியாக வரும்னு...”

குட்டி அக்காவின் குரல் உயர்ந்தது: “அம்மா, பேசாம போறீங்களா?”

பெரியம்மா பயமுறுத்தினாள்: “இப்படியே வயதாகி நரை விழுந்திடும்! அறிவு கெட்டவளே!”

“நரைக்கட்டும்.”

அம்மாவும் பெரியம்மாவும் மாறி மாறிக் கூறிப் பார்த்தார்கள். குட்டி அக்கா ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.

பெரியம்மா குட்டி அக்காவின் தலைமுடியைப் பிடித்து இழுத்து, தலையில் அடித்தாள். அம்மா அப்போது இடையில் புகுந்து சொன்னாள். “வேற்று ஆட்கள் இருக்காங்க அக்கா-வெளியில...”

நீர் கொண்டு வராததால் கோவிந்தன் மாமா மீண்டும் அழைத்தார். பெரியம்மா திண்ணைக்குச் சென்று தடுமாறிய குரலில் சொன்னாள்: “மாளுக்குட்டி தொட முடியாத நிலையில் இருக்கிறாள்.”

அவர்கள் வெளியேறியவுடன், பெரியம்மா குட்டி அக்காவைப் பிடித்து அடித்தாள். சில அடிகள் வாங்கிய பிறகு, குட்டி அக்கா பெரியம்மாவின் கையைத் தட்டிவிட்டு விலக்கியபடி சொன்னாள்:

“என்னைத் தொடாதீங்க.”

“உன் குறும்புத்தனத்தை நான் மாத்தப்போறேன்.”

"நான் ஒரு துண்டு கயிறைப் பயன்படுத்தப் போறேன்."

“அப்படியென்றால் அது அப்படி முடியட்டும்டீ...”

பெரியம்மா தலை முடியைச் சுற்றிப் பிடித்துத் தரையில் போட்டு இழுத்து மீண்டும் குட்டி அக்காவை அடித்தாள். என் தாய் திரும்பவும் வந்து பெரியம்மாவின் கையைப் பிடித்தாள்.

“அக்கா, அவளைக் கொன்னுடாதீங்க.”

“நான் சாகப் போறேன்.”

“அவள் சாகட்டும்.”

பெரியம்மாவின் பிடியிலிருந்து என் தாய் குட்டி அக்காவை விடுவித்தாள். குட்டி அக்கா திண்ணையின் மேற்குப் பக்க மூலையில் இருந்த தூணின்மீது சாய்ந்து உட்கார்ந்துகொண்டு தேம்பித் தேம்பி அழுதாள். எனக்கு வருத்தமாக இருந்தது. குட்டி அக்கா எவ்வளவு அடிகளை வாங்கியிருக்கிறாள்!

நான் அருகில் சென்று அழைத்தேன்: “குட்டி அக்கா...”

“இங்கேயிருந்து போயிடு.”

குட்டி அக்கா மிகவும் கோபமாக இருந்தாள்.

“குட்டி அக்கா...”

“போ என்று சொன்னேன்.”

என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. குட்டி அக்காவின் அருகில் சென்று அமர்ந்து அழ ஆரம்பித்தேன். அப்போது குட்டி அக்கா என்னை மடியில் படுக்க வைத்தாள். முதுகைத் தடவியவாறு சொன்னாள்: “நான் தூக்குல தொங்கி சாகப்போறேன்.”

குட்டி அக்கா மரணமடையக்கூடாது. குட்டி அக்கா இறந்து விட்டால்-

நான் சொன்னேன். “வேண்டாம்...”

“ஒரு நாள் விட்டத்தில் தொங்கி சாகத்தான் போறேன். அப்போதுதான் எல்லாருக்கும் நிம்மதி.”

நான் எதுவும் பேசாமல் பயந்து போய் குட்டி அக்காவின் மடியில் தலையை வைத்துக்கொண்டு படுத்திருந்தேன்.

“வாசு... நீ போ.”

நான் போகவில்லை. நான் போனால், குட்டி அக்கா தூக்கில் தொங்கி இறந்துவிட்டால்...?

பெரியம்மா குட்டி அக்காவுடன் சில நாட்களுக்குப் பேசாமலே இருந்தாள். பகல் நேரம் முழுவதும் குட்டி அக்கா பக்கத்து வீடுகளில் சுற்றித் திரிவாள். சாப்பாட்டு நேரம் வரும்போது சமையலறைக்குள் வருவாள். பெரியம்மா பாத்திரத்தில் எதையாவது பரிமாறி வைத்துவிட்டுக் கூறுவாள்: “இந்தா... நக்கிக்கோ.”

என் தாய் குட்டி அக்காவிற்கு அறிவுரை சொன்னாள்: “வயதுக்கு வந்த ஒரு பெண் இப்படிச் சுற்றித் திரியக்கூடாது.”

ஆனால் குட்டி அக்கா அதைக் கேட்கவில்லை.

ஜானு அக்காவின் சார்பாக அவளுக்கு ஒரு செல்லப் பெயர் கிடைத்தது: ‘ஊர் சுற்றி நீதிபதி.’

மழை பலமாகப் பெய்து கொண்டிருந்த ஒருநாள். அன்று குட்டி அக்கா வெளியே எங்கும் செல்லவில்லை. மதிய நேரத்தில் என்னை அழைத்துச் சொன்னாள்: “நீ அந்தக் கண்ணாடியை எடுத்துக்கொண்டு வா.”

கண்ணாடியை எடுத்துக் கொண்டு போனபோது ஜானு அக்கா கேட்டாள்: “யாருக்கு பையா, கண்ணாடி?”

“குட்டி அக்காவுக்கு...”

“நல்லபடி அழகா இருக்கச் சொல்லு.”

மனதிற்குள் ஜானு அக்காவைத் திட்டிக்கொண்டே நான் கண்ணாடியைக் கொண்டு சென்றேன்.

குட்டி அக்கா கண்ணாடியில் முகத்தைப் பார்த்தாள். பல் விழுந்த சீப்பைக் கொண்டு தலையை வாரினாள். முகத்தை முண்டின் முனையால் துடைத்தாள். முகத்தைச் சாய்வாக வைத்துக் கொண்டு காதில் இருந்த ‘மணி’யைப் பார்த்துக் கொண்டே அவள் கேட்டாள்: