Lekha Books

கையில் கட்டியிருந்த 'வாட்ச்'சில் அடிக்கடி நேரத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே, பாவனாவை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தான் வஸந்த்.

'சொன்னா சொன்ன டைமுக்கு வராம இந்த பாவனா என்ன பண்றா? ஏன் இவ்ளவு லேட் பண்றா? ஒரு வேளை... மறுத்துப் பேச மனம் இல்லாம... வராம விட்ருவாளோ? அவ வராம இருந்துட்டா? அதுக்கு என்ன அர்த்தம்? அவ சொன்னபடி இது விஷயமா அவளுக்கு ஃபோன் கூட போடலியே? அப்பிடி இருந்தும் ஏன் அவ இன்னும் வரலை? வர கொஞ்சம் லேட்டாகும்னு கூடவா சொல்ல முடியாது?! அவசரமா ஏதும் வேலைன்னு போயிட்டாளா... அல்லது என்னையும், என்னோட காதலையும் அலட்சியமா நினைசுட்டாளா? என் காதலை ஏத்துக்குவாளா... மாட்டாளா... தவிப்புல இப்பிடி காத்திருக்க வச்சுட்டாளே... ஆமா... இல்லைன்னு ரெண்டுல ஒண்ணு தெரிஞ்சுட்டா... நிம்மதியா இருக்கலாமே?'

அவனது தாறுமாறான, தடுமாறும் சிந்தனைகள் தடைபடுவது போல... சற்று தூரத்தில் பாவனா வந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தான்.

அவனது இதயம் படபடவென அடித்துக் கொண்டது. அதிவேகமாகத் துடித்தது. பாவனா, அவனை நெருங்கி வரும் வரை காத்திருக்காமல் அவளை நோக்கி நடந்து எதிர் கொண்டான்.

''ஹாய் பாவனா...'' உள்ளம் படபடத்ததில், அதன் வெளிப்பாடாய் மூச்சிறைத்தது.

''ஏன் இப்பிடி மூச்சிறைக்குது? நீங்க இருக்கற இடத்துக்கு நான் வந்து சேர்றதுக்குள்ள அவசர அவசரமா வர்றீங்க?...''

'வழக்கம் போல அதட்டி உருட்டி பேசறாளே தவிர, இவ முகபாவத்துல இருந்து எந்த பதிலையும் கணிக்க முடியலியே?' வஸந்த் குழம்பினான்.

''என்ன?! நான் கேட்டுக்கிட்டிருக்கேன்... நீங்க பாட்டுக்கு எதுவும் பேசமாட்டேங்கறீங்க?! வாங்க. உட்கார்ந்து பேசலாம்.''

கடற்கரையோரம் 'சில்' என்று வீசியது காற்று. படகின் மறைவு தேடிப் போகாமல், ஆள் அரவம் இல்லாத இடம் தேடிப் போகாமல் இருவரும் உட்கார்ந்தனர்.

''ஸஸ்பென்ஸ் வைக்காம சொல்லிடேன் பாவனா...''

''நான் என்ன சினிமா கதையா சொல்றேன்?! ஸஸ்பென்ஸ்... அது... இதுன்னுக்கிட்டிருக்கீங்க?...''

''கதையா இருந்தா... இவ்ளவு ஆவலா கேட்க மாட்டேன் பாவனா. இது வாழ்க்கை. அதனாலதான்...''

''ஆமா. நீங்க சொல்றது சரிதான். வாழ்க்கையை வேடிக்கையா எடுத்துக்காம சீரியஸா நினைச்சுதான் எந்த முடிவும் எடுக்க வேண்டியதிருக்கு. அதனாலதான் உங்களுக்கு பதில் சொல்றதுக்கு டைம் கேட்டேன். மனம் திறந்து பேசணும்ங்கற திடமான எண்ணத்துலதான் நான் வந்திருக்கேன். நீங்க என் மனசுல சின்னதா ஒரு இடத்தைப் பிடிச்சிருக்கீங்கறது என்னமோ உண்மைதான். ஆனா அதுக்காக 'காதலுக்கு கண் இல்லை'ன்னு கண் மூடித்தனமா நம்பற ரகம் இல்லை நான். வாழ்க்கையில எவ்வளவோ அடி பட்டுட்டேன். எனக்கு நேர்ந்த சோகமும், துக்கமும், இழப்பும், வறுமையும் ஒவ்வொரு அனுபவம். இந்த உலகத்தைப் புரிஞ்சுக்க வச்சது அந்த அனுபவங்கள்தான். குருவி தலையில பனங்கா மாதிரி என்னோட சின்ன வயசுலயே குடும்ப பாரத்தை சுமக்க நேர்ந்துச்சு. ஒரு பிடி சோத்துக்கு வழி இல்லாத நிலைமையில் படிச்சு முன்னேற என்ன வழி இருக்க முடியும்? அதனாலதான் என்னோட வழி... வழுக்கி விழற பாதையில போயிடுச்சு...''

பாவனா பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது குறுக்கிட்டுப் பேசினான் வஸந்த்.

''கடந்த காலத்துல, இறந்து போன விஷயங்களை இப்ப எதுக்கு 'போஸ்ட் மார்ட்டம்' பண்ற பாவனா? தேவையே இல்லை...''

''ப்ளீஸ்... வஸந்த்... என்னைப் பேச விடுங்க. காதல், கல்யாணம் இதெல்லாம் ஒரு நிறைவேறாத கனவுன்னு எப்பவோ எனக்கு புரிஞ்சு போச்சு. ஆனா... என்னை முழுசா புரிஞ்சுக்கிட்டு, கறைபடிஞ்ச என்னோட பழைய வாழ்க்கையைப் பத்தி பொருட்படுத்தாம... உங்க மனசை எனக்குக் கொடுத்து, என் மனசுல உங்களுக்கு ஒரு இடமும் கேக்கற நல்லவனான உங்களை அடையாளம் காண்பிச்சிருக்காரு கடவுள்.

நீங்க நல்லவனா இருக்கற அந்தக் காரணத்துக்காகவே உங்களுக்கு என்னால எந்த பாதிப்பும் வந்துடக் கூடாதேன்னு பயப்படறேன். உங்களோட வாழ்க்கையில நான் ஒரு குறுக்கீடா ஆகிடக் கூடாதேன்னு யோசிக்கறேன்.

இப்பிடித்தான்... எல்லா விஷயத்துலயும், எப்பவும் நானே யோசித்து, நானே ஒரு முடிவு எடுத்து பழகிட்டேன். இனி கல்யாண பந்தத்துல, கணவன்ங்கற உரிமையில என்னோட சுதந்திரத்தில யாரும் தலையிடறது எனக்கு சரிப்பட்டு வராது. நான் எப்பவும் நானா இருக்கணும். கணவன், மனைவின்னா, கலந்து பேசி முடிவு எடுக்கணும்ன்னு அறிவுரை சொல்றது பெரியவங்ளோட வழக்கம். நானும் கலந்து பேசத் தயார். ஆனா... முடிவு எடுக்கிறது என்னோட இஷ்டப்படிதான் இருக்கும்.

'என்னடா இது இப்பிடி பேசறாளே'ன்னு நினைப்பீங்க. பின்னாடி ஏற்படப் போடற பிரச்னைகளைத் தடுக்கறதுக்கான ஒரு முன் எச்சரிக்கை நடவடிக்கைதான் இது. 'பொண்ணு பார்க்கறது', 'கால் விரலால தரையைத் தேய்ச்சுக்கிட்டு வெட்கப்படறது...' இந்த சம்பிரதாயங்களை எல்லாம் தாண்டிப் போய் என் குடும்பம்தான் என்னோட கடந்த காலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் எல்லாமேன்னு எனக்குள்ள ஒரு லஷ்மணன் கோட்டை போட்டுக்கிட்டவ நான். அந்த லஷ்மணன் கோட்டை தாண்டத் தூண்டற மாதிரி நீங்க என்னோட மனசை சலனப்படுத்தி இருக்கீங்க. அந்த சலனம், என்னோட எதிர்காலத்தை சலசலப்புக்கோ சஞ்சலத்துக்கோ உட்படுத்திடக் கூடாது. அதுக்காகத்தான் வெளிப்படையா பேசிடணும்ன்னு பேசறேன். நான் இப்பிடி பேசறது உங்களுக்கு சங்கடமா இருக்கலாம். ஆனா இப்ப எதுவுமே பேசாம விட்டுட்டா... பிற்காலத்துல பிரச்னைகள் பெரிசா உருவாகும்.

அப்ப  'அன்னிக்கே இதைப் பத்தியெல்லாம் பேசி அதுக்கப்புறம் முடிவு எடுத்திருக்கலாமே'ன்னு நினைச்சு நினைச்சு வேதனைப்படறது வேண்டாத விஷயம்தானே. உங்க மனசை நோக வைக்கணும்ங்கற எண்ணத்துல இதெல்லாம் நான் பேசலை. உங்களைக் கஷ்டப்படுத்திட்டேனா?!...''

பாவனா நீளமாக பேசி முடித்ததை பொறுமையாக கேட்டுக் கொண்டிருந்தான் வஸந்த். இப்போது அவன் பேசினான்.

''இஷ்டப்பட்ட பெண்ணை அடையறதுன்னா அதுக்குக் கஷ்டப்படாம முடியுமா? நீ இவ்ளவு நீளமா பேசினதுக்கு ஒரே ஒரு வரியில என்னால பதில் சொல்ல முடியும்...''

''என்ன?! ஒரே ஒரு வரியிலயா?!''

''ஆமா பாவனா.''

'' 'ஒருவரை ஒருவர் புரிந்து கொள்ளுதல் இருந்தா உயிர் உள்ள வரைக்கும் பிரச்னை இல்லாம சந்தோஷமா வாழலாம்.' இதுதான் அந்த ஒற்றை வரி. உன்னை நூத்துக்கு நூறு புரிஞ்சுக்கிட்டவன் நான். என்னைப் புரிஞ்சுக்கறது புத்திசாலியான உனக்கு சிரமமான விஷயம் இல்லை. இருந்தாலும் உன்னோட திருப்திக்காக சொல்றேன், உன்னோட உரிமைகள்ல்ல நான் தலையிடமாட்டேன். உன்னோட சுதந்திரம் என்னிக்கும் நிரந்தரமா இருக்கும். போதுமா? இப்ப சொல்லு உன்னோட முடிவை...''

''என்னோட முடிவு... நம்பளோட வாழ்க்கையின் ஆரம்பமா இருக்கும்.''

இதைக் கேட்ட வஸந்த், சந்தோஷத்தில் திக்கு முக்காடிப் போனான். அவனது இதயத்தில், தேவதைகள் வாசனை மலர்களை தூவும் மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது.

அவன் உணர்ச்சி வசப்பட்டிருப்பதை உணர்ந்து கொண்ட பாவனா, சில நிமிடங்கள் மௌனம் காத்தாள். அவளது மௌனத்தை கலைத்தான் வஸந்த்.

''தேங்க்யூ பாவனா. சந்தோஷத்துல எனக்கு என்ன பேசறதுன்னே தெரியலை. 'தலைகீழ் புரியாம இருக்கான்'னு சொல்லுவாங்களே... அதுக்கு அர்த்தம் இப்பதான் எனக்கு புரியுது...''

''உன்னோட சுதந்தரத்துல நான் குறுக்கிட மாட்டேன். உனக்கு பிடிச்சதுதான் எனக்குப் பிடிக்கும். உனக்குப் பிடிக்காதது எனக்கும் பிடிக்காது.''

''பிடிச்ச முயலுக்கு மூணு கால்ன்னு பிடிவாதம் பிடிக்கற என்னோட உணர்வுகளை இந்த அளவுக்கு புரிஞ்சு வச்சிருக்கறதுக்கு உண்மையிலேயே நான் சந்தோஷப்படறேன்...''

''சந்தோஷம் மட்டும்தானா? இப்பக் கூட ஒரு 'ஐ லவ் யூ' சொல்லத் தோணலியா உனக்கு?''

''நான்தான் சொன்னேனே... நான் ஒரு சராசரி பொண்ணு இல்லை. 'ஐ லவ் யூ, 'உன்னைப் பார்க்காம என்னால முடியல', இப்பிடியெல்லாம் காதல் வசனம் பேசற மனப்பான்மையெல்லாம் எனக்கு இல்லை. 'என்னடா இது இப்பிடி மேம்போக்கா பேசறாளே'ன்னு நீங்க நினைக்கலாம். நான் விழுந்து விழுந்து காதல் செய்யற பெண் இல்லைன்னாலும் காதல்ங்கற இலக்கணத்துல இணைஞ்சிருக்கற அன்பைப் புரிஞ்சுக்காதவ இல்லை. அன்புங்கற சக்தி என் மனசுலயும் நிறைஞ்சு இருக்கு. என் மனசுக்குள்ள இருக்கற ஆழமான அன்புக்கு வெளிவடிவம் குடுக்கற பழக்கம் எனக்கு இல்லை. சின்ன வயசுலயே கஷ்டங்களை அனுபவிச்ச இந்த மனசு... கொஞ்சம்... பாறையா இறுகித்தான் போச்சு. கல்லுக்குள் ஈரம்ன்னு சொல்லுவாங்க. அது போலத்தான். அந்த ஈரத்துலதான் உங்களோட காதல் இப்ப ஒட்டிக்கிட்டிருக்கு. இதுக்கு மேல வெளிப்படையா என்னோட காதலை என்னால சொல்ல முடியலை. சொல்லத் தெரியலைன்னு கூட வச்சுக்கோங்க... கடல் அளவு அன்பு இருந்தாலும் கடுகளவு கூட அதை வாய் வார்த்தையால சொல்ற மனோபாவமே எனக்குக் கிடையாது. இதுதான் என்னோட குணச்சித்திரம். புரிஞ்சுக்கிட்டாதான் என் கூட நீங்க நிம்மதியா வாழ முடியும். ஏகப்பட்ட எதிர்பார்ப்புகளை நெஞ்சுல சுமந்துக்கிட்டு வந்தா... ஏமாற்றம்தான் மிஞ்சும். ஆனா... ஒண்ணு மட்டும் நிச்சயம். என்னோட அன்பு தூய்மையானது. அந்த அன்புக்காக உயிரையும் குடுப்பேன்... ''

''போதும் பாவனா. இதுக்கு மேல நீ வேற எதுவும் பேசித்தான் எனக்கு புரிய வைக்கணும்ங்கறது இல்லை. முழுசா உன்னைப் புரிஞ்சுக்கிட்டேன். நீ பயப்படற மாதிரி... நம்ப கல்யாண வாழ்க்கை, உன்னோட சுதந்திரத்தைப் பறிக்காது. உன் பிறந்த வீட்ல நீ எப்பிடி ஒரு மகளா... சகல உரிமைகளோடு வாழறியோ... அதே போல உன் புகுந்த வீட்லயும் மருமகளா... உன்னோட இஷ்டப்படி, சந்தோஷமா வாழலாம். அதுக்கு இதோ... இந்த கடல் சாட்சியா உறுதி கூற என்னால முடியும். என்னோட இந்த வார்த்தைகளை நூத்துக்கு நூறு, ஆணித்தரமா நீ நம்பலாம். பரஸ்பர நம்பிக்கையோட நம்ப வாழ்க்கையை நாம துவங்கலாம்...''

''ஒரே ஒரு கண்டிஷன் வஸந்த். நான் என்னோட குடும்பத்தோட எதிர்காலத் தேவைக்காக ஒரு முக்கியமான வேலைக்குரிய ஒப்பந்தத்துல கையெழுத்து போட்டிருக்கேன். அந்த வேலை முடிஞ்ச அடுத்த நாளே கூட நம்ப கல்யாணத்தை நடத்திக்கலாம். அது வரைக்கும் காத்திருக்கணும். அந்த வேலை சம்பந்தமா... என்ன... ஏதுன்னு கேட்கவும் கூடாது.''

''எனக்கு எந்த ஆட்சேபணையும் இல்லை. நான் காத்திருப்பேன்... நீ ஈடுபடற வேலை சம்பந்தமா உனக்கு என்ன உதவி தேவைப்பட்டாலும் நீ என்னைக் கேக்கலாம்.''

''ம்கூம். என்னோட அந்த வேலையில யாரோட தலையீடும் இருக்கக் கூடாது.''

''யப்பா... வசந்த மாளிகை சினிமாவுல வர்ற வாணிஸ்ரீ மாதிரியே எடுத்தெறிஞ்சு பேசறியே... அந்த சினிமா கேரக்டர் பேசறதுலயும் லைட்டா கொஞ்சம் அகம்பாவம் தொனிக்கும்...''

''அப்போ? என்னை அகம்பாவக்காரின்னு சொல்றீங்க? அப்பிடித்தானே?''

''சச்ச... நீதான் சொன்னியே... இதுதான் உன்னோட குணச்சித்திரம்ன்னு...''

''சமாளிச்சு பேசறதுல சாமர்த்தியசாலிதான் நீங்க...''

''சமாளிக்கறது... சரிக்கட்டறது இதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது...''

''ஆனா... ஒண்ணு மட்டும் எனக்கு புரியுது. டி.வி.யில நிறைய தமிழ்ப் படங்கள் பார்க்கறீங்கன்னு...''

''ஆமா. அம்மா பார்க்கும்போது நானும் பார்ப்பேன். அம்மாவுக்கு பழைய படங்கள்தான் பிடிக்கும்.''

''அவங்க வயசென்ன... உங்களோட வயசென்ன...''

''ரஸனைக்கு ஏது பாவனா வயசு? எனக்கு பிடிச்சதை நான் பார்க்கறேன். சில நேரம் எனக்குப் பிடிக்காத ரொம்ப ஆதி காலத்து சினிமா படங்களையெல்லாம் அம்மா பார்ப்பாங்க. தூக்கம் வராம, ராத்திரி நேரங்கள்ல்ல... அவங்க பார்க்கற அந்த சினிமாக்கள் எனக்கு சீக்கிரமா தூக்கம் வரவச்சுடும். அது சரி... நம்ப கல்யாணத்துக்கு நீ சம்மதிச்சுட்ட சந்தோஷமான சமாச்சாரத்தை அம்மாகிட்ட சொல்லணும்னு ஆசையா இருக்கு. நாம கிளம்பலாமா? அம்மாகிட்ட சொல்லிட்டு அதுக்கப்புறம் கல்யாண தேதி... மத்த விஷயங்களைப் பத்தி பேசி முடிவு எடுக்கலாம்...''

''தேதி பத்தி உங்க அம்மாகிட்ட இப்ப எதுவும் பேச வேண்டாம் வஸந்த். என்னோட வேலை முடியட்டும்...''

''சீக்கிரமா முடிஞ்சுடும். எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு...''

''உங்க நம்பிக்கைக்கு தேங்க்ஸ். கிளம்பலாமா?''

''சரி.''

இருவரும் கடற்கரையோரத்திலிருந்து நகர்ந்தனர். பாவனாவின் கையைக் கோர்த்துக் கொள்ளத் துடித்த தன் மனதை அடக்கிக் கொண்டபடி அவளுடன் சென்றான் வஸந்த்.