Lekha Books

குடும்பத்தின் ஆட்சிப் பொறுப்பு தன் கையில் வந்துசேரும்போது, அவற்றிற்கெல்லாம் ஒரு பரிகாரம் உண்டாக்கலாம் என்று அந்தச் சமயத்தில் அவர் தன் மனதிற்குள் சபதம் செய்து வைத்திருந்தார்.

அந்தப் பகுதியைச் சேர்ந்த தொழிலாளர்களில் பெரும்பாலானவர்களாக இருக்கும் இளைஞர்களின் நம்பிக்கைக்குரிய தோழராகவும், மதிப்பிற்குரிய நாயகராகவும் இருந்த மாதவமேனன், பல சந்தர்ப்பங்களில் தன் மாமாவுடன் போராட வேண்டியதிருந்தது. சுயநலப் போக்கும், சர்வாதிகார குணமும் அதிகமாகி இறுகிப் போயிருந்த மனதுடன், சமத்துவவாதமும், இனிய எண்ணங்கள் கொண்ட வாலிபப் பருவமும் தைரியமாகப் போரிட்டன. ஆனால், மாதவமேனனின் அமைதியான மிடுக்குத் தனங்களும், முழுமையான செயல் அர்ப்பணிப்பும், அன்பு கலந்த செயல்களும் நிறைந்த பலமான வாதங்களால், பெரியவரின் மனதை மாற்றுவதற்கு சிறிதுகூட முடியவில்லை. வழக்கமான அவருடைய போக்கில், அவை அனைத்தும் அடித்து வீசி எறியப்பட்டன. இறுதியில் மருமகன் ஒரு தனி காங்கிரஸ்காரராக ஆனதைத் தொடர்ந்து, கிழவரின் கோபம் அடக்க முடியாத அளவிற்கு ஆகிவிட்டது. ‘பையன் தொலைஞ்சு நாசமாப் போயிட்டான்' என்று பெரியவர் வெறுப்புடன் தீர்மானித்து விட்டார். ஆனால், அந்த வருடத்திலேயே மாதவமேனன் மேற்படிப்பிற்காக சென்னைக்குச் செல்ல வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானது.

அவர் பி.ஏ. தேர்வில் வெற்றி பெற்றார். பி.எல். வகுப்பில் படித்துக் கொண்டிருந்தபோதுதான் சட்டமறுப்பு இயக்கம் உண்டானது. மாதவமேனன் தன் படிப்பை நிறுத்திவிட்டு, சட்டத்தை மீறி, சிறைத் தண்டனை பெற்றார்.

இட்டிராரிஸ்ஸ மேனன் மரணத்தைத் தழுவும்போது, தன் மருமகனை ஒருமுறை பார்ப்பதற்குக்கூட முடியாமல் போய்விட்டது. மாதவமேனன் அப்போது பல்லாரி சிறையில் ஒன்றரை வருட கடுங்காவல் தண்டனையை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தார்.

சிறைத் தண்டனை முடிந்தவுடன், படிப்பைத் தொடரவேண்டும் என்று விருப்பப்படாமல், அவர் தன்னுடைய சொந்த கிராமத்திற்கு திரும்பி வந்தார். ‘அம்பலப்புள்ளி' குடும்பத்தின் தலைமைப் பதவியை ஏற்றுக்கொண்டார். குடும்பத்துடனேயே நிரந்தரமாக இருக்க ஆரம்பித்தார்.

வெகுசீக்கிரமே அவருடைய திருமணமும் நடைபெற்றது. மாமா இறப்பதற்கு முன்னால், மாதவமேனன் சென்னையில் படித்துக்கொண்டிருந்த காலத்திலேயே, அவருடைய திருமண நிச்சயதார்த்தம் நடைபெற்று முடிந்துவிட்டது. இட்டிராரிஸ்ஸ மேனனின் ஒரு மிக நெருங்கிய நண்பரும், இன்னொரு குடும்பத்தின் தலைமைப் பொறுப்பில் இருந்தவருமான சங்கரமேனனின் மகள் தேவகியம்மாதான் மணமகள்.

4

மாதவமேனன் குடும்பத்தின் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்ட பிறகு, ‘அம்பலப்புள்ளி' குடும்பத்திலும், அவருடைய அதிகாரத்திற்குப்பட்ட எல்லா இடங்களிலும் அவர் ஏற்படுத்திய மாற்றங்கள் பலரையும் ஆச்சரியப்பட வைக்கக் கூடியனவாக இருந்தன. அவர் அந்தப் பகுதியை ஒரு சிறிய ரஷ்யாவாக மாற்றினார். எழுதப்படாத ஏதோ ஒரு அரக்கத்தனமான சட்டத்தால், பிறப்பிலிருந்தே கொடுமைகளை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தவர்களும், வாசற்படி வரை மட்டுமே வருவதற்கான உரிமை தரப்பட்டிருந்த தாழ்ந்த ஜாதி மக்கள் என்று கூறப்பட்டுக் கொண்டிருந்த அடிமைகளுக்கு, எந்தவொரு நிபந்தனையும் விதிக்காமலேயே சுதந்திரம் அளித்தார். வயலில் வேலை செய்வதென்பது பட்டினி கிடக்கும் நிலைமையைப் போக்குவதற்காக மட்டுமல்ல; அது பணம் சம்பாதிப்பதற்கான ஒரு தொழிலும்கூட என்ற நிலையை அவர் உண்டாக்கினார். பொதுவாகவே தன்னுடைய விருப்பப்படி பல நிலங்களையும் விவசாயம் செய்வதற்காக விவசாயிகளுக்கு விட்டுக் கொடுத்து ‘கூட்டுறவு விவசாயம்' என்ற ஒரு வழக்கத்தை உண்டாக்கி, அதில் என்ன லாபம் கிடைக்கிறது என்பதை அவர்களுக்கு கற்றுத் தரவும் செய்தார். கோழிக் கூடுகளைப்போல இருந்த விவசாயிகளின் குடிசைகளை இடித்துத் தள்ளி, வெளிச்சமும் காற்றும் நுழையக்கூடிய விசாலமான வீடுகளைக் கட்டுவதற்கு அவர்களுக்கு பண உதவி செய்தார். நவீன முறையில் விவசாயம் செய்வதற்கு சொல்லிக் கொடுத்து சுதந்திரமான மன நிலையும், சம உணர்வும், நினைத்துப் பார்க்க முடியாத ஒரு தன்னம்பிக்கை உணர்வும், நிம்மதியும் அவர்களிடம் ஏற்படும்படி செய்தார். வாழ்வின் இனிய பக்கத்தை அவர்கள் அனுபவிக்க ஆரம்பித்தார்கள். மனிதர்களுக்கு பிறக்கும் போதிலிருந்தே சில உரிமைகள் இருக்கின்றன என்ற விஷயம் அவர்களுக்குப் புரிய ஆரம்பித்தது. அதற்கு மேல் என்ன? ஒரு புதிய உலகத்திற்குள் நுழைந்திருப்பதைப்போல அவர்கள் உணர்ந்தார்கள்.

எனினும், மூத்த தலைமுறையைச் சேர்ந்த சிலரிடம், திடீரென்று உண்டான இந்த மாற்றம் பொறாமைப்படத்தக்க ஒரு போதையை உண்டாக்கியது. அவர்களில் குறிப்பிட்டுக் கூறவேண்டிய நபர்- மாதவமேனனின் எதிர்கால மாமனார் சங்கரமேனன்.

சங்கரமேனன் ஒரு கட்டுப்பாடற்ற- போக்கிரி குணம் கொண்ட மனிதராக இருந்தார். அவர் மது, விபச்சாரம், அக்கிரமச் செயல்கள், கொலை செய்யக்கூட தயங்காத குணம்- ஆகிய அனைத்தும் நிறைந்தவராக இருந்தார். அவர் செய்யாத அக்கிரமச் செயல்களே இல்லை என்று கூறுவதுதான் சரியாக இருக்கும். இந்த தான்தோன்றித்தனமான செயல்களுக்கும், அநீதியான போக்குகளுக்கும் அவருடைய அதிகார நிலை ஒரு முகமூடியாக இருந்தது. போலீஸ் அதிகாரிகளின் அதிகாரம், அவருடைய பணத்திற்கு முன்னால் தலையை குனிந்துகொண்டு நின்றது. மறுநாள் விலங்குகள் மாட்டப்பட வேண்டிய தன் கைகளைக் கொண்டு எவ்வளவோ கொலைகளை அவர் செய்திருக்கிறார்.

இட்டிராரிஸ்ஸ மேனன் மரணமடைந்தபோது, ஒரு மிக நெருங்கிய நண்பர் தன்னை விட்டுப் போய்விட்டார் என்ற உணர்வு சங்கரமேனனுக்கு உண்டானது.

தன்னுடைய குடியான்களையும் வேலை செய்பவர்களையும் வெறும் புழு பூச்சிகள் என்பதைப்போல மட்டுமே அவர் நினைத்துக் கொண்டிருந்தார். அவர்களுக்கு கல்வி தேவையில்லை- முழங்கால் மூடும் அளவிற்குவேட்டி கட்டக்கூடாது- அந்த வேட்டியே சலவை செய்யப்பட்டிருக்கக் கூடாது- தலையை மறைக்க குடை பிடிக்கக்கூடாது- வித்தைகளைக் கற்றுக் கொள்ளக்கூடாது- இவைதாம் சங்கரமேனனின் கட்டளைகளாக இருந்தன. அவரின் கட்டளைகளை மீறி நடப்பவர்களுக்கு கிடைக்கக்கூடிய தண்டனை மிகவும் பயங்கரமானதாக இருந்தது. அதனால் ‘இரணியனின் நாட்டில் இரண்யாய நம' என்று கூறியதைப்போல, சங்கரமேனனின் அதிருப்திக்கு ஆளாகாமல் எல்லாரும் வாழ்க்கையை ஓட்டிக்கொண்டிருந்தனர். அந்தப் பகுதியிலிருந்த தாழ்ந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவர்களின் குழந்தைகளுக்கு பெயர்கள் வைக்க சங்கரமேனனின் அனுமதி வேண்டும் என்றொரு வழக்கம் இருந்தது. (பிள்ளைகளைப் பெற்றெடுப்பதற்கே தன்னுடைய அனுமதி வேண்டும் என்ற ஒரு புதிய விதியை நடைமுறைப்படுத்துவதற்கு அவர் சிந்தித்துக்கொண்டிருந்தார்).

குழந்தைகள் பிறந்தவுடன், அந்தத் தகவலை சங்கரமேனனுக்கு அறிவிக்க, அவர் சில மோசமான பெயர்களை அவர்களுக்கு வைத்துக் கொண்டிருந்தார். அதனால் அந்தப் பகுதியிலிருந்த சில சிறு குழந்தைகளுக்கு ‘மரக்கிளை', ‘கைக்கோட்டு', ‘சேறு', ‘அழுக்கு', ‘சேர' போன்ற சில பெயர்களும்; இங்கு எழுத முடியாத அளவிற்கு உள்ள வேறு சில பெயர்களும் சாதாரணமாகவே இருந்து வந்தன.

மாதவமேனனுக்கு தன் மாமனாரை மட்டுமல்ல; அவருடைய மகளான தன்னுடைய மனைவியையும் பிடிக்கவில்லை.