Lekha Books

“கடவுளுக்கு நன்றி. இனி நாம் திரும்பிச் செல்வோம்!''

அவன் அங்கிருந்து கிளம்பியாக வேண்டும். மூன்றாவது நாள் அவர்கள் புறப்பட்டார்கள். சுமை தூக்குபவர்களுடன் ராமச்சந்திரன் நடந்து வந்து சேரவில்லை. அதனால், வேறொருவனுடன் அவளை முன் கூட்டியே அனுப்பி வைப்பது என்று முடிவெடுத்தார்கள்.

அவன் புறப்பட்டபோது, கிராமம் முழுவதும் புறப்படும் இடத்திற்கு வந்து சேர்ந்திருந்தது. உரத்த குரலில் அழுத மகளை கையில் பிடித்தவாறு கிராமத்தின் தலைவனும் அவனுடைய மனைவியும் அவர்களுக்கு முன்னால் பதைபதைப்புடன் நின்று கொண்டிருந்தார்கள்.

கேப்டனும் நண்பர்களும் ஆச்சரியத்துடன் விழித்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார்கள்.

அவன் புறப்பட்டு விட்டான். அவன் போகப் போகிறான்.

அவள் வாய் விட்டு உரத்த குரலில் கூப்பாடு போட்டு, தன் பெற்றோர்களின் பிடியில் இருந்து விலகி தரையில் விழுந்து உருண்டு, தலையில் அடித்துக் கொண்டிருந்தாள். ராமச்சந்திரன் கண்களை அகல விழித்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான். என்ன செய்ய வேண்டும்? என்ன கூற வேண்டும்?

“பின்னீ...'' அவன் அழைத்தான். மார்பு அடைத்து விட்டிருந்தது.

“சலே ஜாவ் ஓ'' கேப்டன் உரத்த குரலில் கத்தினார்.

“நான் புறப்படட்டுமா?''

அவனால் நடக்க முடியாது.

அப்போது அவள் தரையிலிருந்து ஒரு பிடி மண்ணை எடுத்துக் கொண்டு அவனுக்கு அருகில் ஓடிச் சென்று, அவனுக்கு நேர் எதிரில் நின்றாள். அவள் அழவில்லை. அவளுடைய கருப்பு நிறக் கூந்தல் நெற்றியிலும் கன்னத்திலும் கண்ணீருடன் ஒட்டிக் கிடந்தது. கண்ணீர் நிறைந்திருந்த அவளுடைய நீல நிறக் கண்களையே அவன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அந்தக் கண்களில் எரிந்து கொண்டிருந்த காதலின் பிரகாசமான கொழுந்து அவனை சுட்டெரித்துக் கொண்டிருந்தது.

நடுங்கிக் கொண்டிருந்த கைகளுடன் அவள் நீட்டிய மண்ணை அவன் தன்னுடைய கைகளில் வாங்கினான். அதற்குப் பிறகும் அவள் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள். அவன் அந்தப் பார்வையின் ஆழமான அர்த்தத்தைப் புரிந்து கொண்டதும், ஒருபிடி மண்ணை எடுத்து வாய்க்குள் போட்டான். உப்பின் ருசி நாக்கில் பட்டதும், அதிர்ச்சியடைந்து விட்டான். அது அவளுடைய கண்ணீரின் ருசி!

தொடர்ந்து அவன் முன்னோக்கி காலடியை எடுத்து வைத்தபோது, அமைதியாக கண்ணீரைச் சிந்திக் கொண்டிருந்த அவளுடைய வயதான பெற்றோர்கள் அவளைப் பிடித்து இழுத்தார்கள். அவள் முரண்டு பிடித்து ஓட முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

என் அன்னையே! அவன் முன்னோக்கி நடந்தான். வழியெங்கும் அவனுக்கு அவளுடைய அழுகைச் சத்தம் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தது. அடுத்த தங்குமிடத்தில் தூங்குவதற்காகப்படுத்தபோது, அவன் அவளைப் பற்றி நினைத்துப் பார்த்தான். நிமிடங்கள் நகர்ந்து கொண்டிருந்தன. பொழுது புலரும் நேரத்தில் அவன் கனவு கண்டான். அவள் அவனுடைய கட்டிலில் தலையைக் குனிந்து கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கிறாள். திடீரென்று இதயம் துடித்தது. அவன் உடனடியாக எழுந்து அவளைக் கட்டிப் பிடிப்பதற்காகக் கைகளை நீட்டினான். அவளுடைய உருவம் ஒரு கோட்டைப் போல சிறிதாகி, வெட்ட வெளியில் கரைந்து போவதை அவன் பார்த்தான்.

“நான் ஒரு ஆவி'' அவளுடைய கிளிக்குரல் கேட்டது.

ஓ!

இடது பக்க நெஞ்சு வெடித்து விட்டதைப்போல தினமும் கண்களை மூடி விட்டால், இதே கனவைக் கண்டு கொண்டிருந்தான்.

நீங்கள் ராமச்சந்திரனைப் போய் பார்க்கலாம். எப்போதும் அமைதியாக உட்கார்ந்து கொண்டு ஓவியம் வரைந்து கொண்டிருப்பான். வட கிழக்கு எல்லைப் பகுதிகளுக்குச் சென்ற ராணுவப் பிரிவின் அனுபவங்களை அவன் தன்னுடைய ஓவியங்களிலும் வண்ணங்களிலும் வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறான். வாழ்க்கையில் அவனுக்கு இனி வேறு எந்த ஆசையும் இல்லை. அதனால் எப்போதும் வரைந்து கொண்டிருக்கிறான். அதற்கான அர்த்தம் என்ன என்பதை ராமச்சந்திரன் உடனடியாகக் கூற மாட்டான். கேட்டுப் பாருங்கள்... அவன் விழித்துக் கொண்டுபார்ப்பான். அவனுடைய கண்கள் நிறைவதை நீங்கள் பார்க்கலாம். பிறகு, மேஜையைத் திறந்து, ஒரு பொருளை எடுத்துக் காட்டுவான். நீங்கள் சற்று பாருங்கள். காய்ந்த மண் அது!

இந்த பூமி இருக்கும் காலம் வரை அவர்கள் ஒன்றாகி விட்டவர்கள். மரணத்தைத் தழுவி மண்ணுடன் சேர்ந்த பிறகும், அவன் அவளுக்குச் சொந்தமானவன்தான்!