Lekha Books

"வேண்டாம்... தகர...'' நாங்கள் சிரித்துக் கொண்டே கூறினோம்.

"மாதுவைக் குத்திக் கொலை செய்துவிட்டு நீ என்ன செய்வாய்?''

"அதற்குப் பிறகு நான் சுபாஷிணியைக் கல்யாணம் செய்து கொள்வேன்.'' தகர கூறினான். அவர்கள் சந்தோஷத்துடன் வாழ்வார்கள். எந்தவொரு தொந்தரவும் இல்லாமல். நாங்கள் சிரித்தோம்.

அன்று பகல் முழுவதும் நானும் செல்லப்பன் ஆசாரியும் கடற்கரையிலேயே இருந்தோம். தகரயை விட்டுப் பிரிந்து செல்வதற்கு எங்களுக்கு தயக்கமாக இருந்தது. போக ஆரம்பித்தபோதெல்லாம் அவன் எங்களைத் தடுத்தான்.

தகரயின் தீர்மானங்களை அசைப்பதற்கு நானும் செல்லப்பன் ஆசாரியும் எவ்வளவோ முயற்சித்தோம். ஆனால், நாங்கள் அதில் வெற்றி பெற்றோம் என்று தோன்றவில்லை.

தகர சில விஷயங்களைப் பற்றி முடிவுகள் எடுத்து வைத்திருந்தான்.

"சுபாஷிணி திருமணம் செய்து கொள்வதற்கு ஒப்புக்கொள்ள வில்லையென்றால்...?'' நான் கேட்டேன்.

"அவள் அதற்குச் சம்மதிப்பாள்.'' தகர தன்னம்பிக்கையுடன் கூறினான்.

"தகர, அவளுக்கு உன்மீது அந்த அளவிற்கு விருப்பமொண்ணும் இல்லை.'' நான் சொன்னேன். அவனுடைய முகத்தில் ஒரு இருள் விழுவதைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற பிடிவாதத்துடன் நான் மேலும் சொன்னேன்: "எங்களுக்கிடையே பேசினோம். மாதுவின் அடிகளுக்கு பயந்து, அவள் தன்னுடைய மனதை மாற்றிக் கொண்டாள்.'' ஆனால், தகரயிடம் எந்தவொரு உணர்ச்சி மாறுதலும் உண்டாகவில்லை. சுபாஷிணியும் தானும் சேர்ந்து சந்தோஷமாக வாழ்வோம் என்ற நம்பிக்கை அவனுக்குள் எப்படியோ உண்டாகிவிட்டிருக்கிறது என்பதை எங்களால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அதிலிருந்து அவனை அசைப்பதற்கு யாராலும் முடியாது.

"குழந்தை... என்னை சும்மா பயமுறுத்துறதுக்காக நீ சொல்றே!'' தகர என்னுடைய தீவிரத்தன்மை முழுவதையும் தன்னுடைய சந்தோஷத்தால் கழுவி முடித்து விட்டான். "ஒண்ணுமில்ல... அவள் சம்மதிப்பாள்.'' அவன் சொன்னான்.

தகர எங்களுக்கு கடற்கரையில் வளர்ந்திருந்த தென்னை மரங்களிலிருந்து தொடை அளவு இருந்த இளநீரைப் பறித்துத் தந்தான். எங்களை எப்படி சந்தோஷப்படச் செய்வது என்று தெரியமாலிருந்த பதைபதைப்பில் அவன் இருந்தான். கடற்கரையில் இருந்த அருமையான காற்றிலும் இளநீரின் மெல்லிய உப்புச் சுவையிலும் நாங்கள் தகரயின் நட்பை உணர்ந்து கொண்டோம்.

பரந்து கிடந்த அந்தக் கடற்கரை தகரவிற்கு சொந்தமானதைப் போல ஆகத் தொடங்கியிருந்தது. அவனை எல்லாரும் அங்கும் தகர என்றே அழைக்க ஆரம்பித்திருந்தார்கள். அவன் எங்களை ஒரு ஆள் ஆரவமற்ற இடத்திற்கு அழைத்துக் கொண்டுபோய் உட்கார வைத்தான். சூரியன் மறைவதைக் காட்டினான். அப்போது நாங்கள் எல்லாரும் சிவப்பு நிறத்தில் இருந்தோம்.

சிவப்பு நிறம் மறைய ஆரம்பித்தவுடன் செல்லப்பன் ஆசாரி திடீரென்று தகரயிடம் சொன்னான்: "தகர, உனக்கு இந்த அடிகள் விழுந்ததற்குக் காரணமே நான்தான்.'' தகர எதுவும் பேசவில்லை.

"நான்தான் மாதுவிடம் உன்னைப் பற்றிச் சொன்னேன்.'' செல்லப்பன் ஆசாரி சொன்னான். அவன் அதைக் கூற வேண்டும் என்பதற்காக மட்டுமே மேற்கு திசை கடற்கரைக்கு வந்திருக்கிறான் என்ற விஷயம் எனக்கு அப்போது புரிந்து விட்டது. ஆனால், அதை தகர அந்த அளவிற்குப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. மாது தெரிந்து கொண்டு விட்டான் என்பதையோ மாதுவிடம் கூறப்பட்டிருக்கிறது என்பதையோ பெரிதாக அவன் நினைக்கவில்லை. எது எப்படியோ அது தெரியப் போகிற ஒன்றுதான் என்ற ஒரு தன்மையுடன் அவன் இருந்தான்.

ஆனால், அந்த விஷயத்தைத் தெரிந்து கொண்டவுடன் மாது அவனைக் கொல்வதற்காகப் பாய்ந்தான் என்பதை நினைத்துதான் அவன் வருத்தப்பட்டான். அதற்கு அர்த்தம்- மாது உயிருடன் இருக்கும் போது சுபாஷிணி அவனுக்கு இல்லை என்பதுதானே?

"அவனை நான் கொல்வேன்.'' தகர இடையில் அவ்வப்போது கோபம் கலந்த குரலில் சொன்னான்.

படகுத் துறை வரை அவன் எங்களைப் பயணம் அனுப்பி வைப்பதற்காக வந்தான். படகு வருவதற்குச் சற்று முன்பு தகர இன்னொரு விஷயத்தையும் எங்களிடம் கூறினான். தான் ஒரு கத்தியை விலைக்கு வாங்கிய பிறகே கிழக்குக் கரைக்கு வரப் போவதாக அவன் கூறினான். அதற்கான காசை இப்போது தயார் பண்ணிக் கொண்டிருக்கிறானாம்.

"கத்தி வாங்கினவுடன் வருவேன். பார்ப்போம்.''

திரும்பி வந்தபோது நானும் செல்லப்பன் ஆசாரியும் எதுவும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. எங்களுக்கிடையே அப்போது சண்டை சிறிதும் இல்லை.

மேற்குக் கரையில் தகர கத்தி வாங்குவதற்காக காசு தயார் பண்ணிக் கொண்டிருக்கிறான் என்ற விஷயத்தை நானும் செல்லப்பன் ஆசாரியும் யாரிடமும் கூறவில்லை. எனினும், எல்லாரும் அதைத் தெரிந்து கொண்டார்கள்.

தகர யாரிடமும் அதைக் கூறிக் கொண்டிருந்தான். மேற்கிலிருந்து வந்த முஸ்லிம்கள் மாது கிழவனிடம் அந்த விஷயத்தை ஒரு தமாஷ் என்பதைப்போல கூறினார்கள்: "அவன் இங்கே தன்னுடைய கத்தியை எடுத்துக்கொண்டு வரட்டும்!'' மாது கிழவன் சந்தையில் நின்றவாறு கூறினான்: "இங்கு நான் அவனுடைய பிணத்தைத் துண்டு துண்டாக்க நேரத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். நான் கத்தியைத் தர்றேன். அவனை இங்கே கொஞ்சம் வரச் சொல்லுங்க.''

அறிவை இழந்து தகர ஏமாளித்தனமாக இந்தக் கரைப் பக்கம் வந்து விடக்கூடாது என்று அவனிடம் கூறும்படி ஊர்க்காரர்கள் மீன்காரிகளிடம் கூறி அனுப்பினார்கள்.

அவர்கள் அதை அங்கு சென்று கூறினார்களோ இல்லையோ- எது எப்படி இருந்தாலும் தகர வரவில்லை.

அவன் வர மாட்டான் என்று எங்களைப் போன்ற பள்ளிக்கூட மாணவர்கள் பலரும் உறுதியான குரலில் கூறினோம். தகர வரப் போவதில்லை. அவன் இனிமேல் அங்கேயே இருந்து விடுவான். இப்போது அவன் நம்மையும் அந்தப் பெண்ணையும் மறந்து விட்டிருப்பான். தகரதானே?

ஆனால், தகர வருவான் என்ற விஷயம் எனக்கும் செல்லப்பன் ஆசாரிக்கும் நன்கு தெரிந்திருந்தது.

பள்ளிக்கூடம் விட்டுத் திரும்பிச் செல்லும்போது சிதிலமடைந்த பாலத்திற்கு அடியில் உட்கார்ந்து கொண்டு நாங்கள் அந்த விஷயத்தைப் பற்றி விவாதித்தோம். தகர மாதுவிடம் மோதினால் உண்டாகக் கூடிய நல்லது கெட்டதுகளைப் பற்றி நாங்கள் ஆராய்ந்து பார்த்தோம்.

அந்த ஆராய்ச்சி ஒரே மாதிரி கவலைகள் நிறைந்தவையாக இருந்தன.

ஒரு நாள் பள்ளிக்கூடம் விட்டபோது, எங்கள் பள்ளிக்கூட மாணவர்களின் காதுகளில் தகர சந்தைக்கு வந்திருக்கும் செய்தி வந்து விழுந்தது.

மூச்சைப் பிடித்துக் கொண்டு ஓடிச் சென்று பார்த்தபோது-

சந்தையில் தகர இருந்தான்.

நாங்கள் சென்றபோது அங்கு ஏராளமான ஆண்கள் வந்து சேர்ந்திருந்தார்கள். அவனிடம் நெருங்கக் கூடிய தைரியம் யாருக்குமில்லை.

மாது கிழவன் எப்போதும் மரவள்ளிக் கிழங்கை எடை போட்டுத் தரும் தென்னை மரத்திற்குக் கீழே, ஒரு நீளமான பிச்சாத்தி கக்தியுடன் தகர காவல் காத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான்.