Lekha Books

‘‘நான் இனி அதிக காலம் உயிரோடு இருக்கமாட்டேன். நான் போயிட்டா உனக்கு யார் இருக்காங்க, மகனே?’’

‘‘அம்மா, நீங்க இருக்கறப்பவும் எனக்குன்னு யாருமில்ல.’’

தாய் தன் மகனை உற்றுப் பார்த்தாள். அவள் முகம் என்னவோ போலிருந்தது. அவன் தலை குனிந்திருந்தான்.

‘‘நான் எப்பவும் தனிதான் அம்மா.’’

குறுந்தட்டுக்க மேலே லேசர் விளக்கு அணைந்தது. புல்லாங்குழல் இசை நின்றது.

 

‘‘நண்பரே, சொல்லுங்க நான் ஒண்ணு கேட்கட்டுமா?’’

‘‘கேளுங்க.’’

அவன் சொன்னான். அந்த இரண்டு நண்பர்களும் த்ரிவேணி ஆர்ட் காலரியை ஒட்டியுள்ள காஃபி ஹவுஸில் அமர்ந்திருந்தனர்.

"நீங்க தனியா இருக்கறதைத்தான் விரும்புறீங்கன்னு சொன்னீங்க."

"ஆமா..."

"உங்களுக்குத் திருமணம் செய்துக்கணும்ன்ற ஆசை இல்ல..."

"இல்ல..."

"நீங்க ஒரு நல்ல திடகாத்திரமான இளைஞர். உங்க மனசு தனிமையை விரும்பலாம். ஆனால், உங்க உடம்புக்கு ஒரு துணை வேண்டாமா?"

"நண்பரே, கட்டாயம்.."

"திருமணமாகாத நீங்க இந்த விஷயத்தை எப்படி சரி பண்ணுறீங்க?"

"எனக்கு ஒரு சினேகிதி இருக்கா."

"படுக்கறதுக்கு மட்டும்?-"

"ஆமா..."

"அவள் ஒரு விலைமாதா?"

"தெரியாது."

"ஒரு நண்பரோட மனைவி?"

"இல்ல..."

"யார் அவ?"

"தெரியாது."

"நிச்சயமா அவ ஒரு கெட்டவளா இருக்கணும்."

"இருக்கலாம்-."

"அவள் திருமணம் ஆனவளா? அவளோட குடும்பத்தைப் பற்றி உங்களுக்கு எதுவும் தெரியாதா?"

"தெரியாது."

"அவளோட பேரு?"

"வினீதா பல்லா."

"பார்க்கறதுக்கு அழகா இருப்பாளா?"

"ம்..."

"நீங்க அவளுக்குப் பணம் தருவீங்களா?"

"அவளுக்குப் பணம் தேவையில்ல."

"அவள் பணக்காரியா?"

"இருக்கலாம். எனக்குத் தேவைப்படுறப்போ, அவள் எனக்குப் பணம் தருவா."

"உங்க உறவு வினோதமா இருக்கே?"

"ஆமா.."

"நீங்க எங்க வச்சு சந்திப்பீங்க? வாரத்துல எத்தனை நாட்கள்? இல்லாட்டி மாசத்துல..."

"நான் கணக்கு வைக்கல."

"நீங்க எப்பவாவது ஒரு முறை எனக்கு அவளை அறிமுகப்படுத்தி வைப்பீங்களா?"

"எதுக்கு?"

"சும்மா பார்க்கத்தான். நாம நண்பர்கள் ஆச்சே! ஆனால், உங்களுக்கு இதுல கஷ்டம் இருக்குன்னா வேண்டாம்."

"வினீதா பல்லாவை உங்களுக்-கு அறிமுகப்படுத்தி வைக்கிறதுல எனக்கு சந்தோஷம்தான்."

அந்த கஃபற்றேரியாவில் அவர்கள் அமர்ந்திருந்த இடத்திலிருந்து சற்று தூரம் தள்ளி வெளிச்சம் நிறைந்த கதவுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு இளம்பெண் அமர்ந்திருந்தாள். நல்ல சதைப்பிடிப்பான உடம்பைக் கொண்டிருந்த அவள் ஒரு மூக்குத்தி அணிந்திருந்தாள். அவள் காப்பியைக் குடித்துக் கொண்டே ஒரு புத்தகத்தைப் படித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"நண்பரே, வாங்க. நான் உங்களுக்கு வினீதா பல்லாவை அறிமுகப்படுத்தி வைக்கிறேன்."

அவன் நாற்காலியை விட்டு எழுந்து அவளுக்கு அருகில் வந்தான்.

 

அவன் தன்னுடைய வீட்டிற்கு முன்னால் ஒரு போலீஸ்காரர் நின்றிருப்பதைப் பார்த்து சற்று அதிர்ச்சியடைந்தான். முன்பு ஒரு முறை இதுமாதிரிதான் ஒரு போலீஸ்காரர் அவனைத் தேடி வந்தார். அவனுக்கு சில நக்ஸலைட்டுகள் தொடர்பு இருக்கிறதா என்பதை விசாரிப்பதற்காக அந்த போலீஸ்காரர் அப்போது வந்திருந்தார்.

அவன் தன்னுடைய வீட்டைத் திறந்து, இசையை வைத்துவிட்டு போலீஸ்காரரை உட்காரும் படி அழைத்தான்.

"குடிக்கிறதுக்கு என்ன வேணும்?"

"எதுவும் வேண்டாம்."

போலீஸ்காரர் அமரவில்லை. தயங்கியவாறு நின்றார். அவன் போலீஸ்காரரை வற்புறுத்தி உட்கார வைத்தான்.

"நான் உங்களுக்குக் கொஞ்சம் பீர் தரட்டுமா? என் ஃப்ரிட்ஜில் நிறைய குளிர வச்ச பீர் இருக்கு..."

"வேண்டாம்."

போலீஸ்காரர் தன்னுடைய குரலை கனமாக ஆக்கினார். அவர் சொன்னார்: "நான் ஒரு ஆளைப் பற்றி விசாரிக்குறதுக்காக வந்திருக்கேன்."

"யாரைப் பற்றி?"

"மரியா..."

அவளுடைய முழுப் பெயரையும் ஞாபகத்தில் வைத்திராத போலீஸ்காரர் தன் கையிலிருந்த தாளைப் பார்த்தார்.

"அவளைப் பற்றி விசாரிக்குறதுக்குத்தான் நான் வந்தேன்."

"மரியாவைப் பற்றி உங்களுக்கு என்ன தெரிஞ்சுக்கணும்?"

"உங்களுக்கு அவளைத் தெரியுமா?"

"தெரியும்."

"அவள் இப்போ எங்கேயிருக்கா?"

"எனக்குத் தெரியாது. சில மாதங்களுக்கு முன்னால் ஜெய்ஸால்மர்ல இருந்து அவள் எனக்கு ஒரு கார்டு போட்டிருந்தா. அதற்குப் பிறகு அவளைப் பற்றி எந்த ஒரு விவரமும் இல்ல."

"அந்த கார்டைக் காட்ட முடியுமா?"

"முடியாது. அது தனிப்பட்ட விஷயம்."

"அதுல அவள் என்ன முகவரி எழுதியிருந்தா? அந்தக் கடிதத்துல அவள் என்ன எழுதியிருந்தா?"

"அதுல அவள் தன்னோட முகவரியை எழுதல."

"அப்படியா? நான் இதுக்கு மேல உங்களைக் கஷ்டப்படுத்த விரும்பல" - போலீஸ்காரர் எழுந்தார்: "அவளைப் பற்றி ஏதாவது தகவல்கள் தெரிஞ்சா, போலீஸ்ல எஸ்.எச்.ஓவுக்குத் தெரிவிக்க மறக்க வேண்டாம்-."

"நிச்சயமா..."

போலீஸ்காரர் அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தார்.

அவன் தன்னுடைய வெண்மையான அறையில் இரண்டு முறை அங்குமிங்குமாய் நடந்தான். நீட்டப்பட்ட விசாவிற்கான காலக்கெடு முடிந்துவிட்டது. போலீஸ்காரர் அவளைத் தேடிப் பிடித்து கைது பண்ணுவார். அவன் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டான்.

'மரியா, நீ எங்கேயிருக்கே? இவ்வளவு பெரிய நாட்டின் ஏதாவதொரு தெருவுல நீ உன்னோட பொன்நிற தலைமுடியுடன் அலைஞ்சு திரிஞ்சுக்கிட்டு இருப்பே... இல்லாட்டி ஏதாவதொரு பழமையான கோவில்ல எண்ணெயும் நீரும் பூவும் விழுந்து கிடக்குற கருங்கல் படியில நீ உட்கார்ந்துக்கிட்டு இருப்பே..'- அவன் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.

 

குருத்துவாராவின் மேற்பகுதி தங்கமுலாம் பூசப்பட்டது. உச்சி வெயிலில் அது மினுமினுத்தது. அதற்கு முன்னால் இலவசமாகக் கிடைக்கும் மதிய உணவிற்காக வரிசை வரிசையாக ஆட்கள் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் பிச்சைக்காரர்கள். சீச்கியர்கள் அவர்களுக்கு முன்னால் சப்பாத்தி பரிமாறினார்கள். வேகமாகக் கடந்து போகும் தலையில் மஞ்சள் நிறத் துணி கட்டிய சீக்கியர்களில் இரண்டு வெளுத்த கைகளைப் பார்த்து ஒரு முகம் உயர்ந்தது. அது - மரியா.

அவளுடைய பொன் நிறத் தலைமுடி அழுக்குப் படிந்திருந்தது. அவளுடைய கண்கள் உள்ளே போயிருந்தன.

பிச்சைக்காரர்களுக்கு மத்தியில் அமர்ந்து வேகவேகமாக அவள் சப்பாத்தியையும் டாலையும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

 

நவாபின் பழைய அரண்மனைக்கு முன்னால் கார்கள் வரிசையாக நின்றிருந்தன. பல கார்களும் வெளிநாடுகளில் தயாரானவை.

அழுக்குப் பிடித்த தலைமுடியும் கிழிந்த ஆடையுமாக இருந்த அவள் அரண்மனையின் வாசலில் வந்து நின்றபோது காவலாளி அவளைத் தடுத்தான்.

"உனக்கு என்ன வேணும்?"

காவலாளி பயமுறுத்தும் குரலில் கேட்டான். அவனுடைய இடுப்பில் உறையில் போடப்பட்ட துப்பாக்கி தொங்கிக் கொண்டிருந்தது.

"நான் பிஸ்மில்லாகானோட கச்சேரி கேட்க வந்திருக்கேன்."

காவலாளி அவளை உற்றுப் பார்த்தான். அவளுடைய இரண்டு பக்கங்களிலும் தொங்கிக் கொண்டிருந்த தளர்ந்து போன கைகள் எந்த காரணமும் இல்லாமல் வியர்த்துக் கொண்டிருந்தன.