Lekha Books

மரத் தடிகள் முதிர்ச்சி அடைந்து சலனங்களே இல்லாத மனிதர்களைப் போல நின்று கொண்டிருந்தன என்பதல்லாமல், குதிரையில் சவாரி செய்து வந்து கொண்டிருந்தவனான அவனை கவனிக்கவே இல்லை. சூரிய வெளிச்சம், நிழல் ஆகியவற்றின் பகுதியாக ஒரு புறா நிறம் மங்கலான சோலையின் வழியாக வேகமாகப் போய்க் கொண்டிருந்தது. மரங்களில் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த பச்சை நிற பொந்துகள் இருந்தன. பிறகு... இருண்ட... குளிர்ச்சியான பைன் மரங்களும்! வேதனையின் காரணமாக நோய்வாய்ப்பட்டிருந்த அவனுடைய தலைக்குள் தாங்கிக்கொள்ள முடியாத அளவுக்கு ரத்த ஓட்டம் நடைபெற்றதால், அவன் மீண்டும் பதைபதைப்பிற்கு ஆளானான். தன்னுடைய வாழ்க்கையில் எந்தச் சமயத்திலும் அவனுக்கு உடல்நலம் பாதிக்கப்பட்டதில்லை. அதற்குக் காரணமாக அளவற்ற சோர்வு நிலையும் இழப்பு உணர்வும் அவனைச் சுற்றி வளைத்தன.

தன்னுடைய வேதனையையும், பலமற்ற நிலையையும் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்ட அவன் குதிரையிலிருந்து இறங்கும்போது, கீழே விழுந்துவிட்டான். நிலை குலைந்த குதிரை நின்றிருந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தது. அவன் கடிவாளத்தை அசைத்து அதை அங்கிருந்து ஓடச் செய்தான். உலகப் பொருட்களுடன் கொண்டிருந்த அவனுடைய இறுதி உறவாக அது இருந்தது.

எந்தவொரு சிரமமும் இல்லாமல் வெறுமனே மல்லாக்கப் படுத்திருக்க வேண்டும் என்பதுதான் அவனுடைய விருப்பமாக இருந்தது. மரங்களுக்கு மத்தியில் தட்டுத் தடுமாறி, அத்தி மரங்களும் பைன் மரங்களும் ஏராளமாக வளர்ந்து நின்றிருந்த- அசைவே இல்லாமலிருந்த ஒரு சரிவை அவன் அடைந்தான். உடனடியாக அவன் கண்களை மூடிக் கொண்டான். அவனுக்கே தெரியாமல் சுயஉணர்வு கொண்ட மனம் ஓடி வந்தது. நோய்வாய்ப்பட்ட நிலையில் ஒரு நாடித் துடிப்பு அவனிடம் அலையடித்துக் கொண்டிருந்தது. பூமி முழுவதும் அது சத்தம் போட்டு ஒலிப்பதைப்போல இருந்தது. வெப்பக் காற்றில் அவன் படாதபாடுபட்டுக் கொண்டிருந்தான். எனினும், அந்த அளவுக்கு வேகமாகவும் பலமாகவும் இனம்புரியாத ஒரு ஜுர பாதிப்பிற்குள் அவன் மறைந்து கொண்டான்.

3

அவன் ஒரு அதிர்ச்சியுடன் கண் விழித்தான்.

அவனுடைய வாய் வறண்டு போய் விட்டிருந்தது. இதயத் துடிப்பு மிகவும் வேகமாக இருந்தது. அவனுக்கு எழுந்து நிற்பதற்கான சக்தி கிடைக்கவில்லை. அவனுடைய இதயம் பலமாக அடித்துக் கொண்டிருந்தது. தான் எங்கே இருக்கிறோம்? பார்க்கிலா? இல்லா விட்டால் வீட்டிலா? சுற்றிலும் இருக்கக் கூடிய மரங்கள், பச்சை இலைகள், சிவப்பு நிறத்தில் ஒளிர்ந்து கொண்டிருக்கும் தரையின் அசைவற்ற சூரியனின் ஒளிக்கீற்றுகள்- இவை எல்லாவற்றையும் பார்ப்பதற்கு அவன் ஒரு முயற்சி செய்தான். தான் பார்த்த அனைத்தும் உண்மைதான் என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. ஏதோ ஒன்று உள்ளுக்குள் இருந்து மோதிக் கொண்டிருக்கிறது; தட்டுகிறது!

சுயஉணர்வு கொண்ட மனதிற்குள் செல்வதற்காக அவன் கடுமையாக முயற்சி செய்தான். பிறகு, ஓய்வெடுத்தான். மீண்டும் கடுமையான முயற்சியில் ஈடுபட்டான். நேரம் செல்லச் செல்ல சுற்றுப்புறத்திற்கும் தனக்குமிடையே இருக்கக் கூடிய உறவை அவனால் தெரிந்துகொள்ள முடிந்தது. அவன் அதை புரிந்து கொண்டான். மிகப் பெரிய பயம் நிறைந்த அலை அவனுடைய இதயத்திற்குள் பாய்ந்து சென்றது. யாரோ அடிக்கிறார்கள். தலைக்கு மேலே மிகப் பெரியதாகவும், இருண்டதாகவும் இருக்கக்கூடிய ஒரு தேவதாரு மரத்தின் கிளையை அவனால் பார்க்க முடிந்தது. திடீரென்று இருள் வந்து நிறைந்தது. எனினும், தான் கண்களை மூடிக் கொண்டோம் என்பதை அவன் நம்பவில்லை. அது உண்மைதான். அவன் அப்படிச் செய்யவில்லை. இருட்டிலிருந்து மெதுவாகப் பார்வை கிடைக்க ஆரம்பித்தது. ஏதோவொன்று மனதிற்குள் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டிருந்தது. திடீரென்று அவன் தான் வெறுத்துக் கொண்டிருந்த தன்னுடைய கேப்டனின் ரத்த அபிஷேகம் செய்யப்பட்ட முகத்தைப் பார்த்தான். பயத்துடன் அவன் தானே நிமிர்ந்து நின்றான். பயம் அவனுடைய நரம்புகளில் படர்ந்து கொண்டிருந்தது. கேப்டன் இறந்துவிட்டார் என்ற விஷயம் மனதிற்குள் அவனுக்கு நன்கு தெரிந்தது. ஆனால், பயம் அவனுடைய மனதை அடக்கியது. பயத்தின் காரணமாக இறந்த நாயைப்போல அவன் எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் படுத்துக் கிடந்தான். அவன் சுய உணர்வற்ற நிலைக்குள் சென்றான்.

அவன் மீண்டும் கண்களைத் திறந்து பார்த்தபோது மரத்தடியின் வழியாக ஏதோவென்று ஊர்ந்து ஏறுவதைப்போல அவனுக்குத் தோன்றியது. அது ஒரு சிறிய பறவை. தலைக்கு மேலே இருந்து கொண்டு அந்தப் பறவை சீட்டியடித்துக் கொண்டிருந்தது- "டாப் டாப் டாப்". அந்தச் சிறிய மரம் கொத்திப் பறவை அதன் அலகைப் பயன்படுத்தி ஒரு சிறிய சுத்தியலால் கொத்துவதைப்போல மரத்தில் கொத்திக் கொண்டிருந்தது. அவன் அதை ஆர்வத்துடன் கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். நகர்வதைப்போல அது தன்னுடைய இடத்தை மாற்றியது. பிறகு ஒரு எலியைப் போல நிர்வாணமான கிளைகளுக்கு மத்தியில் ஏறுவதும் இறங்குவதுமாக இருந்தது. அவன் தலையை உயர்த்தினான். தலை மிகவும் கனமாக இருப்பதைப்போல அவன் உணர்ந்தான். திடீரென்று பறவை மேலே ஏறிச் சென்றது அவனுக்குள் ஒரு கோபம் நிறைந்த மின்னல் கீற்றைப் பரவச் செய்தது. தன்னுடைய வெள்ளை நிறத்தில் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்த கால்களை ஒரு நிமிடம் பளிச்சிட வைத்துக் கொண்டும், தன் சிறிய தலையை வேகமாக குலுக்கிக் கொண்டும் அந்தச் சிறிய பறவை, எந்தவிதமான அசைவுமில்லாமலிருந்த சூரிய வெளிச்சத்திற்குக் குறுக்காக இருந்த நிழலை நோக்கிப் பாய்ந்து சென்று ஓடி மறைந்தது. சிறகுகளின் ஓரத்தில் வெள்ளை நிறத்துடனும் சுறுசுறுப்புடனும் சுத்தமான சரீரத்துடனும் அது எந்த அளவுக்கு அழகாக இருக்கிறது? அந்த மாதிரியான மரம் கொத்திகள் நிறைய இருந்தன. அவை மிகவும் அழகு படைத்தவையாக இருந்தன. ஆனால், அவை வேகமாக ஏறிச் செல்லக் கூடியவையாகவும் பீச் மரங்களுக்கிடையே இங்குமங்குமாக ஓடித் திரியக்கூடிய பைத்தியம் பிடித்த எலிகளைப் போலவும் இருந்தன.

மீண்டும் அவன் களைத்துப்போய் படுத்துக் கிடந்தான். அவனுடைய சுய உணர்வு மண்டலம் செயல்படாமல் நின்று விட்டது. சிறிய, நகர்ந்து கொண்டிருந்த பறவைகள் அவனுடைய மனதில் பயத்தை உண்டாக்கின. தன்னுடைய உடலில் இருக்கும் முழு ரத்தமும் தலைக்குள் நுழைவதைப்போல அவனுக்குத் தோன்றியது. ஆனால், அவனால் சிறிதுகூட அசைய முடியவில்லை.

களைப்புடன் இன்னொரு வேதனையும் சேர்ந்து ஆக்கிரமிக்க, அவன் சிறிது நேரத்தில் எழுந்தான். தலையில் வேதனையும், நோயால் உண்டான பயமும், அசைவு இல்லாமல்போன நிலையும் அவனுக்கு உண்டாயின. தன்னுடைய வாழ்க்கையில் எந்தச் சமயத்திலும் அவன் நோய்வாய்ப்பட்டவனாக இருந்ததில்லை. தான் எங்கு இருக்கிறோம் என்ற உணர்வும் அவனை விட்டுப் போய்விட்டது.