Lekha Books

மாதவமேனனின் எண்ணங்களையும், கொள்கைகளையும் புரிந்துகொண்டு செயல்படும் அளவிற்கான ஒரு மனநிலை தேவகியம்மாவிற்கு இருந்திருந்தால், ஒருவேளை அவளிடமிருந்த மீதி மோசமான விஷயங்களையெல்லாம் மறந்துவிட்டு, மாதவமேனன் அவள் மீது அன்பு வைத்திருப்பார். இன்னும் சொல்லப் போனால்- தேவகியம்மாவின் அழகோ, அவளிடமிருந்த அளவற்ற நகைகளோ, அவளுடைய தந்தையின் பணமோ, அவர் வகித்துக் கொண்டிருந்த பதவியோ- இவை எதுவுமே அவரைச் சிறிதும் கவரவில்லை. தேவகியம்மாவிற்கு படிப்பு என்பது இருந்தாலும், கண்ணில் பார்க்கும் தரம் தாழ்ந்த நாவல்களையும் காதல் கதைகளையும் மனப்பாடம் செய்வதில்தான் அவள் அதிக ஆர்வத்தைக் கொண்டிருந்தாள். பழமையான ரோம நாட்டின் அடிமைகள் கொடுமைகள் அனுபவிப்பதைப் பற்றிய கதைகளை அவள் எவ்வளவோ முறை திரும்பத் திரும்ப, மிகுந்த ஆர்வத்துடன் வாசித்திருக்கிறாள். மனதிற்குள் அன்பின் இடைவெளி இருப்பதை காலப்போக்கில் இருவருமே உணர ஆரம்பித்தார்கள். மாதவமேனன் ஏழைகள்மீது அன்பு செலுத்துவதிலும், அவர்களுக்கு உதவி செய்வதிலும் ஆனந்தம் அடைந்தார். தேவகியம்மா அவர்களை கிண்டல் பண்ணுவதிலும், அவர்களுக்கு தொந்தரவு தருவதிலும் சந்தோஷத்தை எதிர்பார்த்தாள். தன் கணவரின் அழகைப் பற்றியும், அவருடைய மிடுக்கான தோற்றத்தைப் பற்றியும், அவருக்கு மக்கள் மத்தியில் இருந்த செல்வாக்கு பற்றியும் தேவகியம்மாவிற்கு உயர்ந்த மதிப்பு இருந்தது. தன் தந்தையின் பண வசதியைப் பற்றியும், தன்னிடமிருந்த ஏராளமான நகைகளைப் பற்றியும் எல்லாரிடமும் பெருமையுடன் கூறிக்கொண்டிருப்பதற்கு மத்தியில், தன் கணவரின் இந்தப் பெருமைகளைப் பற்றியும் அவள் புகழ்ந்து கூறுவாள். அதே நேரத்தில்- வயலுக்குச் செல்லும்போது அவர் செய்யக்கூடிய ‘சிறு பிள்ளைகள் விளையாட்டைப்' பற்றி தேவகியம்மா பெரும்பாலும் வெறுப்பு கலந்த குரலில் கூறுவாள். மாதவமேனனின் பொறுமை குணம், அமைதியான போக்கு ஆகியவை காரணமாக அவர்களுக்கிடையே முதலில் பெரிய அளவில் பிரச்சினை எதுவும் உண்டாகவில்லை. காலப்போக்கில் மாதவமேனன் தேவகியம்மாவை ஒரு சாதாரண பெண் என்பதைப்போல ஒதுக்கி வைத்ததால், அவர்களுக்கிடையே அதற்குப் பிறகு எந்தவொரு சண்டையோ மோதலோ உண்டாகவில்லை. தேவகியம்மாவின் மாமா இல்லத்தில் நிலைமை மிகவும் மோசமாக இருந்ததால், அவள் நீண்ட காலம் தன் தந்தையின் வீட்டில்தான் இருந்தாள். திருமணம் நடந்த பிறகும், இந்த வழக்கத்தை அவள் மாற்றிக்கொள்ளவில்லை. வருடத்தில் எட்டு மாத காலம் அவள் சங்கரமேனனுடன்தான் இருந்தாள். அந்தச் சமயங்களில் மாதவமேனன் அவளைப் பார்ப்பதற்காக ஒருமுறைகூட அங்கு சென்றதில்லை. மாதவமேனனின் மனைவி பொறுப்பை விட்டெறியும்படி சங்கரமேனன் பல முறை கூறினாலும், தேவகியம்மா அதற்கு ஒத்துக் கொள்ளவேயில்லை.

மாதவமேனனின் வயலில் வேலை செய்தால், பணமும் வசதிகளும் அதிகரிக்கும் என்பதைப் புரிந்துகொண்டு, சங்கரமேனனின் சில பணியாட்கள் மாதவமேனனுக்குக் கீழே வேலை செய்வதற்காக வந்து சேர்ந்தார்கள். இந்த விஷயம் சங்கரமேனனை அளவற்ற கோபத்திற்கு ஆளாக்கியது. ‘அந்தநாய்களை எங்காவது பார்த்தால் அடித்துக் கொன்று விடுங்கள்' என்று அவர் தன்னுடைய பணியாட்களுக்கு கட்டளையும் பிறப்பித்தார்.

ஒரு சாயங்கால வேளையில் மாதவமேனன் தன்னுடைய வயலின் வழியாக நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார். மாலை நேரத்தில் மறைந்து கொண்டிருந்த சூரியனின் ஒளிக் கீற்றுகள் பரவியிருந்த விவசாய இடங்கள் மிகவும் அழகாகத் தோன்றின. வயலில் தாழ்ந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவர்கள் நாற்றுகளைப் பிரித்து நட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள். தலையில் துணிகளைக் கட்டிக்கொண்டு, முழங்கால் வரை இருந்த சேற்றுக்குள் இறங்கி நின்றுகொண்டு, குனிந்து நடும்போது அவர்கள் கூட்டமாக பாடிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

‘தச்சோளி நல்ல செல்லக்குழந்தை உதயணன்
தச்சோளி நல்ல செல்லக்குழந்தை உதயணன்'
என்று ஆரம்பிக்கும் அந்த பாட்டும், அது நீளமாக பாடப்பட்ட விதமும், அதில் உள்ளடக்கமாக இருந்த வீரத்தன்மையும், அந்த பாடலைப் பாடிக் கொண்டிருந்தவர்களின் சந்தோஷமும்- இவை அனைத்தும் மாதவமேனனை உணர்ச்சிவயப்படச் செய்தன. அவர்களுடைய தம்புரான் அருகில் வந்து நின்றதை அவர்களில் ஒரு ஆள் பார்த்தாலும், ஒரு புன்சிரிப்புடன் அவர் வந்திருக்கும் விஷயத்தை பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருப்பவனிடம் கண்களால் கூறியவாறு அவன் எந்தவிதமான பயமும் இல்லாமல் பாட்டைத் தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருப்பான். இப்படி எல்லாருமே தம்புரான் அங்கு வந்து நின்று கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தாலும், அவர்கள் முன்பு இருந்ததைவிட அதிகமான உற்சாகத்துடனும், புத்துணர்ச்சியுடனும் தங்களுடைய வேலைகளையும் பாட்டையும் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

அவர்களுக்கு மத்தியில் சேர்ந்துகொண்டு, அவர்களைப் போல சிறிது நேரம் வேலை செய்ய வேண்டும் என்ற அடக்க முடியாத ஆசை அப்போது மாதவமேனனுக்கு உண்டானது. அவர் தன்னுடைய சட்டையைக் கழற்ற முயன்றார். ஆனால், அப்போது சிறிதும் எதிர்பார்த்திராத ஒரு பயங்கர சம்பவம் நடைபெற்றது.

தாழ்ந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவர்களின் பாட்டு திடீரென்று நின்றது. அவர்கள் எல்லாரும் கைகளையும் வேலையையும் மறந்துவிட்டு, முன்னோக்கி அதிர்ச்சியுடன் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தார்கள்.

உடல் முழுவதும் ரத்தம் வழிய, உயிரைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு துடித்துக் கொண்டிருந்த ஒரு புலையன், மாதவமேனனின் கால்களில் வந்து விழுந்தான்.

சங்கரமேனனின் ஊரிலிருந்து மாதவமேனனின் வயலில் வேலை செய்வதற்காக, இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னால் புதிதாக வந்து சேர்ந்த ‘தனியன்' தான் அவன். சங்கரமேனனின் ஆட்கள் அவனை இரும்பு உலக்கையாலும், மரக் கொம்பாலும் அடித்து காயம் உண்டாக்கி விட்டிருந்தார்கள்.

மாதவமேனன் அவனைத் தாங்கிப் பிடித்து, அருகிலிருந்த ஒரு வீட்டிற்கு கொண்டு சென்றார். அவனுக்கு சிறிதுகூட சுய உணர்வு இல்லாமலிருந்தது. சில ஆரம்ப சிகிச்சைகள் செய்தபிறகு, அன்று இரவே அவனை ஒரு கட்டிலில் படுக்கச் செய்து, மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு சென்றார். ஆனால், அன்று இரவே அவன் அங்கு இறந்துவிட்டான்.

மாதவமேனன் தன்னுடைய மாமனாரின் செயல்களைப் பற்றி தீவிரமான சிந்தனையில் மூழ்கினார். தான் சிறிது குறிப்பால் உணர்த்தினால்கூட போதும். தன்னுடைய பகுதியில் இருப்பவர்கள் எல்லாரும் சங்கரமேனனின் சொத்துகளை நெருப்பிலிட்டுச் சாம்பலாக்கி விடுவார்கள் என்ற விஷயம் மாதவமேனனுக்கு உறுதியாகத் தெரியும். ஆனால், அந்த மாதிரி இரண்டு பக்கங்களிலும் இருக்கும் மக்களுக்கிடையே ஒரு போர் நடக்கும்பட்சம், அதனால் ஏற்கெனவே இருக்கும் பகை உணர்ச்சி அதிகரிக்குமே தவிர, மனதில் நினைக்கக்கூடிய அளவிற்கு நல்ல விளைவு கிடைக்காது என்பதை அவர் புரிந்து கொண்டார். எது எப்படி இருந்தாலும், இந்தக் கொடூரமான செயலுக்குக் காரணமாக இருந்தவர்களுக்கு ஒரு நல்ல பாடத்தைக் கற்றுத் தந்தே ஆகவேண்டும் என்று அவர் தெளிவாக முடிவு செய்தார்.

மறுநாள் காலையில் சங்கரமேனனின் ஊரில் கூட்டமாக போலீஸ்காரர்கள் வந்தவுடன், அங்கு இருப்பவர்கள் எல்லாரும் பதைபதைத்துப் போய் விட்டார்கள்.