Lekha Books

அவள் எனக்குப் பல விஷயங்களையும் கற்றுத் தந்திருக்கிறாளே! பிரம்மராட்சசன் வந்தால், திரும்பிப் பார்க்காமல் ஒரு கல்லை எடுத்து எறிந்தால் போதும். சாத்தான் வந்தால்...? ‘நாராயணாய நம’ என்று சத்தம் போட்டு மூன்று தடவை கூற வேண்டும். நாராயணனின் பெயரைக் கேட்டால், சாத்தான் நிற்க மாட்டான்.

ஆனால், பகவதிக்கு நான் பயந்தேன். மாடியில் உள்ளே இருக்கிறது பகவதி. அதற்கு முன்னால் எச்சிலுடனோ, சுத்தமில்லாமலோ நடக்கக் கூடாது. மீன் கொண்டு போகக்கூடாது. மாடியின் வாசலுக்கு நேராகப் படுக்கக்கூடாது. ஏதாவது பகவதிக்கு விருப்பமில்லாததைச் செய்தால், அதை நினைத்து பார்ப்பதற்கே பயமாக இருந்தது. ‘அம்மா வித்தினை எறிவாள்.’ அம்மா என்றால் பகவதி. வித்து என்றால் அம்மை நோய் என்று அர்த்தம்.

மாடி அறைக்குள் எனக்கு மட்டுமே நுழைவதற்கு அனுமதி இருந்தது. செவ்வாய்க் கிழமையும் வெள்ளிக் கிழமையும் விளக்கு ஏற்றுவதும் கற்பூரம் கொளுத்துவதும் நான்தான். சிறிய பெண் குழந்தைகள் உள்ளே செல்லலாம். வயதான பெண்களும் உள்ளே நுழையலாம். மற்றவர்கள் உள்ளே போக முடியாது.

குட்டி அக்கா ஒருமுறை மாடி அறையின் கதவைத் திறந்து உள்ளே நுழைந்து, குத்து விளக்கில் இருந்த எண்ணெய்யை எடுத்து தன் தலையில் தேய்த்தாள். பெரியம்மா அதைப் பார்த்துவிட்டாள்.

“நாசம் பண்ணிட்டே. மாளுக்குட்டி, நீ என்ன காரியம்டி செஞ்சே?”

“என்னம்மா... எண்ணையை எடுக்கக்கூடாதா?”

பெரியம்மா தலையில் கையை வைத்துக் கொண்டு சொன்னாள்:

“உன்னுடைய சிறுப்பிள்ளைத்தனமான செயல்களால் இங்கே எல்லாம் முடியப் போகுது. என்ன சொல்றது? பார்த்துக்கிட்டு இருக்கேல்ல... அதோகதின்னு ஆகப் போகுது!”

பெரியம்மா அன்றே நம்பூதிரியை வைத்து புண்ணிய காரியங்களைச் செய்தாள். அதற்குப் பிறகுகூட எப்படிப்பட்ட ஆபத்துக்களெல்லாம்  வரப் போகின்றனவோ என்று பயத்துடன்தான் பெரியம்மா இரண்டு  மூன்று நாட்களையும் கடத்தினாள்.

மாடியில் பகவதியின் புதையல் இருக்கிறது என்று எல்லோரும் நம்பினார்கள். அப்புக்குட்டப் பணிக்கர் வந்து ராசி வைத்தால் கூறுவார்: “இந்த வீட்டில் ஒரு செவ்வாய் இருக்கிறது. செவ்வாய் என்றால் பகவதி. உக்கிரமூர்த்தி... மழை போல வந்ததைப் பனிபோல ஆக்கிவிடும். செவ்வாயைச் சேர்ந்த தனம் இங்கே இருக்கு. புதையல் நிறைந்த வீடு இது.”

அந்தப் ‘புதைய’லைத் தொட்டுப் பார்க்க ஒருமுறை குட்டி அக்கா முயன்றாள்.

குட்டி அக்கா சொன்னாள்:

“நாம மாடி அறையைத் தோண்டிப் பார்க்கணும்.”

நான் நடுங்கிவிட்டேன். பகவதி இருக்கும் மாடி அறையைத் தோண்டுவது என்றால்...!

“பயப்பட வேண்டாம். நீ காவலுக்கு நில். புதையல் இருக்குதான்னு பார்க்கலாம்ல!”

அம்மா வித்து எறியும் விஷயத்தை நினைத்தவுடன்,நான் தளர்ந்து போய் விட்டேன்.

“பகவதியின்...”

“பகவதிக்கு எதற்குப் புதையல்?”

சிந்தித்துப் பார்த்தபோது, அது சரிதான் என்று பட்டது. அங்கு மண்ணுக்குள் புதையல் இருப்பதால் எந்த பிரயோஜனமும் இல்லை. அது கிடைத்தால், செய்வதற்கு நிறைய விஷயங்கள் இருக்கின்றன. எனிலும் பகவதி வெறுமனே விடுமா?

“தோஷம் வராதா?”

“அதற்கு ... யாருடா புதையலை எடுக்கப் போறது? புதையல்! பொய் சொல்றாங்கடா. தரையை நாம தோண்டணும். பிறகு... அந்தப் பணிக்கர் சுவடிப்பையை எடுத்துக் கொண்டு இங்கே வரட்டும்.”

குட்டி அக்காவின் எண்ணம் நல்லதற்காகத் தெரியவில்லை. குட்டி அக்கா மாடி அறைக்குள் நுழையவே கூடாது. வெளியே விலகியிருக்கும் பெண்கள் உள்ளே வந்தால் எல்லாம் அசுத்தமாகி விடும். அது போதாதென்று, மாடி அறையின் தரையைத் தோண்டுவது வேறு! சிந்தித்துச் சிந்தித்து இரவில் தூக்கமே வரவில்லை. வெளியே சொல்லவும் முடியாது. சொன்னால் குட்டி அக்காவிற்கு அடிகள் கிடைக்கும்.

பெரியம்மாவும் அம்மாவும் கோவிலுக்குப் போகும் நாளன்று குட்டி அக்கா மாடி அறையைத் தோண்ட திட்டமிட்டிருந்தாள். நான் காவலுக்கு நிற்க வேண்டும். ஜானு அக்கா பார்த்துவிட்டால்...?என் தாயிடம் கூறுவாள். என் தாயும் அடிப்பாள். பகவதியின் தண்டனை இல்லாமல்.

“ஜானு அக்கா சொல்லிவிடுவாள்.”

“அவளை நான் அடிப்பேன்.”

மூன்று நாட்கள் கடந்தால் அங்கு ஒரு பெரிய ஆபத்து உண்டாகப் போகின்றது என்பதில் நான் உறுதியாக இருந்தேன். அந்த நாள் வெள்ளிக்கிழமை வருகிறது. அறையின் தரையைத் தோண்டும் போது காவலுக்கு நிற்கவில்லையென்றால், குட்டி அக்கா கோபித்துக் கொள்வாள். எனக்கு குட்டி அக்காவிடம் பயம் இருந்தது.

ஆனால் குட்டி அக்கா மாடி அறையின் தரையைத் தோண்டவில்லை. கோவிந்தன் மாமா வந்தார். என் தாயும் பெரியம்மாவும் கோவிலுக்குப் போவதை நிறுத்திக் கொண்டார்கள். எனக்கு நிம்மதி உண்டானது.

கோவிந்தன் மாமா என்று கூறப்படுபவர் குடும்பத்திலேயே மிகவும் பெரியவர். பாகத்தைப் பிரித்துக் கொண்டு வாழ்கிறார். மாதத்திற்கு ஒருமுறை வீட்டிற்கு வருவார். மிகப் பெரிய குடும்பமாயிற்றே! கோவிந்தன் மாமாவிற்கு மிகவும் வயதாகிவிட்டது. காதுகள் கேட்காது. மிகவும் சத்தமாகப் பேச வேண்டும். வந்தால் சிறிது நேரம் திண்ணையில் உட்கார்ந்திருப்பார். முற்றத்திலோ தோட்டத்திலோ கருப்பன் வேலை செய்து கொண்டிருந்தால் அவனை அழைத்து ஒரு குலை பழுத்த பாக்கைப் பறிக்கச் செய்து வாங்குவார். அவற்றில் இரண்டை அவனிடம் தருவார். பிறகு கூறுவார்:

“கருப்பா உனக்கு ஞாபகத்தில் இருக்கிறதா? நூற்று இருபத்து நான்கு ஆட்கள் இருந்த வீடு இது!”

கருப்பன் உரத்த குரலில் கூறுவான்.

“ம்... ஆமாம்... அந்த மேலே இருக்குற இடத்தில்தான் மாட்டுத் தொழுவம் இருந்தது. நான் அப்போ இந்த சின்ன தம்பிரான் அளவுக்குத்தான் இருந்தேன்.”

என்னைச் சுட்டிக் காட்டியவாறு அதை அவன் கூறுவான்.

கோவிந்தன் மாமாவிற்கு எவ்வளவு பேசினாலும் போதும் என்றே தோன்றாது. பல தடவை நான் கேட்டிருக்கும் விஷயங்கள்தான். வாழையும் முருங்கைக்காயும் நிற்கின்ற இடத்தில் தான் வேலி இருந்திருக்கிறது. அப்போதைய சமையலறை கிணற்றை மண்ணால் மூடியதுதான் அதோ தெரிகிற பள்ளம்.ஐந்தாவது அறை இருந்த இடத்தில்தான் பெரியம்மாவின் கோழிக்கூடு இருக்கிறது.

கோவிந்தன் மாமா முற்றத்திற்கு வந்து நான்கு முறை அங்குமிங்குமாக நடப்பார். சுவரைப் பிடித்து நின்று கொண்டு  தோட்டம் முழுவதையும் ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு யாரிடம் என்றில்லாமல் கூறுவார்:

“வாழை குலை தள்ளப் போகிறது.”

யாரும் அதை கவனிப்பதே இல்லை. கவனிக்க வேண்டும் என்ற கட்டாயம் மாமாவிற்கும் இல்லை என்றுதான் தோன்றும்.

“தானிய அறையின் பெட்டியை மாற்றணும்.”

கருப்பன் கேட்டால் ‘உம்’ கொட்டுவான்.

“கருப்பா!”

“அடியேன் இங்கே இருக்கேன்.”

“உனக்கு ஞாபகத்துல இருக்குதா? அப்போ எழுத்தச்சன் இந்த அறையிலதான் இருந்தாரு!”