Lekha Books

"கச்சேரி தொடங்கியாச்சு. உள்ளே இடமில்லே.."

"நான் ஒரு மூலையில நின்னுக்கிறேன்."

"மகளே, உள்ளே யாரெல்லாம் இருக்காங்கன்னு உனக்குத் தெரியுமா? நவாப்மார்கள், ராஜ்மாதாமார்கள், கலெக்டர்... இதுதவிர, உத்தரபிரதேசத்தின் ஒரு அமைச்சரும் இருக்கார். மகளே, இங்கிருந்து போறதுதான் உனக்கு நல்லது. உன்னைப் போல உள்ளவங்களுக்கு அல்ல இந்தக் கச்சேரி..."

காவலாளி கனிவான குரலில் சொன்னான். வியர்வையைத் துடைப்பதற்காக அவன் தொப்பியைக் கழற்றியபோது, தலை முழுவதும் நரைத்த ஒரு வயதான கிழவன் அவன் என்பதை அவள் தெரிந்து கொண்டாள்.

செயலற்ற நிலையில் நின்றிருந்த அவள் அரண்மனையின் வெளிச்சுவரில் காதுகளை வைத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள். அரண்மனைக்குள்ளிருந்து எங்கோ தூரத்தில் கேட்பதைப் போல ஷெனாய் இசை அவளுடைய காதுகளில் வந்து விழுந்தது. அவள் சுவரோடு தன்னை ஒட்டிக் கொண்டு நின்றிருந்தாள்.

வெறிச்சோடிப் போயிருந்த நதிக்கரையில் இருந்த ஆலமரத்திற்குக் கீழே சடைமுடியுடன் உட்கார்ந்திருந்த சன்னியாசிக்கு முன்னால் அமர்ந்து கொண்டு அவள் சொன்னாள்: "நான் இந்த நாட்டுக்கு வந்து இன்னைக்கோட ஒரு வருடம் முடியுது. அப்போ என் தலைமுடி பொன் நிறத்துல இருக்கும். என் தோள்ல தொங்கின தோல்பை நிறைய டாலர்கள் இருக்கும். நான் எல்லாத்தையும் இழந்துட்டேன். அதைப் பற்றி எனக்குக் கவலையே இல்ல. காரணம்- இந்த நாட்டுக்கு வந்த பிறகு விலை மதிப்புள்ள பலவற்றையும் நான் சம்பாதிச்சிருக்கேன்."

போலீஸ்காரர்கள் அவளைத் தேடிக் கொண்டிருந்தார்கள். எங்கே அவர்களிடம் பிடிபட்டு விடுவோமோ என்ற பயம் காரணமாக ஒரு இடத்திலும் நிரந்தரமாக நிற்காமல் அவள் தொடர்ந்து ஒரு இடம் விட்டு இன்னொரு இடத்திற்குப் போய்க் கொண்டேயிருந்தாள்.

"பிரபு, என்ன காரணத்தால் நான் இந்த நாட்டை இந்த அளவுக்கு விரும்புறேன்னு எனக்கே தெரியல. இங்கே இருக்குற அழுக்குகள்ல நான் புனிதத்தைப் பார்க்கிறேன். இங்கே இருக்கிற தரித்திரத்துல நான் செழிப்பைப் பார்க்கிறேன்..."

காசியில் அகலம் குறைவான ஒரு தெருவில் அதிகாலை நேரத்தில் அவள் கற்பழிக்கப்பட்டாள். நதிக்கரையில் பூஜை செய்வதற்காகப் போய்க் கொண்டிருந்த சன்னியாசிகள்தான் அப்படியொரு காரியத்தைச் செய்தார்கள். கமண்டலத்தில் இருந்த நீரையும் இலையில் இருந்த பூக்களையும் தரையில் வைத்துவிட்டு, அடைக்கப்பட்டிருந்த கடையின் திண்ணையில் தன்னை மறந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்த அந்த இளம் பெண்ணை பூசாரிகள் கூட்டமாகச் சேர்ந்து தங்களின் பலத்தை பயன்படுத்தி நாசமாக்கி விட்டார்கள்.

"பிரபு, எல்லாம் முடிஞ்சதும் அவர்கள் என் பக்கத்துல வந்து என் முகத்தைப் பார்த்துக்கிட்டு என்னைச் சுற்றி நின்னாங்க. அவங்க கண்கள்ல பரிதாப உணர்ச்சி இருந்துச்சு."

தளர்ந்து போய் தரையில் கிடந்த அவளை ஒரு கன்றுக்குட்டியை கொண்டு போவதைப் போல அவர்கள் நதியை நோக்கிக் கொண்டு சென்றார்கள். அவர்கள் அவளைப் புனித நதியில் மூழ்கச் செய்தார்கள். அவள் மீது கமண்டலத்திலிருந்த நீரைக் கொட்டினார்கள். அவளின் தலைமீது மலர்களைத் தூவினார்கள்... அவர்கள் அவளைப் புனிதமாக்கினார்கள்.

"அவர்களின் கண்கள்ல கங்கை அன்னையோட அன்பு, கடல் மாதிரி பெருகி நிற்கிறதை நான் பார்த்தேன்."

சன்னியாசிகள் காலியான கமண்டலங்களுடனும் இலைகளுடனும் அந்த இடத்தை விட்டு போகும் போது அவளைப் பார்த்துச் சொன்னார்கள்: "மகளே, கங்கை அன்னை பெயரால் நாங்கள் உன்னை ஆசீர்வதிக்கிறோம்-."

"அப்போ என் தலைமுடி போட்டிச் செல்லியோட வீனஸ்ஸோடது மாதிரி இருக்கும்..."

அவள் தன்னுடைய தலைமுடியை ஒட்ட வெட்டினாள். அதற்குச் சாயம் தேய்த்து கறுப்பாக்கினாள். தன்னைப் போலீஸ்காரர்கள் கண்டுபிடிக்காமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காகத்தான் அவள் இப்படியெல்லாம் செய்தாள்.

"பிரபு. இனிமேல் என் தோலோட நிறத்தையும் நான் மாற்றணும்னு நினைக்கிறேன். பனியைப் போல வெண்மையான இந்தத் தோல் எனக்கு ஒரு சாபம்னுதான் சொல்லணும். இந்த நிறத்தை மட்டும் மாத்திட்டா, என்னை யாருமே அடையாளம் கண்டுபிடிக்க முடியாது. அதுக்குப் பிறகு நிம்மதியா நான் ஒரு இடத்துல இருக்கலாம். நான் மரணத்தைத் தழுவுற நிமிடம் வரை..."

சடைமுடி வளர்ந்திருந்த சன்னியாசி கஞ்சா போதையிலிருந்து எழுந்து கண்களைத் திறந்தார்.

இளவேனிற்கால வெயில் தன்மீது பட நதிக்கரையில்அவள் ஆடைகள் எதுவும் இல்லாமல் நிர்வாணமாகக் கிடந்தாள். வெயில் பட்டுக் கறுத்துப் போன தன்னுடைய தோலுக்கு அதன் வெண்மை நிறம் இல்லாமற் போகட்டும் என்று அவள் மனதிற்குள் பிரார்த்தித்தாள்.

அப்படியே அவள் மணிக்கணக்கான நேரம் இளவேனிற்கால வெயிலில் கிடந்தாள். சூரியனின் வெம்மை பட்டு அவளுடைய உடலில் வெடிப்புகள் உண்டாயின. எனினும், அவள் எழவில்லை. ஒரு தவஞானியின் பிடிவாதத்துடன் அவள் தன் தவத்தைத் தொடர்ந்தாள்.

"எனக்கு முன்னாடி யாரு?" சிறிதாக வெட்டிய தலைமுடியும் சதைப்பிடிப்பான முகமும் சிவந்த உதடுகளும் உள்ள ரதி வியாஸ் கேட்டாள்.

"வினிதா பல்லா."

"அவள் இப்போ எங்கே?"

"தெரியாது."

தன்னுடைய வாழ்க்கையில் கடந்து வந்து ஒரு நிமிடம் தங்கி மீண்டும் கடந்து போன பெண்களின் முகவரிகளைப் பொதுவாகவே அவன் ஞாபகத்தில் வைத்திருப்பதில்லை.

"வினிதாவுக்கு முன்னாடி...?"

"எதுக்காக நீ இதையெல்லாம் கேக்குற?"

அவன் அவளுடைய 'க்ராப்' வெட்டப்பட்ட தலைமுடியைக் கையால் வருடினான். அவனைப் போலவே நாகரீகம் தெரிந்தவள் தான் அவளும்.

"விருப்பமில்லைன்னா வேண்டாம்."

"விருப்பமில்லாம இல்ல. அவங்களோட முகவரிகள்... சில நேரங்கள்ல பெயர்கள் கூட என் ஞாபகத்துல இருக்காது."

‘‘எனக்குப் பிறகு திரும்பவும் பெண்கள் உங்க வாழ்க்கையில கடந்து வரலாம்...’’

‘‘நிச்சயமா... எனக்கு அவங்க தேவைப்படுற காலம் வரை...’’

‘‘நீங்க என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா என்ன?’’

சிறிதும் எதிர்பார்க்காமல் அவள் கேட்டாள். அவள் கணவனை இழந்த, ஒரு குழந்தை உள்ள விதவை.

‘‘வேண்டாம். அதைப்பற்றி மட்டும் பேச வேண்டாம்’’- அவன் கறாரான குரலில் சொன்னான்: ‘‘என்னைக்கும் இப்படியே சுதந்திரமா இருக்கிறதைத்தான் நான் விரும்புறேன்.’’

அவள் தன்னுடைய சிவந்த உதடுகளை அவனுடைய முகத்திலும் முடியிலும் உரசினாள்.

‘‘இங்க பாருங்க, உங்க தலைமுடியில நரை ஏறிடுச்சு. உங்களோட இளமை போய்க்கிட்டே இருக்கு. சீக்கிரமே பெண்களை மகிழ்ச்சிப்படுத்துற உங்களோட சக்தி உங்ககிட்ட இல்லாமப் போகும். அப்போ அவங்க உங்களைத் தேடி வரமாட்டாங்க. அப்போ உங்களுக்கு ஒரு துணை வேண்டாமா?’’

‘‘அப்போ எனக்கும் அவங்களோட தேவை வேண்டாம்னு வரும்.’’

அவள் எதுவும் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தாள். சிறிது நேரம் கழித்து தரையில் முழங்காலிட்டு அமர்ந்து அவனுடைய மடியில் தலைவைத்தவாறு அவள் சொன்னாள்: ‘‘நான் உங்களை ரொம்பவும் விரும்புறேன்.’’