Lekha Books

ஆனா, அதற்கு முன்னாடியே நான் உங்களைத் தேடி வர்றது நல்லதுன்னு என் மனசுக்குப்பட்டது. நீங்க சொன்னா நான் இங்கேயே நாலு வாரமோ ஆறு வாரமோகூட தங்க தயாரா இருக்கேன். இங்கே என்ன செய்றதுன்னு நாமதான் தீர்மானிக்கணும். இந்த அளவுக்கு உங்கக்கிட்ட எனக்கு கேக்குறதுக்கு உரிமை இருக்குன்னு நினைக்கிறேன்? என்று. அதற்கு மவ் கேட்டார்- ‘நீ உன்கூட எதையாவது எடுத்துட்டு வந்திருக்கியா?’ என்று. நான் என்னுடன் எடுத்து வந்திருந்த சில ஓவியங்களை அவரிடம் காட்டினேன். அவர் அவற்றை வாய்விட்டு புகழ்ந்தார். அதே நேரம் சில ஓவியங்களை விமர்சிக்கவும் செய்தார். மறுநாள் எப்படி அங்கு அமர்ந்து படம் வரைய வேண்டும் என்பதை அவர் எனக்குச் சொல்லித் தந்தார். நான் அங்கே இருந்து சில ஓவியங்களை வரைந்தேன். அவற்றின் இரண்டு ஓவியங்களை வாட்டர் கலர் கொண்டு வரைந்தேன்.

என்னுடைய வேலை இந்தப் போக்கில் போய்க் கொண்டிருந்தது. கையாலும் மூளை கொண்டும் செய்வது மட்டுமே வாழ்க்கையின் எல்லாமுமாகிவிடுமா என்ன?

என்னுடைய மனதின் அடித்தளத்தில் நான் முன்பு குறிப்பிட்ட உண்மையான அல்லது பொய்யான அந்த சர்ச் சுவரைப் பற்றி நினைத்துப் பார்க்கும்போது, இப்போதும்கூட ஒரு மாதிரி ஆகிவிடுகிறேன் என்பதே உண்மை. ஆனால், அதையே நினைத்துக் கொண்டு சிலையென உட்கார்ந்து விடவும் பொதுவாக நான் விரும்புவதில்லை. அப்போது நான் மனதிற்குள் நினைப்பேன். ஒரு பெண்ணுடன் நான் கட்டாயம் வாழ வேண்டும். காதல் இல்லாமல் என்னால் இருக்கவே முடியாது. பெண் இல்லாமலும்தான். வாழ்க்கை எல்லையற்று விரிந்து கிடப்பது, ஆழமானது, உண்மையானது. அதைப் பற்றி நான் சொல்ல என்ன இருக்கிறது? அவளை விட்டால் வேறொரு பெண்ணை நினைத்துப் பார்க்கக்கூட கூடாது என்று மனதில் இருந்த எண்ணத்தை மறந்துவிட்டு, நானே இன்னொரு பெண்ணைத் தேடிப் போவதாக இருந்தால், அது சிறிதுகூட அர்த்தமற்ற ஒரு செயலாயிற்றே. அறிவான ஒரு காரியமாக அது நிச்சயம் இருக்காதே. இப்படியொரு கேள்வி என் மனதில் எழும்போது அதற்கும் நான் பதில் கூறுவேன், நான் பெரியவனா? இல்லாவிட்டால் அறிவா? எனக்காக அந்த அறிவுடைய செயல் இருக்கிறதா? இல்லாவிட்டால் அதற்காக நான் இருக்கிறேனா? முறை தவறி அப்படி நான் நடப்பதற்கும் அர்த்தமில்லாமல் அப்படி செயல்படுவதற்கும் என்ன காரணங்கள் இருக்க முடியும்? நான் சரியாக நடக்கிறேனா, தவறாக நடக்கிறேனா என்பது இங்கு முக்கியமில்லை. அந்தச் சுவர் என் மனதைப் பாடாய்ப்படுத்துகிறது என்பதை நான் இங்கு ஒப்புக் கொண்டே ஆக வேண்டும். இந்தச் சூழ்நிலையில் வேறு மாதிரி நான் எப்படி நடக்க முடியும்? எனக்கென்று ஒரு பெண் வேண்டும். காதல் என்ற ஒன்று இல்லாமல் வாழ்க்கையில் என்னால் வாழ முடியாது. எதற்கு வாழ வேண்டும்? ஏன் வாழ வேண்டும்? நான் ஒரு மனிதன் - அதே நேரத்தில் நான் உணர்ச்சிகள் நிறைந்த ஒரு மனிதனும்கூட. எனக்கு ஒரு பெண் அவசியம் வேண்டும். இல்லாவிட்டால் நான் பனியென உறைந்து போய்விடுவேன். கல்லாக மாறிவிடுவேன். சுருக்கமாகச் சொல்லப் போனால் செயலற்ற மனிதனாக நான் ஆகிவிடுவேன். இந்தச் சூழ்நிலையில் என் மனதிற்குள் நானே பலமாகப் போராடிக் கொண்டிருக்கிறேன். இந்தக் கடுமையான போராட்டத்தின் விளைவாக கசப்பான பல அனுபவங்களைப் பெற்ற ஆரோக்கியமான விஷயங்கள் சிலவற்றை நான் தெரிந்து கொண்டிருக்கிறேன் என்பது உண்மை. ஒரு மனிதன் தனக்கென்று ஒரு பெண் இல்லாமல் நீண்ட நாட்கள் வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருக்க முடியாது. பலரும் கடவுள் என்றும் எல்லாவற்றையும்விட உயர்ந்தது என்றும், பலர் இயற்கை என்றும் அழைப்பது அர்த்தமற்று இருப்பதாகவும், இரக்கமென்ற ஒன்று இல்லாமலிருப்பதாகவும் நான் நினைக்கவில்லை. எது எப்படியோ, எனக்கென்று ஒரு பெண்ணைத் தேடுவது என்ற முடிவுக்கு நான் வந்துவிட்டேன்.

அதற்காக நான் எங்கோ தூரத்தில் போய் அலைந்து கொண்டிருக்கவில்லை. அப்படி ஒரு பெண்ணை நான் சந்திக்க நேர்ந்தது. அவள் பெயர் க்ளாஸினா மரியா ஹூர்னிக். அவள் இளமையான தோற்றத்தைக் கொண்டவள் அல்ல. அழகி என்றும் கூறுவதற்கில்லை. அவளிடம் குறிப்பிட்டுக் கூறும்படி ஒன்றுமில்லை. எனினும் அவளைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ள நீ ஆர்வமாக இருப்பாய் என்பதையும் நான் உணராமல் இல்லை. அவள் மிகம் உயரமாக இருப்பாள். உறுதியான உடம்பைக் கொண்டவள். கீயைப்போல மென்மையான கைகளைக் கொண்டவள் இல்லை அவள். மாறாக, கடுமையான வேலை செய்யக்கூடிய ஒரு பெண்ணின் கைகள் எப்படி இருக்குமோ, அப்படி இருக்கும் அவளுடைய கைகள். அவளைப் பற்றி ‘ஆஹா, ஓஹோ’ என்று கூறுவதற்கில்லை. ஆனால், ஒரு பெண்ணுக்குரிய அம்சங்களைக் கொண்டவள் அவள். சார்டின் அல்லது ஃபெரே அல்லது யான் ஸ்டீன் வரைந்த ஓவியங்களை ஒத்து அவள் இருந்தாள் என்பதே பொருத்தமானது. அவளுக்கு ஏகப்பட்ட பொறுப்புகள். சொல்லப் போனால் அவளைப் பொறுத்தவரை வாழ்க்கை என்பது மிகவும் கஷ்டங்கள் நிறைந்தது. அவள் மற்றவர்களைவிட குறிப்பிட்டுக் கூறும்படியான ஒரு பெண் இல்லை. அவளிடம் அப்படியொன்றும் பெரிய விஷயங்கள் எதுவும் கிடையாது. வியக்கத்தக்க அளவில் அப்படி அவளிடம் எதுவுமே இல்லை என்பதே உண்மை. அவள் ஒரு வேலை செய்யும் பெண். ஒரு பெண் எந்த வயதைச் சேர்ந்தவளாக இருந்தாலும் சரி அவள் மனதில் அன்பு கொண்டவளாகவும் நல்ல இதயத்தைக் கொண்டவளாகவும் இருக்கும் பட்சம், அவள் ஒரு ஆணுக்கு இனிமையான நிமிடங்களை அளிக்க முடியும் என்பதே என் எண்ணம். தியோ, அவளின் சுமாரான தோற்றத்தில் கூட எனக்கு ஒரு கவர்ச்சி தெரிந்தது. அவள் எனக்கு ஒரு அழகான பெண்ணாகவே தெரிந்தாள். சொல்லப் போனால் ஃபெயென்பெரின் அல்லது பெருகினோ ஆகியோரின் ஓவியங்களைக்கூட அவளில் நான் பார்த்தேன். நானொன்றும் தொட்டிலில் கிடக்கும் குழந்தை அல்ல, ஒன்றுமே தெரியாத அப்பாவியும் அல்ல என்பது உனக்கே தெரியும். மனதில் பொங்கிவரும் வாஞ்சையைக் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் தத்தளிப்பது என்பது எனக்கு புது அனுபவமல்ல. இந்த மாதிரி அழுத்தப்பட்ட, ஒதுக்கப்பட்ட, மதத்தைச் சேர்ந்த மனிதர்களால் நிராகரிக்கப்பட்ட பெண்கள் மீது எனக்கு ஈடுபாடும், அன்பும் இயற்கையாகவே பெருகி நிற்கின்றன என்பதே உண்மை. நான் அவர்களை நிச்சயம் ஒதுக்க மாட்டேன். கண்டிக்க மாட்டேன். அவர்களை ஏமாற்றவும் மாட்டேன். எனக்கு கிட்டத்தட்ட முப்பது வயது ஆகிவிட்டது.