Lekha Books

மறுநாள். அபிலாஷ், ரிக்கார்டிங் ஸ்டூடியோவிற்கு போனபிறகு, மன அமைதி நாடி கோயிலுக்கும் போகலாம் என்று கிளம்பிக் கொண்டிருந்தாள் சரிதா.

அவளது அறைக் கதவை வத்சலாம்மா நாசூக்காய் தட்டியபடியே குரல் கொடுத்தாள்.

"உள்ளே வாங்க வத்சலாம்மா. என்ன விஷயம்?"

அறையினுள் சென்றாள் வத்சலாம்மா.

"யாரோ ஒரு பொண்ணு வந்திருக்காங்கம்மா ஐய்யாவைத் தேடி..."

சரிதாவின் மனதில் இடி இறங்கியது போல் இருந்தது.

"என்ன? பொண்ணா? ஐய்யாவைத் தேடியா?" அவளையும் மீறி வெளிப்பட்டுவிட்ட அதிர்ச்சியை அதிகமாக வெளியிட்டு விடாமல் கேட்டாள் சரிதா.

"ஆமாம்மா. பேர் வித்யாவாம். பாட்டு பாடற பொண்ணாம்..."

தலை கிறுகிறுத்தது சரிதாவிற்கு. "சரி... வத்சலாம்மா, நீங்க சமையலை கவனிங்க. நான் போய் பார்க்கறேன்..."

பேசி முடிப்பதற்குள் ஏ.ஸி.யின் குளிர்ச்சியிலும் வியர்த்தது சரிதாவிற்கு.

"என்னம்மா?... என்ன ஆச்சு? ஏன் இப்பிடி வியர்த்து கொட்டுது?''

"அது... அது... ஒண்ணுமில்ல வத்சலாம்மா. நீங்க போங்க. நான் போய் வந்திருக்கறது யார்ன்னு பார்த்துக்கறேன்..."

"சரிங்கம்மா." வத்சலாம்மா, அறைக்குள்ளிருந்து வெளியேறினார்.

அதன் பின் ஹாலுக்கு வந்த சரிதா, அங்கே ஒரு இளம் பெண் இருப்பதைப் பார்த்தாள்.

ஒல்லியான உடல்வாகுடன், மாநிறமாக காணப்பட்ட அந்தப் பெண்ணின் முகம் மிக அழகாக இல்லாவிட்டாலும், வசீகரமாக இருந்தது.

'இவ எதுக்காக இங்கே வந்திருக்கா?! அதுவும் அபிலாஷைப் பார்க்கறதுக்காக வீட்டுக்கு வந்திருக்கா...!'

எண்ணங்கள் இதயத்தில் அசை போட, சரிதாவின் வாயிலிருந்து வார்த்தைகள் வெளிப்பட்டன.

"நீ யார்? எதுக்காக என் கணவர் அபிலாஷை பார்க்க வந்திருக்க?''

''அபிலாஷ் ஸார் இசை அமைச்ச நிறைய பாடல்கள்ல்ல கோரஸ் பாடி இருக்கேன் மேடம். என் பேரு வித்யா."

"அவர்ட்ட எத்தனையோ பொண்ணுக கோரஸ் பாடறாங்க..."

"அ... அ... அது வந்து மேடம்... எங்க குடும்பம் ஏழ்மைப்பட்ட குடும்பம். நான் கோரஸ் பாடறதுல வர்ற வருமானத்துலதான் நாங்க நாலு பேர் வாழணும். என்னோட கஷ்டம் தெரிஞ்சுக்கிட்ட அபிலாஷ் ஸார், கோரஸ் பாடினதுக்கு ப்ரொட்யூஸர் குடுத்த தொகைக்கு மேல எனக்கு ரெண்டாயிரம் ரூபா குடுத்து உதவினார்."

"இப்ப என்ன அதுக்கு?" தன் புகைச்சலை வெளிப்படுத்திய வார்த்தைகள் வித்யாவை மனதை நோக வைத்தது.

அவளது முகம் மாறியது. இருந்தாலும் சமாளித்துக் கொண்டு சகஜமாக பேசும் பாவனையில் பேச ஆரம்பித்தாள்.

"மேடம்... அபிலாஷ் ஸார் பணம் குடுத்த நேரம் நல்ல நேரம் மேடம். எனக்கு ஒரு நிரந்தரமான வேலை கிடைச்சிருக்கு மேடம். அதுவும் நான் தவம் இருந்து காத்து கிடந்த கவர்மென்ட் வேலை. அபிலாஷ் ஸார் குடுத்த பணத்தை லஞ்சம் கொடுத்துதான் அந்த வேலை கிடைச்சுது மேடம்."

"கிடைச்சுருச்சுல்ல. வேலையைப் போய் பார்க்க வேண்டியதுதானே? வேலை மெனக்கெட்டுப் போய் இங்கே வருவானேன்? கஷ்டப்பட்டியேன்னு உதவி செஞ்சா... இப்பிடி வீடு வரைக்குமா வர்றது?"

இதைக் கேட்ட வித்யா மேலும் அவமானப்பட்டாள். முட்டிக் கொண்டு வந்த அழுகையை அடக்கினாள். துளிர்த்த கண்ணீர் முத்துக்கள் உருண்டு விழுந்து விடாமல் கண்களுக்குள்ளேயே தேக்கிக் கொள்வதற்கு மிகவும் சிரமப்பட்டாள்.

"கவர்மென்ட் வேலை கிடைச்சுட்டா... திருப்பதிக்கு வர்றதா வேண்டி இருந்தேன் மேடம். திருப்பதிக்கு போய்ட்டும் வந்துட்டேன். ஸாருக்கு நன்றி சொல்லிட்டு திருப்பதி லட்டு குடுக்கலாம்னுதான் மேடம் வந்தேன்" என்று கூறிய வித்யா, திருப்பதி லட்டு இருந்த சிறிய பாலித்தீன் கவரை சரிதாவிடம் கொடுத்தாள்.

ஏனோதானோவென்று லட்டை வாங்கிக் கொண்ட சரிதா. அதிக கோபம் அடைந்தாள்.

"நீ திருப்பதி போய்ட்டு வந்து என்னை மொட்டையாக்கிடாதே..." சுடு சொற்களால் வித்யாவின் இதயத்தை எரித்தாள் சரிதா. சரிதாவின் அனல் வீசும் வார்த்தைகளைக் கேட்ட வித்யா அதிர்ச்சியில் அலறினாள்.

"மேடம்..."

"இப்பிடி குரலை உயர்த்தினா? உன்னோட பாட்டை ரிக்கார்டிங் ஸ்டூடியோவோட நிறுத்திக்கணும். இங்க வந்து புகழ் பாடற வேலையெல்லாம் வச்சுக்காதே..."

அதற்கு மேல் அங்கு நிற்க முடியாத வித்யா, அழுது கொண்டே வெளியேறினாள்.

"அம்மா..." சரிதாவை, வத்சலாம்மா கூப்பிட்டாள்.

"என்ன வத்சலாம்மா..?"

"உங்ககிட்ட ஒரு விஷயம் பேசணும்மா."

"என்ன விஷயம்? சொல்லுங்க..."

"நீங்க தப்பா நினைக்கலைன்னா..."

"தப்பா நினைக்கற மாதிரி நீங்க எதுவும் சொல்ல மாட்டிங்களே..."

சில வினாடிகள், தயக்கமாக நின்றிருந்தாள் வத்சலாம்மா.

"எதுவா இருந்தாலும் தயங்காம சொல்லுங்க வத்சலாம்மா..."

"அது... அது... வந்தும்மா... உங்களுக்கு முகத்துக்கு... கை, காலுக்கெல்லாம் பாலீஷ் போடறதுக்கு ஒரு பொண்ணு வர்றாளே... அதாம்மா... பேர் கூட பாவனா..."

"ஆமா. அவளுக்கென்ன..."

"அவளுக்கு ஒண்ணும் இல்லைம்மா. அவளால உங்களுக்கு எதுவும் ஆகிடக் கூடாது... அவளை உங்க ரூம் வரைக்கும் உள்ளே அனுமதிக்கறது அவ்வளவு சரி இல்லைன்னு எனக்கு தோணுதும்மா..."

"சச்ச... அவ நல்ல பொண்ணு வத்சலாம்மா. லட்ச ரூபா பணக்கட்டை வச்சிருந்தா கூட பணம் வச்ச இடத்துல வச்சபடியே இருக்கும். இந்தக் காலத்துல அப்பிடி ஒரு நம்பிக்கையான பொண்ணை பார்க்கவே முடியாது..."

"காலம் கெட்டுக் கெடக்கும்மா. பார்த்து ஜாக்கிரதையா இருந்துக்கோங்க. தினமும் பேப்பர்லயும், டி.வி.லயும் என்னென்னமோ செய்திகள் வருது. அந்த பயத்துலதான்மா சொல்றேன். உங்களுக்கு தெரியாதது இல்லை. தாயா, பொண்ணா பழகறோம். அந்த உரிமையில, என் மனசுல பட்டதை சொன்னேன்மா..."

"நீங்க என் மேல உள்ள அன்பிலயும் அக்கறையிலயும்தான் சொல்றீங்கன்னு எனக்கு புரியுது வத்சலாம்மா. ஆனா அந்த பாவனா ரொம்ப நல்லவ. நம்பிக்கையானவ. கஷ்டப்படற குடும்பத்துல இருந்து வர்றா... பரிதாபமா இருக்கு. அதுக்காக என்னால முடிஞ்ச உதவியை நான் செய்யறேன்..."

"தர்மம் செய்றதை விட, தர்மம் செய்றதை தடுக்கிறது பெரிய பாவம்மா. அவளுக்கு உதவி செய்யறதை நான் தடுக்கலை. உங்களுக்கு அவ மேல நம்பிக்கை இருந்தா சரிதான். முன் எச்சரிக்கையா சொல்லிடலாமேன்னு செல்லி வச்சேன். தப்பா எடுத்துக்காதீங்க."

"நீங்க சொன்னதுலயும் எந்த தப்பும் இல்லை. அந்தப் பொண்ணு பாவனாவும் தப்பானவ இல்லை."

"சரிங்கம்மா" என்ற வத்சலாம்மா, அங்கிருந்து நகர்ந்தார்.