Lekha Books

அந்த வெளிச்சத்தில் குடிசையின் ஒரு பகுதியை அவரால் நன்கு பார்க்க முடிந்தது. அந்தக் காட்சி அவருடைய இதயத்தை மரத்துப் போகச் செய்தது. தன்னைப் போலவே ஐம்புலன்களுடன் பிறந்திருக்கும் ஏழை உயிர்கள் வறுமையின் பிடியில் சிக்கி, தாங்கமுடியாத இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலைகளில் வாழ்க்கையை ஓட்ட முடிகிறதே என்பதை நினைத்து அவர் ஆச்சரியப்பட்டார். நான்கு பகுதிகளிலும் ஓலையால் மறைக்கப்பட்ட, காற்றும் வெளிச்சமும் பயந்து ஓடக்கூடிய ஒரு குடிசை! அவர்களுடைய அடுப்பும், படுத்திருக்கும் இடமும்... சில நேரங்களில்... கழிப்பிடமும் குடிசையின் அந்த ஒரே அறையில்தான். சீர் செய்யாத அந்தத் தரையில் இரண்டு, மூன்று நண்டு பொந்துகள் இருந்தன. கரையான் புற்று நிறைந்து, ஈர மண் காலில் ஒட்டக்கூடிய அந்தத் தரையில், ஒரு கிழிந்து போன பாயை விரித்து ஒரு பெண் படுத்திருக்கிறாள். உடுத்துவதற்கும், குளிப்பதற்கும், வேலை செய்வதற்கும், குளிரில் இரவு வேளையில் போர்த்திக் கொள்வதற்கும் அவளிடம் இருப்பது ஒரே ஒரு துணி.

சமையல் செய்வதற்கும், சாப்பிடுவதற்கும், குடிப்பதற்கும் எஞ்சியவற்றைப் பாதுகாத்து வைப்பதற்கும் அவளிடம் இருப்பது ஒரே ஒரு சட்டி! பிறப்பிலிருந்து மரணம் வரை இந்த விஷயத்தில் எந்தவொரு மாறுதலும் இல்லை. பகலிலிருந்து மாலை வரை வெளியே வயலில் தூசியிலும், சேற்றிலும்.... இரவு முழுவதும் குடிசையின் இருட்டிலும், குளிரிலும் உழன்று கொண்டிருக்கும் இந்த ஏழைகள் அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கும் துன்பங்களைப் பற்றி படித்தவர்களுக்கு என்ன தெரியும்? இங்கு பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் கஷ்டங்களுக்கெல்லாம் காரணகர்த்தாக்கள் யார்? என்ற ஒரு கேள்வியை மாதவமேனன் தனக்குள் கேட்டுக்கொண்டாலும், ‘முதலாளித்துவம், பிரபுவத்துவம்' என்ற சில சொற்கள் உடனடி பதில்களாக வந்தாலும், தற்போதைக்கு இந்த வகையான விஷயங்களில் மனதை ஈடுபடுத்தாமல், அவர் நோய்வாய்ப்பட்டிருக்கும் பெண்ணின் சரீரத்தில் இருந்த காயங்களில் கவனம் செலுத்த ஆரம்பித்தார்.

பெரிய அளவில் காயங்கள் எதுவும் வெளிப்படையாகத் தெரியவில்லை. எனினும், உள்ளே ஏதோ பெரிய அளவில் பாதிப்பு உண்டாகியிருக்கிறது என்பதை அவளுடைய அழுகையிலிருந்து புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. மாதவமேனன் அவளுடைய உடலைத் தடவியவாறு, ‘‘எங்கே வலிக்குது?'' என்று கேட்டார். மாதவமேனன் தன் கையால் தொட்டது, நெருப்பு படுவதைவிட தாங்கிக்கொள்ள முடியாததாக இருந்தது. பதிலெதுவும் கூறாமல், மாதவமேனனின் இரண்டு கைகளையும் பிடித்து அழுத்தி வைத்துக் கொண்டு, அவள் அவருடைய கால்களில் தலையை வைத்து மோத ஆரம்பித்தாள். அருகில் நின்றிருந்த அந்தச் சிறுமி ஒரு மூலையில் இருந்தவாறு குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதுகொண்டிருந்தாள். மொத்தத்தில் அந்த காட்சி இதயத்தைப் பிழியக்கூடியதாக இருந்தது.

மாதவமேனன் அந்த தாழ்ந்த ஜாதிப் பெண்ணை பலவற்றையும் கூறி தேற்றினார். அவளுடைய கணவன் எங்கே போயிருக்கிறான் என்று அவர் கேட்டார். தன் அன்னையின் உடல்வலிக்கு ஏதாவது மருந்து வாங்கிக்கொண்டு வருவதற்காக அவன் வெளியே சென்றிருக்கிறான் என்று அந்தச் சிறுமி அதற்கு பதிலாகக் கூறினாள்.

அவர் அந்தச் சிறுமியின் கையில் ஐந்து ரூபாயைக் கொடுத்தார். ‘‘நல்ல ஒரு வைத்தியரை கூட்டிட்டு வந்து சிகிச்சை செய்யுங்க. இன்னும் பணம் வேணும்னா என்னிடம் யாராவது ஒரு ஆளை அனுப்பிவச்சா போதும்'' என்று கூறிவிட்டு, அந்த தாழ்ந்த ஜாதிப் பெண்ணின் நன்றியை வெளிப்படுத்தும் வேதனை கலந்த வார்த்தைகளை இனியும் கேட்டுக்கொண்டு நின்றுகொண்டிருக்காமல், அவர் அங்கிருந்து வெளியேறி நடந்தார். ஓலையை எரிய வைத்து உண்டாக்கிய வெளிச்சத்தைக் காட்டியவாறு, பின்னால் அந்தச் சிறுமியும், முள்புதரைக் கடந்து வயலில் இறங்குவது வரை அவரைப் பின்பற்றி நடந்தாள். இதற்கிடையில் அவர்களுக்கிடையே இப்படி ஒரு உரையாடல் நடந்தது.

‘‘ நீ சேரயின் மகள், அப்படித்தானே?''

‘‘ஆமாம்......''

‘‘உன் பேர்?''

‘‘வெள்ளாயி...''

‘‘உனக்கு என்ன வயசு?''

‘‘பதினஞ்சு...''

‘‘நீ உன் அம்மாவை நல்ல முறையில பார்த்துக்கணும்; தெரியுதா? அப்படியென்றால் நான் உனக்கு ஒரு நல்ல ஜரிகை போட்ட முண்டு (வேட்டி) வாங்கித் தருவேன்.''

மாதவமேனன் அவளுடைய முகத்தையும் உடலையும் கூர்ந்து ஒருமுறை பார்த்தார்.

மாநிறத்தில், மெலிந்து காணப்பட்ட சரீரம்.... கழுத்தில் கொஞ்சம் பித்தளை வளையங்களும், வண்ணக் கற்களும், ‘முத்து'களும் சேர்த்துக் கட்டப்பட்டு தொங்கிக் கொண்டிருந்த மாலைகள் பெரும்பாலும் மார்புப் பகுதியை மறைத்துக் கொண்டிருந்தன.

ஜரிகை போடப்பட்ட முண்டைப் பற்றி காதில் விழுந்ததும், அந்த நீளமான நாசிக்குக் கீழே, வெண்மை நிறத்தில் வரிசையாக இருந்த கொஞ்சம் பற்களின் பிரகாசம் தெரிந்தது. அவள் கையிலிருந்த பந்தத்தை வாங்கிக்கொண்டு மாதவமேனன் வயலுக்குள் இறங்கினார்.

3

அந்தக் கிராமத்திலேயே மிகவும் புகழ்பெற்ற- எல்லாருக்கும் தெரிந்த ஒரு குடும்பம் ‘அம்பலப்புள்ளி.' சொத்து விஷயத்தில் அவர்களை மிஞ்சிச் செல்வதற்கு அங்கு யாருமில்லை. ஒரு நான்கு மைல் சுற்றளவில் கண்களில் தென்படும் பெரும்பாலான வயல்களும் வீடுகளும் மலைகளும் குளங்களும் நிலங்களும்- அனைத்தும் ‘அம்பலப்புள்ளி' குடும்பத்திற்குச் சொந்தமானவையே. அந்தப் பகுதியிலிருந்த மக்களில் பெரும்பாலானவர்கள் அம்பலப்புள்ளி குடும்பத்தை நம்பி, கூலி வேலை செய்பவர்களாகவோ, குடியானவர்களாகவோ இருப்பார்கள். அந்தக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பெரியவர்களுக்கு ஒரு ராஜபதவி கொடுக்கப்பட்டிருந்தது.

அந்தக் குடும்பத்தின் முந்தைய பெரியவராக இருந்த இட்டிராரிஸ்ஸ மேனன் மரணத்தைத் தழுவி மூன்று வருடங்களாகி விட்டன. அவர் மிகவும் கொடூரமான மனிதராகவும், மது அருந்தக்கூடியவராகவும், மக்களுக்கு துரோகம் இழைக்கக் கூடியவராகவும், சர்வாதிகார குணம் கொண்ட பணக்காரராகவும், ஒரு கடுமையான சுயநலவாதியாகவும் இருந்தார். அவர் செய்த கொடூரமான காரியங்களுக்கும், கொலைச் செயல்களுக்கும் அளவே இல்லை. நல்ல உடல் பலத்தையும், அழகான தோற்றத்தையும் கொண்டிருந்த அந்த தடிமனான மனிதர், ஆண்களுக்கு ஒரு எமனாகவும் பெண்களுக்கு ஒரு இராவணனாகவும் இருந்தார்.

ஆனால், அவருடைய மூத்த மருமகனாக மாதவமேனனின் மனம் அப்படிப்பட்டதாக இல்லை. இளம் வயதிலிருந்தே எல்லாருடைய அன்பையும், ஆதரவையும் பெற்றிருந்த அவர், வயது ஆக ஆக அவர்களுடைய நிம்மதிக்கும் நம்பிக்கைக்கும் உரிய மனிதராக ஆனார். தன் மாமாவிடமிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்ட கொள்கைகளையும் கருத்துகளையும் கொண்டிருந்த மாதவமேனனின் இரக்கம் எப்போதும் ஏழைகளின்மீதும், அக்கறை அவர்களுடைய வறுமையின் மீதும் ஆழமாக இருந்தது.. சிறுபிள்ளைப் பிராயத்திலிருந்தே வறுமையின் பிடியில் சிக்கிக் கிடக்கும் விவசாயிகளின் வசிப்பிடங்களுக்கும், அவர்கள் இருக்கும் சூழல்களுக்கும் போய்க்கொண்டிருந்த பழக்கம் இருந்ததால், அவர்களுடைய வாழ்க்கை முறைகளையும், வாழ்க்கையின் எல்லையையும், கஷ்டங்களையும் நேரில் தெரிந்துகொள்வதற்கு அவரால் முடிந்தது.