Lekha Books

"எது எப்படியோ, சொன்னது சொன்னதுதான். அதனால் இனிமேல் யார் எப்படிப்பட்ட பிரச்சினைகளை உண்டாக்கினாலும், நான் அதைத் தாங்கிக் கொள்வேன்.'' நான் உறுதியான குரலில் கூறியவுடன் அவன் அமைதியாகி விட்டான்.

ஆனால், சுபாஷிணியின் அந்த துணிச்சலான செயலிலிருந்து முக்கியமான வேறு சில விஷயங்களும் எங்களுடைய சிந்தனையில் கிடைத்தன. அவற்றில் பெரும்பாலானவை எங்களுக்கு அமைதியற்ற தன்மையை உண்டாக்கிய புரிதல்களாக இருந்தன.

அந்தப் புரிதல் எங்களை சோர்வடையச் செய்தது. எங்களுடைய உற்சாகமும் விஷயங்களின்மீது கொண்டிருக்கும் பொதுவான ஈடுபாடும் திடீரென்று குறைந்தன. செல்லப்பன் ஆசாரிக்கு கால்பந்து விளையாட்டின்மீது திடீரென்று வெறுப்பு உண்டானது.

சில நேரங்களில் நாங்கள் மாலை நேர சந்தைக்குச் சென்று, தகரயும் சுபாஷிணியும் எப்படி நடந்து கொள்கிறார்கள் என்பதை மறைந்து நின்று கொண்டு பார்ப்போம். என்னையோ செல்லப்பன் ஆசாரியையோ பார்த்தவுடன் அவர்கள் இருவரும் தங்களுடைய நடவடிக்கைகளில் மிகுந்த கவனம் உள்ளவர்களாக மாறுவதை நாங்கள் அறிந்தோம்.

மாது கிழவன் வியாபாரத்திற்கு மத்தியில் சாராயக் கடைக்குப் போய்விட்டு வருவான். அந்த இடைவெளி நேரங்களில் தகர திடீரென்று ஒரு பெரிய கணக்குப் பிள்ளையைப்போல முழுமையான ஈடுபாட்டுடன் வியாபாரம் செய்ய முயற்சிப்பதை நாங்கள் கவனித்தோம்.

மாதுவிற்கு முன்னால் அவன் ஒரு புதிய அடிமையாக இருந்தான். ஒரு மருமகனின் பொறுப்புணர்வை வெளிப்படுத்த தகர முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தான். சுபாஷிணி அவனுடைய பரபரப்பைப் பார்த்து விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள்.

அதைப் பார்த்ததால் இருக்க வேண்டும்- செல்லப்பன் ஆசாரிக்கு பொறுமையே இல்லாமற் போனது.

சாயங்காலம் பயங்கரமாக பற்களைக் கடித்துக் கொண்டே செல்லப்பன் ஆசாரி என்னிடம் சொன்னான்: "நான் இதை நாசம் பண்ணியே ஆகணும்னு தோணுது.''

"எப்படி?'' அதை அழித்து ஒழிப்பதில் எனக்கும் விருப்பம் இருந்தது.

"மாதுவிடம் நான் சொல்லப் போறேன்.''

"அந்த ஆளு உன்னையும் குத்துவார். தகரயையும் குத்துவார்.'' நான் பயத்துடன் சொன்னேன். "தேவையில்லாத விஷயங்களுக்கெல்லாம் போக வேண்டாம் செல்லப்பன் ஆசாரி...''

வெளியே அப்படிக் கூறினாலும், மாது கிழவனிடம் போய் கூறுவதாக இருந்தால் கூறட்டுமே என்றுதான் நான் நினைத்தேன்.

மறுநாள் செல்லப்பன் ஆசாரி பள்ளிக்கூடத்திற்கு வரவில்லை.

எங்கோ ஆபத்து உள்ளதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது.

அன்று சாயங்காலம் பள்ளிக்கூடம் விட்டுச் செல்லும்போது, சந்தையில் கூட்டமாக ஆட்கள் நின்றிருப்பதைப் பார்த்தேன்.

ஓடிச் சென்று பார்த்தபோது தகரயை மாது கிழவன் அடித்துக் கொண்டிருந்தான். அந்தத் தாக்குதலின் பயங்கரத் தன்மையைப் பார்த்தவாறு எதுவும் செய்ய முடியாமல் ஆண்களின் ஒரு பெரிய கூட்டம் திகைத்துப் போய் நின்றிருந்தது.

தகர அடி வாங்கி விழுந்து கிடந்தான். அவனுடைய முகத்திலும் தோளிலும் ரத்தம் வழிந்து கொண்டிருந்தது. மரவள்ளிக் கிழங்கை எடை போட்டுப் பார்க்கும் தராசைக் கொண்டு மாது அவனுடைய தலையின் பின்பக்கம் எண்களை எண்ணிக் கொண்டே அடித்துக் கொண்டிருந்தான். ஒவ்வொரு அடி விழுந்தபோதும் ரத்தம் பீய்ச்சிக் கொண்டிருந்தது.

தகர சுய உணர்வற்ற நிலையில் சத்தம் போட்டுக் கத்தியவாறு இப்படியும் அப்படியுமாகப் புரண்டு கொண்டிருந்தான்.

அடிகளை வாங்கி தகர சுய உணர்வு இல்லாமல் கீழே விழுவதைப் பார்க்கும் வரையில் நான் நின்று கொண்டிருக்கவில்லை. அதற்கு முன்பே ஓடிவிட்டேன். மாது கிழவனின் முரட்டுத்தனமான முகம் இரவு முழுவதும் என் உறக்கத்தைக் கெடுத்துக்கொண்டிருந்தது. மறுநாளிலிருந்து யாரும் தகரயை எங்கும் பார்க்கவில்லை.

முந்தைய நாள் இரவு ஒரு ரத்தக் களத்தில் அவன் தலையைத் தொங்கப் போட்டுக் கொண்டு படுத்திருப்பதைப் பார்த்தேன். யாரும் சென்று அவனுக்கு நீர் கொடுக்காமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக சற்று தூரத்தில் ரத்தம் புரண்ட தராசுடன் மாது காவல் காத்துக் கொண்டிருந்தான்.

தகரவிற்கு என்ன நடந்திருக்கும் என்பதைப் பற்றி ஊரில் பல கதைகளும் பரவிக் கொண்டிருந்தன. அவன் இறந்து போயிருக்கலாம் என்ற கதைக்குத்தான் அதிகமாக நம்பகத்தன்மை இருந்தது. அது அல்ல. அவனை யாரோ இழுத்துக் கொண்டு போய் மருத்துவமனையில் சேர்த்திருக்கிறார்கள் என்றும் சிலர் கூறினார்கள். எது எப்படியிருந்தாலும், யாரும் அவனைப் பற்றித் தீவிரமாக விசாரிக்க முயற்சிக்கவில்லை. மாதுமீது எல்லாருக்கும் பயம் இருந்தது. தொடர்ந்து தகரயைப் பற்றி காவல்துறையிடம் புகார் செய்தும், அதற்குரிய விசேஷம் எதுவும் உண்டாகவில்லை என்பதையும் எல்லாரும் தெரிந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

ஒன்றிரண்டு நாட்களுக்கு இப்படிப்பட்ட பதைபதைப்புகளும் விசாரணைகளும் நிலவிக் கொண்டிருந்தன. மாது மீண்டும் தெருவின் முனையில் ரத்தம் தோய்ந்த தராசுடன் தோன்றினான். தன்னுடன் அவன் சுபாஷிணியை அழைத்துக்கொண்டு வரவில்லை.

அன்று இரவு சுபாஷிணியையும் மாது அடித்து ஒரு வழி பண்ணிவிட்டான் என்ற செய்தி காதில் விழுந்தது. அவனுடைய உரத்த சத்தமும் அவளுடைய அழுகைச் சத்தமும் தன்னுடைய வீடு வரை கேட்டன என்று வயலின் அக்கரையில் வசிக்கும் சதீசன் கூறியபோது, பள்ளிக்கூட மாணவர்களான நாங்கள் அதிர்ச்சியடைந்து விட்டோம்.

தகர காணாமல் போய் ஒரு வார காலம் ஆனதும், அவன் இறந்து போயிருக்கலாம் என்று எல்லாருக்கும் தோன்றியது.

என்னுடைய மனதில் அது ஒரு மிகப் பெரிய காயமாக ஆகிவிட்டது. தகர அந்த மாதிரி இறந்து போயிருக்க மாட்டான் என்று எனக்குள் நானே நம்ப முயற்சித்தேன். இறப்பதாக இருந்தால், தகர தூக்கில் தொங்கித்தான் சாவான் என்று என்ன காரணத்தாலோ உறுதியாக எண்ணினேன்.

செல்லப்பன் ஆசாரியிடம் நான் எதுவும் பேசுவதே இல்லை.

அவனுடைய நீலநிற கல் பதித்த கடுக்கனைப் பார்ப்பதற்கே எனக்கு பயமாக இருந்தது.

இடையில் ஒருமுறை சுபாஷிணியைப் பார்த்தேன். பழைய விளையாட்டுத்தனமும் நடவடிக்கையும் அவளிடம் முற்றிலும் இல்லாமற் போயிருந்தன. என்னை தூரத்தில் பார்த்ததும், அவள் முகத்தை மேலும் "உம்"மென்று வைத்துக்கொண்டாள்.

இப்போது அவளுடன் பேசுவதால் சண்டை எதுவும் உண்டாகப் போவதில்லை என்ற தைரியம் எனக்கு உண்டானது. "அன்று நான் சொன்னப்போ என்னை அடிச்சுக் கொல்ல வந்தீங்க அல்லவா?'' நான் அர்த்தத்துடன் சொன்னேன்: "அதற்குப் பிறகு... இப்போ என்ன ஆச்சு?''

அவள் எதுவும் பேசவில்லை.

எனக்கு மிகவும் தர்மசங்கடமாக இருந்தது.

"இப்படி ஏதாவது நடக்கும் என்று அன்றே எனக்குத் தோன்றியது.'' நான் அவளின் பக்கமாக மாறினேன். என்னுடைய அந்த திருட்டுத்தனம் அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை.

"இங்க பார்... குழந்தை...'' அவள் கடுமையான குரலில் கூறினாள்: "என்னிடம் விளையாட வர வேண்டாம்.''

எனக்கு கோபம் வந்தது.

"விளையாட்டு இப்போ வினை ஆயிடுச்சுல்ல?''