Lekha Books

A+ A A-

குட்டி அக்கா - Page 8

kutti akka

“காதில் இருக்கும் மணி போய்விட்டால், நான் பார்க்க அழகா இருப்பேனா வாசு? போகும்... நான் அதற்கு ஒரு வழி வச்சிருக்கேன். நீ போய் அந்த கறிக்கத்தியை எடுத்துக்கொண்டு வா.”

நான் கறிக்கத்தியைக் கொண்டு வந்தேன். குட்டி அக்கா கல் திண்டில் தீட்டி கத்தியின் கூர்மையை அதிகரித்தாள். மூலையில் வைத்திருந்த எச்சில் பாத்திரத்தை எடுத்து கட்டிலுக்குக் கீழே வைத்துவிட்டு கதவை மூடினாள்.

“யாரிடமும் சொல்லக்கூடாது....”

என்ன? எனக்கெதுவும் புரியவில்லை. கட்டிலில் சாய்ந்து படுத்துக் கொண்டு குட்டி அக்கா சொன்னாள்: “எச்சில் பாத்திரத்தை இன்னும் கொஞ்சம் நகர்த்தி வை.”

நான் அவள் கூறியபடி கேட்டேன்.

பதைபதைப்புடன் நான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, குட்டி அக்கா கறிக்கத்தியை காதை நோக்கி கொண்டு போனாள். என் உடல் நடுங்கியது. கண்களை மூடிக்கொண்டேன்.

“அம்...மா...”

குட்டி அக்காவின் குரலைக் கேட்டு கண்களைத் திறந்தபோது காதில் இருந்து ரத்தம் வழிந்து கொண்டிருந்தது. ரத்தத்தைப் பார்த்து பதைபதைத்துப்போன நான் உரத்த குரலில் கத்தினேன்:

“அய்யோ... அம்மா! ஓடி வாங்க...”

தலையணையில் துடித்துக் கொண்டிருந்த தலையை அழுத்தமாக வைத்து படுத்திருப்பதற்கு மத்தியில் குட்டி அக்கா கோபத்துடன் என்னைப் பார்த்தாள்.

அம்மாவும் பெரியம்மாவும் ஜானு அக்காவும் ஓடி வந்தார்கள். குட்டி அக்கா தலையைத் தூக்காமல் படுத்திருந்தாள். தரையிலும் எச்சில் பாத்திரத்திலும் கட்டிலிலும் ரத்தமயம்... ரத்தம்!

பெரியம்மா மீண்டும் மீண்டும் சொன்னாள்:

“அறிவு கெட்டவளே... அறிவு கெட்டவளே...”

என் தாய் வேண்டினாள்: “குருவாயூரப்பா!”

அம்மா துணியை நனைத்து காதில் வைத்து அழுத்தினாள். பெரியம்மா, வண்ணான் நாணுவிடம் கருப்பனை விரட்டினாள்- முறிக்கக்கூடிய மருந்திற்காக.

காயம் உலர்வதற்கு ஏழெட்டு நாட்கள் ஆயின. மருந்தைத் தடவி கழுவும்போதுதான், நான் பார்த்தேன். மணி போகவில்லை! அறுந்து தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. குட்டி அக்கா கண்ணாடியை எடுத்துப் பார்த்தாள். ஒரு முறைதான் பார்த்தாள். அடுத்த நிமிடம் கண்ணாடி ஒரு மூலையில் விழுந்து உடைந்தது. தலையைப் பிடித்துக்கொண்டு அவள் வெளியே போனபோது நான் பார்த்தேன்- அவளுடைய கன்னத்தில் கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது.

குட்டி அக்கா யாரிடமும் பேசுவதில்லை. என்னுடன் கூட அதிகமாகப் பேசுவதில்லை. மதிய நேரம் வெளியே செல்லும்போது என்னை அழைப்பதில்லை. நான் உடன் கிளம்பினால் அவள் கூறுவாள்:

“நீ வரவேண்டாம்”

எதிர்ப்பதற்கு எனக்கு தைரியம் இல்லை.

ஒருநாள் மேட்டுப்பகுதியில் களத்தின் அருகில் இருந்த மாமரத்திற்குக் கீழே மாங்காய் விழுந்திருக்கிறதா என்று பார்த்துவிட்டு நான் திரும்பிப் போய்க் கொண்டிருந்தேன். நடுப்பகல் நேரம். ஒற்றையடிப் பாதையில் கால் வைத்தபோது, பாம்புக் கோவிலுக்கு அப்பால் இருந்து குட்டி அக்காவின் சிரிப்புச் சத்தம் கேட்டது. பார்த்தபோது நான் ஆச்சரியப்பட்டுப் போய்விட்டேன். குட்டி அக்கா அப்புண்ணியுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தாள். வடக்கு வீட்டுக்காரர்களின் மேல்வீட்டில் இருக்கும் சிறிய வீட்டைச் சேர்ந்த வயதான பெண்ணின் மகன்தான் அப்புண்ணி. எனக்கு அவனைப் பிடிக்காது. முகத்தைப் பார்க்கவே விரும்பமாட்டேன். ஒரு கண் இறந்த மீன் வீங்கியதைப்போல இருக்கும். அவன் கல் வேலை செய்பவன். மண்ணின் நிறத்தைக் கொண்ட வேட்டி அணிந்தே அவனை நான் பார்த்திருக்கிறேன்.

நான் அருகில் சென்றும், அப்புண்ணி வேகமாக ஒற்றையடிப் பாதையில் நடந்தான்.

குட்டி அக்கா கோபத்துடன் கேட்டாள்:

“நீ எதற்கு இங்கே வந்தே?”

“குட்டி அக்கா, நீங்க எதற்கு இங்கே வந்தீங்க?”

“உன் தந்தைக்கு பிண்டம் வைக்க.”

அப்போது எனக்கு அழுகை வந்தது. என்னிடம் தேவையற்றதைப் பேசிவிட்டாளே! குட்டி அக்காவிற்கு அது புரிந்து விட்டது.

“அழக்கூடாது. நான் சும்மா சொன்னேன். நீ யார்கிட்டயும் சொல்லக்கூடாது தெரியுதா?”

“நான் சொல்லுவேன். தந்தையைப் பற்றி சொன்னதைச் சொல்லுவேன்.”

“உன் தந்தையைப் பற்றித்தானே சொன்னேன்? அது அல்ல... மற்றதைச் சொல்லக்கூடாது.”

“என்ன சொல்றீங்க?

“ஆமாம்... அந்த அப்புண்ணியுடன் பேசிக் கொண்டிருந்ததைச் சொல்லுவியா?”

“இல்ல...”

நான் சொல்லவில்லை. குட்டி அக்கா மதிய நேரத்தில் பாம்பு புற்றுக்குப் பின்னால் அப்புண்ணியுடன் பேசிக்கொண்டிருப்பதை அதற்குப் பிறகும் பல நேரங்களில் நான் பார்த்திருக்கிறேன். ஒருநாள் குட்டி அக்கா, ‘அப்புண்ணி நல்ல ஆள்’ என்று சொன்னாள். குட்டி அக்காவிற்கு கண்ணாடி வளையல்களை அவன் கொடுத்திருக்கிறான். அவற்றை அவள் சோப்பு டப்பாவிற்குள் பத்திரமாக வைத்திருந்தாள்.

“சொல்லுவியா?”

“சொல்ல மாட்டான்.”

“உனக்கு நான் ரப்பர் பந்து கொண்டு வந்து தர்றேன்.”

“குட்டி அக்கா, பந்து உங்களுக்கு எங்கேயிருந்து வந்தது?”

“நான் கொண்டு வரச் சொல்றேன்.”

“யார்கிட்ட?”

“அவர்கிட்ட...”

குட்டி அக்கா என்னைக் கட்டிப்பிடித்து கன்னத்தில் ஒரு முத்தம் தந்தாள்.

மாலை நேரம். திண்ணையில் தூணில் சாய்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டு நான் கடவுளின் பெயரைக் கூறிக்கொண்டிருந்தேன். என் தாய் சமையலறையில் என்னவோ வேலையில் ஈடுபட்டிருந்தாள். பெரியம்மா வாசலில் அமர்ந்துகொண்டு லாந்தர் விளக்கின் கண்ணாடியைத் துடைத்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது கருப்பன் வாசலில் தலையைச் சொறிந்துகொண்டு வந்து நின்றான். பெரியம்மா கேட்டாள்:

“என்ன கருப்பா?”

“உங்ககிட்ட ஒரு செய்தியைச் சொல்ல வேண்டியதிருக்கு.”

“சொல்லு கருப்பா.”

“நீங்க தப்பா நினைக்கக்கூடாது.”

“என்ன விஷயம் கருப்பா?”

“எனக்கு சொல்றதுக்கு சங்கடமாத்தான் இருக்கு. நான் வேலிக்கு பக்கத்துல இருக்குற மேட்டுல ஒரு விஷயத்தைப் பார்த்தேன். தம்புராட்டி, நீங்க மனசுல வச்சுக்கிட்டா போதும்.”

“என்ன கருப்பா? என்ன?”

“இல்ல... இங்க இருக்குற பெரிய தம்புராட்டியும் அந்த அப்புண்ணி சேனாரும் ஒண்ணா பேசிக்கிட்டு இருக்குறதை நான் பார்த்தேன்.”

“சதி பண்ணிட்டாளா?”

பெரியம்மா தேள் கடித்ததைப்போல வேகமாக எழுந்தாள்.

“என் குருவாயூரப்பா! இந்த அறிவு கெட்டவ என்ன காரியத்தைச் செய்திருக்கிறா!”

பெரியம்மா உள்ளே சென்று இடி இடிப்பதைப்போல உரத்த குரலில் அழைத்தாள்:

“மாளுக்குட்டி...”

குட்டி அக்கா வந்தாள்.

அழுகையை அடக்கிக் கொண்டு பெரியம்மா கேட்டாள்:

“உன்னை தெற்குப் பக்கத்து வீட்டில் இருக்கும் யாராவது...”- பெரியம்மாவால் கூற வந்ததை முழுமையாகக் கூற முடியவில்லை.

“என்ன அம்மா?”

“அடியே... நீ இந்தக் குடும்பத்தின் மானத்தைக் கெடுத்துட்டியேடீ...”

“என்னம்மா சொல்றீங்க?”

“அப்பு“ணியுடன் நீ பேசுறதுக்கு என்னடி விஷயம் இருக்கு?”

குட்டி அக்கா எதுவும் பேசவில்லை. பெரியம்மா இரண்டு கன்னங்களிலும் மாறி மாறி இரண்டிரண்டு அடிகளைக் கொடுத்து விட்டு உரத்த குரலில் கத்தினாள்: “சொல்லுடி...”

குட்டி அக்கா வாயைத் திறக்கவில்லை.

 

+Novels

Popular

Short Stories

July 31, 2017,

May 28, 2018,

தந்தை விழுந்தபோது...

March 8, 2012,

மகாலட்சுமி

March 22, 2013,

Latest Books

பேய்

- சுரா

மாது

- சுரா

வனவாசம்

- சுரா

Short-Stories

Copyright @ Lekha Productions Private Limited. All Rights Reserved.

Login or Register

Facebook user?

You can use your Facebook account to sign into our site.

fb iconLog in with Facebook

LOG IN

Register

User Registration
or Cancel