Lekha Books

அவன் குனிந்து குருஜியின் காலைத்தொட்டு வணங்கினான்.

எல்லாரும் மீண்டும் அமர்ந்தார்கள். குருவின் கண்கள் எல்லாரையும் தாண்டி சாரங்கி வாசிக்கும் கோவிந்த் மோகனிடம் வந்து நின்றது.

‘‘கான் ஸாப் வரலையா?’’

‘‘இல்ல...’’

‘‘அவர் விஷயத்துல நான் தோத்துட்டேன்.’’

குரு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டார். உஸ்தாத் அக்தர்கான்தான் தபலா வாசிப்பவர். நிஸாமுதீனிலேயே பெரிய வராந்தாவைக் கொண்ட ஒரு பழைய வீட்டில் வசிக்கும் அவர் மதுபானத்திற்கு அடிமையான ஒரு மனிதர். அவர் ஒரு அருமையான தபலாக்காரர். வேறு யார் தபலா வாசித்தாலும் குரு நாராயண்லாலிற்குத் திருப்தியே இருக்காது.

‘‘கான் ஸாப் வராம இருக்க மாட்டார்.’’

கோவிந்த்மோகன் தன் மடியிலிருந்த சாரங்கியை எடுத்து நீளமாக மார்பின்மீது மோதும்படி வைத்தார். அதன் கம்பிகள் மீண்டும் இசையை உண்டாக்கின.

வழக்கம்போல கான்ஸாப் கடைசி நிமிடத்தில் மூச்சு வாங்க ஓடி வருவார்.

‘‘நீங்க போன சனிக்கிழமை ஆஸாத் அலிகானோட கச்சேரிக்குப் போயிருந்தீங்களா?’’ ஸர் ஃபரஸ் ஹுசைன் கேட்டார்.

‘‘போயிருந்தேன். ஹவ் கேன் ஐ அஃபோர்ட் டு மிஸ் இட்?’’

கதாசிரியருக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்த இளம்பெண் கண்ணாடித் துண்டுகள் பதிக்கப்பட்ட ராஜஸ்தானி ப்ளவ்ஸ் அணிந்திருந்தாள். அவளுடைய வலது கையில் சுட்டு விரல், நடுவிரல் இரண்டின் உள் பகுதியிலும் சிகரெட் கறை படிந்திருந்தது.

‘‘ஆஸாத் அலியோட கச்சேரியைப் பற்றி உங்களுக்கு என்ன தோணுது?’’

‘‘ரொம்பவும் அருமை. இப்போ ‘வாழ்ந்துட்டு இருக்கிறவங்கள்லேயே மிகச் சிறப்பான ருத்ரவீணைக்காரர்கள்ல ஒருத்தர் ஆஸாத்.’’

அவள் புடவையின் ஓரத்தை இழுத்துவிட்டு நகங்கள் சிவப்பாக இருக்கும் கால்களை மறைத்தாள். சுகன்யா என்ற பெயரைக் கொண்ட அவள் ஒரு ஆங்கிலப் பத்திரிகையில் வழக்கமாக இசைக் கச்சேரிகளை விமர்சனம் செய்து எழுதுவாள்.

‘‘கான் ஸாப் எங்கே?’’

குரு நாராயண்லால் கோபத்துடன் நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்தார்.

‘‘கட்டாயம் கான் ஸாப் உடனே வராம இருக்க மாட்டாரு.’’ கோவிந்த் மோகன் சொன்னார். ‘‘அவர் எப்போதும் கடைசி நிமிடத்தில்தான் வந்து சேர்வார்.’’

‘‘சங்கர்லால் இசை விழாவுலதான் முதல்தடவையா நான் ஒரு தனி சாரங்கி கச்சேரியைக் கேட்டேன்’’ - பிசினஸ் எஸிக்கியூட்டிவ்வான ஹரி யாதவ் சொன்னார்: ‘‘ஆயிரத்து தொள்ளாயிரத்து எண்பத்தைஞ்சுன்னு நினைக்கிறேன்.’’

‘‘இப்போ சாரங்கி ஒரு பிரதான இசைக்கருவி இல்ல...’’ - சுகன்யா சொன்னாள்: ‘‘அதுக்கு சித்தாரைப் போல சொந்தமா ஒரு மதிப்பு இருந்துச்சு. பண்டிட்ராம் நாராயண்தான் அதற்குக் காரணகர்த்தா.

உஸ்தாத் அக்தர்கான் கதவுக்கருகில் தோன்றினார். அவருடைய தபலாக்களைச் சுமந்துகொண்டு அவருடைய மகன் வஸீம்கான் அருகில் நின்றிருந்தான். வாயிலிருந்து வெற்றிலை எச்சிலை வெளியே துப்பி விட்டு தாமதமாக வந்ததற்காக எல்லாரிடமும் மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்ட அவர் விரிப்பில் போய் அமர்ந்தார். அவரைச் சுற்றிலும் பிராந்தியின் வாசனை பரவியது. குடிகாரராக இருந்தாலும் கான் ஸாப் இல்லாமல் குருஜியால் நடனம் ஆட முடியாது.

மந்தாகினி வெள்ளை நிற சல்வார் கமீஸ் அணிந்து இடுப்பில் ஒரு நீலநிற துணியை இறுகக் கட்டிக் கொண்டு சலங்கைகள் ஒலிக்க வந்தாள்.

மொட்டை மாடியில் பல இடங்களிலும் நின்றிருந்த ரசிகர்கள் விரிப்பில் அமர்ந்தார்கள்.

குருஜி மீண்டுமொருமுறை தியானித்தார்.

தகித தகித திம்...

குருஜியின் சலங்கை கட்டப்பட்ட கால்கள் அசையத் தொடங்கின. அவரின் கைகள் காற்றில் பறவைகளைப் போல நீந்தின. சிறிது நேரம் கடந்த பிறகு மந்தாகினி குருவுடன் சேர்ந்தாள்.

கதவுக்குப் பக்கத்தில் அழைக்காத ஒரு விருந்தாளி வந்து நின்றதை யாரும் கவனிக்கவில்லை. எல்லாரும் இசையிலும் நடனத்திலும் மூழ்கிப் போயிருந்தார்கள். அயர்ன் செய்யப்பட்ட ஆடைகள், நீல நிறக் கண்கள், வளைவுகள் உள்ள நீளமான பொன்நிறத் தலைமுடி... மொத்தத்தில் போட்டிச் செல்லியின் ஒரு ஓவியத்தைப் போல...

அவன் எழுந்து வந்திருக்கும் விருந்தாளிக்கு அருகில் சென்றான். அவள் பதைபதைத்து விட்டாள்.

‘‘இசையைக் கேட்டு வந்தேன்.’’ - அவள் வெட்கத்துடன் சொன்னாள்: ‘‘நான் போறேன்.’’

அவள் திரும்பி நடக்க ஆரம்பித்தாள்.

‘‘வேண்டாம்’’ - அவன் சொன்னான்: ‘‘எங்க கூட்டத்துல வந்து உட்காருங்க.’’

அவளுடைய பிரகாசமான நீலக் கண்களில் மகிழ்ச்சி தெரிந்தது. அவள் அவனுடன் சேர்ந்து வந்து விரிப்பில் உட்கார்ந்தாள்.

குரு நாராயண்லாலும் மந்தாகினியும் இரண்டு பம்பரங்களைப் போல் சுழன்று கொண்டிருந்தார்கள்.

‘‘என் பேரு பவித்ரன்.’’

‘‘என் பேரு மரியா.’’

உஸ்தாத் அக்தர்கானின் தபலாவிலிருந்து ஒரு அடைமழையைப் போல பொழிந்து கொண்டிருந்த இசையில் அவளுடைய மென்மையான குரல் கரைந்து போனது.

மழையுடன் சேர்ந்து பனிக்கட்டிகளும் வந்து விழுந்தன. குண்டும் குழிகளுமாக இருந்த தெருக்களில் கலங்கலான நீரும் சேறும் நிறைந்திருந்தன. நொறுங்கிய கண்ணாடித் துண்டுகளைப் போல பனிக்கட்டிகள் சிதறிக்கிடந்தன. மங்கலான வானம் ஜுமா மஸ்ஜித்திற்கு மேலே இறங்கிக் காணப்பட்டது.

மழை நின்றவுடன் வியாபாரிகள் தெருக்களில் இறங்கினார்கள். ரிக்ஷாக்களும் கால்நடையாக நடந்தவர்களும் தெருக்களை நிறைத்தார்கள். பழமையான கட்டிடங்களிலிருந்து அப்போதும் மழைநீர் வழிந்து தெருக்களில் விழுந்து கொண்டிருந்தது. தெருவழியே மரியா நடந்தாள். நனைந்து போன பொன்நிறத் தலைமுடிகள் கன்னங்களில் ஒட்டியிருந்தன. ஒரு அழுகிப்போன மரப்பலகையில் கோழிகளின் பாதங்கள் கிடந்தன. மஞ்சள் நிறத்தில் விறைத்துப்போன விரல்களின் குவியல். தாடியில் மருதாணி தடவிய, கிழிந்து போன சட்டையும், தொப்பியும் அணிந்த ஒரு கிழவன் ஒரு பொட்டலம் கோழிப்பாதங்களை வாங்கினான். அவனுடைய காதுகளின் உள்ளேயும் கைகளிலும் அழுக்கு அதிகமாகச் சேர்ந்திருந்தது.

‘‘ஏய், ஹஸ்ஸன்’’ - கிழவன் கேட்டான்: ‘‘இது எவ்வளவு நாட்களுக்கு முன்னாடி வந்தது?’’

‘‘பழையதா?’’ - ஹஸ்ஸன் சொன்னான்: ‘‘இன்னைக்கு காலையில அறுத்த கோழிகளோட கால்கள்.’’

ஹஸ்ஸன் சொன்னதை நம்பாத கிழவன் ஒரு கால் துண்டை எடுத்து அதிலிருந்த ஒரு விரலைக் கடித்து சுவைத்தான். மிகவும் பழையதல்ல என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்ட பிறகுதான் அவன் காசைக் கொடுத்தான்.

ஆட்டின் குடலை விற்பனை செய்யும் வியாபாரியைக் கடந்து அவள் மஸ்ஜித்திற்கு முன்னால் வந்தாள். மழை பெய்து கழுவி சுத்தம் செய்த அதன் பெரும்பாலான படிகளில் பக்தர்களும் பார்வையாளர்களும், போதைப் பொருட்கள் பயன்படுத்துபவர்களும், பிச்சைக்காரர்களும் சோம்பேறிகளும், தெரு விலை மாதர்களும் உட்கார்ந்திருந்தார்கள்.

தெருவில் சுற்றும் சிறுவர்கள் அவளைச் சுற்றி நின்றார்கள். கழுத்தில் மஃப்ளர் கட்டிய பிணத்தைப் போல வெளிறிப்போய்க் காணப்பட்ட ஒரு இளைஞன் அவளுக்கு அருகில் வந்து டாலர்கள் விற்க வேண்டுமா என்று கேட்டான்.