Lekha Books

அதுக்காக எவ்வளவு பணம் வேணும்னாலும் நான் செலவழிக்கத் தயாரா இருக்கேன்.’’

‘‘உங்க கையில?’’

‘‘எதுக்கு என்னை ‘உங்க’ன்னு கூப்பிடுறீங்க? ‘நீ’ன்னு கூப்பிட்டா போதாதா?’’

‘‘உன் கையில அவ்வளவு பணம் இருக்குதா என்ன, மரியா?’’

அவள் தோல் பையிலிருந்த டாலர் கட்டுகளை அவனிடம் காண்பித்தாள்.

‘‘இந்த அளவுக்குப் பணக்காரியான நீ எதனால பஹாட் கஞ்சில் இருக்கிற ஒரு சுத்தமில்லாத ஹோட்டல்ல இருக்கணும்?’’

‘‘உங்க நாட்டோட ஆன்மாவுக்குள்ளே நுழையக்கூடிய வாசல் கதவே தரித்திரமும் அசுத்தமும்தான்.’’

‘‘உனக்கு யார் அப்படிச் சொன்னது சிநேகிதியே?’’

‘‘என் மனதுதான். காசியிலும் ஹரித்துவாரிலும் நான் பார்த்தது அதைத்தான்.’’

அவன் சிந்தனையில் மூழ்கினான். அவள் வெறுமனே கிடந்த தரையையும் எதுவுமே இல்லாமலிருந்த சுவரையும் பார்த்தாள். ஒரு பெரிய ஆகாயக் கப்பலில் இருப்பதைப் போல் அவளுக்குத் தோன்றியது.

‘‘எனக்கு ஒரு ஆளைத் தெரியும். அந்த ஆளால கட்டாயம் உனக்கு உதவ முடியும். ஆனால், டாலர்களைக் காட்டி உன்னால அந்த ஆளை வசப்படுத்த முடியாது. மெஹ்ரோலியில் பண்ணை நிலமும் பஞ்சாபில் கோதுமை வயல்களும் ட்ராக்டர்களும் உள்ள அந்த ஆளுக்கு டாலர்கள் பெரிய விஷயம் இல்லைன்னு சொல்லலாம்...’’

‘‘அப்படின்னா அந்த ஆளுக்கு என்னதான் வேணும்?’’

‘‘மரியா, கடவுள் பேரைச் சொல்லி கேட்டுக்கறேன். நீ என்கிட்ட அதைக் கேட்காதே.’’

‘‘என்னோட விசாவை நீட்டிக்குறதுக்காக லோக்நாயக் பவன் வாசல்ல மணிக்கணக்கில் நான் நின்னேன். அங்க இருந்த ஆளுங்கக்கிட்ட கெஞ்சினேன். பிச்சைக்காரி மாதிரி நின்னேன். அவங்க முன்னாடி நின்னுக்கிட்டு வெட்கத்தையும் மானத்தை மறந்து நான் அழுதேன். அதற்குப் பிறகும் அவங்களோட மனசு இளகல...’’

அவளுடைய கண்கள் ஈரமாயின. அவன் உள்ளே சென்று ஒரு தாளில் எழுதப்பட்ட முகவரியுடன் வந்தான். அவள் அதைப் பார்த்தாள். ‘விஸ்வம்பர் ஸாஹ்னி...’’

‘‘மரியா, இனிமேல் உன் அதிர்ஷ்டம் போல நடக்கட்டும். இங்கே இருந்து கிளம்புறதுக்கு முன்னாடி என்னைப் பார்த்து நீ சொல்லணும். எந்தக் காலத்திலும் என்னை நீ சபிக்க மாட்டேன்...’’

அவள் அடுத்த நிமிடம் அவனுடைய கைகளைச் சேர்த்துப் பிடித்தாள்.

‘‘இந்த நாட்டுலயே என்னோட ஒரே நண்பர் நீங்கதான். உங்களோட இந்த அன்பு எப்போதும் என்கூட இருக்கட்டும்.’’

‘‘எப்போதும்...’’ அவன் சொன்னான்.

அவர்கள் பிரிந்தார்கள்.

மரியா விஸ்வம்பர் ஸாஹ்னியின் அலுவலகத்தில் காத்திருந்தாள். அங்கு உட்கார்ந்திருக்கும்பொழுது ஒரு தரித்திர நாடான பாரதத்தில்தான் தான் இப்போது இருக்கிறோம் என்பதை அவளால் நம்புவதற்கே கஷ்டமாக இருந்தது. ஒரு நவநாகரீக மன்னரின் அரண்மனையில் இருப்பதைப் போல்தான் அவளுக்குத் தோன்றியது.

‘‘வாங்க’’ என்றாள் ஸாஹ்னியின் அழகான பெண் செக்ரட்டரி. புன்னகைத்தவாறு அவள் சொன்னாள்: ‘‘உங்களுக்கு அஞ்சு நிமிடங்கள்தான் இருக்கு. மிஸ்டர் ஸாஹ்னி ரொம்பவும் பிஸி.’’

மரியா தரை விரிப்பு விரிக்கப்பட்ட அறைக்குள் நுழைந்தாள். அவளுக்குப் பின்னால் கதவு ஓசையே இல்லாமல் அடைத்தது. விஸ்வம்பர் ஸாஹ்னி தலையைக் குனிந்தவாறு என்னவோ எழுதிக் கொண்டிருந்தார். அவருடைய கண்ணாடியின் ப்ரேமும் பேனாவும் பொன் நிறத்தில் இருந்தன. தன்னுடைய நரைத்த தலைமுடியை அவர் ஒரு பக்கமாக வாரி விட்டிருந்தார்.

‘மரியா, இந்த நாட்டை ஆட்சி செய்யறது ஏதாவது ஒரு கட்சின்னு நீ நினைச்சிருந்தா, உனக்கு ஏதோ கோளாறுன்னு அர்த்தம். பாரதத்தோட ஒவ்வொரு அணுவையும் ஆட்சி செய்துக்கிட்டு இருக்குறது வட இந்தியாவுல இருக்குற நிலக்கிழார்களும் தொழிலதிபர்களும்தான்.’

பவித்ரனின் வார்த்தைகள் அவளுடைய காதுகளில் முழங்கின.

அவள் விஸ்வம்பர் ஸாஹ்னிக்கு முன்னால் போய் நின்றாள். தோளிலிருந்த தோல் பையைக் கழற்றி அவள் நாற்காலிமீது வைத்தாள். இளம் சிவப்பு நிறத்திலிருந்த நீளமான மஃப்ளரைக் கழுத்திலிருந்து எடுத்து நாற்காலியின்மீது வைத்தாள். அதற்குப் பிறகு அவள் தான் அணிந்திருந்த மேலாடையையும் பாவாடையையும் கழற்றித் தரை விரிப்பின் மீது போட்டாள்.

‘‘குழந்தை, உனக்கு என்ன வேணும்?’’ தலையை உயர்த்தாமல் அவர் கேட்டார்.

‘‘விசா...’’

அவளுடைய தொண்டையில் துயரம் வந்து அடைத்தது. தன்னைத்தானே கட்டுப்படுத்த முடியாமல் அவள் அழுதாள்.

‘‘தொட்டதற்கும் தொடுவதற்கும் அழுவறதுன்றது எங்க நாட்டு பெண்களோட இயற்கை குணம். ஐரோப்பாவுல இருக்குற பெண்கள் வெளியே தெரியிற மாதிரி அழறது இல்ல. சொந்தக் கணவன் இறந்தாக் கூட மத்தவங்க முன்னாடி அழறது வெட்கக்கேடான விஷயம்னு நினைக்கிறவங்க நீங்க. இருந்தாலும் நீ...’’

மத்திய யுகத்தில் இத்தாலிய ஓவியத்தில் இருக்கும் வீனஸைப் போல தனக்கு முன்னால் நின்றிருக்கும் இளம் பெண்ணை அவள் முதல் தடவையாக முகத்தை உயர்த்தி பார்த்தார். அவள் பரிதாபப்படும்படி நின்றிருந்தாள்.

‘‘உன் பாஸ்போர்ட்டை என் செக்ரட்டரிக்கிட்ட கொடு’’ - அவர் சொன்னார்: ‘‘இப்போ நீ போகலாம்.’’

‘‘நான் எப்போ வரணும்?’’ அவள் கண்களில் நீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. நீலக்கண்களில் மகிழ்ச்சி மின்னியது.

‘‘இன்னைக்கு இரவு. மெஹ்ரோலியில இருக்கற என்னோட பண்ணை வீட்டுக்கு வா. உன் விசா தயாரா இருக்கும்.’’

அவள் தன்னுடைய ஆடைகளை எடுத்து அணிந்து திரும்பத் திரும்ப அவருக்கு நன்றி கூறிவிட்டு, கூட்டிலிருந்து சுதந்திரமாக்கப்பட்ட ஒரு பறவையைப் போலத் தெருவை நோக்கி நடந்தாள்.

‘பவித்ரா, நான் உன் நாட்டை ரொம்பவும் நேசிக்கிறேன். மூணு மாசத்துக்கு எனக்கு விசா... மூணு வருடங்கள் இந்த நாட்டுல என்னால வாழ முடிஞ்சா...’’

அன்று இரவு விஸ்வம்பர் ஸாஹ்னி அவளுடைய பாஸ் போர்ட்டை திரும்பத் தந்தார். அதைத் திறந்து பார்த்தபோது அவளுக்குத் தன் கண்களையே நம்ப முடியவில்லை. அவளுடைய விசா நீட்டிக்கப்பட்டிருந்தது.

ஹரிதபங்கிற்கிடையில் இருந்த அந்தப் பண்ணை வீட்டின் மாடியில் மங்கலான வெளிச்சம் இருந்தது.

‘‘மரியா, விஸ்வம்பர் ஸாஹ்னியால் உனக்கு உதவ முடியும்னு எனக்குத் தெரியும். ஆனா...’’

அவள் அவனுடைய சவரம் செய்து சுத்தமாக இருந்த முகத்தைப் பார்த்தாள்.

‘‘விஸ்வம்பர் ஸாஹ்னி யாருக்கும் எதையும் வெறுமனே செய்து தர்றது இல்ல. உன்கிட்ட இருந்து அவர் கட்டாயம் பதிலுக்கு பதிலா எதையாவது வாங்கியிருப்பார்.’’

‘‘என்கிட்ட இருந்து பணமா? இல்ல... நான் அவருக்கு எதுவும் தரலையே!’’

‘‘நீ ஒரு நாள் அவர் கூட அவரோட பண்ணை வீட்டுல தங்கினியா இல்லியா?’’

‘‘என் வயசுல உள்ள நண்பர்களோட சேர்ந்து தூங்கறது எங்க நாட்டுல சாதாரண ஒரு விஷயம். விஸ்வம்பர் ஸாஹ்னி எனக்கு ஒரு பெரிய உதவியைச் செய்திருக்கார். அவர் என்னோட நண்பர்.’