Lekha Books

செல்லப்பன் ஆசாரியின் புத்திசாலித்தனத்தை நினைத்து மதிப்பு தோன்றியது என்றாலும், எனக்கு பயம் உண்டானது. தகரயும் சுபாஷினியும் மாது கிழவனும் சேர்ந்து செல்லப்பன் ஆசாரியின் இடத்தைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பிடிக்கிறார்கள் என்ற விஷயம் என்ன காரணத்தாலோ எனக்குப் பிடிக்கவில்லை.

"செல்லப்பன் ஆசாரி...'' நான் சொன்னேன்: "இது பிரச்சினைக்குள்ளாகப் போகிறது, செல்லப்பன் ஆசாரி.''

பிரச்சினை எதுவும் வராது என்று கூறினான் செல்லப்பன் ஆசாரி.

"தகர விவரமே இல்லாதவன். சரியான அறிவு இல்லாதவன். அவன் ஏதாவது பைத்தியக்காரத்தனமாக நடப்பான். அதை அவள் தன் தந்தையிடம் கூறப் போகிறாள்.''

"அப்படியெல்லாம் நடக்காது கண்ணு.'' செல்லப்பன் ஆசாரி என்னைச் சமாதானப்படுத்தினான். "தகர என்ன செய்தாலும், அவள் அதைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ள மாட்டாள். செய்வது தகர அல்லவா?''

"தகர எதை வேணும்னாலும் செய்யலாமா?''

"செய்யலாம். அதுதானே அவனுக்கு சௌகரியமான விஷயம்?''

தகர எதைச் செய்தாலும் யாரும் அதைச் சிறிதும் கவனிப்பதே இல்லை என்ற விஷயம், இரண்டு மூன்று நாட்கள் மரவள்ளிக் கிழங்கு வியாபாரத்தைக் கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டு நின்றிருந்த போது எனக்கும் புரிந்தது. ஒன்றையும் இரண்டையும் கூறிக் கொண்டு அவர்கள் மாது கிழவனுக்கு முன்னால் கோபித்துக் கொள்வதையும் முனகிக் கொண்டிருப்பதையும் நான் பொறாமையுடன் பார்த்தேன்.

செல்லப்பன் ஆசாரியிடம் நான் விஷயத்தைச் சொன்னேன். அவன் தன்னுடைய கிண்டல் கலந்த சிரிப்பைச் சிரித்தான். எனக்கு அந்த நீலக்கல் பதித்த கடுக்கன்மீது வெறுப்பு தோன்றியது.

வருவதைப் பற்றியும் வராமல் போவதைப் பற்றியும் உள்ள புரிதல் இல்லாமைதானே தகரயின் மிகப்பெரிய சொத்து! அந்தத் தகுதியை வைத்துக் கொண்டு அவன் சுபாஷிணியின்மீது பார்வையைப் பதித்துக் கொண்டு முன்னேறிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறான் என்ற விஷயத்தை படிப்படியாக நாங்கள் புரிந்து கொண்டோம். ஒவ்வொரு சிறிய சிறிய அசைவைக்கூட செல்லப்பன் ஆசாரி அப்போது வாசனை பிடித்து தெரிந்து கொண்டு, தேவைப்பட்ட போது அதற்குரிய மாற்று மருந்தைக் கூறிக் கொண்டும் இருந்தான்.

ஒருநாள் சாயங்காலம் இடிந்துபோய்க் கிடந்த களத்தில் இருந்தபோது, செல்லப்பன் ஆசாரி திடீரென்று என்னிடம் சொன்னான்: "இன்றைக்கு தகர வந்தவுடன் நீ போயிடணும் கண்ணு.''

"அது ஏன் செல்லப்பன் ஆசாரி?'' எனக்கு முகத்தில் ஒரு அடி விழுந்ததைப்போல இருந்தது. தாங்க முடியாத அளவிற்கு வருத்தம் உண்டானது.

"அது அப்படித்தான்.'' செல்லப்பன் ஆசாரி சொன்னான்: "அவனிடம் நான் தனிப்பட்ட முறையில் ஒரு விஷயத்தைக் கூற வேண்டியதிருக்கிறது.''

"தனிப்பட்ட முறையில் அப்படி என்ன விஷயம்?''

"அதனால்தானே தனிப்பட்ட விஷயம்னு சொன்னேன்!'' செல்லப்பன் ஆசாரி என்னையே அறுத்து வெட்டுவதைப்போல பார்த்தான். நான் எழுந்தேன்.

"அப்படியென்றால் நான் இப்போதே போய் விடுகிறேன். தகர வருவது வரை நான் எதற்கு உனக்குத் துணையாக இருக்க வேண்டும்?''

அன்று எனக்கு தூக்கமே வரவில்லை. செல்லப்பன் ஆசாரி தகரயிடம் தனிப்பட்ட முறையில் என்ன ரகசியத்தைக் கூறியிருப்பான்? ஏதாவது ஆபத்து நிறைந்த ஒரு காயை அவன் யாருக்கும் தெரியாமல் நகர்த்திக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.

மறுநாள் மதியம் சாப்பாட்டிற்காக விட்டபோது செல்லப்பன் ஆசாரி எனக்கு அருகில் வந்தான். காலையில் நாங்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டோம் என்றாலும், நான் அவனைப் பார்த்தது மாதிரி காட்டிக் கொள்ளவில்லை. பெண் விஷயமாக இருந்தால், அது அவனுடைய கையில் இருக்கும்.

"என்ன உர்ருன்னு முகத்தை வைத்துக் கொண்டிருக்கிறாய், கண்ணு?''

குளத்தில் சோற்றுப் பாத்திரத்தைக் கழுவிக் கொண்டு நின்றிருந்தபோது, செல்லப்பன் ஆசாரி எனக்கு அருகில் வந்தான்.

எனக்கு தாங்க முடியாத அளவிற்கு கோபம் வந்தது. அவனுடைய குரலில் கிண்டல் கலந்திருப்பதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. "போடா...'' நான் குளத்திற்குள் நீரைத் துப்பியவாறு மேலே ஏறி நடந்தேன்.

ஆனால், செல்லப்பன் ஆசாரி எனக்குப் பின்னால் வந்தான். யாருமே இல்லாத, தாத்தாவும் பாட்டியும் வசிக்கும் குடிசை இருந்த நிலத்தில் இருந்த இலஞ்சி மரத்திற்குக் கீழே இலஞ்சிப் பழத்தைப் பொறுக்குவதற்காக நான் சென்றபோது, அவன் எனக்குப் பின்னால் வந்தான். அவன் ஏதோ தீவிரமாக என்னிடம் கூற நினைக்கிறான் என்பது அவனுடைய முகத்தை கவனித்தபோது எனக்குத் தோன்றியது. ஏதோ மிகப் பெரிய விஷயத்தைக் கூற நினைப்பதைப்போல...

அதனால் நான் மதிப்பை அதிகரித்தேன். அவன் ஏதோ கேட்டது காதில் விழாததைப்போல காட்டிக் கொண்டு நான் அந்த இடத்திலிருந்து மீண்டும் நடக்க ஆரம்பித்தேன். அவன் என்னைத் தடுத்தான்.

"நில்லு கண்ணு...'' அவன் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டான். "நமக்குள் ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி பேச வேண்டியதிருக்கிறது.''

"அப்படி இப்போது தோண ஆரம்பிச்சிடுச்சா?''

"ஆரம்பிச்சிடுச்சு.''

அவன் எனக்கு முன்னால் சிறியவனாக ஆனான்.

"தகரயிடம் அப்படி என்ன ரகசியமாகச் சொன்னாய்?''

செல்லப்பன் ஆசாரி பதில் கூறவில்லை.

"என்ன செல்லப்பன் ஆசாரி?'' அவனுடைய தயக்கத்தைப் பார்த்து எனக்கு கோபம் வந்தது. "ஏதாவது பிரச்சினை உண்டாகியிருக்குமோ?''

"இருக்கும்...'' அவன் சொன்னான்.

அன்று காலையில் ஏதாவது பிரச்சினை உண்டாகியிருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது என்று செல்லப்பன் ஆசாரி சொன்னான். மாது கிழவன் அதிகாலை வேளையில் பொலிகாளையைத் தன்னுடன் அழைத்துக் கொண்டு போயிருப்பான். சுபாஷிணி மட்டுமே தனியாக இருந்த வீட்டிற்குள் தகர சென்றிருப்பான். அவன் அவளுடன் உடலுறவு கொள்ள முயற்சித்திருப்பான். எந்த அளவிற்கு வேண்டுமானாலும் பலத்தைப் பயன்படுத்தும்படி செல்லப்பன் ஆசாரி அவனிடம் கூறியிருக்கிறான்.

மதியத்திற்குப் பிறகு இருந்த வகுப்புகளில் உட்கார்ந்திருந்தபோது, என் மனம் அடித்துக் கொண்டேயிருந்தது. புரிந்து கொள்ள முடியாத ஒரு இரைச்சல் காதில் வந்து விழுந்து கொண்டிருப்பதைப் போல இருந்தது. கரும்பலகையில் எதை எழுதினாலும், அவை அனைத்தும் வெள்ளை நிற பூஜ்யங்களாக மாறிக் கொண்டிருந்த ஒரு மதிய நேரம்.

பள்ளிக்கூடத்தில் மணி அடித்தவுடன் நாங்கள் ஓடிச் சென்று தெருவின் சந்திப்பில் பார்த்தோம். அங்கு அந்த நேரத்தில் தகர இல்லை. அவன் அப்போது அங்கு இருந்திருக்க வேண்டும்.

எங்களுடைய முகம் வாடின.

அன்று செல்லப்பன் ஆசாரி விளையாடுவதற்கு வரவில்லை. வழியில் நாங்கள் ஒருவரோடொருவர் எதுவும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. எங்களுடைய சிந்தனை முழுவதும் தகரவிற்கு என்ன நடந்திருக்கும் என்பதைப் பற்றியே இருந்தது. ஆனால், தகரவிற்கு எதுவும் நடந்திருக்கவில்லை.

வாய்க்கால் காய்ந்த மணல் பரப்பைத் தாண்டியிருந்த புதருக்கு அருகில் தகர எங்களை எதிர்பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான். எங்களைப் பார்த்து விஷயத்தைக் கூறப்போகும் அவசரத்தில் அவன் இருந்தான்.