Lekha Books

அவனுடைய முகம் மிகுந்த கவலையில் இருந்தது. பதைபதைப்புடன் இருந்தது. பதறுகிற குரலில், சிதறிய வார்த்தைகளில், அவன் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டான்.

“நான் கெ.எஸ்.கெ. மேனன். பெர்ஷியாவில் வேலை... இங்கு... இங்கு... உங்களைச் சற்று பார்த்துவிட்டுப் போகலாம் என்று வந்தேன் சார்.''

திகைப்புடன் கேட்டேன்:

“என்னையா?''

அவன் கூறுவதற்கு மிகவும் சிரமப்பட்டான். மூச்சை அடைப்பதைப் போல இருந்தது.

“ஆமாம்... சார், உங்களைப் பார்ப்பதற்கு, பேசுவதற்கு... எப்படி கூற ஆரம்பிப்பது என்றோ பேசுவது என்றோ எனக்குத் தெரியவில்லை.''

அவனிடம் என்ன கூறுவது என்றோ, எப்படிக் கூறுவது என்றோ எனக்கும் தெரியவில்லை. எனினும், என்னுடைய அறைக்குள் வந்து நுழைந்திருக்கும் விருந்தாளி ஆயிற்றே! நாற்காலியைச் சுட்டிக்காட்டியவாறு சொன்னான்:

“உட்காருங்க... ப்ளீஸ்... உட்காருங்க.'' என்னுடைய பரபரப்பைப் பார்த்துவிட்டு, மேலும் பதைபதைப்பு அடைந்து நாற்காலியில் போய் உட்கார்ந்தான். தொடர்ந்து தடுமாறிய குரலில் கூறினான்:

“நான் பெர்ஷியாவில் வேலை பார்க்கும் இடத்திலிருந்து ஊருக்கு வந்திருக்கிறேன். திருமணம் செய்துகொள்ளப் போகிறேன். வீட்டில் உள்ளவர்கள் பேசி பெண்ணைப் பார்த்து வைத்திருக்கிறார்கள். புகைப்படத்தைப் பார்த்த நானும் ஒப்புக் கொண்டேன். நாளும் முடிவு செய்யப்பட்டுவிட்டது. ஆனால், ஊருக்கு வந்தவுடன் ஊரில் உள்ளவர்கள் கூறுகிறார்கள்- அந்தப் பெண்ணும் நீங்களும் ஒருவரையொருவர் விரும்புகிறீர்கள் என்று. வீட்டிலுள்ளவர்கள் கட்டாயப்படுத்தி திருமணத்தைச் செய்து வைக்கிறார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.''

அவன் பெண்ணின் பெயரையும் இல்லத்தின் பெயரையும் அப்பா, அம்மா ஆகியோரின் பெயர்களையும் கூறினான். தொடர்ந்து மீண்டும் கேட்டான்:

“சொல்லுங்க... சரிதானா?''

ஒரு நிமிட நேரத்திற்கு எதுவும் கூறவில்லை. இந்தப் பதை பதைப்பில் இருக்கும் இளைஞன்! அழகான தோற்றத்தைக் கொண்டவனும் யாருக்கும் முதல் பார்வையிலேயே விருப்பத்தை உண்டாக்கக் கூடியவனுமான இளைஞன்! திறந்த நடவடிக்கைகள் கொண்ட- அசாதாரணமான உண்மைத்தன்மையையும் கள்ளங்கபடமற்ற குணத்தையும் கொண்டு திகைப்படையச் செய்ததுடன் ஈர்க்கவும் செய்திருக்கும் இந்த இளைஞன்! அவன் தொடர்ந்து சொன்னான்:

“நான் ஊருக்கு வந்த பிறகுதான் இந்த செய்தியைப் படிப்படியாகத் தெரிந்து கொண்டேன்- நீங்களும் அந்தப் பெண்ணும் ஒருவரையொருவர் விரும்புகிறீர்கள் என்ற விஷயத்தை. குத்திக் குத்திக் கேட்டும், இரண்டு வீட்டைச் சேர்ந்தவர்களும் பதில் கூறாமல் விலகிச் செல்கிறார்கள். கண்டுகொள்ளாமல் இருக்கிறார்கள். என்னுடைய வாழ்க்கையை பாதிக்கக்கூடிய விஷயமாச்சே! என்னால் விலகிச் செல்ல முடியாதே! அதனால் வந்தேன்... சார், நீங்கள் ஏன் எதுவுமே பேசாமல் இப்படி இருக்கிறீர்கள்? புரிகிறதா? என்னைப் புரிகிறதா? சொல்வதை நம்புகிறீர்கள் அல்லவா?''

முழுமையாக முடிப்பதற்கு முன்னால், இடையில் புகுந்து கையை நீட்டிக்கொண்டு நான் சொன்னேன்:

“வாழ்த்துகள், மிஸ்டர் மேனன். புரிந்துவிட்டன. எல்லா விஷயங்களும் புரிந்துவிட்டன. வெளிநாட்டிலிருந்து ஊருக்கு திருமணத்திற்காக வந்திருக்கிற மிஸ்டர் மேனன்... அப்படித்தானே? புரிந்துவிட்டது...''

வாழ்த்துகளை ஏற்றுக்கொள்வதற்கு கையை நீட்டாமல், அவன் கூறிக்கொண்டிருந்ததன் மீதிப் பகுதிக்குள் நுழைந்தான்.

“உண்மையைச் சொல்லுங்க சார். உங்களுக்கிடையே விருப்பம் இருக்கிறது என்றால், இதோ... இந்த நிமிடமே... நான் விலகிக் கொள்கிறேன். இதே முகூர்த்தத்தில் உங்களுடைய திருமணம் நடக்கட்டும்.''

வருகை உண்டாக்கிய பதைபதைப்பையே தாண்டக்கூடிய ஆச்சரியமும் திகைப்பும் வியப்பும் நிறைந்த வார்த்தைகள்!

சமநிலையை மீண்டும் அடைவதற்காக சிறிது நேரம் எடுத்துக்கொண்டேன். அபாரமான மனப்பக்குவத்தை சிரமப்பட்டு கொண்டு வந்த போலித்தனத்துடன் கூறினேன்:

“நீங்கள் கேள்விப்பட்டது சரியானது அல்ல. எங்களுக்கிடையே என்ற வார்த்தையில் "இடையே" என்று கூறியதில் உண்மை இல்லை.''

ஆர்வத்துடன் முகம் முன்னோக்கி வந்தது.

“அப்படின்னா!''

அமைதியாக நான் சொன்னேன்:

“எனக்கு அந்தப் பெண்ணின்மீது மட்டுமே... அப்படி சில வேளைகளில் சில முட்டாள்களுக்கு உண்டாகுமல்லவா?''

அவனுக்கு நம்பிக்கை உண்டாகவில்லை என்று தோன்றியது.

“உண்மையைச் சொல்லுங்க சார். யாரையும் காயம் உண்டாக்க வேண்டும் என்றோ வேதனைப்படச் செய்ய வேண்டும் என்றோ நான் நினைக்கவில்லை. யாராவது கவலைப்பட்டோ வருத்தப்பட்டோ அளிக்கும் கருணையோ இரக்கமோ எனக்கு தேவையே இல்லை. நெருங்கிய நண்பனிடம் கூறுவதைப்போல என்னிடம் மனதைத் திறந்து சொல்லுங்க, சார். ப்ளீஸ்... இது எப்படி? பிறகு... இது இப்படி?''

உணர்ச்சியற்று விளக்கக் கூடிய வார்த்தைகளைக் கொண்டு கூறினேன்:

“தெளிவாகத் தெரிய வேண்டும். அப்படித்தானே? என்மீது விருப்பம் இல்லாததால் இப்படி நடந்துவிட்டது. நான் ஒரு முட்டாள்தனமான உலகத்தில் இருந்துவிட்டேன். மடையன்...''

அதற்குப் பிறகும் முழுமையான நம்பிக்கை வராததைப்போல அவன் என்னுடைய முகத்தையே சிறிது நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். பிறகு... திடீரென்று எழுந்து விடை பெறுவதற்கு அனுமதி கேட்டான்.

“நான் புறப்படட்டுமா?''

உட்காரும்படி கூறுவதற்கு விஷயமெதுவும் இல்லையே! அவனுடன் சேர்ந்து வாடகைக் காரை நோக்கி நானும் நடந்தேன். வழியில் மேலும் ஒருமுறை அவன் கேட்டான்:

“சார், நீங்க சொன்னது உண்மைதானே?'' முகத்தில் தெரிந்த ஆர்வமும் கள்ளங்கபடமற்ற தன்மையும் அன்பும் யாரையும் அமைதியானவனாகவும் செயலற்றவனாகவும் ஆக்கக் கூடியவையாக இருந்தன. ஒரு தம்பியிடம் உண்டாவதைப் போன்ற வாஞ்சையும் உரிமையும் தோன்றின.

“உண்மையாக இல்லாமற் போனாலும்கூட, நீங்கள் காட்டக் கூடிய இந்தப் பெருந்தன்மையை நான் ஏற்றுக்கொள்ள முடியுமா? இரக்கப்பட்டு, யாராவது தரக்கூடிய பிச்சையாக ஏற்றுக்கொள்ளக் கூடிய விஷயங்களா இவை? சொல்லுங்க... என்னுடைய ஆண்மையையும் தனித்துவத்தையும் குணத்தையும் பாதிக்கக்கூடிய ஒரு தனிப்பட்ட துயர அனுபவமல்லவா இது? அது மட்டுமல்ல- A girl who can’t stand the test of time… இல்லாவிட்டால் வேண்டாம்.Excuse me... நான் தேவையில்லாமல் sentimental ஆகிறேன். வேண்டாம்... வேண்டாம்... நான் சுற்றி வளைத்துப் பேசவில்லை. நான் முதலில் கூறியது உண்மைதான். ஒரு தலைப்பட்சம்தான். ஒரு கோமாளித்தனம்...''

காரின் கதவைத் திறந்து, உள்ளே ஏறத் தொடங்கிய பிறகு, திடீரென்று எதையோ நினைத்ததைப் போல அவன் திரும்பி வந்து, என்னை இறுகக்கட்டிப் பிடித்துக்கொண்டான். பிறகு சொன்னான்:

“எனக்கு எல்லா விஷயங்களும் புரிகின்றன. I am Sorry…Extremely Sorry… சார், என்னை மன்னிச்சிடுங்க.''

பதைபதைப்புடன் வார்த்தைகள் வந்தன. எப்படியோ அவற்றைக் கூறி முடித்தான். பதில் எதுவும் கூறுவதற்கு வாய்ப்பு தராமல், அவன் ஓடி காருக்குள் ஏறி கதவை அடைத்து, மீண்டும் இன்னொரு முறை அந்த முகத்தை நேரடியாகப் பார்ப்பதற்கு சந்தர்ப்பத்தைத் தரவில்லை. வேண்டுமென்றே அதைச் செய்திருக்க வேண்டும். ஆனால், பக்கவாட்டில் பார்த்தேன். அவன் அழுதுகொண்டிருந்தான்.

கார் முன்னோக்கி நகர்ந்த பிறகும், அவன் திரும்பிப் பார்க்கவில்லை. வெளியே கையை நீட்டி சற்று வெறுமனேயாவது அதை வீசுவான் என்று நினைத்ததும் நடக்கவில்லை.