Lekha Books

“ஏறினியாடீ?”

“ஏறினேன். அதற்கு என்ன?”

நான் பயந்து எதுவும் தெரியாதவனைப்போல அம்மாவிற்கு அருகில் போய் நின்றுகொண்டேன்.

“ஒண்ணை பார்க்கப் போகிற பெண் நீ. உண்மையாடீ?”

குட்டி அக்கா எதுவும் பேசவில்லை.

“ஆணுக்குப் பயப்படவில்லையென்றால், நான்கு வீடுகளின் தூணுக்காவது பயப்படணும்டி...”

அதற்கும் பதில் இல்லை.

“உன்னை நான் சரிப்படுத்துறேன்.”

தொடர்ந்து அடி விழும் சத்தம். ஒன்று...இரண்டு...மூன்று...

“இனிமேல் மரம் ஏறுவியா?”

ஒன்று...இரண்டு...மூன்று...

“இனிமேல் ஆண் பள்ளையை அடிப்பியா?”

ஒன்று.. .இரண்டு... மூன்று-

நான் காதுகளை மூடிக்கொண்டு வாசலுக்குச் சென்று நின்றேன். என்னால் முடியவில்லை. சிறிது நேரம் கழித்து உள்ளே சென்றபோது நடுமுற்றத்தின் ஓரத்தில் தூணில் சாய்ந்து உட்கார்ந்து அழுது கொண்டே பெரியம்மா தனக்குத்தானே கூறிக் கொண்டிருந்தாள்:

“இந்த வீட்டில் இப்படியொண்ணு பிறந்திடுச்சே என் குருவாயூரப்பா!”

நான் தயங்கி நின்றிருப்பதைப் பார்த்து பெரியம்மா அழைத்தாள். நான் பயத்துடன் அவளுக்கு அருகில் சென்றேன். ஆனால், பெரியம்மா என்னைப் பிடித்துக்கொண்டு சத்தம் போட்டு அழுதாள்:

“நீ ஒரு ஆண் பிள்ளைடா மகனே. நாளைக்கு நீதான் இருக்கே.”

பெரியம்மாவின் பிடியிலிருந்து விலகி, நான் என் தாயின் அருகில் சென்றேன். அப்போது அம்மாவும் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். பெரியம்மா எதற்காக அழுதாள்? அவள் அழாத நாள் இல்லை. பெரியம்மாவுக்கு யாரும் இல்லை என்று அம்மா சொன்னாள்.

பெரியம்மாவிற்கு யாருமில்லை... பெரியம்மாவிற்குப் பணமில்லை. என் தாய்க்கு ஒரு ஆண் பிள்ளை இருக்கிறேன். மாதந்தோறும் என் தந்தை பணம் அனுப்பி வைக்கிறார்.

என் தாய்க்கு பெரியம்மாவைப் பற்றி நினைக்கும்போது மனதில் கவலை உண்டாகிறது. அதைக் கூறும்போது தொண்டை அடைக்கிறது. ஒரு இரவு வேளையில் என் தாய் பல விஷயங்களையும் சொன்னாள். பெரியம்மா குட்டன் நாயரின் மனைவியாக இருந்தவள். குட்டன் நாயர் அந்தப் பெரிய குடும்பத்தின் தலைவராக இருந்தார். வியாபாரம் இருந்தது. பெரியம்மா அவருடைய வீட்டில்தான் வசித்தாள். இந்த வீட்டிற்கு வருவதும் போவதும் பல்லக்கில்தான்!

என் தாய் அப்போது சிறு குழந்தை. பெரியம்மாவுடன் போய் என் தாயும் அங்கு தங்கியிருக்கிறாள். என் தாய்க்கு கழுத்தில் அணிவதற்கு தங்கத்தாலான டாலரைச் செய்து தந்தது அவள்தான். தானியங்கள் வைக்கப்பட்டிருக்கும் அறையிலிருந்து பெரியம்மா கீழே இறங்கி வருவதே இல்லை. யாரும் பெரியம்மா கூறுவதற்கு எதிராக நடக்க மாட்டார்கள். ஊரில் உள்ளவர்களுக்கு பெரியம்மாவை மிகவும் பிடிக்கும். குளத்தின் படித்துறைக்கு மூன்று நாழிகள் நிறைய எண்ணெய்யை எடுத்துக் கொண்டுதான் பெரியம்மா போவாள். தேவைப்படுகிறவர்களுக்கெல்லாம் அவள் எண்ணெய்யை ஊற்றித் தருவாள். வருடத்தின் இறுதியில் வேட்டி தேவைப்படுபவர்களுக்கு வேட்டி; காசு கேட்பவர்களுக்கு காசு...

“எவ்வளவு கொடுத்த கையடா அவங்களோடது!” என்று என் தாய் கூறுவாள்.

ஆனால், பெரியம்மாவின் நல்ல காலம் ஒரு நாளில் திடீரென்று முடிந்தது. ஒரு இரவு வேளையில் குட்டன் நாயர் தன் கடையை அடைத்துவிட்டு வந்தபோது அவர் ஒரு மாதிரியாக இருந்தார். சாப்பிடுவதற்காக உட்கார்ந்த இடத்தில் அவர் வாந்தி எடுத்தார். நள்ளிரவு நேரத்தில் மரணத்தைத் தழுவினார்.

அப்போது குட்டி அக்காவுக்கு மூன்று வயது நடந்து கொண்டிருந்தது ஜானு அக்கா கைக்குழந்தையாக இருந்தாள் .

அதிகாலையிலேயே மருமகன் சாவியை வாங்கிக் கொண்டான். பிணத்தை எரிய வைப்பதற்கு முன்பே பெரியம்மாவை வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்து விட்டார்கள். துணைக்கு வேலைக்காரி பாருவும் இருந்தாள். பெரியம்மாவும் பிள்ளைகளும் துணிகளைச் சுமந்து

கொண்டு வந்த பாருவும் வீட்டிற்குள் வந்து நுழைந்ததை அம்மா நன்றாக ஞாபகத்தில் வைத்திருக்கிறாள்.

“எவ்வளவு கொடுத்த கையடா அவளுடையது! எல்லாம் விதி...”

முழங்கால்களில் முகத்தை வைத்துக்கொண்டு அமர்ந்திருக்கும் பெரியம்மாவையே நான் பார்த்தேன்.

குட்டி அக்காவைப் பற்றி அப்போதுதான் எனக்கு நினைவு வந்தது. கீழே எங்கும் காணவில்லை. மேலே வந்தபோது புவனேஸ்வரி பூஜை செய்யப்படும் அறைக்குள் தேம்பி அழும் சத்தம் கேட்டது. பகல் நேரத்திலும் அந்த அறைக்குள் இருட்டாகவே இருக்கும்.

நான் சந்தேகத்துடன் உள்ளே நுழைந்தேன்.

“குட்டி அக்கா...”

குட்டி அக்கா நான் அழைத்ததைக் கேட்கவில்லை.

“குட்டி அக்கா...”

நான் குட்டி அக்காவின் அருகில் சென்று தோளைப் பிடித்துக் கொண்டு கேட்டேன்: “பெரியம்மா நிறைய அடிச்சிட்டாங்களா?”

அழுவதற்கு மத்தியில் குட்டி அக்கா முனகினாள்:

“ம்... ம்...”

“ரொம்பவும் வலிச்சதா?”

“ம்... ம்...”

“குட்டி அக்கா, பிறகு ஏன் அழறீங்க?”

குட்டி அக்கா என்னைக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு, என் கன்னத்தில் கன்னத்தை அழுத்தி வைத்து கொண்டு சொன்னாள்:

“நான் அழல...”

வியர்வையாலும் கண்ணீராலும் நனைந்த மார்பில் முகத்தை அழுத்திக் கொண்டு படுத்திருந்தபோது, என்னுடைய நெஞ்சமும் அழுதது.

“வாசு, என்மேல உனக்குப் பிரியமா?”

“ஆமா...”

“என்னை யாருக்கும் பிடிக்கல...”

என் முகத்தில் கண்ணீர் விழுந்தது.

பல நேரங்களிலும் நான் சிந்தித்திருக்கிறேன். குட்டி அக்காவை யாருக்கும் பிடிக்கவில்லையா? பெரியம்மா திட்டுகிறாள். சில நேரங்களில் அடிக்கிறாள். என் தாயும் திட்டுகிறாள். ஜானு அக்கா அவளைப் பார்க்கவே விரும்பவில்லை.

குட்டி அக்கா கறுப்பு நிறத்தில் இருப்பதால் இருக்க வேண்டும். காதில் மணி உள்ளதால் இருக்க வேண்டும்.

ஜானு அக்காவை யாரும் திட்டுவதில்லை. அவளுக்கு நல்ல ஒரு ஆள் வருவான் என்று சொன்னார்கள்.

பெரியம்மாவிற்கு ஜானு அக்காமீது அதிக அன்பு இருந்தது. திருநாவாய்க்கு திருவிழாவிற்குச் செல்லும்போது ஜானு அக்காவைத்தான் தன்னுடன் அழைத்துச் செல்வாள். ஆரியம்பாடத்திற்கு கூத்து பார்க்கப் போகும்போது ஒருமுறை குட்டி அக்காவும் கிளம்பினாள். அப்போது பெரியம்மா திட்டினாள்: “பெண்ணே, பேசாமல் ஒரு இடத்தில் இரு.”

அதற்குப் பிறகு அழைத்தாலும் குட்டி அக்கா போகமாட்டாள். வடக்கு வீட்டில் இருக்கும் பார்வதி அம்மாவின் குழந்தையைப் பார்க்க போனபோது, சோலையில் இருக்கும் பெரியம்மாவின் உடல்நிலை மோசமாக, அதை பார்க்க போனபோது, காலாயக்களத்தில் அய்யப்பன் விளக்கிற்குப் போகும்போது- எல்லா வேளைகளிலும் பெரியம்மா அழைத்தாள்.

ஆனால் குட்டி அக்கா சொன்னாள்: “அம்மா, உங்ககூட அழைச்சிட்டுப் போற அளவுக்கு நான் அழகானவள் இல்லை.”

அதைக் கேட்டவுடன் பெரியம்மாவின் குணம் மாறியது. அவள் சபக்க ஆரம்பித்தாள்: “அறிவு இல்லாதவளே! நீ இருக்கும் இடத்தில் முத்தங்காய் புல்கூட முளைக்காது.”

குட்டி அக்காவிற்கு சாபங்கள்மீது பயம் இல்லை. சாத்தான், பிரம்மராட்சசன் ஆகியோருக்கும்கூட பயப்படுவது இல்லை. குட்டி அக்காவின் சீடனான நானும் தைரியசாலிதான்.