Lekha Books

‘‘மகளே, உனக்கு தங்கறதுக்கு வேற இடம் எதுவும் இல்லேன்னா இங்கேயே தங்கலாம். இங்கே நானும் என்னோட இளைய மகள் ஸரீனாவும் மட்டும்தான் இருக்கோம். அவளுக்கு உன் வயசுதான். அவளுக்கு நாவல் பழத்தைப் போல வயலட் நிறத்துல கண்கள் இருக்கு. இருந்தாலும், அவளுக்கு ஒரு புருஷனைக் கண்டுபிடிக்க இந்த கிழவனால முடியல. பெண் பிள்ளைகளோட நல்ல குணங்களோ, அழகோ இப்போ முக்கியம் இல்ல, மகளே. அவங்களோட அப்பன்மார்களோட சொத்தும் பணமும்தான் எல்லாருக்கும் பெரிசு.’’

வயதான மனிதன் அமானத்துல்லா ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டான்.

‘‘நான் வெளியே கொஞ்சம் போயிட்டு வரட்டுமா?’’ - அவள் சொன்னாள்: ‘‘ஒருவேளை, ராத்திரி தூங்கறதுக்கு நான் இங்கே வந்தாலும் வரலாம்.’’

‘‘கருணை வடிவமான அல்லா உனக்கு அருள் செய்யட்டும்.’’

நகரத்தில் மலைகளின் நிழல்கள் நீண்டு வருவதாகவும் பெரிதாகவும் இருந்தன. அகலம் குறைவான தெருக்களில் பத்தான்காரர்கள் நிறைந்து காணப்பட்டார்கள். அவர்களின் பெரிய உடம்பும், தனித்துத் தெரிந்த மூக்கும், அணிந்திருந்த ஆடைகளும் அவளுக்கு மிகவும் பிடித்தன. அந்த பத்தான்காரர்களுக்கு நடுவில் ஒரு  தூக்கத்தில் நடக்கும் பெண்ணைப் போல அவள் மெதுவாக நடந்தாள். பத்தான்காரர்களின் பருமனான கைகள் அவள்மீது பட்டன.

மலைகள் இருண்டன... நகரத்தில் பொன் உருகியதைப் போல இருந்த வெயில் மறைத்தது.

கடைகள் அடைக்கப்பட்டன. பாதைகள் ஆள் நடமாட்டம் இல்லாமல் ஆயின. டோங்காக்கள் காணாமற் போயின. தெரு விளக்கின் மஞ்சள் நிற வெளிச்சத்தில் ஆள் நடமாட்டமில்லாமல் வெறிச்சோடிப் போயிருந்த தெரு வழியாக அவள் நடந்தாள். பூக்கள், பழக்கள் ஆகியவற்றன் வாசனை அப்போதும் அங்கே போகாமல் தங்கியிருந்தது.

அன்று இரவு அவள் அமானத்துல்லாவின் மகன் ஸரீனாவிற்குப் பக்கத்தில் படுத்துறங்கினாள்.

மறுநாள் அவள் பத்தான்காரர்களின் நகரத்திடம் விடைபெற்றாள்.

அவனுக்கு ஜெய்ஸால்மரில் தபாலில் போடப்பட்ட ஒரு தபால் அட்டை வந்தது.

ஜெய்ஸால்மரில் குப்பை, கூளங்களுக்கு மத்தியில் குளிர்ந்துபோய் காணப்படும் ஒரு வாடகை அறையிலிருந்து அவள் எழுதி அனுப்பிய கடிதம் அது.

அவள் எழுதியிருந்தாள்: ‘என் விசா தீருவதற்கு இன்னும் இருபத்துநான்கு மணி நேரம் மட்டுமே இருக்கிறது. நாளை சூரியன் உதயமாகும் நேரத்தில் எனக்கு இந்த மண்ணில் இருக்க உரிமையில்லை என்ற நிலை இருக்கும். நான் இங்கு நாடு கடத்தப்பட்ட ஒரு பெண்ணாக நின்றிருப்பேன்.

எங்கு வேண்டுமென்றாலும் விஸ்வம்பர் ஸாஹ்னிமார்கள் இனியும் இருக்கத்தான் செய்வார்கள். ஆனால், அவர்களுக்கு முன்னால் ஆடையை அவிழ்த்துப்போட்டு விட்டு நிற்க இனிமேல் என்னால் முடியாது. எனக்குள் என்னவெல்லாமோ மாற்றங்கள் உண்டாகியிருக்கின்னன.

நான் உங்களுக்காகப் பிரார்த்திக்கிறேன்.

மரியா.

அவள் கங்கை நதிக்கு மேலே இருந்த பாலத்தில் நின்றுகொண்டு கீழே பார்த்தாள். வானமும் நீரும் இருண்டு காணப்பட்டன. மழை மேகங்கள் பாலத்திற்கு மேலே திரண்டு போய்க் கொண்டிருந்தன. மழை நீரில் நெருப்பு நிறத்திலுள்ள அவளுடைய தலைமுடி முகத்திலும் கழுத்திலும் ஒட்டியிருந்தன.

அவள் தோல் பையிலிருந்து தன்னுடைய பாஸ்போர்ட்டை வெளியில் எடுத்தாள். விழுந்து கொண்டிருந்த மழைத்துளிகள் பட்டு அதன் கறுத்த மேலட்டை ஈரமானது. இரும்புப் பாலத்தின் உயரமான தூண்களுக்கு நடுவில் கருமையான மேகங்கள் நகர்ந்து கொண்டிருந்தன.

அவள் பாஸ்போர்ட்டைப் பிரித்து அதைப் பார்த்தாள். அவள் பிறந்த நாளும் இடமும் அதில் குறிக்கப்பட்டிருந்தன. அவளுடைய ஒரு சிறு புகைப்படம் அதில் ஒட்டப்பட்டிருந்தது. அவள் பயணம் செய்தநாடுகளின் விசா முத்திரைகள் அதில் இருந்தன. உலகத்தின் அறியப்படாத நாடுகளுக்கான கதவுகள்... இந்த பாஸ்போர்ட்தான். அவளை இந்த நாட்டிற்குக் கொண்டு வந்தது.

அவள் மழை விழுந்து நனைந்த முத்திரையைப் பார்த்தாள். அவளுடைய விசா முடிந்துவிட்டது. தன்னுடைய நாட்டிற்குத் திரும்பிப் போவதற்காக விமான நிலையத்திற்குச் சென்றால், அங்கு வைத்தே அவள் கைது செய்யப்படுவாள்.

சில நாட்களிலேயே அவளுக்கு மிகவும் பிடித்துப் போய்விட்ட இந்த நாட்டில் அவளுக்கு இனிமேல் இடமில்லை. அவளால் நம்பமுடியவில்லை. உலகத்தைப் பிரித்து எல்லைகள் உண்டாக்கிய மனிதர்கள்மீது அவளுக்குக் கோபம் வந்தது. இந்த உலகம் எல்லைகள் இல்லாத ஒரே ஒரு நாடாக இருந்தால்... பாஸ்போர்ட்டும் விசாவும் இல்லாமலே இருந்தால்... அவள் அப்படியொரு நிலைக்காக ஆசைப்பட்டாள்.

அவள் நதியைப் பார்த்தவாறு அசையாமல் நின்றிருந்தாள். கலங்கிப் போய்க் கொண்டிருக்கும் நதியில் படகுகள் காணாமற் போயிருந்தன. பாலமும் வெறிச்சோடிப் போயிருந்தது. எப்போதாவது ஒரு கார் பாலத்தின் வழியே கடந்து போனது.

பாஸ்போர்ட்டும் விசாவும் இல்லாமலிருந்தால்...

அவள் முணுமுணுத்தாள்.

அவள் தன்னுடைய பாஸ்போர்ட்டை தூரத்தில் நீரில் வீசி எறிந்தாள். நதிக்கு மேலே ஒரு நிமிடம் அது அசையாமல் நின்றது. பிறகு ஒரு சுழலில் பட்டு அது திரும்ப ஆரம்பித்தது. சுழலின் ஓட்டத்திற்கேற்ப பாஸ்போர்ட்டும் சேர்ந்து நகர்ந்தது.

பிறகு சுழலிலிருந்து தனியே பிரிந்த அது நதியின் ஓட்டத்தோடு சேர்ந்து கிழக்குப் பக்கம் நோக்கி படுவேகமாக ஓடியது. இரும்பு பாலத்திற்குக் கீழே அது மறைந்தும் போனது.

அவளுக்கு இப்போது நிம்மதியாக இருந்தது. அவளுக்கு இனிமேல் நாடும், முகவரியும் இல்லை. அவள் சுதந்திரப் பறவையாகிவிட்டாள்.

தன்னையும் அறியாமல் மனதிற்குள் மகிழ்ச்சியைக் குறிக்கும் ஒரு இனிய கூட்டு இசை எழும்புவதை அவளால் உணர முடிந்தது.

பாலத்திற்கு மேலே அவள் நடந்தாள். கதக் நடனக் கலைஞர் குரு நாராயண்லாலின் கால் சலங்கைகள் அவளுக்குள் சப்தித்தன. உஸ்தாத் அக்தர்கானின் தபலா அவளுக்குள் ஒலித்தது. முத்கலின் சித்தாரும் கோவிந்த் மோகனன் சாரங்கியும் அவளுக்குள் ஒலித்தன. ஆனந்தம் பெருக்கெடுத்த அவள் கங்கைக்கரை வழியே நடந்தாள்.

அவளும் இசையும், மழையும் மட்டும்.

ஞாயிற்றுக்கிழமை அதிகாலையில் அவன் - புல்லாங்குழல் இசையைக் கேட்டவாறு படுத்திருந்தான். அவன் புதிதாக வாங்கிய குறுந்தட்டு அது. மணிக்கணக்காக அவன் அப்படியே படுத்திருந்தான்.

ஜன்னலுக்கு அப்பால் வெளிச்சம் படிப்படியாக அதிகரித்துக் கொண்டிருந்தது. வெறுமனே கடந்த அவனுடைய அறையின் சுவர்களுக்கு வெண்மை ஏறிக் கொண்டிருந்தது. அவன் தன் கைகளை தலைக்குப் பின்னால் சேர்த்து வைத்துக் கொண்டு கண்களைத் திறந்தவாறு படுத்திருந்தான். படுக்கையில் நேற்று இரவு அவன் படித்த புத்தகம் திறந்தபடி கவிழ்ந்து கிடந்தது.

‘‘மகனே, பவித்ரா...’’

புல்லாங்குழலின் இசையில் அவனுடைய தாயின் குரல்.

‘‘எப்பவும் இப்படியே தனியா இருக்கறதுன்றதுதான் உன் எண்ணமா? உனக்கு வயசு என்ன ஆச்சு?’’

‘‘எனக்கு இப்படியே இருக்கணும்ன்றதுதான் ஆசை.’’