Lekha Books

நாங்கள் ஓடி அருகில் போய் நின்றோம். தகர சந்தோஷத்தில் வெடிக்கும் நிலையில் இருந்தான். எனக்கு தூக்கில் தொங்கி இறக்க வேண்டும்போல இருந்தது. அவன் மிகுந்த மகிழ்ச்சியுடன் விஷயத்தைச் சொன்னான். ஒரு ஆளிடம்கூட கூற மாட்டேன் என்று சத்தியம் வாங்கிக் கொண்டுதான் சுபாஷிணி அவனைப் போகவே விட்டிருக்கிறாள். "எனினும், உங்க இரண்டு பேரிடமும் நான் அதைக் கூறுகிறேன்.'' அவன் சொன்னான்.

நாங்கள் வாய்களைப் பிளந்து கொண்டு நின்று கொண்டிருந்தோம். சுபாஷிணி அவனுக்கு சந்தோஷத்துடன் தன்னைக் கொடுத்தாள் என்று தகர சொன்னான். "ஆரம்பத்தில் கொஞ்சம் பயமாக இருந்தாலும், இறுதியில் அவள் என் தோளைக் கடித்து காயப்படுத்தி விட்டாள்.''

எங்களுக்கு அதை நம்புவதற்கு விருப்பமில்லை. தகர கூறுவது பொய்யாக இருக்கலாம். செல்லப்பன் ஆசாரியும் நானும் அவனிடம் கூறுவதைப்போன்ற ஒரு பொய்யான கதையைத்தான் அவனும் கூறுகிறான் என்று நாங்கள் சமாதானப்படுத்திக் கொண்டோம்.

ஆனால், தகர நெஞ்சில் அடித்து சத்தியம் செய்தான். "உண்மை தான். நான் சொல்றது உண்மை. சந்தேகம் இருந்தால், நாளைக்கு நீங்களே வந்து பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.''

மறுநாள் நாங்கள் இருவரும் காலையில் பள்ளிக்கூடத்திற்குச் செல்லவில்லை.

யாருக்கும் தெரியாமல் பார்த்துக் கொண்டும் பதுங்கிக் கொண்டும் சுபாஷிணியின் வீட்டிற்குச் சென்று மறைந்து இருந்தவாறு பார்த்தோம். அங்கு தகர இருந்தான்.

தகர கூறியது உண்மைதான்.

அந்த முறை எங்களுடைய ஊரின் எள் வயல்களில் மிகவும் அதிகமான வறட்சி உண்டாகிவிட்டிருந்தது. அங்குமிங்குமாக ஒவ்வொரு எள் நாற்றுகள் காய்ந்து விறைத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தன. உரிய நேரத்தில் மழை பெய்யாததால், பலரும் எள் நடுவதற்கே போகவில்லை.

ஆனால், எல்லா வயல்களிலும் களைகள் அந்தப் பகுதியில் முளைத்து நின்றிருந்தன. பல வகைப்பட்ட மலர்களையும் மலரச் செய்து கொண்டு பல இனத்தைச் சேர்ந்த களைகள் எல்லா இடங்களிலும் ஆடிக் கொண்டு நின்றிருந்தன. இயற்கைகூட தகரயின் பக்கம்தான். நின்று கொண்டிருக்கிறது என்று ஒருநாள் செல்லப்பன் ஆசாரி கவலையுடன் என்னிடம் சொன்னான்.

"இல்லாவிட்டால் இப்படியொரு அதிர்ஷ்டம் வாய்க்குமா?'' அவன் கேட்டான்: "இந்த அரைவேக்காட்டு எமனுக்கு கிடைத்திருக்கும் அதிர்ஷ்டத்தைப் பாரேன்...''

எங்கள் இருவருக்கும் எங்களின் மீதே கோபம் கலந்த வெறுப்பு உண்டானது.

தகர எங்களிடமிருந்து மனப்பூர்வமாக விலகிச் செல்வதற்கு முயற்சிக்கவில்லையென்றாலும், அவன் எங்களிடமிருந்து விலகிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறான் என்று எங்களுக்குத் தோன்ற ஆரம்பித்திருந்தது. முதல் தடவையாகக் கிடைத்திருக்கும் பெண் இருக்கும் திசையை நோக்கிய அவனுடைய பயணம், ஒரு வகையில் பார்க்கப்போனால் மிகவும் வேகமாகவே நடந்து கொண்டிருந்தது. சுபாஷிணியைத் தவிர வேறு விருப்பங்கள் எல்லாம் தகரயைப் பொறுத்த வரை குறைந்து கொண்டே வந்தன. யாருக்கும் எந்தவொரு சந்தேகமும் உண்டாகாத வகையில், விஷயங்களை நடத்திக் கொண்டு செல்வதில் அந்தப் பெண் ஒரு கை தேர்ந்த பெண்ணாக இருந்தாள். தகரயும் படிப்படியாக எங்களிடமிருந்து ஒவ்வொன்றையும் மறைத்து வைக்க ஆரம்பித்தான்.

எங்களுக்கு கடுமையான பொறாமை உண்டானது. தகரவிற்கும் சுபாஷிணிக்குமிடையே இருந்த அந்த ஆச்சரியப்படத்தக்க உடலுறவு ரகசியம் எங்கள் இருவருக்குள்ளும் இருந்து கொண்டு தலையைத் தூக்கிக் கொண்டும் கஷ்டப்படச் செய்வதும் ஒரு அனுபவமாக இருந்தது.

பிறகு... இன்னொரு பயங்கரமான சந்தேகமும் எங்களுக்குத் தோன்ற ஆரம்பித்திருந்தது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தகர, தகரயாக இல்லாமல் ஆகிக் கொண்டிருக்கிறானோ?

காமம் பற்றிய புரிதல் உண்டானதைத் தொடர்ந்து அவனிடமிருந்த மந்த நிலை மாறி விட்டிருக்கிறது என்பதை ஒருநாள் செல்லப்பன் ஆசாரி கூர்ந்த கவனித்துக் கூறினான்.

தகர பொதுவாகவே ஒரு வெட்க குணம் கொண்ட மனிதன் என்பதுதான் உண்மை. அவனுடைய விரிந்த சதைகளில் ஊரில் பெரும்பாலானவர்களுக்கு இல்லாத ஒரு ஆண்மைத்தனம் மறைந்து கிடக்கிறது என்பதும், அதில்தான் சுபாஷிணியைப் போன்ற ஒரு முள் உள்ள மலர் சிக்கி மாட்டிக் கொண்டுவிட்டது என்பதும் எங்களுக்குப் புரிந்தது.

பொறாமை எங்களுடைய மன அமைதியைக் கெடுத்தது. பாலத்திற்குக் கீழே மாலை நேரங்களில் இன்னொரு நிறம் விழுந்தது. திடீரென்று செல்லப்பன் ஆசாரியின் கதைகள் நின்று போயின. தீவிரத்தனம், குற்றம் சாற்றுதல் ஆகியவை கலந்த ஒரு அமைதித் தன்மை மாலை நேரத்துடன் வந்து சேர்ந்தது.

"இந்த தேவையற்ற விளையாட்டை தகரயை வைத்து செய்ய வேண்டாம் என்று நான் அன்றைக்கே சொன்னேன்ல செல்லப்பன் ஆசாரி?'' தினமும் நான் அவனிடம் சண்டை போட்டேன்.

அவனுடைய நீலநிறக் கடுக்கனின் பிரகாசம் எப்போதோ எனக்கு முன்னால் மறைந்து விட்டிருந்தது.

ஒருநாள் வழியில் சுபாஷிணியைப் பார்த்ததும், நான் மெதுவான குரலில் சொன்னேன்.

"ம்... விஷயம் தெரியும்.''

அவள் அதைக் கேட்டு வேகமாகத் திரும்பி வந்தாள்.

"ம்... என்ன தெரியும்?''

ஒதுங்கிச் செல்வதற்கு என்னை அவள் விடவில்லை. பிடித்து நிறுத்தி, விஷயத்தைக் கூறிய பிறகுதான் விட்டாள்.

"பாதையில் போகும் பெண் பிள்ளைகளிடம் எதையாவது பேசணும்னு நீ ஏன் வர்றே, பையா?'' அவள் நின்று கொண்டு கோபத்துடன் கேட்டாள்.

அப்போது நான் விஷயங்களைத் தீவிரமாகப் பார்க்கும் ஒரு மனிதனாக மாறிக்கொண்டு சொன்னேன்:

"இல்லை சுபாஷினி... சிலர் இங்குமங்குமாக நின்று கொண்டு கிண்டல் பண்ணி பேச ஆரம்பிச்சிருக்காங்க. அந்த தகர அறிவே இல்லாதவன். தகர யாரிடமும் எதையும் கூறக் கூடியவன்.''

அவள் ஒரேயடியாக நொறுங்கி விழுவாள் என்று எதிர்பார்த்தேன். ஆனால், எதுவுமே நடக்கவில்லை.

அவள் என்னுடைய முகத்தை மூடிக்கொண்டு சொன்னாள்: "ஃப! வாய்க்கு வந்தபடியெல்லாம் எதையாவது பேசிக் கொண்டிருந்தால்... அவ்வளவுதான். யார் என்னன்னுகூட நான் பார்க்க மாட்டேன். என் வாயில் இருக்குறதைக் கேட்டுக் கொண்டு போக வேண்டியதிருக்கும்.'' பிறகு அவள் வாயில் வந்த வார்த்தைகளையெல்லாம் கூற ஆரம்பித்தாள். "பையா, இப்போது என்னிடம் இதைச் சொன்னதோடு இருக்கட்டும். இதற்கு மேலே எதையாவது எங்காவது கேட்க நேர்ந்தால், சின்னப் பையா, நான் உன்னையும் பிடிப்பேன். உன்னுடன் நடந்து திரியிற அந்த ஆசாரி பையனையும் பிடிப்பேன். இரண்டு பேரும் ஒரு நாள் என் தந்தையின் கத்திக்கு இரையாக வேண்டியதுதான்.''

அவள் அதைக் கூறிவிட்டு மார்பை விரித்துக் கொண்டு நடந்து சென்றாள். நான் நின்று நடுங்கிக் கொண்டிருந்தேன்.

அந்த மோதலைப் பற்றிக் கேட்டவுடன், செல்லப்பன் ஆசாரி என்னை நிறைய திட்டினான். அவனிடம் கேட்காமல் சுபாஷிணியின் அருகில் அப்படி ஒரு வளைந்த பாதையில் நடந்து சென்றது ஆபத்தான விஷயமாக ஆகிவிட்டது என்று எனக்கும் தோன்றியது.