Lekha Books

பள்ளிக்கூட மாணவர்களான நாங்களும் வந்து சேர்ந்தால், மக்கள் கூட்டம் பெரிதாக ஆனது. தகர யாரையும் கவனிக்கவில்லை. அவனுடைய பார்வை சாலையின் எதிர்பக்கத்தில் இருந்தது.

மதிய நேரம் தாண்டியதும் படகில் கடந்து அங்கு வந்திருக்கிறான் என்று ஊர்க்காரர்கள் கூறினார்கள். இதற்கு முன்பு அவர்கள் பார்த்துப் பழகிய தகரயாக அவன் இருக்கவில்லை. அவனுடைய கையில் கத்தி இருந்தது. அவன் கொல்வதற்காக வந்திருப்பவன் என்ற விஷயம் தெரிந்ததும், ஆட்கள் மறைந்து நின்று கொண்டிருந்தார்கள்.

படகுத் துறையிலிருந்து அவனுடைய அசைவுகளை தூரத்தில் நின்று கொண்டு பார்த்தவாறு ஏராளமான மனிதர்கள் கூடியிருந்தார்கள்.

தகர வந்திருக்கும் விஷயத்தை மாது கிழவனும் தெரிந்து கொண்டிருக்கிறான் என்று யாரோ சொன்னார்கள். எங்கேயோ மரவள்ளிக் கிழங்கு பிடுங்க வைத்துக் கொண்டு அவன் நின்று கொண்டிருக்கிறான். அந்த வேலை முடிந்தவுடன் நேராக தகர இருக்கும் இடத்திற்குத் தான் வருவதாக அவன் செய்தி கூறி அனுப்பியிருந்தான். இன்று தகரயை ஒரு வழி பண்ணி விட்டுத்தான் வியாபாரத்தையே ஆரம்பிக்கப் போகிறானாம்.

நாங்கள் மூச்சை அடக்கிக் கொண்டு என்ன நடக்கப் போகிறதோ என்பதை எதிர்பார்த்து நின்றிருந்தோம். எல்லாருடைய கவனமும் சாலையின் எதிர் பக்கத்தில் இருந்தது.

விஷயத்தின் தீவிரத்தன்மையைப் புரிந்து கொண்டவுடன், பல மாணவர்கள் பயந்து ஓடி விட்டார்கள். அதற்குப் பிறகும் மறைந்து நின்றவர்களை வயதில் மூத்த பெரியவர்கள் விரட்டி விட்டார்கள்.

என்னாலும் செல்லப்பன் ஆசாரியாலும் மற்றவர்களைப்போல ஓடிப் போக முடியவில்லை. நாங்கள் யாருக்கும் தெரியாமல் பதுங்கிக் கொண்டு நின்றிருந்தோம்.

அப்படி நின்று கொண்டிருந்தபோது தகர என்ன செய்யப் போகிறான் என்பதைப் பற்றி எனக்குத் தெளிவான ஒரு கருத்து மனதிற்குள் உண்டானது. அதே மாதிரி அது நடக்கவும் செய்தது.

மாது கிழவன் தராசும் மரவள்ளிக் கிழங்கு சுமக்கும் புதிய அடிமையுமாக அங்கு காட்சியளித்தான்.

தகர நிற்கும் கோலத்தைப் பார்த்து விட்டு பையன் கூடையை வைத்து விட்டு ஓடி விட்டான். மாது கிழவன் தராசுடன் தகரயின் அருகில் வந்தான். எதுவுமே கூறாமல் தகர மாது கிழவனை ஒரே குத்தாகக் குத்தினான்.

தகர குத்தி, மாது கிழவன் நிலத்தில் விழுந்து துடிப்பதை யாராலும் நம்ப முடியவில்லை. அவர்கள் அதை அதிர்ச்சியுடன் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார்கள்.

அந்த அதிர்ச்சியில் தகர ஓடி விட்டான்.

நாங்களும் எங்களுடைய வழியில் ஓடினோம்.

எங்களுடைய ஊரைப் பொறுத்த வரையில் பெரிய அளவில் நடுங்க வைத்த ஒன்றாக இருந்தது அன்றைய மாலை வேளை.

ஊரைச் சேர்ந்த சிலர் ஒன்று சேர்ந்து மாதுவை கைவண்டியில் படுக்க வைத்து நகரத்திலிருந்த மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு சென்றார்கள்.

சாயங்காலம் இரண்டு போலீஸ்காரர்கள் வந்தார்கள். அவர்கள் தகரயைத் தேடி அலைந்து பலரையும் விரட்டினார்கள்.

தகர எங்கு போனான் என்ற விஷயம் யாருக்கும் தெரியாது.

மாது இறந்து விட்டான் என்று சாயங்காலம் யாரோ ஒரு பொய்யான தகவலை வெளியே பரப்பிவிட்டார்கள். ஆனால், அது வெறுமனே சொல்லப்பட்டது என்பது பின்னர் தெரிந்தது. மாதுவிற்கு ஒரே ஒரு குத்துதான் விழுந்தது. அதுவும் இறக்கக் கூடிய அளவிற்கு உள்ள குத்து அல்ல. இரண்டோ மூன்றோ நாட்களுக்குள் அவன் வெளியே வருவான். தகரயைப் பிடித்து போலீஸிடம் ஒப்படைக்கவில்லையென்றால், இனிமேலும் ஊரில் அதிகமான பிரச்சினைகள் உண்டாகும் என்று ஊர்க்காரர்கள் முடிவு செய்தார்கள். அவன் முழு பைத்தியக்காரனாக மாறி விட்டிருந்தான்.

ஆனால், எனக்கும் செல்லப்பன் ஆசாரிக்கும் வேறு மாதிரி தோன்றியது.

தகர, தகரயாக இல்லாமற் போகும் செயலைத்தான் செய்திருக்கிறான் என்பதாக எங்களுக்குத் தோன்றியது.

சாயங்காலம் பிரிவதற்கு முன்னால் நான் செல்லப்பன் ஆசாரியிடம் தகர எங்கே போய் ஒளிந்திருப்பான் என்று கேட்டேன். அதற்கு அவனிடமிருந்து தெளிவான பதில் வரவில்லை. முன்பே கூறியதைப்போல அவன் சுபாஷிணியைத் தேடிச் சென்றிருப்பானோ?

சுபாஷிணியைப் பார்ப்பதற்கு தகர முயற்சி செய்வான் என்பதில் நாங்கள் இருவரும் உறுதியான கருத்தைக் கொண்டிருந்தோம்.

இரவில் எனக்குத் தூக்கமே வரவில்லை. தகர சுபாஷிணியைப் போய் பார்த்திருப்பான். அவள் அவனைக் கை கழுவி விட்டிருப்பாள். அந்தச் சமயத்தில் அவன் அவளையும் குத்தியிருப்பானா? அப்படிப்பட்ட ஒரு அறிகுறி அன்று கடற்கரையில் நடைபெற்ற உரையாடலுக்கு மத்தியில் வெளிப்பட்டதோ என்று நான் பயப்பட்டேன்.

மறுநாள் பள்ளிக்கூடத்திற்குச் செல்லும் வழியில் நான் வேண்டுமென்றே சுபாஷிணியின் வீடு இருக்கும் நிலத்தின் வழியாக வந்தேன்.

சுபாஷிணி அங்கு இருந்தாள்.

அவன் மிகவும் பதைபதைத்துப் போய் காணப்பட்டாள். கலங்கிய கண்களையும் பயந்து போன பார்வையையும் என்னிடமிருந்து மறைத்து வைக்க வேண்டும் என்பதில் அவள் அக்கறை செலுத்தவில்லை. முந்தைய நாள் போலீஸ்காரர்கள் வந்து அவளையும் மிரட்டிவிட்டுப் போயிருக்கிறார்கள் என்ற தகவலை அப்போது அவளுடன் இருந்த பக்கத்து வீட்டுக் கிழவி கூறினாள்.

கிழவி அந்தப் பக்கமோ இந்தப் பக்கமோ விலகிச் சென்றபோது, நான் சுபாஷிணியிடம் குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு கேட்டேன்: "தகர வந்தானா?''

அவள் பயத்துடன் தலையை ஆட்டினாள்.

"நீங்கள்தான் சொல்லி அனுப்பினீங்களா?'' அவள் கேட்டாள்.

நான் ஆமாம் என்றோ இல்லை என்றோ கூறவில்லை. என்னையும் செல்லப்பன் ஆசாரியையும் பார்த்து அவள் அளவுக்கும் அதிகமாக பயப்படுகிறாள் என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அந்த பயமும் நல்லதுதான் என்று தோன்றவும் செய்தது.

"வந்து என்ன சொன்னான்?''

அவளுடைய கேள்வியை ஒதுக்கிவிட்டு நான் கேட்டேன்.

சுபாஷிணி எதுவும் பேசவில்லை.

"திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டுமென்று சொன்னானா?''

அவள் ஒரு புதிய அதிர்ச்சியுடன் என்னைப் பார்த்தாள். பிறகு உயிரற்ற ஒரு பார்வையுடன் தலையை ஆட்டினாள்.

"அதற்குப் பிறகு என்ன சொன்னான்?''

"எனக்கு பயமாக இருக்கு. இதற்குமேல் என்னைப் பார்க்க வர வேண்டாம் என்று நான் சொன்னேன்.''

அவள் அப்படிக் கூறியிருக்க வேண்டியதில்லை என்று எனக்குத் தோன்றியது.

"பிறகு தகர எங்கே போனான்?''

"ஓடிப் போயாச்சு...'' அவள் சொன்னாள்.

தகர தூக்கில் தொங்கிய செய்தி மதியம் பள்ளிக்கூடம் விட்டபோதுதான் தெரிய வந்தது.

வற்றிப் போய் கிடந்த வாய்க்காலுக்கு குறுக்கே இருந்த சிதிலமடைந்த பாலத்திற்குக் கீழே அவன் தூக்கில் தொங்கிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்ப்பதற்கு பள்ளிக்கூட மாணவர்களான எங்களில் பெரும்பாலானவர்கள் ஓடினார்கள்.

நானும் செல்லப்பன் ஆசாரியும் போகவில்லை.

அன்று மதியத்திற்குப் பின்னால் வகுப்புகளில் மாணவர்கள் மிகவும் குறைவாகவே இருந்தார்கள். தகர இறந்த தகவல் தெரிந்து ஆசிரியர்களிடமும் உற்சாகம் இல்லாமல் போயிருந்தது.

சாயங்காலம் பள்ளிக் கூடத்திலிருந்து திரும்பி வந்தபோது, போலீஸ் வந்து பிணத்தை அவிழ்த்துக் கொண்டு போய் விட்டிருந்தார்கள்.

பாலத்தை நெருங்கியபோது எங்களுடைய இதயத் துடிப்புகள் எங்களுக்கு தெளிவாகக் கேட்டன.

நாங்கள் அங்கு நிற்கவில்லை. கீழேயிருந்த மணல் பரப்பில் ஏராளமான காலடிச் சுவடுகள் பதிந்து கிடப்பதை பயத்துடன் மறைந்திருந்து பார்த்துவிட்டுப் போவதற்கு மட்டுமே எங்களுக்கு தைரியம் இருந்தது.