Lekha Books

''என்னங்க... உங்க @ஃப்ரெண்ட் சுதாகர், உங்களை இறக்கி விட்டுட்டு அப்பிடியே போயிட்டார் போலிருக்கு?''

''அவனுக்கு ஏதோ அவசர வேலையாம். அதனால போயிட்டான். ஆதித்யா எங்கே?''

''அவன் ஹோம்-வொர்க் எழுதிக்கிட்டிருக்கான்.''

''ஆதித்யா... இங்கே வாடா.''

ஆதித்யா, அறைக்குள்ளிருந்து ஓடி வந்தான்.

''அப்பா...'' வெங்கட்டின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு துள்ளி குதித்தான்.

''ஹோம் வொர்க் முடிச்சுட்டியாடா?''

''இன்னும் கொஞ்சம் இருக்குப்பா...''

''முடிச்சுடுப்பா.''

''சரிப்பா. முடிச்சப்புறம் நாம் விளையாடலாமா?''

''என்ன விளையாடலாம்?''

''வீடியோ கேம்ஸ்...''

''சரிப்பா. நீ போய் எழுதி முடி...''

''சரிப்பா'' என்ற ஆதித்யா, வெங்கட்டின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டான்.

''அப்பாவும், பையனும் கொஞ்சினது போதும். போய் எழுதுடா. நீங்க காஃபியை குடிங்க...''

''உனக்கு பொறாமையா இருக்கா அருணா...?''

''அவன் எனக்கும் மகன். புரிஞ்சுக்கோங்க. அதெல்லாம் இருக்கட்டும். அவனுக்கு ஃபீஸ் கட்டறதுக்கு பணம் கேட்டேனே?''

''இந்தாம்மா தாயே. ஃபீஸ் கட்டினது போக மீதிப் பணத்தை பார்த்து செலவு பண்ணும்மா. சிக்கனமா இருந்துக்கப் பழகு.''

''ஆரம்பிச்சுட்டீங்களா உங்க புராணத்தை? எங்க அம்மா வீட்ல நான் எவ்ளவு செல்லமா வாழ்ந்தவ தெரியுமா?...''

''ஐய்யோ... இப்ப நீ ஆரம்பிச்சுட்டியா? உங்க அம்மா வீட்ல நீ பணத்தை அள்ளி வீசி செலவு பண்ணினவ. உங்க அண்ணனுக உனக்கு தினமும் புது துணி எடுத்து குடுப்பாங்க. தினமும் ஹோட்டல்ல வகை வகையா வாங்கி சாப்பிடுவீங்க... சினிமா, ஷாப்பிங் காம்ப்ளெக்ஸ்ன்னு ஊர் சுத்துவீங்க... இதுதானே நீ தினமும் பாடற பல்லவி? என்னால அப்பிடியெல்லாம் செலவு பண்ண முடியாதுன்னு தெரிஞ்சுதானே என்னைக் காதலிச்ச?''

''உங்களைப் பார்த்தா நல்ல வசதியான ஆள் மாதிரி தோணுச்சு...''

''ஓகோ... அப்போ? எனக்காக என்னைக் காதலிக்கலியா?''

''சச்ச... அப்பிடியெல்லாம் இல்லைங்க. சும்மா ஒரு பேச்சுக்கு சொன்னேன்...''

''மூச்சுக்கு முந்நூறு தடவை மொபைல்ல என்னைக் கூப்பிட்டுப் பேசின... நாம காதலிச்சப்ப... இப்ப என்னடான்னா... வசதி அது... இதுன்னு பேசற...?''

''அதான் சொல்லிட்டேனேங்க? சும்மா சொன்னேன்னு. கோவிச்சுக்காதீங்க. காபியை குடிங்க...''

''எனக்கு வேண்டாம்...''

''சுதாகர் அண்ணன் கூட போய் எங்கயாவது சாப்பிட்டீங்களா?''

''ம்கூம். இன்னிக்கு அவன் அந்த மூட்ல இல்லை...''

''அதான பார்த்தேன். இல்லாட்டி இவ்வளவு சீக்கிரம் வந்திருக்க மாட்டீங்களே...?''

''அப்பிடியெல்லாம் இல்லை அருணா. ஆதித்யா கூட இருக்கணும்னுதான் நான் சீக்கிரமா வந்தேன்...''

''பையன் மேல இவ்ளவு பாசமா இருக்கீங்க... அவனுக்காக என்ன சேர்த்து வச்சிருக்கீங்க...?''

''அடப்போடி பைத்தியக்காரி. அவனுக்கு இப்பதான் ஆறு வயசு ஆகுது. அவன் வளர்ந்து ஆளாகறதுக்குள்ள அவனோட எதிர்காலத்துக்கு என்ன செய்யணுமோ... எல்லாம் செஞ்சுட மாட்டேனா என்ன?''

''அதுக்குத்தான் சிங்கப்பூர் போற திட்டம் இருக்குன்னு சொன்னீங்க. ஆனா நீங்க கிளம்பற மாதிரியே தெரியலியே?''

''அதுக்குரிய வேலைகள் எல்லாம் நடந்துக்கிட்டுதாம்மா இருக்கு. அது லேஸான விஷயம் இல்லை. ஏகப்பட்ட பணம் புரட்டணும். சுதா அந்த வேலையாத்தான் அலைஞ்சுக் கிட்டிருக்கான். சும்மா சும்மா அதைப் பத்தி பேசி நச்சு பண்ணாதன்னு எத்தனை தடவை சொல்றது உனக்கு? என் நிலைமையை புரிஞ்சுக்க. என்னை நம்பு...''

''நம்பித்தானேங்க காதலிச்சேன்... கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டேன்... வசதியா வாழணும்னு நினைக்கறது தப்பா?''

''தப்புன்னு நான் சொல்லலை. 'கொஞ்சம் பொறுமையா இரு'ன்னுதான் சொல்றேன்.''

''நான் பொறுமையா இருந்துருவேன். ஆனா... கேக்கறவங்களுக்கு பதில் சொல்ல முடியலை. ஏன் இன்னும் உன்னோட புருஷன் சிங்கப்பூருக்கு கிளம்பலைன்னு எங்க அப்பா, அண்ணனுக எல்லாரும் கேக்றாங்க. அது மட்டும் இல்லைங்க. நீங்க ஏதோ தப்பான வழியில பணம் சம்பாதிக்கறதா எங்க அப்பாகிட்ட யாரோ சொல்லி இருக்காங்க...''

இதைக் கேட்ட வெங்கட் அதிர்ச்சி அடைந்தான்.

''நான் எந்த தப்பும் பண்ணலை. என் மேல பொறாமைப்பட்டு, யாரோ ஏதோ கதை கட்டி விட்டிருக்காங்க.''

''மத்தவங்க நம்மளைப் பார்த்து பொறாமை படற அளவுக்கா நாம வாழ்ந்துக் கிட்டிருக்கோம்? என்னமோ குடி இருக்க பெரிய பங்களா, ஆளாளுக்கு ஒரு கார், வெளிநாட்டு பயணம்ன்னு நாம வாழற மாதிரியும் அதைப் பார்த்து அடுத்தவங்க பொறாமை படற மாதிரியும்ல பேசறீங்க? வேடிக்கையாத்தான் இருக்கு. நீங்க நிறைய சம்பாதிக்காட்டாலும் பரவாயில்லைங்க. நேர்மையான வழியில மட்டும் சம்பாதிங்க. பணம்... பணம்ன்னு நான் பறக்கறதுனால நீங்க தவறான வழிகள்ல ஈடுபட்டு, சிக்கல்ல மாட்டிக்கக் கூடாது. சராசரி பெண்களுக்குரிய துணிமணி, நகை நட்டுங்கன்னுதான் ஆசைப்பட்டேன். ஏதோ கொஞ்சம் நாக்குக்கு அடிமையாகி ஹோட்டல் சாப்பாடுக்கு ஆசைப்படறேன். இனிமேல் என்னை நான் கட்டுப்படுத்திக்கறேன்....''

வெங்கட் குறுக்கிட்டான்.

''என்ன நீ! நான் நேர்மை தவறி இழிவான தொழில் செய்றவன்னே முடிவு பண்ணிட்ட மாதிரில்ல பேசற?...''

''இழிவானங்கற வார்த்தையே என்னோட வாய்ல இருந்து வரலை. கண்ணால காண்பதும் பொய். காதால கேக்கறதும் பொய். தீர விசாரிக்கறது மட்டும்தான் உண்மைன்னு சொல்லுவாங்க. எங்க அப்பா சொன்னார்ங்கறதுக்காக, அதை அப்பிடியே நம்பி, உங்க கூட சண்டை போடறேனா? என்ன, ஏதுன்னுதானே விசாரிக்கறேன்? உங்களுக்கு ஒரு பாதிப்புன்னா... அது என்னையும், நம்ப மகன் ஆதித்யாவையும் சேர்த்துதானே பாதிக்கும்...?''

அருணாவின் பேச்சில் இருந்த உண்மைகளும், நியாயங்களும் வெங்கட்டின் மனதை சுட்டெரித்தன.

'தன்னுடைய இளவயது ஆசைகளைக்கூட தியாகம் செய்கிற அளவுக்கு இவ்ளவு நல்ல பொண்ணா இருக்காளே... இவளை புரிஞ்சுக்க எனக்கு இத்தனை நாளாயிடுச்சா?!'... வெங்கட்டின் மனதிற்குள் ரகஸியமாய் நினைவலைகள் புரண்டன.

''என்னங்க? நான் பேசிக்கிட்டே இருக்கேன். நீங்க பாட்டுக்கு எதையோ யோசிச்சுக்கிட்டிருக்கீங்க?...'' அருணாவின் குரல் கேட்டு தன்னை சுதாரித்துக் கொண்டான் வெங்கட்.

''நாம நல்லபடியா வாழலாம் அருணா. நீ கவலைப்படாதே'' என்று ஆறுதலாக அவன் பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது, ஹோம் வெர்க் முடித்துவிட்ட ஆதித்யா, வெங்கட்டின் முதுகின் மீது தொற்றிக் கொண்டான். ஆதித்யாவுடன் விளையாட ஆரம்பித்தான் வெங்கட்.