Lekha Books

ரதி வியாஸுடன் அவனுக்கு உள்ள உறவு மூன்று மாதங்கள் மட்டுமே நீடித்திருந்தது. அவள் ஹரீதாபாத்தில் உள்ள ஒரு தொழிபதிபதரை திருமணம் செய்து கொண்டாள்.

அவனுக்கு இப்போது சினேகிதிகள் இல்லை.

‘‘நீங்க உங்க முடிக்கு ‘டை’ அடிக்கணும்!’’

நண்பர்கள் அவனிடம் சொன்னார்கள். அவன் சிரித்தான். அவனுக்கு அதற்கான தேவை இல்லாமலிருந்தது.

நேரம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. நாட்கள்... வாரங்கள்... மாதங்கள். காலத்தை ஒரு புல்லாங்குழல் இசையாகத்தான் அவன் உணர்ந்தான்.

அவனுடைய எதுவும் இல்லாத அறையின் கதவுக்கு அருகில் மீண்டும் ஒரு போலீஸ்காரர் வந்து நின்றார்.

‘‘இந்த ஆள் நீங்கதானா?’’

போலீஸ்காரர் ஒரு சிறு தாளை நீட்டினார். அது கசங்கிப் போயிருந்தது.

‘‘ஆமா...’’

அந்தத் துண்டுத் தாளில் அவனுடைய பெயரும் முகவரியும் எழுதப்பட்டிருந்தது. அதில் வேறு எதுவும் இல்லை. அது மரியாவின் கையெழுத்து என்பதை அவன் தெரிந்து கொண்டான்.

‘மரியா, நீ வெயிலுக்காக ஏங்கிக்கிட்டு இருக்குற உன் ஐரோப்பாவுக்குத் திரும்பிப் போயிட்டேன்னு நான் நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தேன்.

மரியா, நீ இப்போ எங்கே இருக்கே?

உன் பொன் நிறத் தலைமுடியையும் அமைதியான இள நீலக் கண்களையும் நான் மறக்கல...’

போலீஸ் ஜீப் உயர்ந்து நிற்கும் கட்டிடங்களுக்கு நடுவில் போகும் சாலை வழியே மேற்குப் பக்கம் நோக்கிச் சென்றது.

‘‘நீங்க என்னை எங்கே கொண்டு போறீங்க?’’

போலீஸ்காரர் பதிலெதுவும் சொல்லவில்லை.

அவன் தன்னுடைய கேள்வியை மீண்டுமொருமுறை கேட்கவில்லை. தெரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்ற ஆர்வத்தை அடுத்த நிமிடம் அடக்கிக் கொண்ட அவன் போலீஸ் ஜீப்பில் ஒரு கைதியைப் போல் தலை குனிந்து உட்கார்ந்திருந்தான்.

ஜீப் நகரத்தின் எல்லையைத் தாண்டி நெடுஞ்சாலை வழியாக ஓடியது. சாலையில் இருபக்கங்களிலும் கோதுமை வயல்கள் காட்சியளித்தன.

வெயில் குறைந்த நேரத்தில் சிவப்பான கட்டிடங்கள் நிறைந்துள்ள, மணல் காற்று வீசிக் கொண்டிருந்த நகரத்தை அவர்கள் அடைந்தார்கள். போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு முன்னால் ஜீப் நின்றது. போலீஸ்காரர்கள் அவனுக்கு ஓரம் உடைந்த டம்ளரில் ஏலக்காய் போட்டு கொதிக்க வைத்த தேநீர் கொண்டுவந்து தந்தார்கள். தொண்டை வறண்டு போயிருந்த அவன் ஆர்வத்துடன் அந்தத் தேநீரைக் குடித்தான்.

இன்னொரு போலீஸ் அதிகாரியும் ஜீப்பில் ஏறினார்.

‘‘நாம மருத்துவமனைக்குப் போறோம்.’’

போலீஸ் அதிகாரி சொன்னார்: ‘‘உங்க உதவி எங்களுக்குத் தேவைப்படுது.’’

டோங்காக்கள் ஓடிக்கொண்டிருந்த செங்கற்கள் பதித்த பாதை வழியே ஓடிய ஜீப் மருத்துவமனைக்கு முன்னால் போய் நின்றது.

அவன் போலீஸ்காரர்களைப் பின் தொடர்ந்தான்.

அவர்கள் பிணவறைக்கு முன்னால் நின்றார்கள். துணியால் சுற்றப்பட்ட ஒரு சிறு சடலத்தை அவர்கள் அவனுக்கு முன்னால் கொண்டு வந்து வைத்தார்கள். அவனுடைய கைவிரல்கள் சட்டைக்குள்ளேயிருந்த ருத்ராட்ச மணிகளைத் தேடிக் கொண்டிருந்தன.

‘இருக்கக்கூடாது... இருக்கக்கூடாது...’

அவர்கள் சடலத்தின் முகத்திலிருந்து துணியை நீக்க முயன்ற போது அவன் தடுத்தான்.

‘‘இது யார்னு எனக்குத் தெரியும்.’’

போலீஸ் அதிகாரி தன் கையிலிருந்த தாளை அவனிடம் நீட்டினார்.

போஸ்ட்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட் அது.

மரியா, உனக்கு என்ன நடந்தது?

‘நான் உங்களைப்போல ஆகணும்னு என் மேற்தோலோட நிறத்தை மாற்ற முயற்சித்தேன். அதுக்கு நான் சூரிய தேவனோட அருளைத் தேடினேன்...’

மரியா.

‘சூரியனோட வெப்பம் பட்டும் என்னோட உடல் முழுக்க வெடிப்புகள் உண்டாச்சு...’

மரியா.

‘என்னோட உடல்ல இருந்த வெடிப்புகள் புண்களா மாறிடுச்சு...’

அவன் தலைகுனிந்து நின்றிருந்தான்.

‘‘இவ யாரு?’’

போலீஸ் அதிகாரி கேட்டார். சட்டைக்குள் ருத்ராட்ச மணிகளைத் தேடிப் பிடித்திருந்த அவனுடைய கை மார்பின்மீது அசைவே இல்லாமல் இருந்தது.

‘‘இவ உங்களுக்கு யார்?’’

‘‘மனைவி!’’

ஒரு நிமிடம் அங்கு அமைதி நிலவியது.

‘மரியா, வா... நாம போகலாம்.’

அவர்கள் கைகளைக் கோர்த்துப் பிடித்துக் கொண்டு நடந்தார்கள். அவர்கள் எதுவுமே இல்லாத சுவர்களைக் கொண்ட அவனுடைய வீட்டிற்கு வந்தார்கள். ஒல்லியான கால்களைக் கொண்ட சிறிய கட்டிலில் விரிக்கப்பட்டிருந்த வெள்ளை நிற படுக்கையில் அவன் அவளைப் படுக்க வைத்தான். அவளுடைய கண்களும் உதடுகளும் புன்னகைத்தன. அவன் அவளுடைய வெள்ளை நிற வயிற்றில் தன்னுடைய தலையை வைத்து படுத்த அவன் சொன்னான்: ‘‘மரியா, இன்னைக்கு நம்மோட முதலிரவு...’’ அதற்குப் பிறகு இரண்டு நதிகள் ஒன்று சேர்வதைப்போல அவர்கள் ஒருவரோடொருவர் இணைந்தார்கள்...

கோதுமை வயல்களுக்கு மத்தியில் ஆள் நடமாட்டமில்லாத பாதை வழியே ஓடிக் கொண்டிருந்த ஜீப்பில் கைகளில் முகத்தை வைத்திருந்த அவன் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தான். அவனுக்குள் ஒரு புல்லாங்குழல் இசை ஒலித்தது. காலம் அவன் மூலமாக கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தது.