Lekha Books

மூன்று நாட்கள் கடந்து தான் கிருஷ்ணன் திரும்பி வந்தான். சட்டையும் வேஷ்டியும் அழுக்கடைந்து காணப்பட்டன. செருப்பு இடாத கால்களில் நிறைய மண்ணும் சே-றும் இருந்தன. கண்களில் தூக்கக் கலக்கம் தெரிந்தது. இருப்பினும் சிறிது கூட களைப்போ, சோர்வோ அவனிடம் இருந்தது மாதிரி தெரியவில்லை. படிகளில் குதித்துக் குதித்துத்தான் அவன் வீட்டிற்குள்ளேயே நுழைந்தான்.

"ஸாரி லட்சுமி..."- அவன் சொன்னான்: "நேற்றே திரும்பி வரணும்னு நினைச்சேன். முடியல. எவ்வளவோ வேலைகள் செய்ய வேண்டியதிருக்கு."

மாநாடு ஆரம்பிக்க இன்னும் சரியாக ஒரு வாரம் கூட இல்லை.

ஆனால், அவன் தாமதமாக வந்தான் என்பதற்காக அவன் மீது அவளுக்கு ஒரு வருத்தமும் இல்லை. உண்மையாகச் சொல்லப் போனால் கடந்த மூன்று நாட்களில் அவனைப் பற்றி மிகவும் குறைவாகவேதான் நினைத்திருக்கிறோம் என்பதை ஒரு குற்ற உணர்வுடன் அவள் எண்ணிப் பார்த்தாள். ஜன்னல் வழியாக வந்து கொண்டிருந்த நள்ளிரவுக் காற்றின் குளிர்ச்சியில் பெரிய கட்டிலில் தான் மட்டும் தனியே படுத்திருந்த போது இரண்டு மூன்று முறை அவனைப் பற்றி நினைத்து ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டாள் என்பது மட்டுமே உண்மை.

"கவலைப்படாதே"- அவன் சொன்னான்: "மாநாடு முடிஞ்சபிறகு, பத்து நாட்களுக்கு நான் வேற எங்கேயும் போக மாட்டேன். போதுமா?"

அவள் தலையை ஆட்டினாள்.

"எனக்கு இப்போதான் சந்தோஷம்"- அவன் சொன்னான்: "நான், எப்படிப்பட்ட மனைவி எனக்குக் கிடைக்கணும்னு மனசில நினைச்சேனோ, அப்படியே இருக்கே நீ!"

அவன் சட்டையைக் கழற்றி அவளுடைய கையில் தந்தான். அதற்கு வியர்வையின் நாற்றம் இருந்தது. பாறை போல உறுதியாக இருந்த அவனுடைய மார்பிற்கு முகத்தைவிட அதிகமான நிறமிருந்தது. ஒட்டிப் போன வயிறுக்கும் ஒடுங்கிப் போன இடுப்பிற்கும் சொந்தக்காரனாக இருந்தான் அவன்.

"அந்த ஜாடியில இருந்து ஒரு பாக்குக்காயை எடுத்துத்தா"- மேலே அவள் ஏறிப்போகும் போது அவன் சொன்னான்: "நிம்மதியா வெற்றிலை பாக்கு போட்டு மூணு நாளாயிடுச்சு."

சாப்பிடவில்லையென்றாலும் உறங்காமலே போனாலும் நிம்மதியாக வெற்றிலை, பாக்கு போட வேண்டும்.

குளியலறையை ஒட்டியிருந்த அறையில்தான் அந்தப் பெரிய ஜாடி இருந்தது. அதில்தான் பாக்குக்காய் வைக்கப்பட்டிருந்தது. இடுப்பு வரை உயரம் வரக்கூடிய அந்த ஜாடியின் அடியிலிருந்து கையை விட்டு பாக்குக்காயை எடுப்பதற்கு அவள் மிகவும் சிரமப்பட வேண்டியதிருந்தது. கை பயங்கரமாக நாறியது. பாக்குக்காய் கொட்டைப் பாக்குக் காயாக மாறி விடக் கூடாது என்பதற்காகத் தான் நீரில் போட்டு வைத்திருப்பார்கள். நீருக்குள் போட்டு வைத்துவிட்டால் எவ்வளவு காலம் ஆனாலும் கேடு வராமல் அது அப்படியே இருக்கும். ஆனால், இந்த நாற்றத்தைத்தான் சிறிது கூட பொறுத்துக் கொள்ள முடியாது. எப்படித்தான் இந்த நாற்றமெடுத்த பாக்கைச் சேர்த்துக் கொண்டு ஒவ்வொருவரும் வெற்றிலை போடுகிறார்களோ? நினைத்தபோது அவளுக்கு வியப்புத்தான் உண்டானது.

பாக்குக் காயையும் கையையும் கழுவிச் சுத்தப்படுத்திக் கொண்டு மேலே செல்லும் போது கிருஷ்ணன் மேஜைக்கு அருகில் இருந்த சிலையைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான். அவனுடைய கண்களில் குறும்பு தாண்டவமாடியது.

"உன்கிட்ட இந்த அளவுக்கு பக்தி இருக்குன்னு நான் நினைக்கவே இல்ல"- அவன் சொன்னான்: "இது எங்கேயிருந்து கிடைச்சது? வீட்டுல இருந்து கொண்டு வந்ததா?"

"ஆமாம்" என்ற அர்த்தத்தில் அவள் தலையைக் குலுக்கினாள்.

"கோவிலுக்குப் போவது உண்டா?"

"எல்லா நாட்களிலும் போவேன்."

"இனி கோவிலுக்கெல்லாம் போக வேண்டாம். தட்டாறத்து கிருஷ்ணனோட மனைவியாச்சே, நீ?"

அதைக் கேட்டதும் அவள் உருகிப் போய்விட்டாள்.

அவன் கட்டிலில் அமர்ந்து வெற்றிலை வைத்திருந்த பொட்டலத்தைத் திறந்தான். ஒரு நிமிடம் கூட ஆகவில்லை- வெற்றிலையின் நரம்பைக் கிள்ளி எடுக்க அவனுடைய தடிமனான கை விரல்களுக்கு இருக்கும் வேகத்தன்மைதான் என்ன! அதே சுறுசுறுப்புடன் அவன் பேனாக்கத்தியால் பாக்குக் காயைச் சுரண்டி வெட்டி துண்டு துண்டுகளாக ஆக்கினான். பாக்குக்காயைச் சுரண்டும்படி அவளிடம் கூறியிருந்தால், நிச்சயம் அவள் என்ன செய்வதென்றே தெரியாமல் திகைத்துப் போயிருப்பாள். இன்று வரை அவள் அதைச் செய்தது இல்லை. வெற்றிலை, பாக்கு போடுபவர்களைப் பொதுவாகவே அவளுக்குப் பிடிக்காது. சிகரெட் புகைப்பதை அவள் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்வதில்லை. ஆனால், இனிமேல் வெற்றிலை, பாக்கு போடுபவர்களை விரும்பாமல் அவள் இருக்க முடியாதே! இனி எல்லா காரியங்களையும் அவனுடைய விருப்பத்திற்கேற்றபடி செய்ய வேண்டியதுதான் கிருஷ்ணன் கண்களை மூடி உட்கார்ந்து கொண்டு சந்தோஷத்துடன் வெற்றிலை போட்டுக் கொண்டிருந்தான். அவனுடைய முகத்தில் இனம் புரியாத ஒரு திருப்தி தெரிந்தது. கட்டிலுக்கு மேலே எச்சில் பாத்திரம் இருந்தாலும், அவன் அதில் வெற்றிலை போட்டுத் துப்புவதில்லை. ஜன்னலுக்கு அருகில் சென்று ஓட்டின் மீதுதான் எப்போதும் துப்புவான். ஜன்னலுக்கு நேராகக் கீழே ஓடுகள் முழுவதும் சிவந்து காணப்படும். வெற்றிலை எச்சில் காய்ந்து போய் அங்கு தெரியும்.

அன்று இரவு கிருஷ்ணன் என்னவெல்லாமோ சொல்வதை அவள் கேட்டாள். சிறிதுநேரம் சென்ற பிறகு ஒரு கட்டு வார இதழ்களையும் பத்திரிகைகளையும் அவன் எடுத்துக் கொண்டு வந்து அவளுக்கு முன்னால் வைத்தான்.

‘‘நான் எழுதிய கட்டுரைகள்’’ - அவன் சொன்னான்: ‘‘நேரம் கிடைக்கிறப்பல்லாம் கொஞ்சம் கவனம் செலுத்தி படிக்கணும். அப்போ உனக்குத் தெரியவரும் தெய்வம்ன்ற ஒண்ணு இல்லவே இல்லன்னு...’’

‘தேசாபிமானி’, ‘நவயுகம்’ ஆகியவற்றின் பழைய இதழ்கள்தான் அவற்றில் பெரும்பாலானவை. சில ஆங்கில பத்திரிகைகளும் அவற்றில் இருந்தன. அவன் ஆங்கிலத்திலும் எழுதுவது உண்டு என்பது தெரிந்து உண்மையிலேயே அவள் ஆச்சரியப்பட்டாள். அடுத்த நிமிடம் அப்படி தெரிந்து கொண்டது அவளிடம் ஒரு நடுக்கத்தை உண்டாக்கியது. கடவுள் இல்லை என்பதைக் கூறுவதற்காகவா அவன் ஆங்கிலத்திலும் மலையாளத்திலும் இவ்வளவு விஷயங்களையும் எழுதியிருக்கிறான்? ஒரு குழந்தைக்குக் கூட தெய்வம் இருக்கிறது என்ற உண்மை தெரியும். கடவுள் இல்லை என்றால் இடி இடிக்குமா? சூறாவளி வீசுமா? கடவுள் இல்லை என்று யாரும் சொல்லி அவள் கேட்டது இல்லை. தன் கணவன் விஷயம் தெரியாமல் இருப்பது குறித்து அவளுக்கு வருத்தம்தான் உண்டானது. ‘ஒருவேளை அவன் வேண்டுமென்றே தன்னை கேலி செய்து பார்க்கிறானோ? ‘பகவானே, உண்மையில் அப்படியே இருக்கவேண்டும்’ என்று அவள் பிரார்த்தித்தாள்.

‘‘படிச்சியா?’’

மறுநாள் அவன் கேட்டான். வீட்டுப் பாடம் எழுத மறந்த சிறுமியைப் போல அவள் தயங்கினாள்.

‘‘ஏன் படிக்கல?’’

‘‘பயமா இருக்கு!’’