Lekha Books

தானிய அறையின் கீழே இருந்த அறையைச் சுட்டிக் காட்டியவாறு கூறுவார்: “நாயர் சமுதாயத்தைச் சேர்ந்த பிள்ளைகள் முழுவதும் இங்கே எழுத வருவாங்க.”

அப்போது என் தாயும் பெரியம்மாவும் உணவு சமைத்து முடித்திருப்பார்கள். பெரியம்மா கூறிக் கேட்டிருக்கிறேன்.

“நீங்க ஒரு பிடி சாப்பிடறதுக்காக சமைச்சிருக்கு.”

கோவிந்தன் மாமா மிகவும் சிரமப்பட்டுக் கொண்டிருந்தார். அந்த விஷயத்தை வெளியே காட்டிக்கொள்ள மாட்டார். திண்ணையில் அமர்ந்திருக்கும் நேரம் முழுவதும் பழைய கதைகளைக் கூறிக் கொண்டிருப்பார். சாப்பிட்டு முடித்துக் கீழே இருக்கும் அறையில் புல்லாலான பாயை விரித்து சிறிது நேரம் படுத்துவிட்டு, போகலாம் என்று நினைக்கும்போது உள்ளே ஒரு கேள்வியை வீசுவார். “விசேஷம் ஒண்ணும் இல்லையே?”

யாரும் பதில் கூறுவதில்லை.

“நான் தூங்குறேன்.”

தெற்கினி இல்லத்தில் இருட்டு வேளையில்தான் விடைபெற்று புறப்படுவார்கள்.

சில நேரங்களில் முற்றத்திற்கு வந்த பிறகு, குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு அழைப்பார்: “உண்ணி மாயா, இங்கே வா.”

என் தாய் முற்றத்திற்குச் செல்வாள்.

ரகசியமாக என்னவோ கூறுவார்.குடும்ப விஷயம் என்று தோன்றும்.என் தாய் எட்டணாவைக் கொண்டு வந்து கொடுப்பாள்.அதை இடுப்பில் சொருகிவிட்டு கைத்தடியை ஊன்றி ஓசை உண்டாக்கிக் கொண்டே நடந்து போவார். பெரியம்மா என் தாயைத் திட்டுவது உண்டு.

“கேக்குறப்போ நீ ஏன் கொடுக்குறே? பங்கோடருடைய கள்ளுக்கடையில செலவழிக்கிறதுக்கா?”

“நம்முடைய குடும்பத்துல பெரியவராச்சே!”

என் தாய்க்கு சமாதானம் சொல்ல அதுதான் இருந்தது.

மாடி அறையைத் தோண்ட தீர்மானித்திருந்த நாளன்றுதான் கோவிந்தன் மாமா வந்தார். படிக்கல்லில் மிதித்து சத்தம் உண்டாக்கிக் கொண்டு வந்தபோது, என் தாய் எப்போதும்போல அழைத்துச் சொன்னாள்: “மாளுக்குட்டி ஒரு கிண்டியில் நீர் கொண்டு வா.” 

மாடி அறையைத் தோண்டுவது எப்படி என்பதைப் பற்றி சிந்தித்துக் கொண்டிருந்த குட்டி அக்கா மனதிற்குள் திட்டிக் கொண்டே நீரைக் கொண்டு வந்து வைத்தாள். கால்களைக் கழுவி விட்டு, படியில் ஏறி உட்கார்ந்து மேற்துண்டைச் சுழற்றி வீசியவாறு கோவிந்தன் மாமா சொன்னார்: “காலையிலேயே வெப்பமா இருக்கு.”

என் தாய் கதவிற்கு அப்பால் நின்று கொண்டு எப்போதும் போல உரக்க கேட்டாள்: “அக்கரையில நல்லா இருக்காங்கள்ல?”

“ம்... ம்... என்ன வெப்பம்!”

பிள்ளைகளுக்கு விசேஷமா ஒண்ணுமில்லைல்ல...?”

“ஒண்ணுமில்ல...”

என் தாய் தன்னுடைய பொறுப்பை நிறைவேற்றிவிட்டு சமையலறைக்குள் சென்றாள்.

பெரியம்மா திட்டிக் கொண்டிருந்தாள்: “கோவிலுக்குப் போகலாம்னு நினைச்சுக்கிட்டு இருக்குற நேரத்துல இவர் இங்கே வந்திருக்காரு.”

முற்றத்தில் இறங்கி நடந்துவிட்டு, மீண்டும் சாயும் படியில் ஏறி உட்கார்ந்த கோவிந்தன் மாமா உள்ளே பார்த்து அழைத்தார்: “அங்கே நாராயணி இருக்காளா? பார்க்கணுமே!”

பெரியம்மா வாசலுக்கு வந்தாள்.

“பெருமண்ணூரில் இருந்து கிட்டுண்ணியார் நேற்று வந்திருந்தார்- மற்ற விஷயத்தைப் பற்றி பேசுவதற்குத்தான்...”

பெரியம்மா ‘உம்’ கொட்டினாள்.

“பையனுக்கு கொஞ்சம் நிலம் இருக்கு. அப்பா நம்பூதிரி. பத்து ஐம்பது தென்னை மரங்கள் இருக்கும். தோப்பு சொந்தமா இருக்கு.....” சிறிது நேரம் சிந்தித்துவிட்டு கோவிந்தன் மாமா கேட்டார் : “பெண்ணுக்கு என்ன வயது?”

“மாளுக்குட்டிக்கு பத்தொன்பது வயது நடக்குது. ஜானுவிற்கு வர்ற கன்னியில் பதினாறு வயது...”

“ஹூம்... பரவாயில்ல... நாளை மறுநாள் அவங்க இங்கே வருவாங்க.”

பெரியம்மாவிற்கு பதைபதைப்பு உண்டானது.

“அண்ணா நீங்க இருப்பீங்கள்ல?”

“என்ன?”

இன்னொரு முறை உரத்த குரலில் பெரியம்மா கேட்டாள்: “நீங்க இருப்பீங்கள்ல?”

“எனக்கு வேலைகள் இருக்கு. ஆனால் காரியத்திற்கு வராமல் இருக்க முடியுமா? நான் வர்றேன்.”

பெரியம்மா தொண்டை அடைக்க சொன்னாள்: “நீங்க நினைச்சால்தான் நடக்கும்.”

“எல்லாம் விதிப்படி நடக்கும். மனசுல நினைச்சா மட்டும் போதாது.”

அன்று கோவிந்தன் மாமா திரும்பிப் போகும்போது பெரியம்மா என் தாயின் கையிலிருந்து ஒரு ரூபாயை வாங்கிக் கொடுத்து, என் தாயிடம் கூறவும் செய்தாள்: “அவர்தான் எவ்வளவு பாசத்துடன் இருக்கிறார்!”

யாரோ வரப்போகிறார்கள். நல்ல நேரம் பார்த்து என் தாயிடம் கேட்டதற்கு அவள் சொன்னாள்: “டேய், உன் குட்டி அக்காவைப் பெண் கேட்டு ஆளுங்க வர்றாங்க.”

நான் குட்டி அக்காவைக் கண்டுபிடித்துச் சொன்னேன்:

“குட்டி அக்கா, உங்களைப் பார்க்க ஆளுங்க வர்றாங்கா.”

குட்டி அக்கா சிரித்துக்கொண்டே சொன்னாள்: “போடா.”

“இல்ல குட்டி அக்கா... உண்மைதான். அம்மா சொன்னாங்க.”

குட்டி அக்காவின் ஆள் வரும் நாள் எனக்கு சந்தோஷமான நாளாக இருந்தது. காலையிலேயே பெரியம்மா குட்டி அக்காவிற்கு அறிவுரை சொன்னாள்: “அடியே அடக்க ஒடுக்கமா இருக்கணும். உன் குறும்பு விளையாட்டுகள் அவங்களுக்குத் தெரிய வேண்டாம்.”

குட்டி அக்கா காலையில் குளித்தாள். கரைபோட்ட சலவை செய்த முண்டினை அணிந்தாள். சிவப்பு, நீல நிறங்களில் புள்ளிகள் போடப் பட்டிருந்த ரவிக்கையை அணிந்து, சிவப்பு நிற செந்தூரத்தாலான பெரிய ஒரு பொட்டையும் வைத்தாள். நான் குட்டி அக்காவைக் கிண்டல் பண்ணினேன்: “குட்டி அக்காவின் மிடுக்கோ மிடுக்கு”

ஜானு அக்கா பாடம் சொல்வதைப்போல நீட்டிக் கொண்டு சொன்னாள்:

“காகம் குளித்தால் கொக்காக ஆகிவிடுமா?”

குட்டி அக்கா திட்டவோ, அடிக்கவோ தயாராக இல்லை. பெரியம்மா வழக்கத்தில் இல்லாத வண்ணம் ஜானு அக்காவைத் திட்டினாள்: “ஃப! என்னடீ சொன்னே?”

பெரியம்மா போனதும் ஜானு அக்கா அதற்குப் பிறகும் சொன்னாள்: “குட்டி அக்கா, உன்னைப் பிடிக்காமல் இருக்காது.”

“உனக்கு விருப்பப்படுறதைச் சொல்லிக்கோ.”

“காதில் இருக்கும் மணியும் சேர்ந்து போகணும்.”

அப்போது ஜானு அக்காவிற்கு ஒரு அடி கொடுத்தால் என்ன என்று நான் நினைத்தேன். ஆனால் குட்டி அக்கா சாளரத்தின் வழியாக வெளியே பார்த்துவிட்டு, மெதுவான குரலில் சொன்னாள்:

“தெய்வம் தந்ததுதானே ஜானு?”

கோவிந்தன் மாமாவும் வேறு மூன்று ஆட்களும் வந்தார்கள். பக்கத்து வீடுகளில் இருந்து வாங்கி வைக்கப்பட்டிருந்த நரியின் படம் போட்ட புல்லாலான பாயை விரித்துப் போட்டோம். காப்பியும் பலகாரங்களும் தயாராக இருந்தது. காப்பி பருகி முடித்து திண்ணையில் அவர்கள் வெற்றிலை போட்டுக்கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கும் போது, நான் ஓசை உண்டாக்காமல் ஜன்னல் கம்பி வழியாகப் பார்த்தேன்.

குட்டி அக்காவிற்கு வந்த ஆள் யார்?

கோவிந்தன் மாமா இல்லாமல் மூன்று ஆட்கள் இருந்தார்கள். ஒரு ஆள் மட்டுமே சட்டை அணிந்திருந்தார். அந்த ஆள்தான்- சட்டை போட்ட மனிதராகத்தான் இருக்க வேண்டும்- நான் முடிவெடுத்தேன். கோவிந்தன் மாமா உள்ளே பார்த்துச் சொன்னார்.

“வாய் கழுவ கொஞ்சம் தண்ணி கொண்டு வா.”