Page 14 - Page 14

Page 14 of 39

ஆனால், அதே நேரத்தில் நல்லது - கெட்டது, புனிதம் - புனிதமற்றது போன்ற குப்பைத்தனமான விஷயங்களைப் பற்றி பொதுவாக நான் அக்கறை எடுத்துக் கொள்வதே இல்லை. சொல்லப் போனால் இது நல்லது, இது கெட்டது, இது புனிதமானது, இது புனிதமற்றது என்று எதை வைத்து ஒருவரால் சொல்ல முடியும்? இந்த புனிதமானது, புனிதமற்றது என்ற சிந்தனை என்னை மீண்டும் கீயை நோக்கி கொண்டு வருகிறது.

இந்த விஷயத்தைப் பற்றி நான் ஏற்கெனவே உனக்கு எழுதியிருக்கிறேன். இனிமேல் இதைப் பற்றி எழுத என்ன இருக்கிறது? வசந்த காலத்தில் ஸ்ட்ராபெரிஸ் பழங்களை சாப்பிடுவதைப் போல எனக்கு இருக்கிறது. உண்மையும் அதுதான். சொன்னதையே உன்னிடம் நான் திருப்பிச் சொல்வதாக நினைத்தால், அதற்காக என்னைப் பொறுத்துக் கொள். ஆம்ஸ்டர்டாமில் நடந்த சம்பவங்களைப் பற்றி என்னவெல்லாம் எழுதினேன் என்பதே எனக்கு சரியாக ஞாபகத்தில் இல்லை.

நான் அங்கு ‘எந்தக் காலத்திலும் நடக்காது.. எந்தக் காலத்திலும் நடக்காது’ என்று கீ சொன்னதை மனதில் அசை போட்டுக் கொண்டிருந்தேன். இலேசாக குளிர்ச்சி காற்றில் கலந்திருந்தது.

ஒருநாள் மாலையில் நான் கெய்சர்க்ரேயில் இருக்கும் அந்த வீட்டைத் தேடி கடைசியில் கண்டுபிடித்துவிட்டேன். வெளியே இருந்தவாறு மணியை ஒலிக்கச் செய்தேன். குடும்பமே சாப்பிட்டுக் கொண்டிருப்பதாக தகவல் வந்தது. என்னை உள்ளே வரச் சொன்னார்கள். கீயைத் தவிர எல்லோரும் அங்கு இருந்தார்கள். எல்லோர் முன்னாலும் சாப்பிடுவதற்கான தட்டு இருந்தது. கீயின் தட்டை மட்டும் காணவில்லை. கீ வெளியே போயிருப்பதாக நான் மனதில் நினைத்துக் கொள்ள வேண்டுமென்று, அதற்காக முன்கூட்டியே அவர்கள் அவளுடைய சாப்பிடும் தட்டை அங்கிருந்து எடுத்து விட்டிருந்தார்கள். ஆனால், அவள் அங்குதான் இருக்கிறாள் என்பது எனக்கு நன்றாகவே தெரியும். அவர்களின் இந்தச் செயல் தமாஷ்போல எனக்குத் தோன்றியது. இதை ஒரு சிறுபிள்ளைத்தனமான விளையாட்டாகக்கூட நான் நினைத்தேன். சிறிது நேரம் கழித்து நான் கேட்டேன் - (வழக்கமான குசலம் விசாரிப்பிற்குப் பிற) ‘கீயை எங்கே?’ அங்கிள் நான் கேட்ட கேள்வியையே தன்னுடைய மனைவியைப் பார்த்துக் கேட்டார். ‘கீயை எங்கே?’ என்று. அதற்கு அவரின் மனைவி ‘கீ வெளியே போயிருக்கிறாள்’ என்றார். சில நிமிடங்களுக்கு இந்த விஷயத்தைப் பற்றி அவர்களிடம் நான் எந்தக் கேள்வியும் கேட்கவில்லை. ஆர்த்தியில் நடைபெறும் பொருட்காட்சியைப் பற்றி சில நிமிடங்கள் நான் பேசிக் கொண்டிருந்தேன். சாப்பிட்டு முடித்ததும் எல்லோரும் உள்ளே போய்விட்டார்கள். அங்கிள் எஸ்., அவரின் மனைவி, நான்- நாங்கள் மூன்று பேர் மட்டுமே அங்கு இருந்தோம். மூவரும் பேசப்பட வேண்டிய இந்த விஷயத்தைப் பற்றி விவாதிக்க ஆரம்பித்தோம். அங்கிள் எஸ். இந்த விஷயத்தை ஒரு பாதரியார் என்ற கோணத்திலும், ஒரு தந்தை என்ற முறையிலும் பார்த்தார். எனக்கு ஒரு கடிதம் எழுதி அனுப்ப இருந்ததாகச் சொன்ன அவர் அந்தக் கடிதத்தை உரத்த குரலில் படிக்கத் தொடங்கினார். நான் மீண்டும் அவரைப் பார்த்து கேட்டேன். ‘கீயை எங்கே?’ என்று. (அவள் ஊரில்தான் இருக்கிறாள் என்பது எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்.) அதற்கு அங்கிள் எஸ். சொன்னார், “நீ இங்கே வர்ற செய்தி தெரிஞ்ச நிமிடத்திலேயே, கீ இந்த வீட்டை விட்டு வெளியே போய்விட்டாள்” என்று. அவளைப் பற்றி ஏதோ கொஞ்சம் எனக்குத் தெரியும். இருந்தாலும், இந்த விஷயம் எனக்குத் தெரியாது என்று சொன்னேன் நான். அவளின் செயலைப் பற்றி என்னால் தெளிவான ஒரு முடிவுக்கு வர முடியவில்லை. அவள் அமைதியாக இருப்பதோ முரட்டுத்தனமாக நடப்பதோ நல்லதற்கா கெட்டதற்கா என்பதை என்னாலேயே புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. ஒன்றே ஒன்றை மட்டும் என்னால் உறுதியாகக் கூற முடியும். அவள் இந்த அளவிற்கு மென்மையாகவும் முரட்டுப் பெண்ணாகவும், இரக்கமில்லாமலும் என்னைத் தவிர வேறு யாரிடமும் நடந்து நான் பார்த்ததில்லை. அதனால் இதற்கு மேல் எதுவும் சொன்னால் நன்றாக இருக்காது என்றெண்ணி நான் அமைதி காத்தேன்.

அந்தக் கடிதத்தை அவர் படிக்க நான் கேட்பதா வேண்டாமா என்பது இங்கு ஒரு முக்கிய விஷயமா என்ன? சொல்லப் போனால், அந்தக் கடிதத்தை நான் ஒரு பொருட்டாகவே நினைக்கவில்லை.

ஆனால், அவரோ கடிதத்தை படிக்க ஆரம்பித்துவிட்டார். கடிதம் கட்டுக்கோப்பாகவும், மேதாவித்தன்மை தெரிவது மாதிரியும் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. அதில் குறிப்பிட்டுக் கூறும்படி ஒன்றுமில்லை. கீயுடன் தொடர்பு கொள்வதை உடனடியாக என்னை நிறுத்திக் கொள்ளும்படியும் கடுமையாகப் போராடி அவளைப் பற்றிய நினைவுகள் ஏதேனும் என்னுடைய மனதில் இருப்பின், அவற்றை இந்தக் கணத்திலேயே அங்கிருந்து விரட்டியடிக்க வேண்டும் என்றும் அதில் என்னிடம் கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டிருந்தது. கடைசியாக ஒரு வழியாக அவர் கடிதத்தைப் படித்து முடித்தார். சர்ச்சில் பிரசங்கம் செய்யும் ஒரு பாதிரியாரைப் போலத்தான் அவர் என் மனதிற்குப்பட்டார். ஏற்ற இறக்கங்களுடன் அந்தக் கடிதத்தைப் படித்து முடித்த அவரைப் பார்க்கும்போது, ‘ஆமென்’ கூறி பிரசங்கத்தை முடிக்கும் பாதிரியார் ஞாபகத்தில் வந்ததில் ஆச்சரியப்பட என்ன இருக்கிறது? ஒரு சாதாரண பிரசங்கத்தைக் கேட்ட உணர்வுடன் நான் அமைதியாகத்தான் உட்கார்ந்திருந்தேன்.

எல்லாம் முடிந்ததும் நான் அவரைப் பார்த்து, ‘நீங்க சொன்னது எல்லாத்தையும் நான் கேட்டேன். அடுத்து என்ன செய்யலாம்?’ என்று கேட்டேன். நான் இப்படிக் கேட்டதும் அங்கிள் எஸ். தலையை உயர்த்தி என்னையே பார்த்தார். இந்த அளவுக்கு ஏற்கனவே பலமுறை சொல்லியும் இப்போது கடிதத்தைப் படித்துக் காட்டி அறிவுறுத்தியும் நான் அவர் சொன்னபடி கேட்கவில்லையே என்பது தெரிந்ததும் மனித முயற்சியில் எல்லை என்ற ஒன்றில் நின்று கொண்டிருந்த அவர் மனதில் என்ன எண்ணங்கள் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவரைப் பொறுத்தவரை இனிமேல், ‘அடுத்து’ என்பதற்கு வேலையே இல்லை. அதனால் இருவரும் அவரவர் நிலைகளில் சரியாக நின்றிருந்தோம். ஆன்ட் எம். இடையில் ஒரு சில வார்த்தைகள் என்னைப் பார்த்து சொன்னார். அதைக் கேட்டு நான் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டேன் என்பதென்னவோ உண்மை. அங்கிள் எஸ். கூட தன் பொறுமையை இழந்துவிட்டார் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். சாதாரணமாக ஒரு பாதரியார் இப்படி நடந்து கொள்வது இயல்புதானே. ‘நாசமாகப் போ’ என்று மற்றவர்களைப் போல் அவர் என்னைப் பார்த்து சொல்லவில்லை. ஆனால், அங்கிள் எஸ். நிலையில் இருக்கும் ஒரு பாதிரியார் கட்டாயம் அதைச் சொல்வார் என்றே நான் நினைக்கிறேன்.