Lekha Books

 கற்பூரத்தட்டிலிருந்த கற்பூரத்தின் சூடும் புகையும் பட்டதால் சற்று நிறம் மங்கிப் போய் காணப்படும் பூக்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அவளின் கண்கள் கடவுளின் பாதங்களில் போய் பதிந்தன. தன்னுடைய கண்களுக்கு ஏதாவது பிரச்சினை உண்டாகிவிட்டதோ என்று அவள் சந்தேகப்பட்டாள். நெற்றி நரம்புகளின் குடைச்சலையும் தலையில் உண்டாகியிருக்கும் வலியையும் அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். ஏதோ ஒரு நோய்க்கான அறிகுறியாக அது இருக்குமோ என்று அவள் சந்தேகப்பட்டாள். "என் கடவுளே, எதை இழக்க வேண்டியது நேர்ந்தாலும், கண்களோட பார்வை சக்தியை மட்டும் நான் இழந்திடக் கூடாது."

அவள் கண்களைக் கசக்கிக் கொண்டு மீண்டும் பார்த்தாள். இல்லை... கடவுளின் பாதங்களைப் பார்க்க அவளால் முடியவில்லை. ஆனால், மற்ற எல்லாவற்றையும் பார்க்க அவளால் முடிகிறதே! வெளிச்சமே இல்லாத சுவரின் மூலையில் இருந்த பல்லியைக் கூட அவளால் தெளிவாக முடிந்தது. அவள் முழுமையாகத் தளர்ந்து போய்விட்டாள். மின் விளக்கு போட வேண்டும் என்பதற்காக ஸ்விட்சைப் போடுவதற்காக வேகமாக ஓடிய அவளின் கால் கட்டிலில் இடித்தால் உண்டான வேதனையைக் கூட அவள் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. குழல் விளக்கின் வெளிச்சம் அறையில் பரவியது.

அவள் சுவரில் சாய்ந்து தரையில் உட்கார்ந்தாள். அவளால் எதையும் தெளிவாக யோசிக்க முடியவில்லை. மனம் என்பது இல்லாத ஒரு பிறவியைப் போல அவள் சிறிது நேரம் அங்கேயே உட்கார்ந்திருந்தாள். ஜன்னல் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தது. தெருவில் பள்ளிக்கூட பேருந்துக்காக காத்து நின்றிருக்கும் மாணவர்களின் ஆரவாரம் கேட்டது. சிறிது நேரம் சென்ற பிறகு அவள் எழுந்து மெதுவாகத் தன்னுடைய மகனின் அறையை நோக்கிச் சென்றாள்.

வழக்கம் போல ஒரு பைஜாமா மட்டும் அணிந்து அவன் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். கட்டிலுக்குக் கீழே இருந்த ஆஷ்ட்ரே முழுவதும் பிடித்துப் போட்ட சிகரெட் துண்டுகள் கிடந்தன. தலையணைக்கு அருகில் இரவில் படித்த புத்தகம் இருந்தது. இரண்டு மணி வரை அவன் படித்துக் கொண்டிருப்பான். எட்டு மணி வரை படுத்துத் தூங்குவான்.

"பாலா..."- அவள் அழைத்தாள்: "மகனே, பாலா"- அவன் அவள் அழைத்ததைக் கேட்கவில்லை. அவள் தன்னுடைய குளிர்ச்சியான கையை அவனுடைய தோள் மீது வைத்தாள். அப்போது அவனுடைய முதுகின் சதைப் பகுதியில் இலேசான அசைவு உண்டானது. அவள் தன் மகனை இறுகப் பிடித்து குலுக்கினாள். கண்களைத் திறந்து திரும்பிப் படுத்த அவன் தன் தாயைப் பார்த்தான்.

"மகனே, என் கடவுளைக் காணோம்."

அவன் எதுவும் பேசாமல் தரையையே பார்த்தான்.

"நீ என் கடவுளை என்னடா செய்தே?"

அவன் எதுவும் பேசாமல் ஒரு சிகரெட்டை எட்டி எடுத்து வாயில் வைத்தான்.

"மனசு கவலையா இருக்குறப்போ கடவுள்கிட்ட பிரார்த்தனை செய்ய என்னை நீ விடமாட்டியா, மகனே?"

அவன் வாயில் வைத்த சிகரெட்டைக் கொளுத்தாமல் என்னவோ யோசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவளால் அழமுடியவில்லை. அழாமல் இருக்கவும் முடியவில்லை. குழம்பிப் போன மனதுடன் அவள் தன் மகன் முகத்தைப் பார்த்தாள். பாலனின் தந்தையின் முகம் அதில் தெரிந்தது.

ஒற்றை வேஷ்டியும் மல்லால் ஆன சட்டையும், பாக்கெட் முழுவதும் நிறைத்து வைத்த பேப்பர்களும், ஒரு பழைய பேனாவும்..

நாற்பத்தைந்து வருடங்களுக்கு முன்னால் இருந்த கிருஷ்ணன்.

"எந்தவித பிரச்சினையும் இல்லாம மூணு நேரமும் கஞ்சி குடிக்கிறதுக்கு வசதி இருக்கு. நல்ல குடும்பம். ஒரே ஒரு கெட்ட பெயர்... கொஞ்சம் கம்யூனிசம் இருக்கு..."

அவள் கதவுக்குப் பக்கத்தில் வந்து நின்று அங்கு நடக்கும் உரையாடலைக் கேட்டாள்.

"என்ன லட்சுமி, நீ எதுவுமே பேசாம நிக்கிற? உனக்கு விருப்பம் இல்லையா? மனசுல கொஞ்சம் கம்யூனிசம் இல்லாத ஆளுங்க இந்தக் காலத்துல இருக்காங்களா, மகளே?"

லட்சுமி கம்யூனிசத்தைப் பற்றி அப்போது நினைக்கவில்லை. திருமணம் என்ற வார்த்தையைக் கேட்டதும் அவள் உண்மையிலேயே பதறிப் போய்விட்டாள்.

"யோசிச்சு முடிவைச் சொன்னா போதும். விருப்பம் இல்லைன்னா வேண்டாம்."

கண்களை மூடித் திறந்தபோது வாசலில் பந்தல் கட்டப்பட்டிருந்தது. வீட்டின் நான்கு பக்கங்களிலும், முன்னால் கேட் வரை நீட்டப்பட்டிருந்தது. பந்தல். அறைகளில் வார்னீஷ் வாசனை தங்கியிருந்தது. லட்சுமிக்கு வார்னீஷ் வாசனையும், பெட்ரோல் வாசனையும் மிகவும் பிடிக்கும். எப்போதாவது நகரத்திற்குப் போகும் போது பெட்ரோல் பம்புக்கு முன்னால் நடந்து கொண்டிருக்கும் பொழுது அவள் நெஞ்சுக்குள் அந்த வாசனையை உள் இழுத்தவாறு போய்க் கொண்டிருப்பாள். வார்னீஷும் பெயின்ட்டும் விற்பனை செய்யும் ஒரு கடை அங்கு இருந்தாலும், அதற்கு முன்னால் போய் நிற்கும் போது ஒரு வாசனையும் வராது. அடைக்கப்பட்ட டின்களில் தான் வார்னீஷ் விற்கிறார்கள். மண்டல காலத்தில் ஸ்ரீகிருஷ்ணரின் ஆலயத்தில் திருவிழா நடக்கும். அப்போது அங்கும் வார்னீஷின் வாசனை நிறைந்திருக்கும்.

ஸ்ரீகிருஷ்ண பகவானை லட்சுமிக்கு மிகவும் பிடிக்கும். வீட்டிலிருக்கும் பூஜை அறையில் பற்பல கடவுள்களின் படங்களும், சிலைகளும் நிறைந்திருக்கும். அந்தக் கூட்டத்தில் ஒரு சிறிய ஸ்ரீகிருஷ்ணரின் சிலையும் இருக்கும். அங்கு சென்று கண்களை மூடியபடி நின்று கொண்டிருக்கும் நிமிடங்களில் அவள் புல்லாங்குழல் இசையைக் கேட்பாள். காலையில் குளித்து முடித்து விட்டுத்தான் அவள் தன் தொண்டையையே நனைப்பாள். தாய்க்கும் தந்தைக்கும் இருப்பதை விட மகளுக்குத்தான் பக்தி அதிகம். அடிக்கொரு தரம் அவள் பூஜையறையை நோக்கிச் செல்வாள். சில நேரங்களில் அங்கு அவள் ஓடிச் செல்வதையும் பார்க்கலாம். கதவை அடைத்துக் கொண்டு அங்கேயே அவள் உட்கார்ந்திருப்பதையும் பார்க்கலாம். திருமணம் நிச்சயித்த பிறகு உள்ள ஒவ்வொரு நிமிடத்தையும் அவள் பகவானுடன்தான் செலவழித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். தாயிடமும் தந்தையிடமும் கூறமுடியாத விஷயங்கள் எவ்வளவோ அவளுக்கு ஸ்ரீகிருஷ்ண பகவானிடம் கூற இருக்கின்றன.

"பொண்ணுக்கு பக்தி கொஞ்சம் அதிகம்தான்"- அவளுடைய தாய் கூறினாள்: "எனக்கு பயமா இருக்கு."

"இதுல பயப்படுறதுக்கு என்ன இருக்கு-? கடவுள் பக்தி கொஞ்சம் அதிகமா இருக்குறதால என்ன பிரச்சினை?"

அவளுடைய தந்தை தாயைச் சமாதானப்படுத்தினார்.

திருமண நாள் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தபொழுது லட்சுமியின் மனதில் ஒரே ஒரு சிந்தனைதான் இருந்தது. கணவனுடைய வீட்டில் ஒரு பூஜை அறை இருக்குமா என்பதுதான் அது. வீட்டுக்கு அருகில் ஒரு கோவில் இருக்குமா? அப்படி இல்லையென்றால் எங்கு சென்று எப்படி கடவுளைத் தொழுவது? இந்தப் பதைபதைப்பு மட்டுமே லட்சுமியின் மனதில் இருந்தது.