Lekha Books

"ஏதாவது இயந்திரத்தை உபயோகப்படுத்தி பிஸினஸ். பிரஸ் வேண்டாம்.''

6

பிரேம்ரகு கூறினான்:

"சோப்பு கம்பெனி ஆரம்பிக்கலாம். இந்திய சோப்புகளுக்கு அரேபியா, குவைத், எகிப்து, லெபனான், மொராக்கோ ஆகிய இடங்கள்ல நல்ல வரவேற்பு இருக்கு.''

போளி சொன்னான்:

"சோப்பை விளம்பரப்படுத்தி பாப்புலராக்குறது மிக மிகக் கஷ்டமான விஷயம்.''

"சோப்புக்கு எதற்குப் பிரச்சாரம்?'' பிரேம்ரகு கேட்டான். சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்த பிறகு அவனே தொடர்ந்தான். "இப்போ நீயும் பாப்பச்சனும் சேர்ந்து தயாரிச்ச சோப்பு ஐம்பதாயிரத்தை, நல்லா பேக் செய்து, குவைத்துக்கு அனுப்பி இருக்கீங்கன்னு வச்சுக்கோ. ரெண்டு மாசம் கழிச்சு குவைத்திலிருக்கும் உங்களோட ஏஜன்ட் உங்களுக்குத் தந்தி அடிக்கிறாரு. "பேக்கிங் ரொம்பவும் மோசமாக இருந்ததுனால சும்மா கொடுத்தால்கூட சோப்புகள் வாங்க ஆளில்லாததால் பதினைஞ்சாயிரம் சோப்புகளைத் திருப்பி அனுப்பியிருக்கிறேன். அதை வாங்கிக்கோங்க" அப்படின்னு. நீங்க மெல்ல கஸ்டம்ஸுக்கு ஒரு ஆளை அனுப்பி பதினைஞ்சாயிரம் சோப்புகளையும் எடுத்துட்டு வரச்சொல்ல வேண்டியதுதான். பணியாற்றும் ஏழைத் தொழிலாளர்கள் எல்லாம் வீட்டுக்குப் போயிருப்பாங்க. இரவு ஆயிடுச்சு. நீங்க ஜன்னல்களையும் கதவுகளையும் அடச்சிட்டு, விளக்குகளை அணைச்சிட்டு, சோப் ஒவ்வொன்றையும் எடுத்து ஒடிக்கிறீங்க. என்ன ஆச்சரியம்! சில சோப்புகளில் ரெண்டு அங்குல நீளத்தில் கனம் குறைந்த தங்கக் கட்டிகள் மறைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. எல்லாம் ஒடிந்து முடிக்கிறபோது பத்தாயிரம் தங்கக் கட்டிகள் கிடைக்குது. கழுவி சாக்குல கட்டி கோயமுத்தூர், மதராஸ், பாம்பே, டெல்லி, கல்கத்தா ஆகிய இடங்களுக்குக் கொண்டு போய் விற்று வெகு சீக்கிரமே கோடீஸ்வரனா ஆக வேண்டியதுதான்.''

"கஸ்டம்ஸ் பிடிச்சா கேஸ் ஆயிடாதா?''

"பிடிபட்டா ஜெயில்ல கம்பி எண்ண வேண்டியதுதான். வேற வழி?''

"அதெல்லாம் நமக்கு வேண்டாம். நேர்மையான ஏதாவது பிசினஸ்...''

அப்போது ஆம்லெட் வந்தது. எல்லாரும் ஒரே மூச்சில் பிராந்தியைக் குடித்தார்கள். அற்புதம்தான்! சுவர்கள் இளம் நீல வண்ணத்தில் தெரிந்தது. ஒரு வேளை விளக்கொளியே இளம் நீல நிறத்தில் இருக்கிறதோ!

"ஆஜ், மைனே பியா, ஹோட்டோம் கா ப்யாலா.''

ரேடியோகிராமில் இனிமையான பாடல் வரிகள் காற்றில் கரைந்து ஒலித்தது. இசைத்தட்டு தன் பாட்டுக்குச் சுற்றிக் கொண்டிருந்தது. ஜன்னல் வழியே பார்த்தால் இருண்டு கிடக்கும் உலகம். ஊடுருவிப் பார்த்தால் மின்விளக்குகளை முத்து மணிகளாக அணிந்திருக்கும் இருண்ட கப்பல்கள். கப்பல்களே... செல்லுங்கள்! செல்லுங்கள்! உங்கள் பயணம் தொடரட்டும்! இந்த இரவு இப்படியே நீளட்டும்... முடிவே இல்லாமல் செல்லட்டும்! என்றென்றும் இந்த இன்ப உணர்வுகள் நிலை பெற்று நிற்கட்டும்... மயக்க நிலை நீடிக்கட்டும்... இளம் நீல நிறத்தில் ஆடி அசைந்துவரும் இனிய சங்கீதமே! நீதான் இந்த வாழ்க்கையெனும் கடலின் பயணத்தில்... தடியனான செங்கிஸ்கான் எங்கே? ஏ... உலகத்தின் தலைவனே! எங்களின் தலைமுடியைப் பிடுங்கி வெற்றி பெற்ற உன் கொடியின் உச்சியில் செருகிக் கொள்.

பாப்பச்சன் கண்களைத் திறந்தான். ஆச்சரியம்! பகல் மணி என்ன இருக்கும்! தலையைப் பின் பக்கம் திருப்பினான். பாப்பச்சன் சிரித்தான். நிறுத்தாமல் சிரித்துக் கொண்டே இருந்தான்.

போளி விழிகளைத் திறந்தான். பாப்பச்சனைப் பார்த்துச் சிரித்தான். விழுந்து விழுந்து சிரித்தான்.

"நீ ஏன்டா சிரிக்கிறே?''

"நீ ஏன்டா சிரிக்கிறே?''

போளி எப்படிப் படுத்துக் கிடக்கிறான் என்பது பாப்பச்சனுக்கு நன்றாகவே தெரியும். பாப்பச்சன் எப்படிப் படுத்துக் கிடக்கிறான் என்பது போளிக்கும் நன்றாகவே தெரியும். இருந்தாலும் இரண்டு பேருமே ஒரே மாதிரிதான் படுத்துக் கிடக்கிறார்கள் என்பது இருவருக்குமே தெரியாது. இரண்டு பேரும் பிறந்த மேனியுடன் சிமெண்ட் தரையில் கிடக்கிறார்கள். போளி கட்டிலுக்குக் கீழே கிடக்கிறான். பாப்பச்சன் சற்று தூரத்தில் படுத்துக் கிடக்கிறான். இரண்டு பேரும் ஒரே நிலையில்தான் இருக்கிறார்கள் என்பதை இரண்டு பேரும் தெரிந்து கொண்டபோது இருவருக்குமே வெட்கம் வந்துவிட்டது. இருவரும் கைலியைத் தேடிப் பிடித்துக் கட்டிக் கொண்டு மரியாதைக்குரிய மனிதர்கள் ஆகிவிட்டார்கள். பார்த்த போது மேஜையில் தெர்மாஃப்ளாஸ்கில் காபி தயாராக இருந்தது. கறுப்புக் காபி. இரண்டு பேரும் தலா ஒரு டம்ளர் காபியைக் குடித்து விட்டுத் தங்களைத் தாங்களே பார்த்துக் கொண்டார்கள். காலி பாட்டில்கள் எங்கே? எத்தனை பாட்டில்கள் உள்ளே தள்ளினோம்? ஒன்றுமே ஞாபகத்தில் இல்லை. ஆனந்தமயமாக இருந்த நேற்றைய நல்ல நிமிடங்களை இப்போது ஏன் எண்ணிப்பார்க்க வேண்டும்?

"போளி, நான் ஒரு சார்மினார் பிடிக்கட்டுமா?''

"கூடாது!''

வேறு வழியில்லாமல் பாப்பச்சன் ஒரு கோல்ட் ஃப்ளேக்கை எடுத்து வாயில் வைத்தான்.

"பிரேம் எங்கே போனான்?''

"ரகு சேட்டன் வயல்பக்கம் போயிருக்கார். உங்க வேலைகளை நீங்க ஆரம்பிக்கலாம். எல்லாம் ரெடியா இருக்கு.'' செங்கிஸ்கான் சொன்னான்.

"இந்தத் தடியன் ஒரு பிசாசைப்போல பின்னாடி நின்னுக்கிட்டிருக்கான்'' என்று ஆங்கிலத்தில் போளி, பாப்பச்சனிடம் கூறத் தொடங்கியபோது செங்கிஸ்கான் இடை மறித்தான்:

"வேண்டாம் சார்... இங்கிலீஷ்ல முணுமுணுக்க வேண்டாம்.''

"ஏன், சொன்னா என்ன?''

செங்கிஸ்கான் சொன்னான்:

"சொன்னா நான் புரிஞ்சுக்குவேனே!''

"இங்கிலீஷ் படிச்சிருக்கியா என்ன?''

"இங்கிலிஷ் படிச்சு பி.ஏ. பாசாயிருக்கேன்.''

இதைக் கேட்டு அவர்கள் அதிச்சி அடையாமல் என்ன செய்வார்கள்? கல்லூரியில் படித்துப் பட்டம் பெற்ற ஒரு அடிமை! பேச்சிலர் ஆஃப் ஆர்ட்ஸ்! பரவாயில்லையே! ஒன்றுமே பேசாமல் போளியும் பாப்பச்சனும் காலைக்கடன்கள் ஒவ்வொன்றையும் முறைப்படி செய்தார்கள். முகத்துக்கு பவுடர் இட்டார்கள். ஆடைகள் அணிந்தார்கள். தலை வாரினார்கள். நாற்காலியில் அமர்ந்து தலா ஒரு சிகரெட் பிடித்தார்கள்.

இந்த நிகழ்ச்சிகளுக்கிடையில் செங்கிஸ்கான் என்ற அடிமை வேலைக்காரன் சில நாவல்களை அவர்களிடம் கூறினான். பிரேம்ரகுவின் தந்தையுடன்தான் இருந்தார் செங்கிஸ்கானின் தந்தை. இலங்கையில் சிங்களர்களுடன் உண்டான ஒரு கலகத்தில் பிரேம்ரகுவின் தந்தைக்கு இடது கை போய்விட்டது. அவரைக் காப்பாற்றப் போன செங்கிஸ்கானின் தந்தைக்குத் தலை போய்விட்டது.  நிகழ்ச்சி முழுவதும் நடந்து முடிந்தபிறகு போலீஸ்காரர்கள் வந்தார்கள். தந்தையின் மரணத்திற்குப் பிறகு குடும்பம் நடுத்தெருவில் நிற்க வேண்டிய நிலை உண்டானபோது, காப்பாற்றியது பிரேம்ரகுவின் தாயார்தான். செங்கிஸ்கான் தன் படிப்பைத் தொடர்ந்து முடித்தது பிரேம்ரகுவின் உதவியால்தான். அவன் சகோதரியைப் படிக்க வைப்பதும் பிரேம்ரகுதான். அவன் தாய்க்கும் சகோதரிக்கும் தேவையான எல்லா செலவுகளையும் இங்கிருந்துதான் செய்கிறார்கள். சகோதரி இந்த வருடம் பி.ஏ. முடிக்கிறாள்.

"சகோதரியோட பேரு?''

"நளினி.''

சிறிது நேர அமைதிக்குப் பிறகு செங்கிஸ்கான் கேட்டான்:

"காபி கொண்டு வரவா?''

"சாப்பிடறதுக்கு ஒண்ணும் வேணாம்.''