Lekha Books

பாதையோரத்தில் உட்கார்ந்து ஈக்கள் செத்துக் கிடக்கும் பிரியாணியை வாங்கி சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த ஒரு தடித்த நடுத்தர வயது மனிதன் உடுப்பிற்குப்க் கீழே தெரிந்த அவளின் மென்மையான கால் பகுதியையே வெறித்துப் பார்த்தான். ஒரு தெரு விலைமாது பயணி ஒருவனை எப்படியோ வளைத்து மக்கள் கூட்டத்தில் மறைந்து போனாள். மரியா மஸ்ஜித்தின் படிகளில் ஏறினாள். தெருவில் சுற்றித்திரிந்த சிறுவர்களும் பிச்சைக்காரர்களும் ஈக்களைப் போல அவளைப் பின் தொடர்ந்தார்கள்.

ஒன்று சேர்வதும் பிரிவதுமாக இருந்த மனிதர்கள் எறும்புகளைப் போல ஊர்ந்து கொண்டிருந்த தெருக்கள் வழியாக அவள் தன் பயணத்தைத் தொடர்ந்தாள்.

மாலை நேரத்தில் மிகவும் களைத்துப்போய் அவள் பஹாட் கஞ்சில் கட்டணம் குறைவான தன்னுடைய ஹோட்டல் அறைக்குத் திரும்பி வந்தாள். சிமெண்ட் தரையில் நல்ல குளிர்ச்சி இருந்தது. ஒடுகலான ஜன்னல் வழியாக ஒரு நாற்றம் வந்து கொண்டிருந்தது. அவள் தோல் பையிலிருந்து ஒரு பொட்டலத்தை வெளியே எடுத்தாள். அந்தப் பொட்டலம் நிறைய டாலர்களின் ட்ராவலர்ஸ் செக்குகளாக இருந்தன. அந்த டாலர்களை தரையில் பரப்பி வைத்து, அவள் அதையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய பிரகாசமான நீல நிறக் கண்களில் கண்ணீர் வந்தது.

அடுத்தது மல்ஹர் ராகம். அது முடிந்துவிட்டால் வெளியே கிளம்புவதற்காக அவன் தான் உட்கார்ந்திருந்த இடத்தை மாற்றினான். வெளியே போகும் வழிக்கு அருகிலிருந்த அந்த இருக்கையிலிருந்து யாரையும் தொந்தரவு செய்யாமல் அமைதியாக அவன் தியேட்டரை விட்டு வெளியே வரலாம். ஒரு கச்சேரி முடிவதற்கு முன்னால் இருந்த இடத்தை விட்டு வெளியேறுவது என்பது அவனுக்குச் சிறிதும் பிடிக்காதவிஷயம். ஆனால், அவனுக்கு அப்படிப் போவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. அலுவலகத்தில் இரவு எட்டரை மணிக்கு ஆரம்பிக்கும் ஒரு மீட்டிங்கில் அவன் கட்டாயம் இருந்தாக வேண்டும்.

முன்னால் இறக்கி வைத்திருந்த சித்தாரை ஒரு கைக்குழந்தையைப் போல மிகவும் கவனமாக எடுத்து மடியில் வைத்து பண்டிட் வினய் முத்கல் அடுத்த ராகத்தை ஆரம்பிப்பதற்குத் தயாரானார். சனிக்கிழமையாக இருந்ததால் தியேட்டரில் நல்ல கூட்டமிருந்தது. வெளியே டிசம்பர் இரவில் குளிர்ந்த மின்விளக்குகளின் ஒளி பரந்திருந்தது.

மெல்லிய நறுமணத்துடன் ஒரு வெண்மையான முகம் தன்னுடைய முகத்திற்கு அருகில் நெருங்குவதை அறிந்து அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். மின் விளக்கு ஒளியின் வளைவுகளால் ஆன பொன்நிற முடி.

‘‘என்னை ஞாபகத்துல இருக்கா?’’ தாழ்ந்த குரலில் முணுமுணுப்பதைப் போல அவள் கேட்டாள்.

‘‘மரியா’’ என்றாள் அவன்.

பண்டிட் வினய் முக்தலின் கை விரல்கள் சித்தாரில் இயங்கிக் கொண்டிருந்தன.

‘‘நான் உங்க பக்கத்துல உட்கார்ந்துக்கட்டுமா?’’

அவனுக்கு அருகில் இரண்டு இருக்கைகள் ஆள் இல்லாமல் வெறுமையாகக் கிடந்தன. கதவுக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் இருக்கைகள் எப்போதும் காலியாகத்தான் இருக்கும். யாரும் அங்கு உட்கார விரும்ப மாட்டார்கள்.

அவன் பின்னாலிருந்து எழுந்து வந்து அவனுக்கு அருகிலிருந்த இருக்கையில் உட்கார்ந்தான். மல்ஹர் ராகம் முடிவது வரை அவன் எதுவும் பேசாமல் இருந்தான். அடுத்தது ஒரு ஜுகல்பந்தி என்று அவன் நினைத்தான். தபலா வாசிப்பது உத்தம் மகாராஜ். அந்த இடத்தை விட்டுப் போக அவனுடைய மனம் சம்மதிக்கவில்லை. ஆனால், அவன் போயாக வேண்டும்.

‘‘எனக்கு இன்னும் ஒரு வாரம்தான் மீதி இருக்கு. என்னோட விசா தீரப் போகுது.’’

‘‘எங்கேயெல்லாம் போனீங்க?’’

‘‘பனாரஸ், ரிஷிகேஷ், கயா...’’

‘‘இனியும் பார்க்கறதுக்கு எவ்வளவோ இடங்கள் இருக்கு.’’

‘‘ஆமாம். உங்க நாடு முழுவதையும் சுற்றிப் பார்க்கறதுன்னா பல பிறவிகள் வேணும்.’’

சித்தாரின் கம்பிகள் இசைந்தன.

அவன் விடை பெற்று எழுந்தான்.

‘‘உத்தம் மகாராஜ் தபலாவோட ஸ்வரத்தைச் சரி செய்றாரு.’’

‘‘நாளைக்கு நான் உங்களை வந்து பார்க்கட்டுமா?’’ - அவள் கேட்டாள்.

‘‘நான் ரொம்பவும் பிஸியா இருப்பேன்... நாளை ஞாயிற்றுக்கிழமை ஆச்சே! எனக்கு அலுவலகத்துல வேலை இருக்கு.’’

‘‘அப்படின்னா உங்களுக்கு வசதிப்படுறப்போ... நேரம் கிடைக்கிறப்போ.’’

அவள் எதற்காகத் தன்னை வந்து பார்க்க நினைக்கிறாள் என்று அவன் ஆச்சரியத்துடன் நினைத்துப் பார்த்தான்.

ஜுகல்பந்தி ஆரம்பமானது.

அவன் விடை பெற்றுக் கொண்டு வேகமாக அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றான். காலியாகக் கிடந்த மூன்று இருக்கைகளுக்கு மத்தியில் அவள் தனியாக உட்கார்ந்து இசையைக் கேட்டாள்.

வெளியில் குளிர்கால இரவு நேரத்தில் தனிமையும் அமைதியும் நிறைந்திருந்தன.

நல்ல வெயில் காய்ந்து கொண்டிருந்தது. மலர்களுக்கும் பறவைகளுக்கும் மிகுந்த மகிழ்ச்சி.

கதவை யாரோ தட்டும் சத்தம் கேட்டபோது அது அவளாகத் தான் இருக்கும் என்று அவன் நினைத்தான். அவன் நினைத்தது தப்பாகவில்லை. வழக்கம்போல முழங்கால் வரை இருக்கும் ஒரு அயர்ன் பண்ணிய ஆடையை அவள் அணிந்திருந்தாள். கழுத்தில் ஒரு நீளமான மஃப்ளரைச் சுற்றியிருந்தாள்.

‘‘வாங்க மரியா.’’ கதவைத் திறந்து அவன் சொன்னான். அவள் அவனுடைய அறைக்குள் நுழைந்தாள். அவனுடைய இருப்பிடம் எதுவுமே இல்லாமல் இருந்தது. சுவரில் ஒரு கடிகாரமோ, ஓவியமோ எதுவும் இல்லை. அந்தப் பெரிய அறையில் சிறிய கால்களைக கொண்ட சில நாற்காலிகள் மட்டுமே இருந்தன.

‘‘நான் வந்தது உங்களுக்குத் தொந்தரவா இருக்கா? இப்பவும் நீங்க வேலையில பிஸியா இருக்கீங்களா?’’

‘‘மரியா, நான் எவ்வளவு பிஸியா இருந்தாலும் உங்களுக்காக சில நிமிடங்கள் ஒதுக்கி வைக்கிறேன்.’’

சிரிக்கக் கற்றுக் கொள்வதைப் போல அவள் புன்னகைத்தாள்.

மிகவும் ஒல்லியான கால்களைக் கொண்ட நாற்காலிகளில் அவர்கள் நேருக்கு நேர் அமர்ந்தார்கள்.

‘‘விடுமுறைக் காலத்தை நான் மெக்ஸிக்கோவில் செலவழிக்கத் தீர்மானிச்சிருந்தேன். ஆனா, கடைசி நிமிடத்துல ஒரு அழைப்புக்கேட்டு நான் இங்கே வந்துட்டேன். உங்கள் நாட்டை நான் ரொம்பவும் விரும்புகிறேன்.’’

‘‘மகிழ்ச்சி.’’

அவன் தன்னுடைய கால்களை நீட்டி வைத்தான்.

மிகவும் அடர்த்தியாக இருந்த துணியால் ஆன ஆடைக்குக் கீழே அவளுடைய அழகான கால்கள் தெரிந்தன.

‘‘என்னோட விசா தீர்றதுக்கு இன்னும் ரெண்டு நாட்கள் மட்டும் தான் இருக்கு. உங்களால எனக்கு உதவ முடியுமா? என்னால இந்த நாட்டை விட்டுப் போக முடியாது.’’

அவன் சிந்தனையில் மூழ்கினான்.

‘‘என்ன ஒண்ணுமே பேச மாட்டேங்குறீங்க? எனக்கு இந்த நாட்டுல யாரையும் தெரியாது.’’

‘‘இந்த விஷயத்துல என்னால என்ன செய்ய முடியும், மரியா?’’

‘‘தயவு செய்து எனக்கு உதவுங்க. ஒரு வாரத்துக்காவது என்னோட விசாவை நீட்டித் தர முயற்சி பண்ணுங்க.