Lekha Books

"என்ன நடந்தது?''

"அந்த தகரயை அடிச்சுக் கொன்னாச்சுல்ல?''

"யாரு?''

"உங்களோட அப்பா...''

"ஆ... எனக்குத் தெரியாது.'' அவள் எதுவுமே தெரியாதவளைப் போல நின்று கொண்டு சொன்னாள். "என் தந்தை அந்த மாதிரி பலரையும் அடிச்சுக் கொல்லுவார். அதைப் பற்றி கேட்பதற்கு தைரியம் இருக்கா?''

"உங்களையும் அடிச்சு காயப்படுத்தினார் அல்லவா?''

"எதற்கு?''

"இங்கே பாருங்க... முகத்தைப் பார்த்துப் பொய் சொல்லக் கூடாது.'' நான் கடுமையான குரலில் சொன்னேன்.

"பையா... பொய் சொல்றது உன் வீட்டுல இருக்குற யாராவது இருக்கும்.'' சுபாஷிணி கோபத்தில் வெடித்தாள். என் திகைப்பைப் பார்த்து அவள் தன் குரலைச் சற்று வேறு மாதிரி மாற்றினாள்.

"என் உடல்ல என் தந்தை இன்று வரை ஒரு மண்ணை எடுத்துக் கூட போட்டது இல்லை.''

அவளுக்குப் பொய் கூறுவதற்கு எந்தவொரு தயக்கமும் இல்லை என்ற விஷயம் தெரிந்திருந்ததால், அதற்குப் பிறகு நான் அந்த இடத்தில் நிற்கவில்லை.

ஆனால், ஒரு விஷயம் எனக்குப் புரிந்தது. சுபாஷிணி தகரயை அந்த அளவிற்குத் தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. தகரையைக் கை கழுவி விடுவது என்பது அவளைப் பொறுத்தவரையில் பெரிய சிரமமான ஒரு விஷயமாக இருக்கவில்லை.

ஒரு நாள் மேற்கு திசையிலிருந்து மீன் கொண்டு வந்த முஸ்லிம்கள் கூறி, தகர கடல் பகுதியில் இருக்கிறான் என்ற விஷயத்தைத் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

அவன் இறக்கவில்லை என்ற செய்தி தெரிந்ததும், எல்லாருக்கும் ஒரு மன அமைதி உண்டானது. குறிப்பாக எங்களைப் போன்ற பள்ளிக்கூட மாணவர்களுக்கு. நாங்கள் அதை ஒரு பெரிய சந்தோஷச் செய்தியைப்போல கேட்டோம்.

தகர இறக்கவில்லை.

அவன் இரண்டு மூன்று நாட்களுக்கு முன்னால் கடற்கரைப் பகுதியில் தோன்றினான்.

அடி வாங்கியதன் துன்பம் இருந்தது. எனினும், பெரிய பிரச்சினை எதுவும் இல்லை. தேவையற்ற விஷயங்களைப் பொறுக்கி வெளியே போடுவதிலும், வலையை இழுப்பதில் உதவி செய்வதிலும் தன்னை ஈடுபடுத்திக்கொண்டு, சாப்பிடுவதற்கு அவன் வழி தேடிக் கொண்டிருந்தான்.

நாங்கள் எல்லோரும் சேர்ந்து ஒரு சுற்றுலா செல்வதைப்போல மேற்கு கரைக்குச் சென்றால் என்ன என்று சிந்தித்தோம். ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமையை அதற்காக ஒதுக்கி வைக்க வேண்டும். கடற்கரைக்குச் சென்று தகரவிற்கு மாலை அணிவிக்க வேண்டும் என்றெல்லாம் சில தீர்மானங்கள் எடுத்து சிரித்துக் கொண்டே பிரிந்து சென்றோம்.

எதுவும் நடைபெறவில்லை. யாரும் தகரயைத் தேடிச் செல்லவில்லை. தகர இந்தப் பக்கம் வருவான் என்று எல்லாரும் நம்பினார்கள்.

ஆனால், அடுத்த ஞாயிற்றுக்கிழமை வந்தபோது, மேற்கு கரைக்குச் செல்லாமல் இருக்க என்னால் முடியவில்லை. உடன் படிக்கும் நண்பனின் வீட்டில் புத்தகம் வாங்கப் போகிறேன் என்றோ வேறு ஏதோ ஒரு பொய்யையோ வீட்டில் கூறி விட்டு, நான் மேற்கு கரைக்குச் சென்றேன்.

கடற்கரையில் படகை எதிர்பார்த்துக் காத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தபோது, நான் எனக்குள் கேட்டுக் கொண்டேன். எனக்கும் தகரவிற்குமிடையே என்ன உறவு?

அன்று தகரயைப் பார்க்கச் சென்றதற்கு வெறும் குற்ற உணர்வு மட்டுமே காரணம் இல்லை. உண்மையாகக் கூறப்போனால்- வெளிப்படையான ஆர்வத்தைத் தாண்டி எனக்கும் தகரவிற்குமிடையே வேறு ஏதோவொன்று இருக்கிறது என்ற உண்மையே அன்றுதான் எனக்குத் தெரிய வந்தது.

படகு வந்து சேர்ந்தபோது, இன்னொரு ஆளும் பயணிகளின் கூட்டத்தில் இருந்தான். செல்லப்பன் ஆசாரி...

என்னைப் பார்த்ததும் அவனுக்கு அதிர்ச்சி உண்டானதைப்போல தோன்றியது. படகில் நாங்கள் ஒருவரோடொருவர் எதுவும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. எதுவும் பேசாத இரண்டு விரோதிகளைப்போல நாங்கள் சற்று இடைவெளி விட்டு விலகி உட்கார்ந்திருந்தோம்.

நல்ல வெயில் காய்ந்து கொண்டிருந்தது. ஏரியில் நீர் நீல நிறத்தில் இருந்தது. நானும் செல்லப்பன் ஆசாரியும் அசைந்து கொண்டிருந்த நீரில் அவன் உருவத்தை நானும் என் உருவத்தை அவனும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம்.

அப்படிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, எங்களுக்கிடையே இருந்த சண்டைக்குத் தளர்ச்சி உண்டானது. என்ன காரணத்தாலோ எனக்கு அவனைப் பார்க்கும்போது சிறிது கஷ்டமாக இருந்தது. (தனக்கும் அதேதான் தோன்றியது என்று பின்னர் அவன் என்னிடம் கூறியிருக்கிறான்.)

படித்துறையில் போய் இறங்கிய பிறகும் நாங்கள் எதுவும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. இருவரும் எங்கே செல்கிறோம் என்ற விஷயம் இரண்டு பேருக்கும் நன்றாகத் தெரியுமே! பிறகு எதற்கு கேட்க வேண்டும்?

நான் வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்தபோது, அவன் வேண்டுமென்றே வேகத்தைக் குறைத்துக் கொண்டான்.

கடற்கரையில் தகர இருந்தான். கரையில் ஏற்றி நிறுத்தப்பட்டிருந்த ஒரு படகின் நிழலில் அவன் கடலைப் பார்த்துக் கொண்டே படுத்திருந்தான்.

கேள்விப் பட்டதைப் போல தகர அந்த அளவிற்குத் தளர்ந்து போன நிலையில் காணப்படவில்லை. தலையில் இரண்டு மூன்று இடங்களில் முடியை முற்றிலுமாக வெட்டி பஞ்சு வைக்கப்பட்டிருக்க, அது உலர்ந்து ஒட்டிக் கொண்டிருந்தது.

என்னையும் செல்லப்பன் ஆசாரியையும் முன்னாலும் பின்னாலுமாகப் பார்த்தது தகரவிற்கு மிகுந்த சந்தோஷத்தை உண்டாக்கியது. அவன் வாய்பிளந்த சிரிப்புடன் ஓடி வந்து எங்களைத் தொட்டுக் கொண்டும் பிடித்துக் கொண்டும் நின்றுகொண்டு பல விஷயங்களையும் பேச ஆரம்பித்தான்.

அவனுக்கு எங்களின்மீது கோபம் இருக்கும் என்று நினைத்திருந்த எங்களுக்கு அவனுடைய அந்த நடத்தை மிகுந்த ஆச்சரியத்தை உண்டாக்கியது.

தகரவிற்கு நல்ல ஞாபகசக்தி இல்லாமல் இருந்தது. அவன் எப்படி மேற்கு கரைக்கு வந்து சேர்ந்தான் என்பதைப் பற்றி கேள்விப்பட்ட விஷயம் மட்டுமே எங்களிடம் இருந்தது.

நள்ளிரவு நேரத்தில் ஒரு உடலைப் படகில் ஏற்றிக் கடத்தி, சாராயம் குடித்த நிலையில் வந்த படகோட்டி விஸ்வம்பரன்தான் தகரயை இழுத்து அந்தக் கரைக்குக் கொண்டு வந்திருக்கிறான். தர்மத்திற்கு நடத்தப்படும் மருத்துவமனையில் அவனைக் கொண்டுபோய் சேர்த்து விட்டு அவன் போய்விட்டான்.

அதற்குப் பின் இரண்டு மூன்று நாட்கள் கடந்த பிறகுதான் தகரவிற்கு சுய உணர்வே வந்திருக்கிறது. சுய உணர்வு மீண்டும் கிடைத்த இரண்டு மூன்று நாட்கள்தான் அவனால் தாங்கிக் கொள்ள முடியாதவையாக இருந்திருக்கின்றன. யாரும் கேள்வி கேட்பதற்கும் கூறுவதற்கும் இல்லாமல் வேதனை தந்து கொண்டிருந்த காயங்களை முற்றுகையிட்டுக் கொண்டிருந்த ஈக்களை நசுக்கிக் கொன்று படுத்துக் கிடந்த அந்த நாட்களில் அவன் ஒரு தீர்மானத்தை எடுத்தான்.

அந்தத் தீர்மானத்தை தகர எங்களிடம் கூறினான்.

அவன் மீண்டும் சந்தைக்கு வருவான். வந்து மாதுவைக் குத்திக் கொலை செய்வான். நானும் செல்லப்பன் ஆசாரியும் அதைக் கேட்டு மனதிற்குள் நடுங்கினாலும், வெளியே சிரிப்பை வெளிப்படுத்தினோம்.